"Η Προσευχή της δασκάλας "

 

Γκαμπριέλα Μιστράλ  -  "Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ"
[Λουσίλα Γοδόι Αλκαγιάγα (Lucila Godoy Alcayaga), 1889 –1957
Χιλή - Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1945]

Κύριε! Εσύ που μας δίδαξες,
συγχώρα με που διδάσκω,
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
το οποίο Εσύ έφερες
όσο στη Γη βρισκόσουν.

Δώσε μου μια μοναδική αγάπη
για το σχολειό μου,
ώστε ούτε το κάψιμο της ομορφιάς
να μην μπορεί να κλέψει
την τρυφεράδα μου
απ' όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε,
κάνε ασίγαστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου τον πόθο
για δικαιοσύνη
που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι
της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου
όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η περιφρόνηση
και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που με δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα
από τις μάνες,
για να μπορέσω ν' αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως κι εκείνες,
τα παιδιά που δεν είναι
σάρκα της σάρκας μου.
Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
από αυτά τον στίχο μου τέλειο,
να του ενσταλάξω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
ακόμη κι όταν τα χείλη μου
δεν θα τραγουδούν πια.

Δείξε μου τη δύναμη
του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω
τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας.
Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου,
κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της ζεστής θέλησής σου στη ζωή μου.
Φίλε, Συντρόφεψέ με!
Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου
θα είναι πιο αγνό
και η αλήθεια πιο θερμή,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά σου,
που γνώρισε πολύ
τη μοναξιά και την αδυναμία.

Δεν θ' αναζητήσω παρά
στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.
Πρόσφερε μου απλότητα και βάθος·
Λύτρωσέ με απ' το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη
στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το πληγωμένο στήθος μου,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου
τις υλικές μου ανησυχίες,
ούτε τις καθημερινές
μικροαστικές μου θλίψεις.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολείο μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη
του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή,
η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων

Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά
του Βελάθκεθ,
ότι το να διδάσκεις
και ν' αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις
με τη λόγχη του Λογγίνου
στην πιο καυτή πλευρά του έρωτα.

[ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 1970
Απόδοση Γ. Δ. Χουρμουζιάδης]

hallofpeople – 2φΑ

Share