"Ταπείνωση και κομπασμός "

Της Δήμητρας Γ. Σαρρή  - από το κείμενο της, «Περί ταπεινώσεως»

Στην Ορθοδοξία όλα αναδεικνύονται και όλα φωτίζονται από την ελευθερία που δίδει και παραδίδει με αγάπη στον κλήρο Του, ο Θεός.
Στο σημείο ακριβώς της ελευθερίας, παρουσιάζεται μεγαλοπρεπώς η πηγαία πίστη του εκάστοτε χριστιανού, η θυσία που γίνεται ο ίδιος με ταπείνωση και μαρτύριο πίστης, στο όνομα της θυσίας του Κυρίου του (Μκ η 34).

Όταν με ελευθερία, επιλέξει κάποιος να μπει στο σώμα της Εκκλησίας και να γίνει μέλος των μελών της, οφείλει να στηρίξει στους ώμους του τον πόνο της ταπεινώσεως του δικού του σταυρού. Να ακολουθήσει την πορεία και τα του Χριστού βήματα και αν χάσει την ζωή του επιγείως για εκείνον, θα την κερδίσει ουράνια αιωνίως (Μτ 10:38-39).

Τούτη είναι η σωτηρία του ανθρώπου, εμπνεόμενη από τα πάθη του Κυρίου του
(Β Κορ 5:21).
Η ταπεινότητα του Ιησού Χριστού δίδαξε, ότι η αγάπη που τον διέπνεε για το ποίμνιό του τον οδήγησε στο να πάθει, να σταυρωθεί και να πεθάνει.

Αν λοιπόν αγαπά ο πιστός εγκάρδια τον Κύριό του, αν διακατέχεται από καθάρια αγάπη ολοκληρωτικής πίστεως, δεν μπορεί πια να ζει για τον εαυτό του, αλλά να ζει για τον Χριστό (Β Κορ 5:14-15), να ζει στον Χριστό, γιατί τελικά ζει από τον Χριστό και ο Χριστός είναι η ίδια η ζωή (Ιω 14:6).

Πραγματική ταπείνωση του χριστιανού είναι η εκούσια μετοχή και συμμετοχή του, στα παθήματα του Ιησού Χριστού και μέσα από αυτά να βρίσκει αγαλλίαση και να ελπίζει το έλεος του Θεού, να Τον δοξάζει που υποφέρει και αντί για ντροπή, να νοιώθει ευτυχία
(Α Πε 4:12-18).

Όπως το σώμα ακολουθεί πάντα η σκιά, έτσι και τους ταπεινούς στοχασμούς ακολουθεί πάντα και παντού το έλεος του Θεού (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
Πίστη στον Θεό είναι εμπιστοσύνη του εαυτού σου στην κρίση Του.
Όταν λοιπόν ο πιστός παθαίνει, υποφέρει και ταπεινώνεται γιατί τούτο είναι θέλημα Θεού, δείχνει εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις Του (Α Πε 4:19).

Μπορεί να τον πιέζουν από παντού, δεν τον καταβάλλουν όμως. Μπορεί να βρίσκεται σε αδιέξοδο αλλά δεν απελπίζεται. Μπορεί να πέφτει κάτω μα συνεχίζει τον αγώνα, αγώνα ψυχής και σώματος. Μπορεί ακόμη να υποφέρει τόσο σωματικά και να μετέχει σχεδόν του θανάτου, αλλά στο πρόσωπό του να φανερώνεται η ζωή του αναστημένου Ιησού
(Α Πε 4:7-11).

Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες από τις οποίες περνά, τον διαπαιδαγωγούν και τον ωφελούν ώστε να μην υποστεί την τελική καταδίκη του κόσμου όλου (Α Κορ 11:31-32).
Για τον λόγο αυτό, ο χριστιανός πρέπει να επιμένει και να υπομένει γιατί έτσι θα διασφαλίσει την εκλογή του από τον Θεό και την είσοδό του στην Βασίλεια των Ουρανών
(Β Πε 1:10-11).

Η ταπείνωση ταύτη δεν είναι εξευτελισμός και ξεπεσμός, μα ανάδειξη πνεύματος κι ανθρωπιάς. Μπορεί ο πιστός να διακρίνεται από χριστιανική ταπείνωση, μα τούτο διαπνέεται από ανθρώπινη αξιοπρέπεια (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Είχε χριστιανική ταπείνωση, αλλά ανθρώπινη αξιοπρέπεια»).

Η ταπείνωση παρέχει κι εξασφαλίζει την σωτηρία της ψυχής (Δαβίδ).
Με αυτήν, οι χριστιανοί είναι πραγματικοί υπηρέτες του Θεού, όντας εφοδιασμένοι με υπομονή στις δυσχέρειες και τις στεναχώριες, στις κακοποιήσεις και τις φυλακίσεις, στις ταλαιπωρίες, τις αγρυπνίες και την πείνα.

Όμως, συστήνουν τον εαυτό τους με γνώση της αλήθειας, με ανεκτικότητα και καλοσύνη, με ανυπόκριτη αγάπη και φώτιση Αγίου Πνεύματος.
Όντας φτωχοί κάνουν πολλούς να «πλουτίζουν», μην έχοντας τίποτε κατέχουν τα πάντα
(Β Κορ 6:4-10).

Όταν έχουν αυτογνωσία αποκτούν πραγματική ταπεινοφροσύνη.
Και όταν την ταπεινοφροσύνη την ακολουθεί η επιείκεια για τους άλλους, είναι καθάρια, αν όμως δεν την χαρακτηρίζει η επιείκεια, τότε είναι ταπεινολογία (Αββάς Ισαάκ).

Γιατί η υπερηφάνεια, η αγενής στάση και ο κομπασμός κάνει και τους αγγέλους διαβόλους.

askitikon – [2fA]

Share