"Αλμπέρ Καμύ.. "

Αλμπέρ Καμύ   [1913 – 4 Ιανουαρίου 1960]
-  από το έργο του "Η πτώση"
[ένα απόσπασμα διάφανο στην οξύνοια και το ταλέντο του Νομπελίστα συγγραφέα]


….   Αυτό το πράγμα δεν ήταν, εδώ που τα λέμε, η Εδέμ, αγαπητέ κύριε: η ζωή χωρίς ενδιάμεσα. Έτσι υπήρξε και η δική μου.
Δε βρέθηκα ποτέ στην ανάγκη να μάθω να ζω.
Επ' αυτού, με τη γέννησή μου, ήξερα ήδη τα πάντα.

Υπάρχουν άνθρωποι, που το πρόβλημά τους είναι να φυλαχτούν απ' τους άλλους ή τουλάχιστον να τα βρουν μαζί τους. Για μένα είχε γίνει η διευθέτηση. Οικείος όποτε έπρεπε, σιωπηλός όποτε ήταν αναγκαίο, ικανός και για χαριεντισμό και για σοβαρότητα, ήμουν ισομερής. Έτσι, η δημοτικότητά μου ήταν μεγάλη και πια δε μετρούσα τις επιτυχίες μου στον κόσμο. Δεν ήμουν και κακοφτιαγμένος, ήμουν ταυτόχρονα ακούραστος χορευτής και διακριτικός λόγιος, κατάφερνα ν' αγαπώ συγχρόνως, κάτι διόλου εύκολο, τις γυναίκες και τη δικαιοσύνη, ενδιαφερόμουν για τον αθλητισμό και τις καλές τέχνες, σταματώ εν ολίγοις, για να μη θεωρηθώ ύποπτος αυταρεσκείας.

Φανταστείτε όμως, σας παρακαλώ, έναν άντρα στην πιο καλή του ώρα, απολύτως υγιή, γενναιόδωρα προικισμένο, επιδέξιο στις ασκήσεις τόσο του σώματος όσο και του πνεύματος, ούτε φτωχό ούτε πλούσιο, που κοιμάται καλά και είναι βαθύτατα ικανοποιημένος από τον εαυτό του, χωρίς να το δείχνει παρά μόνο με μια ευτυχή κοινωνικότητα. Τότε θα παραδεχτείτε, πως μπορώ να μιλήσω με κάθε μετριοφροσύνη, για μια πετυχημένη ζωή. Ναι, λίγα πλάσματα υπήρξαν πιο φυσιολογικά από μένα. Η συμφωνία μου με τη ζωή ήταν ολοκληρωτική. Δεχόμουν αυτό που ήταν, από κορυφής μέχρις ονύχων, δίχως ν' αρνιέμαι τίποτε απ' τις ειρωνείες, το μεγαλείο και τη δουλοπρέπεια της. Ειδικότερα η σάρκα, η ύλη, η εξωτερική εμφάνιση με μια λέξη, που μπερδεύει ή αποθαρρύνει τόσους ανθρώπους στον έρωτα ή στη μοναξιά, μου 'δινε, χωρίς να με υποδουλώνει, ισάξιες χαρές. Ήμουν φτιαγμένος για να 'χω κορμί. Εξ ου κι αυτή μου η αρμονία, αυτή η χαλαρή κυριαρχία που ένιωθαν οι άνθρωποι και μου ομολογούσαν καμιά φορά, πως τους βοηθούσε να ζουν.

Επιζητούσαν λοιπόν τη συντροφιά μου. Συχνά πίστευαν επί παραδείγματι, πως είχαμε ήδη συναντηθεί. Η ζωή, τα πλάσματα και τα δώρα της έρχονταν να με βρουν, αποδεχόμουν αυτά τα σέβη με καλοπροαίρετη περηφάνια. Εδώ που τα λέμε, όντας άνθρωπος με τόση πληρότητα και απλότητα, έβρισκα να 'μαι λιγάκι υπεράνθρωπος. Ήμουν έντιμης πλην ταπεινής καταγωγής (ο πατέρας μου ήταν υπάλληλος) κι όμως, κάποια πρωινά, ταπεινά τ' ομολογώ, ένιωθα γιος βασιλιά ή φλεγόμενη βάτος. Επρόκειτο, σημειώστε το καλά, για κάτι διαφορετικό από τη βεβαιότητα που ζούσα, πως είμαι εξυπνότερος απ' όλον τον κόσμο. Αυτή η βεβαιότητα εξάλλου είναι άνευ σημασίας, εφόσον τη συμμερίζονται τόσοι ηλίθιοι. Όχι, με το να είμαι πλήρης, ένιωθα, διστάζω να το ομολογήσω, σκεύος εκλογής. Σκεύος εκλογής, προσωπικά εγώ μεταξύ όλων, γι' αυτή τη μακρά και σταθερή επιτυχία. Αυτό ήταν, συνοπτικά, αποτέλεσμα της μετριοφροσύνης μου. Αρνιόμουν ν' αποδώσω αυτή την επιτυχία στην αξία μου και μόνο, και δεν μπορούσα να πιστέψω πως η συνένωση, σε ένα μόνο πρόσωπο, τόσο διαφορετικών και τόσο ακραίων προτερημάτων, ήταν αποτέλεσμα απλής σύμπτωσης. Γι' αυτό, ζώντας ευτυχισμένος, ένιωθα κατά έναν τρόπο, πως αυτή η ευτυχία μου ανήκε βάσει υψηλού διατάγματος.

Όταν σας πω ότι δεν είχα καμία θρησκεία, θα καταλάβετε ακόμη καλύτερα το ασυνήθιστο αυτής της πεποίθησης. Συνηθισμένη ή όχι, με ανύψωσε πολύ καιρό πάνω απ' την καθημερινότητα, και χρόνια κυριολεκτικά μετεωρίστηκα και για να πω την αλήθεια, ακόμη έχω μεταμέλεια στην καρδιά, γι' αυτά τα χρόνια. Μετεωρίστηκα μέχρι το βράδυ που...
Αλλά όχι, αυτό είναι άλλο θέμα, ας το ξεχάσουμε. Εξάλλου, μπορεί και να υπερβάλλω. Τα πήγαινα μια χαρά σε όλα και συγχρόνως δεν ήμουν ικανοποιημένος από τίποτα. Κάθε χαρά μ' έκανε να επιθυμώ μιαν άλλη. Πήγαινα από γιορτή σε γιορτή. Τύχαινε να χορεύω νύχτες ολόκληρες, όλο και πιο ξετρελαμένος, με τους ανθρώπους και τη ζωή. Μερικές φορές, αργά το βράδυ, όταν ο χορός, η ελαφρότητα που έδινε το οινόπνευμα, η παραφορά μου, η βίαιη εγκατάλειψη καθενός, με ρίχναν σε μια έκσταση κουρασμένη και γεμάτη, μου φαινόταν, στο απώτατο της κούρασης και στο διάστημα ενός δευτερολέπτου, πως καταλάβαινα επιτέλους το μυστικό των πλασμάτων και του κόσμου. Την επομένη όμως, η κούραση εξαφανιζόταν και μαζί της και το μυστικό. Ξεχυνόμουν και πάλι. Έτρεχα έτσι, διαρκώς υπερπλήρης και ποτέ χορτασμένος, χωρίς να ξέρω πού να σταματήσω, ως τη μέρα, το βράδυ μάλλον, που η μουσική σταμάτησε, τα φώτα σβήσαν.
Η γιορτή όπου είχα υπάρξει ευτυχισμένος... Επιτρέψτε μου όμως να καλέσω σε βοήθεια τον πρωτόγονο φίλο μας. Κουνήστε το κεφάλι για να τον ευχαριστήσετε και, κυρίως, πιείτε μαζί μου, έχω ανάγκη τη συμπάθειά σας.

Βλέπω πως αυτή η δήλωση σάς εκπλήσσει. Δεν είχατε ποτέ, ξαφνικά, ανάγκη από συμπάθεια, βοήθεια, φιλία; Ναι, φυσικά. Εγώ έχω μάθει να αρκούμαι στη συμπάθεια. Τη βρίσκεις ευκολότερα κι έπειτα, δε δημιουργεί καμία υποχρέωση. Το «πιστέψτε στη συμπάθειά μου», στον εσωτερικό λόγο, προηγείται αμέσως του «και τώρα ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο». Είναι αίσθημα προέδρου φιλανθρωπικού συμβουλίου: το αποκτάς σε τιμή ευκαιρίας ύστερα απ' τις καταστροφές.
Η φιλία είναι λιγότερο απλή. Παίρνει χρόνια και είναι δύσκολο να την επιτύχεις, μα σαν την έχεις, δεν υπάρχει πια τρόπος ν' απαλλαγείς, πρέπει να την αντιμετωπίσεις. Μη θαρρείτε, κυρίως, πως οι φίλοι σας θα σας τηλεφωνούν, ως όφειλαν, κάθε βράδυ, για να μάθουν αν όντως δεν είναι το βράδυ που αποφασίζετε ν' αυτοκτονήσετε ή πιο απλά, αν δεν έχετε ανάγκη από συντροφιά, αν δεν έχετε κέφι να βγείτε. Όχι όμως, αν τηλεφωνούν, μείνετε ήσυχος, θα 'ναι το βράδυ που δεν είστε μόνος κι η ζωή είναι ωραία. Στην αυτοκτονία μάλλον θα σας ωθήσουν εν ονόματι αυτού που, κατά τη γνώμη τους, οφείλετε στον εαυτό σας. Ο Θεός να σας φυλάει, αγαπητέ κύριε, απ' το να σας τοποθετούν πολύ ψηλά οι φίλοι! Όσο γι' αυτούς που έχουν καθήκον να μας αγαπούν, θέλω να πω οι συγγενείς και οι σχέσεις (οποία έκφρασις!), είναι άλλου παπά βαγγέλιο. Αυτοί έχουν τη λέξη που πρέπει, μόνο που η λέξη αυτή είναι σφαίρα ίσια στο στόχο, παίρνουν τηλέφωνο όπως ρίχνεις με την καραμπίνα. Και σημαδεύουν σωστά. Αχ, αυτοί οι Μπαζαίν!   ….   ….

[Αχιλλέας-Φραγκίσκος Μπαζαίν (1811-1888): Γάλλος στρατάρχης.
Διακρίθηκε κυρίως στο Μεξικό (1862-1866) και η εκεί δράση του τον έκανε μισητό στο γαλλικό λαό. Κλασικός τύπος τυχοδιώκτη - τ' όνομά του είναι συνώνυμο σχετικής προσβολής.]

manifesto-library

[2fA]

Share