"Μόνος στο τρένο "

 

-  Μια μικρή ιστορία, αλιευμένη στο διαδίκτυο

Κάθε χρόνο οι γονείς του Μαρτίν τον πήγαιναν με το τρένο στο χωριό στη γιαγιά του, για τις καλοκαιρινές διακοπές, και επέστρεφαν πάλι μαζί με το ίδιο τρένο στο τέλος του καλοκαιριού.

Μια μέρα το αγόρι είπε στους γονείς του:

"Είμαι μεγάλος πια, μπορώ να πάω μόνος στο σπίτι της γιαγιάς μου!"

Μετά από μια σύντομη συζήτηση, οι γονείς δέχτηκαν.

Στέκονται περιμένοντας το τρένο να αναχωρήσει, αποχαιρετούν τον γιο τους δίνοντας του μερικές συμβουλές έξω από το παράθυρο, ενώ ο Μαρτίν τους απαντά:

"Το ξέρω! Μου τα έχετε πει περισσότερες από χίλιες φορές."

Το τρένο κοντεύει να φύγει και ο μπαμπάς του ψιθυρίζει στο αυτί του:

"Γιε μου, αν νιώθεις άσχημα ή ανασφαλής, αυτό είναι για σένα!".

Και του βάζει κάτι στην τσέπη του.

Τώρα ο Μαρτίν είναι μόνος, καθισμένος στο τρένο όπως ήθελε, χωρίς τους γονείς του για πρώτη φορά. Προσπαθεί να θαυμάσει το τοπίο από το παράθυρο, γύρω του ξένοι άνθρωποι σπρώχνονται και κάνουν πολύ θόρυβο, σε κάθε στάση μπαίνουν και βγαίνουν άγνωστοι από το βαγόνι. 

Ο ελεγκτής του τρένου κάνει κάποια σχόλια σχετικά με το γεγονός ότι το παιδί, ο Μαρτίν, είναι μόνος. Ένας άλλος τον κοιτάζει με λυπημένα μάτια.

Ο Μαρτίν αισθάνεται τώρα άσχημα κάθε λεπτό που περνά. Και ναι, φοβάται.

Σκύβει το κεφάλι του με δάκρυα... νιώθει φοβισμένος και μόνος.

Τότε θυμήθηκε τον μπαμπά του που του έβαλε κάτι στην τσέπη του, τρέμει, ψάχνει γι’ αυτό που του έδωσε ο πατέρας του...

Και βρίσκει ένα χαρτί διπλωμένο που γράφει:

"Γιε μου, είμαι στο τελευταίο βαγόνι!"

-  Αυτή είναι η ζωή· είναι απαραίτητο να αφήσουμε τα παιδιά μας να φύγουν, πρέπει να τα εμπιστευτούμε.

Αλλά πρέπει πάντα να είμαστε στο τελευταίο βαγόνι της ζωής τους, βλέποντας αν φοβούνται ή αν βρουν εμπόδια και δεν ξέρουν τι να κάνουν.

Πρέπει να είμαστε κοντά τους όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί, τα παιδιά πάντα θα χρειάζονται τους γονείς τους, διακριτικά στο τελευταίο βαγόνι.

 

fb – Takis

2fA

Share