"Στην ποδιά της άνοιξης.. "

Γιάννης Ρίτσος  -  Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

….

Κοιμηθήκαμε την ώρα που δε νυστάζαμε. Φάγαμε την ώρα
που δεν πεινούσαμε.
Μετρούσαμε τις ώρες μας με το ρολογάκι του χεριού που μας χαρίσαν
στη γιορτή μας, ξεχνώντας το ρολόι του κήπου που ’δειχνε
καλοκαίρι.

Τώρα θέλουμε να βάλουμε μαζί το ρολογάκι του χεριού με το σφυγμό
μας, κοιτάζοντας την ώρα που δείχνουν οι ωροδείχτες των σκιών
πάνου στη χρυσοπράσινη πλάκα της χλόης.

Έχουμε ακόμη καιρό να κόψουμε παπαρούνες, για να μη γεράσουν
τα χέρια μας μέσα στα μοναστήρια των βιβλίων.

Τη νύχτα οι μυγδαλιές με τ’ άσπρα τους φορέματα περάσαν
κάτου απ’ τα παράθυρα μας αργές και λυπημένες,
όμοιες με κείνα τα χλωμά κορίτσια του ορφανοτροφείου
όταν γυρίζουν από μια μικρή εκδρομή την Κυριακή, πιασμένες
δυο-δυο απ’ το χέρι, χωρίς να μιλάνε, χωρίς να βλέπουν τ’ άστρα
που φυτρώνουν ένα-ένα μες στον ίσκιο,
μακρινά κι ευτυχισμένα.

Αύριο θα στείλουμε τις μυγδαλιές περίπατο στο ακροθαλάσσι
να πλύνουνε τα πρόσωπα τους απ’ τη σκόνη της λύπης μας.
Και το βράδυ που θα γυρίσουν χαρούμενες, θα μας φέρουν τα πρώτα
μας λόγια πλυμένα στη θάλασσα, κι εμείς θα κλαίμε στο ανοιχτό
παράθυρο απ’ τη χαρά μας, που μπορούμε να κλαίμε.

Απόψε κοιμηθήκαμε στην ποδιά της άνοιξης, ακουμπώντας
το κεφάλι στην καρδιά της.
Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.

Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περιπατάει
στην κάμαρα μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια, που τσίμπαγε
τα ψίχουλα των σκιών που ’χαν μείνει από χτες βράδυ στο πάτωμα.

….

db – [2fA]

Share