"… ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι… "

Η Παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα (Λου 15:11-32)

Από κείμενο του Μιλτιάδη Κωνσταντίνου (αποσπ.)

….

Αυτή η στενή σχέση με τον Θεό και κυρίως οι συνέπειες που έχει αυτή στην καθημερινή ζωή των πιστών υπογραμμίζεται στην ευαγγελική παραβολή που περιέχεται στο Λου 15:11-32.

Ένας άνθρωπος είχε δυο γιους, από τους οποίους ο μικρότερος ζήτησε το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε και το κατασπατάλησε, ενώ ο μεγαλύτερος έμεινε κοντά στον πατέρα του.
Όταν ο άσωτος γιος βρέθηκε σε δύσκολη θέση, ξαναγύρισε μετανοιωμένος στον πατέρα του, ο οποίος όχι μόνο δεν τον έδιωξε, αλλά και τον καλοδέχτηκε, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τη δυσαρέσκεια του άλλου γιου του.

…. Αν δεν γνώριζε ο άσωτος την απροϋπόθετη αγάπη του πατέρα του, δεν θα αποφάσιζε ποτέ να επιστρέψει. Τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο μέρος της παραβολής τελειώνει με τη φράση: “ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε” που υπογραμμίζει την απέραντη χαρά του πατέρα.

Και στο δεύτερο μέρος της παραβολής πάλι ο πατέρας είναι αυτός που βγαίνει για άλλη μια φορά από το σπίτι του για να παρακαλέσει το μεγαλύτερο γιο του να συμμετάσχει στη  χαρά της επιστροφής του αδελφού του.
Έτσι, θα ήταν ορθότερο να ονομάζεται η σχετική περικοπή όχι "Παραβολή του Ασώτου", αλλά "Παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα".

…. Όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος στην Πρώτη Πρὸς Κορινθίους Επιστολή του: “Όλα μου επιτρέπονται, αλλά δεν είναι όλα προς το συμφέρον μου. Όλα μου επιτρέπονται, εγώ όμως δεν θα αφήσω τίποτε να με κυριέψει …” (1Κο 6:12), για να καταλήξει προσφέροντας ένα αποφασιστικής σημασίας κριτήριο όλων των επιλογών των χριστιανών: 

“… Δεν ανήκετε στον εαυτό σας· σας αγόρασε ο Θεός και πλήρωσε το τίμημα. 
Αυτόν, λοιπόν, να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν στον Θεό”
(1Κο 6:19-20).

Ό,τι έχουν οι άνθρωποι προέρχεται από τον Θεό και ανήκει σ’ αυτόν.
Οι άνθρωποι, επομένως, είναι διαχειριστές των αγαθών που τους δίνει ο Θεός.
Ο Θεός, όπως και ο πατέρας της παραβολής, δεν βάζει όρους, δεν θέτει κανέναν περιορισμό στα παιδιά του. Όλες οι δυνατότητες είναι ανοιχτές μπροστά στον άνθρωπο.

Στον καθένα μένει να κάνει τις επιλογές του. Να χρησιμοποιήσει τα αγαθά που του δίνει ο Θεός για τη δόξα του ή να κυριευτεί από αυτά και να χάσει τον προσανατολισμό του.

Η απέραντη λοιπόν αυτή, αγάπη του Θεού που τονίζεται στην παραπάνω παραβολή δεν προτρέπει στην ασυδοσία, αλλά αποτελεί κίνητρο για τη μετάνοια του ανθρώπου και την επιστροφή του στην πατρική οικία, στην κοινωνία με τον Πατέρα.

Η παράσταση του Θεού σαν οργισμένου τιμωρού εμβάλλει φόβο στον άνθρωπο και τον απομακρύνει περισσότερο, ενώ ο τονισμός της θείας αγαθότητας τον ενθαρρύνει, ώστε να πλησιάσει τον Θεό.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η συγκεκριμένη περικοπή διαβάζεται, σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, την περίοδο του Τριωδίου, την κατεξοχήν περίοδο της μετάνοιας, αλλά και του επαναπροσδιορισμού της σχέσης του καθενός μας με τον Θεό.

…. Η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα θέτει μια σειρά από ερωτήματα, στα οποία επείγει να δώσει ο κάθε χριστιανός αμέσως μιαν απάντηση.

Εκτιμά την υγεία που του χάρισε ο Θεός, διοχετεύει τη ζωτικότητά του σε έργα που δοξάζουν το όνομα του Θεού ή τη σπαταλά μέσα στο καθημερινό άγχος, τη νευρικότητα και τον αγώνα για προσωπική ανάδειξη;

Χρησιμοποιεί τα λίγα ή πολλά χρήματά του για τη δόξα του Θεού ή τα σπαταλά για την προσωπική μου απόλαυση; Θέτει τις γνώσεις του, την κοινωνική του θέση στην υπηρεσία των συνανθρώπων του ή τα σπαταλά για την προσωπική του προβολή;

Τη σημερινή μέρα, που κι αυτή είναι δώρο του Θεού, θα την αξιοποιήσει ή θα πάει κι αυτή χαμένη όπως τόσες άλλες; Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που έρχεται, είναι η καταλληλότερη για περισυλλογή και αυτοέλεγχο.

Και αν από τον αυτοέλεγχο αυτόν αναγνωρίσει κανείς ότι ήταν μέχρι σήμερα άσωτος ή μίζερος, ο Χριστός με την παραβολή του δεν αφήνει κανέναν χωρίς ελπίδα.
Βεβαιώνει ότι ο πατέρας όλων έχει και άλλα, πολλά αγαθά και περιμένει.

Ένα μόνο χρειάζεται να κάνει κανείς: Να αποφασίσει, σήμερα κιόλας, να γυρίσει κοντά του.

Το πλήρες κείμενο: pemptousia

[2fA]

Share