"Η επιδίωξη του ιδανικού "

Είπε ο Εμμανουήλ Κριαράς…  (1906-2014)

   - Να ονειρευόμαστε, αλλά ρεαλιστικά, έχοντας μια προοπτική, ένα σχέδιο.
Έχουμε αρκετούς, οι οποίοι και ξύπνιοι ονειρεύονται.
Πολλά κανείς ονειρεύεται, αλλά δεν τα πετυχαίνει. Η ζωή είναι σκληρή.

   - Ο χρόνος εξωραΐζει, διότι μας γυρίζει πίσω στα αμέριμνα χρόνια της νεότητας.
Λέμε συνήθως: "Ήταν παράδεισος τότε."
Μας φαίνεται έτσι, γιατί τότε ήμασταν πιο νέοι.

   - Η ζωή είναι τραγικό γεγονός, γιατί από τη στιγμή που αισθάνεστε τον εαυτό σας ξέρετε ότι θα πεθάνετε. Μπορεί να λέτε “δεν φοβάμαι τον θάνατο”, το λέω και εγώ, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον φοβόμαστε.

Είστε γεννημένοι για να ζήσετε, αλλά είστε γεννημένοι και για να πεθάνετε.
Ε, δεν μπορεί να συμφωνήσει ο άνθρωπος με αυτό.

   - Το μυαλό και η ψυχή, αυτά που κυβερνούν τον άνθρωπο, “παθαίνουν” από τη σύλληψη αυτής της τραγικότητας, ειδικά σήμερα που με την επικράτηση του τεχνικού πολιτισμού ξεχνιέται η ανθρωπιστική αγωγή.
Σήμερα, μαθαίνουμε όλοι να χειριζόμαστε μηχανές και δεν μπορούμε να εξυψώσουμε την ψυχή μας.

   - Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας.
Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα, όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του.

   - Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω τον σαρκικό – πνευματικό έρωτα προς τον–τη σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία.
Αυτό που λέμε φιλεργία.

Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. 
Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις.

   - Το μόνο ιδανικό που απέμεινε, είναι ίσως ο Έρωτας - υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού, σε κάθε μας ενέργεια.

[Από συνεντεύξεις του Εμμανουήλ Κριαρά στην Ελένη Ξενάκη για το «ΒΗΜΑ» και στη Βίκυ Χαρισοπούλου γτα τα «ΝΕΑ», τον Ιανουάριο του 2010.]

[2φΑ]

Share