Ναπολέων Λαπαθιώτης - ΤΟ
ΒΑΣΙΛΕΜΑ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ
Το βασίλεμα που φτάνει, μαλακό κι αργό σαν χάδι,
δεν είν άγγελμα, μονάχα, των ονείρων που θα ’ρθούν·
όλων όσων θα πεθάνουν είναι σύμβολο το βράδυ
– κι όλων όσων θα χαθούν…
Είναι σύμβολο των όσων ο καιρός έχει μαράνει,
κι όμως φεύγουν δίχως λέξη, μακρινά και σιωπηλά.
Είναι σύμβολο θλιμμένων, μελαγχολικών θανάτων,
που κρυφό για πάντα κάτι, μες τα χείλη των κρατούν,
– έρημων ψυχών, που πνίγουν τα πικρά παράπονά των,
και μας αποχαιρετούν…
Είναι σύμβολο κι εκείνων που, αν και τόσο αγαπημένα,
πιο νωρίς μας, ο καθένας, βιάστηκε ν’ αναπαυτεί,
που ’λεγα πως θα τους είχα για καιρό κοντά σε μένα
– κι όμως έφυγαν κι αυτοί!
[2φΑ]
Το βασίλεμα που φτάνει, μαλακό κι αργό σαν χάδι,
δεν είν άγγελμα, μονάχα, των ονείρων που θα ’ρθούν·
όλων όσων θα πεθάνουν είναι σύμβολο το βράδυ
– κι όλων όσων θα χαθούν…
Είναι σύμβολο των όσων ο καιρός έχει μαράνει,
κι όμως φεύγουν δίχως λέξη, μακρινά και σιωπηλά.
Είναι σύμβολο θλιμμένων, μελαγχολικών θανάτων,
που κρυφό για πάντα κάτι, μες τα χείλη των κρατούν,
– έρημων ψυχών, που πνίγουν τα πικρά παράπονά των,
και μας αποχαιρετούν…
Είναι σύμβολο κι εκείνων που, αν και τόσο αγαπημένα,
πιο νωρίς μας, ο καθένας, βιάστηκε ν’ αναπαυτεί,
που ’λεγα πως θα τους είχα για καιρό κοντά σε μένα
– κι όμως έφυγαν κι αυτοί!
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου