Ημερολόγιο Πλοίου – 05

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημειώσεις στο περιθώριο

Το λιμάνι είναι η αγκαλιά του θαλασσοδαρμένου,

όποια στεριά πατά είναι πατρίδα του,

το κάθε σπίτι ζεστασιά και αγάπη,

όμως το σκάφος του ταξιδευτή, είναι ο ίδιος του ο εαυτός 

μ’ αυτό μετρά όλες τις θάλασσες του κόσμου…

Στην καρδιά του λιμανιού, απέναντι από τα πλοία, είναι απλωμένα τα καλά μαγαζιά.

Προσεκτικά συντονισμένα, στην ίδια εικόνα εκλεκτικότητας και εντυπώσεων.

Τραπεζομάντιλα και λουλούδια, σερβιτόροι με ύφος συγκατάβασης προς όλους.

Διακόσμηση επαγγελματική και φωτεινές επιγραφές.

Πέρα από τις εκλεκτές γεύσεις, προσφέρουν την αίσθηση πως ανήκεις κάπου.

Όσοι πηγαίνουν εκεί, θα δουν κόσμο και θα τους δουν.

Όλα συμβατικά, μ’ έναν κώδικα που απευθύνεται στην ομοιομορφία των ατόμων.
Η απρόσωπη ομαδοποίηση της μόδας, έχει τους κανόνες της παντού.
Ακόμα και στον αργό, νωχελικό τρόπο συνομιλίας των θαμώνων.
Και στην επίπλαστη ελαφρότητα της διάθεσης τους.

Αν τύχει να με ψάχνεις, μην ασχοληθείς με τα συγκεκριμένα μαγαζιά.
Τα νοιώθω ξένα.

Λίγο πιο κάτω, δίπλα σε ένα εμπορικό εκτός εποχής, θα δεις δυο τραπεζάκια ορφανά στο πεζοδρόμιο.

Μέσα, φτιάχνουν με σοβαρότητα και φροντίδα, σουβλάκι και γύρο.
Ίσως με δεις εκεί.

Στην επόμενη γωνία, υπάρχει μια παλιά αίθουσα εστιατορίου, με μεγάλα τζάμια και έναν πάγκο στο βάθος, για τα φαγητά της ημέρας.

Με ατμόσφαιρα φιλική.
Μια τετράγωνη κόλλα χαρτί στο τραπέζι, χαρτοπετσέτες, αλατοπίπερο, λαδόξιδο και ένα μπουκάλι νερό από τη βρύση, μήπως είσαι διψασμένος.

Απ’ έξω, η επιγραφή λέει: «ΖΥΘΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΝ».

Χωρίς παπιγιόν και επισημότητα. Με αμεσότητα και χαμόγελο.

Ρίξε μια ματιά.

Αλλιώς, προχωράς λίγα τετράγωνα πιο κάτω, αφήνεις τον δρόμο της παραλίας και μπαίνεις στο πρώτο ήσυχο στενό.

Θα δεις μια παλιά θαμπή τζαμαρία.
Μια ταμπέλα μισοσβησμένη, γράφει «ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟ».

Όλοι εκεί μέσα, γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους, είναι αυτοί που είναι. 

Ο καθένας με το δικό του πρόσωπο και την ιστορία του γραμμένη στο μέτωπο του.
Σαν να μπαίνεις στο σκάφος σου.

Την πόρτα, δεν την περνά σχεδόν ποτέ, περαστικός. 

Εσύ, ν’ ανοίξεις και να μπεις.

Εδώ καταλαγιάζω τα όνειρα μου.

Μ[2φΑ]

"Μαθήματα από τη φύση.. "

Από την Νεκταρία Α.

Καλοκαίρι.

Η μεγάλη καρυδιά γεμάτη από πράσινους καρπούς, που ως το φθινόπωρο θα μαυρίσουν και θα είναι έτοιμοι για συγκομιδή.

Όποιος βιαστικός έχει μαζέψει καρύδια το καλοκαίρι και έχει μελετήσει την "ανατομία" τους, διαπιστώνει πόσα πολλά στρώματα προστατεύουν τον ανώριμο καρπό που είναι νόστιμος, αλλά λίγος. Και όσο ωριμάζει το εσωτερικό, τόσο φθίνει το περίβλημα.
Ώσπου μένει μόνο το καρυδότσουφλο, ικανό να διατηρήσει την ουσία για πολύν καιρό.

Βέβαια και ο ανώριμος καρπός με τη χοντρή φλούδα, φτιάχνει υπέροχο λικέρ ή γλυκό του κουταλιού. Μόνο που εκεί χρειάζεται μαεστρία και ανάμειξη με άλλα υλικά.

Κάπως έτσι δε συμβαίνει και με την πνευματική ζωή;

Όσο πιο ανώριμοι είμαστε, τόσο περισσότερο χρειαζόμαστε τους εξωτερικούς τύπους. Όταν όμως, ωριμάσει ο καρπός της πίστης, δεν έχει ανάγκη από περίβλημα.

"Από τον τύπο οδηγούμενοι στην ουσία",  όπως έλεγε ένας σύγχρονος πνευματικός.

Και ο κάθε καρπός, έχει βγει από κάποιο λουλούδι.

Το ρόδι από το έντονο κόκκινο λουλούδι σαν φλόγα, που θυμίζει το πάθος για ζωή και το λεμόνι, από τον διακριτικό και ευωδιαστό λεμονανθό.

Το κάθε δέντρο διαφορετικό, ξεχωριστό, μοναδικό, κρύβει τη δική του σοφία
- απλώνει τα κλαδιά του προς τον ουρανό και ρουφάει ήλιο!

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ

[2φΑ]

"Το ποτάμι του χρόνου"

Σταύρος Λάντσιας

The river of time

Από το Άλμπουμ: Ημερολόγιο Ονείρων (Diary of Dreams) 2011

Nicky - [2fA]

Ημερολόγιο Πλοίου – 04

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημειώσεις στο περιθώριο

ΟΤΙ ΕΧΩ

Στεγνώνει στο χαρτί το δάκρυ

ο πόνος γράφει πιο καλά

στης καρδιάς το άσπρο

κράτα με σφιχτά 

όσο αντέχω

κι ας πονώ

το μέτωπο στα γόνατα σου ακουμπώ

εμπιστοσύνη κατάθεση ομολογία
σιωπή λατρεία

χάνομαι

δέξου την ικεσία μου

δέομαι
η λησμονιά κυκλώνει
δυναστεύει

είναι αδύναμη η αγάπη μου
γλυκόπικρη
- ο πόνος της
είναι ότι έχω.

Μ[2φΑ]

"Το μαγαζί της αλήθειας"

του Χόρχε Μπουκάι, από το βιβλίo του "Να σου πω μια ιστορία"

Ο άνθρωπος περπατούσε σ' εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο και γι' αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε δρομάκι και κατάστημα, σε κάθε πλατεία.

Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα μικρό, ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δει μέσα στο σκοτάδι.
Το μόνο που φαινόταν, ήταν ένα αναλόγιο μ' ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε:

"Το μαγαζί της αλήθειας".

Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε, ότι αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τι μπορεί να πουλούσαν.

Μπήκε.

Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε:
"Συγνώμη. Αυτό είναι το μαγαζί της αλήθειας;"

"Μάλιστα κύριε. Τι λογής αλήθεια θέλετε;

Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;"

Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Να πηγαίνεις σ' ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.

"Θέλω πλήρη αλήθεια" αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση.

Είμαι τόσο απηυδισμένος από τα ψέματα και τις πλαστογραφίες, σκέφτηκε.
Δεν θέλω άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δε θέλω απάτες, ούτε κοροϊδίες.

"Απόλυτη αλήθεια", επιβεβαίωσε.

"Μάλιστα κύριε. Ακολουθήστε με."

Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ' ένα άλλο μέρος του καταστήματος και δείχνοντας έναν πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε:

"Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει."

Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.

"Ήρθα να αγοράσω την απόλυτη αλήθεια."

"Αχά, συγγνώμη όμως, γνωρίζετε την τιμή;"

"Όχι. Πόσο κοστίζει;" αποκρίθηκε τυπικά.

Στην πραγματικότητα ήξερε, ότι θα πλήρωνε όσο-όσο για να έχει όλη την αλήθεια.

"Για όλη την αλήθεια", είπε ο πωλητής,"το αντίτιμο είναι ότι ποτέ πια δεν θα έχετε την ησυχία σας."

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου.
Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.

"Ε.. ευχαριστώ, συγγνώμη..." ψέλλισε.

Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα, κοιτώντας το έδαφος.

Ένιωσε λίγο θλιμμένος όταν κατάλαβε, ότι δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για την απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμα χρειαζόταν ορισμένα ψέματα για να βρίσκει λίγη ανάπαυση, ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό.

"Ίσως αργότερα... " σκέφτηκε.

zoi - [2fA]

Πέρα από τη σκιά του φόβου

Η έννοια του φόβου που μας ακολουθεί σε κάθε βήμα στη ζωή μας, διακινείται από παράγοντες αστάθμητους, όπως είναι οι φυσικές καταστροφές, οι διαθέσεις των απέναντι μας, ακόμα και η άσκηση κάθε είδους εξουσίας μέσα στην οικογένεια, την κοινωνία, την εκπαίδευση ή την εργασία.

Αφού η επιθετικότητα με όλες τις μορφές της εμπλέκεται στο βασικό για τον άνθρωπο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και οι προσπάθειες για επιβολή της θέλησης μας στους άλλους αποτελεί καθημερινή πρακτική, όλοι μας είμαστε κάποτε και αποδέκτες κάποιου βαθμού παρορμητικής ή προσχεδιασμένης βίας και των κινδύνων στους οποίους αυτή παραπέμπει.

Φόβος, είναι το συναίσθημα που γεννά η αντίληψη του κινδύνου.

Και η απλή απειλή μπορεί επίσης να προκαλέσει φόβο, αν προβάλλει μια άμεση προοπτική κινδύνου, ενώ στην περίπτωση που βιώνεται αόριστα, σαν πιθανότητα μόνο επικείμενων δυσμενών επιπτώσεων από κάποια γνωστή ή άγνωστη αιτία, μας προκαλεί το αίσθημα που ονομάζουμε άγχος

Η απειλή μπορεί ακόμα κατά περίπτωση, να κινητοποιήσει επιθετικά αισθήματα ή και μηχανισμούς κατάθλιψης.

Όταν συγκεκριμένα αντικείμενα ή καθημερινές καταστάσεις, μας εμπνέουν σταθερά φόβο, η χρονιότητα της μορφής του, ανταποκρίνεται στην έννοια της φοβίας. Τόσο οι φοβίες, όσο και η αντίστοιχη παρουσία του χρόνιου άγχους, χρησιμοποιούν σταθερούς παθολογικούς μηχανισμούς. 

Είναι γεγονός, πως στο σύνολο σχεδόν των ψυχικών διαταραχών, ο φόβος και το άγχος κατέχουν έναν κεντρικό εκλυτικό ρόλο και συνιστούν μέτρο νοσηρότητας, ενώ διάφοροι γνωστοί μηχανισμοί, όπως η απώθηση, η άρνηση και η εκλογίκευση, αναπτύσσονται αντισταθμιστικά, ώστε να συγκαλύπτουν την ύπαρξη τους. 

Η ψυχαναλυτική σχολή έχει δώσει το δικό της στίγμα στο θέμα της νοσηρότητας του φόβου, με τη διερεύνηση συγκρουσιακών μορφών φόβου, όπως αυτών της τιμωρίας, του θανάτου και του ευνουχισμού.

Στην απόλυτη έννοια της όμως, η ψυχική υγεία δεν περιλαμβάνει τον φόβο.

Ο φόβος αποτελεί πάντοτε μια ελλειμματική εκδήλωση, μια προσωπική έκφραση δυσανεξίας απέναντι στην επεμβατικότητα του περιβάλλοντος, μια τρωτότητα που σε ελεγχόμενα λογικά επίπεδα ενεργοποιεί τις κατάλληλες λειτουργίες του οργανισμού, για την καλύτερη αντιμετώπιση του κινδύνου.

Οπωσδήποτε, η σαφήνεια και η τεκμηρίωση που χαρακτηρίζουν τον επιστημονικό τρόπο διατύπωσης, δεν καλύπτουν σε βάθος τα θέματα των ψυχικών διεργασιών.
Εκεί που η παρατήρηση και η πειραματική επιβεβαίωση εξαντλούν τα όρια τους, η βιωματική προσέγγιση, μας παρέχει μια πιο φιλική πρόσβαση κατανόησης.

Τι κρύβεται λοιπόν κάτω από την ορατή και ελεγχόμενη επιφάνεια του ψυχισμού μας, σε σχέση με το δυσάρεστο μέχρι οδυνηρό αίσθημα του φόβου και τις εκδηλώσεις του;

Όλοι κάποτε το νοιώθουμε, αλλά μέχρι πού μπορεί να φθάσει αυτό;

Μια πρώτη και σημαντική αλήθεια μας αποκαλύπτεται, στη συνειδητοποίηση πως ο φόβος είναι η άλλη όψη της μοναξιάς.
Όσο πιο ερμητικά είμαστε περιχαρακωμένοι στον εαυτό μας, τόσο περισσότερο ευάλωτοι γινόμαστε. Ακόμα και η αίσθηση του εαυτού μας, αντιληπτή με την μορφή του εσωτερικού διαλόγου, μπορεί να απουσιάζει.

Στην πίσω πλευρά αυτής της ερήμωσης, φωλιάζει ο φόβος.

Αδράνεια βούλησης - μετέωρο συναίσθημα – μουδιασμένο λογικό…

Τι μπορεί να αναπτυχθεί σε έναν τόσο σκοτεινό και ψυχρό πυρήνα ψυχής, με τέτοιες συνθήκες στέρησης από ουσιαστική επικοινωνία;  

Άγχος, φόβος, κατάθλιψη ή επιθετικότητα, απελπισία, ενοχές και πανικός.

Οι διαβαθμίσεις των αποχρώσεων του φόβου είναι άπειρες, αλλά η κατεύθυνση τους κοινή σε όλους όσους πάσχουμε από εγκατεστημένες τραυματικές μαθήσεις και δεν διαθέτουμε αντίστοιχα σταθερά πνευματικά ερείσματα.

Στην κενότητα του ατομισμού μας, το παραμικρό εξωτερικό ερέθισμα, που εύλογα θα ερμηνευόταν σαν ενέργεια που θίγει τα κεκτημένα ή την εικόνα μας, μετατρέπεται σε σκιά φόβου.

Ο ορατός τότε ή άμεσα επικείμενος (πραγματικός) κίνδυνος, αντί να αντιμετωπιστεί με ηρεμία και σύνεση, εκλύει ανεξέλεγκτη αγωνία και ενστικτώδεις αντιδράσεις.

Και όταν ακόμα ο κίνδυνος αφήνει κάποια χρονικά περιθώρια πρόβλεψης της εξέλιξης του, ο φόβος μπορεί να αναπτυχθεί με τυφλή υπέρβαση της λογικής και να επεκταθεί αστραπιαία σε όλες τις πιθανότητες που θα τον παρασύρει η φαντασία μας.

Με το άρμα της φαντασίας που δεν γνωρίζει μέτρο, η αντικειμενική εκτίμηση του κινδύνου ξεφεύγει από τα όρια του πιθανού, σε μια καταδίωξη χωρίς έλεος. Μια επιπόλαιη ανησυχία, που αφήνεται να παρασυρθεί στους τροχούς της φαντασίας, μπορεί να μας οδηγήσει στα όρια της παράνοιας.

Ο μύθος της αυτάρκειας, η πίστη «στον άνθρωπο», ο ναρκισσιστικός μανδύας του υπερ-ανθρώπου, καταρρέουν μπροστά στον αυτοκαταστροφικά εξαπλούμενο φόβο, που η αδράνεια αρέσκεται να καλλιεργεί με μια μοναδικά μαζοχιστική εμμονή.

Όταν όλα γύρω φαντάζουν συνωμοτικά, η έλλειψη ελπίδας ωθεί τον ψυχισμό στην απόγνωση.

Η φαντασία που καλλιεργεί τον φόβο και τον διογκώνει, ταυτόχρονα τον μορφοποιεί. Έτσι η αίσθηση κινδύνου και απειλής, μετατρέπεται σε απόλυτο δέος απέναντι στην τρομακτική σχηματοποίηση του, που εύκολα αλώνει μια "ευάλωτη" προσωπικότητα, της δεσμεύει ακαριαία την ικανότητα ελεύθερης τοποθέτησης και της ανατρέπει την δυνατότητα σωστής εκτίμησης και ορθής αντιμετώπισης της απειλής.

Ακτίδα βοήθειας δεν αναμένεται από πουθενά, είμαστε παθητικά εγκλωβισμένοι στις διαθέσεις του θηριόμορφου Φόβου, που υποτάσσει το μέλλον μας με σκοπό την εκμηδένιση μας – η μοναξιά, η ανασφάλεια και η φαντασία, απαρτίζουν το δραματικό τρίπτυχο της πλασματικής παντοδυναμίας του.

Όμως, πρόκειται για παντοδυναμία ουσιαστικά πλασματική.

Όλος ο μηχανισμός του φόβου αναπτύσσεται στο κενό, λόγω ακριβώς της ύπαρξης του κενού.

Ό,τι φοβόμαστε στη θέα του κινδύνου, ανάγεται πιθανά στο άμεσο μέλλον, χωρίς να υπάρχει όμως, κανένα τετελεσμένο γεγονός, δίχως τίποτα να έχει ήδη συμβεί,.

Αυτό που νοιώθουμε σαν απειλή, δεν είναι τραύμα, πόνος, καταστροφή, απώλεια.
Είναι αποκλειστικά το κατάλληλο φόβητρο, στην ανοχύρωτη πολιτεία μας.

Η εισβολή του φόβου δεν παραπέμπει στη βεβαιότητα του θανάτου, παρά μόνο στην πιθανότητα του. Η ανέλπιδη πιθανότητα, είναι μια προοπτική που δεν την αντέχουμε, ενώ η αποδοχή της βεβαιότητας του θανάτου, θα μπορούσε να μας επαναφέρει τη δυνατότητα για νηφάλια στάθμιση της πορείας μας.

Την ώρα του κινδύνου, οι μηδενιστικές αντιλήψεις συστέλλονται στην καταμέτρηση των τελευταίων κόκκων εγωισμού. Είναι φανερό, πως όλο το σαθρό οικοδόμημα του φόβου, στηρίζεται στην άρνηση. Στην ολέθρια συνήθεια, να επενδύουμε τις αξίες της ζωής μας στη ρευστότητα του κόσμου.

Στη ρευστότητα της προσωρινότητας, της ανευθυνότητας και της ανελευθερίας.

Ουσιαστικά, στο κενό.

Άρνηση είναι η μη συναίνεση στο αγαθό και δειλία η έλλειψη γενναίου φρονήματος.

Κατάθλιψη είναι η αναίρεση της προσδοκίας και φόβος τελικά, η στέρηση της χαράς.

Το απόλυτο κενό επομένως, είναι η απουσία της έννοιας της Αγάπης.

Όλα, είναι θέμα επιλογών, απόφασης. Όχι τα του κόσμου. Τα του εαυτού.

Το ερώτημα σχετικά με τον φόβο, είναι μόνο ένα: Κενό ή πληρότητα;

Αν αποφασίσουμε να συγκαλύψουμε τη μοναξιά μας, τότε θα πρέπει να απελευθερώσουμε τις πνευματικές εφεδρείες μας, να κοινωνήσουμε προσωπικά, να γνωρίσουμε και να εμπιστευτούμε.

Να αποδεχτούμε και να μοιραστούμε.
Να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας, με ελπίδα και προοπτική.

Μας συνθλίβει η αίσθηση της εχθρότητας και της ανταγωνιστικότητας που κυκλικά μας περιβάλλουν και που επιτείνουν την ψυχρότητα της καρδιάς μας;
Ας αποβάλλουμε πρώτα τη δική μας εχθρότητα, τη διεκδικητικότητα και την καχυποψία.
Ασφάλεια μας ας είναι μόνο η μέθεξη, που μας προτρέπει να ανοιχτούμε καρδιακά, να αξιολογήσουμε και να υπηρετήσουμε τη μοναδικότητα της προσφοράς.

Αντί να απαιτούμε και να παίρνουμε, να μάθουμε να δεχόμαστε και να ευχαριστούμε.
Εκείνος που γνωρίζει να δέχεται με ευχαριστία, ευχαριστείται και να προσφέρει.

Αν θέλουμε να ξεριζώσουμε για πάντα από τις σχέσεις μας, τις φθοροποιές δυνάμεις που υποθάλπουν η φαντασία, η ανασφάλεια και κυρίως η μοναξιά, θα πρέπει να γεμίσουμε τα αντίστοιχα κενά της ψυχής μας, με δυνάμεις δημιουργικές.

Όχι με μεγαλεπήβολα σχέδια και καλές προαιρέσεις, αλλά αυθόρμητα, άμεσα και απλά, να υψώνουμε το βλέμμα πέρα από τη σκιά του φόβου και όπως είμαστε, όπως κι αν είμαστε την κάθε στιγμή, να ενεργούμε επιβεβαιώνοντας την βουλητική θέση μας: 
«Ζω και αγαπώ – βιώνω πληρότητα!»  

Μ. Σ. Ψαράς

Έντυπη δημοσίευση, στην περιοδική έκδοση του Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου, «Αρχαγγέλων Λόγος» - Χειμώνας 2014, τεύχος 17ο.

"Συγγνώμη.. "

-  του Νώντα Σκοπετέα

Γονατιστοί στο Αγιορείτικο Καθολικό, Κυριακή της Τυρινής απόγευμα…

Έξω, μέρα σωστή Άνοιξη, εύοσμη, να γλυκαίνει την ψυχή με μιαν ελπίδα ότι το Φως της ημέρας θα δυναμώνει ολοένα… κι η νύχτα λίγο -λίγο θα μικραίνει…

Όλοι γονατιστοί! Ούτε ένας όρθιος!

Μοναχοί και Λαϊκοί με τα κεφάλια ακουμπισμένα στη γη, νοιώθουν το έλεος του Θεού να στέκει Σταυρωμένο πίσω απ’ την Άγια Τράπεζα και να τους αγκαλιάζει…

Και έπειτα σηκώνονται όλοι μαζί και μια ευλογημένη αταξία κάνει τα μάτια του Γέροντα να τρέχουν από χαρά και λύπη μαζί.
Τη χαρμολύπη που γιορτάζει μαζί με τη συγγνώμη και την αδερφική συγχώρεση.
Όλοι αγκαλιάζονται με όλους.

Αδιακρίτως… χωρίς καμιά απ’ αυτές τις ιδιαίτερες αφορμές που ανοίγουν αγκαλιές, καμιά φορά υποκριτικές…
Ανυπόκριτα με ενθουσιασμό μικρού παιδιού και Χρισταγάπητο πνεύμα αγάπης, δίχως να ντρέπεσαι που ζητάς συγχώρεση από κάθε πικραμένο σου αδερφό, που φανερώνεται στα πρόσωπα όλων αυτών που ήταν για σένα άγνωστοι, ως αυτό το ανοιξιάτικο εσπέρας…

Σε λίγες ώρες ξημερώνει Σαρακοστή.

Απόγευμα Κυριακής της Τυρινής στο Αγιορείτικο Καθολικό…

Γιορτάζει η συγγνώμη. Πανηγυρίζει η συγχώρεση. Οι καρδιές μας μεγαλώνουν ξαφνικά… Χωράνε πλέον αμέτρητες άλλες, έστω και για λίγες στιγμές!

Ας κράταγε για πάντα αυτός ο πλατυσμός τους…. Ας γινόταν αιώνια η γιορτή….

Ως τη συνάντηση με τον Πατέρα τον Ουράνιο, τον Κύριο και Δεσπότη της ζωής μας…
Αυτόν που μακάρι να πλατύνει τόσο τον Παράδεισο, ώστε να μας χωρέσει όλους!
Και ας μη μείνει ούτε ένας απ’ έξω! Θεός σχωρές’ αδερφέ μου! Θεός σχωρές’!

Καλή Σαρακοστή!

Και μην ξεχνάς… Να συγχωράς, για να… χωράς!

https://www.facebook.com/entofoti

fb - Pres Nota Katras

[2fA]

"Μια μέρα ένας άγιος.. "

Aπό τον Π. Ευδοκίμωφ "Η προσευχή της Ανατολικής Εκκλησίας"

- παραπομπή στον Ινδό συγγραφέα Dhan Gopal Mukerji -

Μια μέρα ένας άγιος σταμάτησε στο σπίτι μας.

Η μητέρα μου τον είδε στην αυλή, να κάνει τούμπες για να διασκεδάσει τα παιδιά.

- Ω, μου είπε, είναι αλήθεια ένας άγιος, μπορείς γιε μου να πας κοντά του.

Ο Άγιος έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και μου είπε:

- Τι σκέφτεσαι να κάνεις μικρέ μου;

- Δεν ξέρω. Τι θέλεις να κάνω;

- Όχι, πες μου εσύ τι θέλεις να κάνεις!

- Μου αρέσει να παίζω...

- Λοιπόν θέλεις να παίξεις με τον Θεό;

Δεν ήξερα τι να απαντήσω...

- Βλέπεις, πρόσθεσε, αν μπορούσες να παίξεις με τον Θεό, αυτό θα ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα που έκανε ποτέ κανείς.

Όλοι τον παίρνουν τόσο πολύ σοβαρά, ώστε τον κάνουν θανάσιμα πληκτικό!

Παίξε με τον Θεό, γιε μου!

Είναι ο καλύτερος σύντροφος για τα παιχνίδια σου!

pcris - [2φΑ]

"Τόπος προσευχής"

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής.

Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε, όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.

Επειδή όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και ήταν πεσμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και τον δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη, μαζί με όλη του την οικογένεια  (Πράξ. 16:25-35).

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του τον Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει τον θάνατο του.

Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του, να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ” Βασ. 20:1-6).

Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στον σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43).

Και ο Ιερεμίας μέσα στον λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στον λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16), όπως και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από τον Θεό.

«Και τι θα λέω, όταν προσεύχομαι;», θα με ρωτήσεις.

Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη.
«Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22).

«Ελέησέ με, Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ. «Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο».
Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας.
Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται.

«Ελέησέ με!». Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά.
Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: «Ελέησέ με!».

Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο ο τόπος, όσο ο τρόπος προσευχής.

Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι.

Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;

poimin.gr

[2φΑ]

Like Dandelion Dust

Like Dandelion Dust [ΗΠΑ – 2009]

Σε μια υπόθεση υιοθεσίας, όπου οι φυσικοί γονείς διεκδικούν μετά από επτά χρόνια, την επιστροφή του υιοθετημένου παιδιού τους, η ζωή όλων αναστατώνεται και αναπόφευκτα δημιουργούνται προβλήματα και δυσαρέσκειες. Παράλληλα, παρουσιάζονται και αντίστοιχες ευκαιρίες, για να γνωρίσει ο καθένας καλύτερα τον εαυτό του και να αντιληφθεί, πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. 

Η σκηνοθεσία του Jon Gunn, βασισμένη σε μυθιστόρημα της Karen Kingsbury, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, εστιάζοντας στους χαρακτήρες των δυο ζευγαριών γονέων –φυσικών και θετών-, που ζουν σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Όσο ανόμοιες κι αν είναι όμως οι συνθήκες της ζωής τους, οι ελπίδες, τα όνειρα και οι ενέργειες τους επικεντρώνονται στον ίδιο στόχο, στον μικρό Τζόι.

Ο Τζακ Κάμπελ [Cole Hauser] με τη γυναίκα του Μόλλυ [Kate Levering] και τον γιο τους Τζόι [Maxwell PerryCotton], αποτελούν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Το παιδί μεγαλώνει σε ένα υγιεινό περιβάλλον χαράς και ευημερίας.

Η Μόλυ, είναι μια μητέρα ιδιαίτερα δοτική και τρυφερή. 

Ο Τζακ, ένα «ιδανικό» πρότυπο πατέρα, με την αυτοπεποίθηση που του παρέχει και η οικονομική του άνεση. Η άνεση αυτή, τον κάνει να υποτιμά κάποτε τα αισθήματα και τις προθέσεις των λιγότερο προνομιούχων από κείνον, όμως διαθέτει την τιμιότητα (όταν αντιλαμβάνεται τα λάθη του), να ζητά συγγνώμη και ταυτόχρονα την οξυδέρκεια, να διδάξει με απλότητα στον γιο του κάποιες βασικές αλήθειες της ζωής.

Η τόσο ισορροπημένη ωστόσο, ζωή των Κάμπελ, ξαφνικά κλονίζεται.

Ο Τζόι τους, -το υιοθετημένο παιδί-, θα πρέπει να αποδοθεί με απόφαση του Δικαστηρίου, στους Πόρτερ, τους φυσικούς γονείς του. Η υιοθεσία θεωρήθηκε άκυρη, γιατί ο πατέρας του παιδιού δεν ήταν ενήμερος των ενεργειών της συζύγου του.

Όλα ξεκίνησαν, όταν η μητέρα του Τζόι τον έφερε απελπισμένη στον κόσμο, ενώ ο αλκοολικός άνδρας της βρισκόταν ήδη στη φυλακή για επτά χρόνια, μετά από δική της καταγγελία για βιαιοπραγία.

Η ευτυχία φυσικά, ποτέ δεν είναι σταθερή στον κόσμο μας και τίποτα δεν εξαρτάται μόνο από τις δυνατότητες μας. Η ένταση έχει τη δική της έκφραση. 

Οι διαπροσωπικές σχέσεις επηρεάζονται και οι αντιδράσεις ακολουθούν ανεξέλεγκτες δυναμικές, όταν θίγονται τα αισθήματα και παρακάμπτονται οι επιθυμίες.

Οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί συμπαρασύρονται στους ρυθμούς των γεγονότων και οι χαρακτήρες εξαντλούν τις ιδιομορφίες τους. Παραμένει όμως, σταθερή στη συνείδηση όλων και κοινή αξία, η αγάπη για το παιδί, τόσο των θετών, όσο και των φυσικών του γονιών.

                                                                             

Η αγάπη βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα, όπως και εκφράζεται διαφορετικά.
Ο μικρός Τζόι θα είναι ο τελικός αποδέκτης της αγάπης αυτής. Ένας αποδέκτης με ελεύθερη προσωπικότητα, που διαθέτει κι αυτός τα δικά του αισθήματα. Αν και τυπικά τίποτα δεν εξαρτάται από κείνον, ίσως είναι αυτός που θα δώσει την τελική λύση, με την εμπιστοσύνη της αθωότητας του.

Σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου, ο Τζόι θα πρέπει να κάνει τρεις εβδομαδιαίες επισκέψεις προσαρμογής στους φυσικούς του γονείς, με την εποπτεία της Κοινωνικής Λειτουργού, προτού μάθει την αλήθεια.
Οι υποχρεωτικές αυτές επισκέψεις σε μια «φιλική οικογένεια», μακριά από τους δικούς του, είναι για το παιδί και ακατανόητες και σκληρές, ο Νόμος ωστόσο, έχει τη δική του λογική.

Ο Ριπ Πόρτερ [Parry Pepper], βγαίνοντας από τη φυλακή, είχε πάρει την απόφαση να αλλάξει ζωή. Όταν μαθαίνει την ύπαρξη του Τζόι, η απόφαση του εδραιώνεται. Από την πρώτη συνάντηση μαζί του, χτίζει βήμα-βήμα μεταξύ τους μια φιλική σχέση εμπιστοσύνης, ενώ όμως όλα πηγαίνουν καλά, η ικανοποίηση που αντλεί από το καινούργιο του πρόσωπο, αμβλύνει την εγρήγορση του, με συνέπεια το στρες του εγχειρήματος του, να μειώνει τις αντιστάσεις του.

Η αυτοπεποίθηση του κλονίζεται. Πάντα βρίσκεται μια αφορμή.
Μπορεί να ήταν τα εκατομμύρια δολάρια που του πρόσφερε ο Κάμπελ, για να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση του παιδιού. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο.

Η συναισθηματική αστάθεια που παραμένει ακάλυπτη, ακόμα κι όταν η εξάρτηση φαίνεται πως έχει ξεπεραστεί, απλώς περιμένει την ευκαιρία της.
Μόλις αυτή υπάρξει, ξυπνά αιφνίδια η επιτακτική ανάγκη για φυγή και η τυφλή επιστροφή στη γνώριμη συνήθεια, είναι η μόνη διέξοδος.
Όλες οι αποφάσεις παραμερίζονται, η σωματική μνήμη επανέρχεται πανίσχυρη και η επιθυμία γίνεται πιεστική.

Το εσωτερικό κενό, καταπίνει το θύμα του χωρίς οίκτο και δισταγμό.
Το μονοπάτι της αυτοκαταστροφής είναι οικείο. Λήθη, απόσυρση, ηδονική χαλάρωση από την ένταση και δαιμονική αίσθηση αυτάρκειας. Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από έναν τέτοιο κλοιό;

Το πάθος πολεμιέται με ισχυρή βούληση, σθένος κι επιμονή, αλλά νικιέται οριστικά μόνο με τη βοήθεια του Θεού.

Γιατί μόνο Εκείνος, μπορεί καλύψει το κενό της έλλειψης Του.

Το ενέργεια του αλκοόλ μεταφέρει τον Ριπ επτά χρόνια πίσω, στην ίδια ομίχλη αθλιότητας κι εγωισμού, που τον είχε οδηγήσει στη φυλακή. Ο αλαζονικός εαυτός του αναβιώνει και θολωμένος διεκδικεί άμεσα, όσα πιστεύει πως δικαιούται και έχει άδικα στερηθεί.

Ο μικρός Τζόι παίρνει μια γεύση αδικαιολόγητα βίαιης συμπεριφοράς, που τον αναδιπλώνει στον εαυτό του.

Η Γουέντι Πόρτερ [Mira Sorvino, Όσκαρ β' Γυναικείου Ρόλου στο Mighty Aphrodite το 1995], βλέπει το παιδί της αποτραβηγμένο, δυστυχισμένο κι εγκλωβισμένο σε μια άμορφη δίνη, αδύναμο να αντιδράσει.
Τι παρηγοριά μπορεί να του δώσει, πως μπορεί να το πλησιάσει μετά από τόσα χρόνια;

Αυθόρμητα του προσφέρει μια μικρή διέξοδο, μια προοπτική απελευθέρωσης. Κόβει μια πικραλίδα και του τη δίνει, για να κάμει μια ευχή σκορπίζοντας την στον αέρα.
Τον παρακολουθεί ήρεμη, γνωρίζοντας καλά ποια θα είναι η ευχή του.
Είναι η στιγμή που συγκεντρώνει υπέροχχα, τη δυναμική όλου του έργου.

Η αλήθεια συνήθως, βρίσκεται βαθύτερα από την επιφάνεια της πρώτης εντύπωσης. Η νοερή ευχή του Τζόι, μπορεί να θεωρηθεί σαν δεισιδαιμονία των μεγάλων ή σαν ένα απλό παιδικό παιχνίδι. Και αν η ευχή τελικά πραγματοποιηθεί, να αποδοθεί στην «τύχη» ή να χαρακτηριστεί σαν «σύμπτωση».

Όμως η ευχή που βγαίνει μέσα από τα βάθη μιας αγνής καρδιάς, είναι πίστη και η πίστη είναι η δύναμη της πραγμάτωσης.

Η «απόλυτη αυτή στιγμή» του Τζόι και της μητέρας του, ήταν γεμάτη από αγάπη, αγάπη που άγγιζε τα όρια της θυσίας και όπου υπάρχει τέτοια αγάπη, είναι αισθητή η παρουσία του Θεού.

Όλα τώρα θα ακολουθήσουν ένα νέο δρόμο.
Οι Κάμπελ αποφασίζουν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, αλλά θα καταλάβουν σύντομα πως είναι μάταιο να εκβιάζουν τις καταστάσεις.

Οι Πόρτερ θα εκτιμήσουν με καθαρότερο βλέμμα τα γεγονότα και θα ξεκινήσουν πάλι τη ζωή τους, με σταθερότερες βάσεις.

Όταν μετέχουμε στη ζωή χωρίς έπαρση, τότε όλα γίνονται απλά και αυτονόητα.
Παύουμε να ψάχνουμε για λύσεις στα προβλήματα μας, όταν πάψουμε να τα βλέπουμε σαν ανεπιθύμητες καταστάσεις και αποσύρουμε την αγωνία μας απ’ αυτά. Η εμπιστοσύνη στον Θεό και η αποδοχή των δώρων του, είτε τα κατανοούμε είτε όχι, θα γεμίσουν το κενό της καρδιάς μας.

Χωρίς να γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας καμία άμεση αναφορά στον Θεό, είναι διάχυτη μια αίσθηση πληρότητας, που τεκμηριώνεται κλιμακωτά με την εξέλιξη του έργου και ολοκληρώνεται στη συνείδηση του θεατή, όταν όλες οι επιμέρους σκηνές θα πάρουν τη συγκεκριμένη θέση τους στο σκηνοθετικό παζλ και θα το συμπληρώσουν αρμονικά.

Άλλωστε είναι χαρακτηριστικό των θεϊκών ενεργειών και επεμβάσεων, η αθόρυβη και ήρεμη ανατροπή των λογικών και διαφαινόμενων προοπτικών, τόσο που όποιος δεν έχει την ευαισθησία να βλέπει την καρδιά των πραγμάτων, χάνει την ουσία της πραγματικότητας.

Ο θεατής χωρίς καμιά προτροπή, αφήνεται ανεπηρέαστος να αποκομίσει ό,τι μπορεί από την ιστορία αυτή.

Η Κοινωνική Λειτουργός κυρία Μπόουερ, δίνει στο έργο μια αισιόδοξη πινελιά, με τον γεμάτο ανθρωπιά επαγγελματισμό της, που εξευγενίζει την έννοια του καθήκοντος.
Σαν καταλύτης εξομαλύνει τις αντίξοες καταστάσεις και μετατρέπει σε πράξη τις ευχές και σε γέφυρες τις αντιθέσεις.

Η αδελφή της Μόλυ Κάμπελ, Μπεθ, αλλά και ο σύζυγος της Μπιλ, συμπληρώνουν τις χαρακτηριολογικές αντιθέσεις των ζευγαριών της ταινίας. Ο Μπιλ, επιφανειακά αδιάφορος, εκπέμπει σταθερότητα, καλοσύνη και κατανόηση, ενώ η Μπεθ, μέσα από ένα κοσμικό θρησκευτικό οπτικό πεδίο, ερμηνεύει τα σχέδια του Θεού και θεωρεί καθήκον της να επέμβει στις εξελίξεις.

Μπορεί όμως κανείς να εικάζει τους σχεδιασμούς του Κυρίου και να προδικάζει το μέλλον; Είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτοί από τον άνθρωπο, οι τρόποι που ενεργεί ο Θεός;

Ενώ είναι ακατάληπτος στη ουσία Του, την ίδια στιγμή είναι και απλός και προσηνής, προσφερόμενος πάντοτε στην ελάχιστη ειλικρινή μας επίκληση. Διευθετεί τα πάντα κατά την οικονομία Του, αντιμετωπίζει με άπειρη υπομονή και επιείκεια την επιπολαιότητα των παιδιών Του και βέβαια, βρίσκεται παντού.

Ο μικρός Τζόι, Τον συνάντησε στην καρδιά της δαντελωτής πικραλίδας. Με ένα φύσημα τη σκόρπισε σαν σκόνη στον αέρα μαζί με τις αντίξοες δυνάμεις και η αγωνία της ανάσας του έγινε η ευχή που άγγιξε τον Θεό που κρυβόταν στο μικρό, εύθραυστο κι ανεκτίμητο αυτό δώρο της πονεμένης μητέρας του και όλα τότε πήραν τη θέση που έπρεπε στη ζωή του.

Μ. Ψ.

http://pamtaxtainies.blogspot.gr/2012/06/like-dandelion-dust-2009.html

[2φΑ]

"Η λάμψη στην Εκκλησία"

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

"Απάντηση σε μια επιστολή... "

«Θα ανεχόταν ο Χριστός τόση λάμψη στην Εκκλησία;»

Οπωσδήποτε. Το ανεχόταν και τότε, θα το ανεχόταν και τώρα.

Τότε υπήρχε στα Ιεροσόλυμα ο ναός του Σολομώντα, ένα από τα σπάνια θαύματα της αρχιτεκτονικής και πολυτέλειας στον κόσμο. Τούτος ο ναός είχε περισσότερο χρυσό και πολύτιμες πέτρες εσωτερικά απ’ ό,τι έχουν σήμερα όλοι οι χριστιανικοί ναοί στα Βαλκάνια.

«Και όλον τον οίκον περιέσχε χρυσίω έως συντέλειας παντός του οίκου» (Γ’ Βασ. 6,22).

Σ’ αυτόν τον ναό έμπαινε ο Χριστός πολλές φορές, όμως ποτέ δεν εξέφρασε τη δική σας σκέψη, ότι θα έπρεπε όλα αυτά να μεταμορφωθούν σε ψωμί και να φαγωθούν.

Προέβλεψε την κατάρρευση αυτού του ναού και ο ναός καταστράφηκε, όχι όμως εξαιτίας του χρυσού στον ναό, αλλά εξαιτίας της λάσπης στις ανθρώπινες ψυχές.

Εμένα με ευχαριστεί που δείχνετε ελεήμων προς τους φτωχούς, αλλά ακόμα περισσότερο θα με ευχαριστούσε εάν δείχνατε ελεήμων, με τη δική σας περιουσία και όχι των άλλων.

Δεν θα ήθελα να σας δω, στην ίδια πλευρά με τον Ιούδα.
Θα θυμάστε, πώς ο Ιούδας θέλησε κάποτε να φανεί πιο ελεήμων από τον Χριστό…

Διαβάστε το δωδέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Κάποια γυναίκα πήρε ένα μπουκαλάκι με πολύτιμο μύρο νάρδου και άλειψε τα πόδια του Ιησού.
Ο Ιούδας, ο οποίος αργότερα πρόδωσε τον δάσκαλο του για τα λεφτά, θύμωσε και φώναξε: «Διατί τούτο το μύρον ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοίς;» (Ιωάν. 12,5).

Σ’ αυτό του απάντησε ο στοργικός Κύριος, που ήταν καθ’ οδόν να δώσει και τη ζωή Του για τούς φτωχούς: «Τους πτωχούς γάρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε» (Ιωάν. 12,8).

Ακούστε, λοιπόν, αυτό που θα σας πω: εάν όλοι εμείς είχαμε πάντα τον Χριστό μαζί μας, δεν θα υπήρχαν φτωχοί ανάμεσα μας.

Εκείνοι οι οποίοι έχουν τον Χριστό μαζί τους, εκείνοι προσέφεραν στην Εκκλησία όλα αυτά που εσείς ονομάζετε «λάμψη». Εκείνοι οι ίδιοι δίνουν τα μέγιστα στους φτωχούς. Η αγάπη προς τον ζωντανό Χριστό τους σπρώχνει και στις δύο θυσίες: στη θυσία προς την Εκκλησία τους και στη θυσία προς τα φτωχά αδέλφια τους.

Ενώ εκείνοι που δεν έχουν τον Χριστό μαζί τους, δεν έχουν ούτε τούς φτωχούς μαζί τους. Εκείνοι θα ήθελαν να πάρουν από την Εκκλησία και να δώσουν στους φτωχούς, για να μη δίνουν τα δικά τους και για να μην τους ενοχλούν οι φτωχοί.

Αυτός είναι ο βαθύτερος πειρασμός, που κάνει έναν αυθάδη περίπατο ανάμεσα μας με το προσωπείο της ευεργεσίας.

orthognosia – [2fA]

Ημερολόγιο Πλοίου – 03

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημειώσεις στο περιθώριο

Στον κήπο της ψυχής έχω φυτέψει

μια ικεσία για σένα
την ποτίζω δάκρυα, μοναξιά

και νοσταλγία

Στον κήπο της ψυχής γονατιστός

ανασταίνω στο φως
κι ανασαίνω

χρώμα για άδεια μάγουλα

άρωμα για ορφανά λουλούδια

ειρήνη για μάτια πληγωμένα

Στον κρυφό κήπο επιστρέφω

να καρτερώ τον ήχο των βημάτων σου

Σελίδες που γυρνούν αργά
ακίνητες εικόνες
λέξεις συλλαβιστές που καταρρέουν

ίδιες οι ώρες δείχνουν, ίδιες οι μέρες

και το ξημέρωμα -

άδειες οι ώρες μένουν, άδειες οι μέρες όλες

άδειο ξημέρωμα

ένα σου βλέμμα ήταν η ζωή
η ομορφιά η πίστη η γαλήνη

μ’ αυτό ζω.

Μ [2φΑ]

"Ψυχής δρόμοι"

 

"Χριστός Ανέστη, χαρά μου!"

Αποχαιρετισμός στη γιαγιά Βικτωρία

Από τον π. Ζήση Κτενίδη

Πάντα σε θυμάμαι χαμογελαστή. 

Να στέκεις στην πόρτα του αρχοντικού σου στην Καρδίτσα, πλάι στον άντρα που αγάπησες. Μπορεί οι χαλεποί καιροί στους οποίους μεγάλωσες να μην σου έδωσαν γραμματοσύνη και ο θάνατος κοντινών σου ανθρώπων -μεταξύ αυτών και του πατέρα σου στην αγκαλιά σου- να σου χάρισαν μια φυσική ευαισθησία. 
Ωστόσο, όντας άνθρωπος μιας άλλης εποχής, η φυσική σου ευσέβεια και η βαθιά σου πίστη σε έκαναν να αντιμετωπίζεις διαφορετικά τις φουρτούνες του βίου.

Αν θυμηθώ κάποια στιγμιότυπα της ζωής μου μαζί σου, αυτά σίγουρα θα περιλαμβάνουν τις παρακάτω εκφράσεις του εσωτερικού σου κόσμου:

- Μεσημέρι. Πριν φάμε κάνουμε τον σταυρό μας, όπως από μικρό με δίδασκες. 
Αν περισσέψει λίγο φαγητό στο πιάτο, όπως πολλοί άνθρωποι της γενιάς σου, βυθίζεσαι στις αναμνήσεις της Κατοχής, που ψάχνατε με αγωνία να βρείτε ένα πιάτο φαΐ. 
Αυτό σας έκανε να χαίρεστε με το ελάχιστο.

- Απόγευμα. 
Καθώς καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας ακούμε την καμπάνα της κοντινής εκκλησιάς μας. Ξεκινάς και ψέλνεις με την καθάρια φωνή σου το "Φως ιλαρόν".

- Βράδυ. Όλοι έχουν κοιμηθεί. 
Εσύ, αφού έχεις φροντίσει για όλους στην οικογένεια, στέκεις μπροστά στο αναμμένο καντηλάκι και κάνεις την προσευχή σου. Μυστικά.

- Πρωί. Κυριακή. 
Δεν σε θυμάμαι ποτέ αγχωμένη ή στεναχωρημένη. Πάντα πριν φορέσεις τα καλά σου ρούχα και βάλεις στα μαλλιά σου το απαραίτητο λεμόνι για να σταθούν, είχες ήδη φορέσει το πλατύ χαμόγελο της χαράς στην ψυχή σου. Χαράς για την συνάντηση με τον Χριστό και την εκκλησία Του. 

Με παίρνεις και κάθομαι κοντά σου. Ψέλνεις μαζί με όλο το εκκλησίασμα.

Όταν ακούω για τις γιαγιάδες που κράτησαν ανοιχτές τις εκκλησίες, έχω την παρρησία να πω, πως γνωρίζω από κοντά μία. Αν και μικροκαμωμένη, κουβαλάει μια καρδιά γεμάτη αφοσίωση, τρυφερότητα, καλοσύνη και αυθεντικότητα.

Στο πρόσωπο κάθε γιαγιάς που συναντώ στην εκκλησία, αντικρίζω κάτι κι από εσένα.

Στη μνήμη μου θα είσαι δίπλα στον αγαπημένο σου Ζήση, πιασμένοι χέρι - χέρι. 
Έτσι όπως ζήσατε, αγαπημένοι. Χωρίς να επιδιώκετε τσακωμούς, αλλά ζώντας την ειρήνη και την ησυχία στην καθημερινότητά σας. 

Φέρνοντας ο ένας τον άλλο, στη χαρά της Εκκλησίας. 
Πίστη κι ελπίδα μου, είναι ότι βρίσκεστε μαζί και στην αγκαλιά του Θεού. 

Τόπος συνάντησής μας θα είναι πάντα η Θεία Λειτουργία.

Έτσι κι εγώ σήμερα, δεν μπορώ παρά να σου απευθύνω σαν χαιρετισμό, εκείνον που εσύ μου έμαθες:

"Χριστός Ανέστη, γιαγιά μου!"

π. Ζ.

Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου, Σάββατο  7 Φεβρ. 2015