"Μεταμόρφωση επιθυμιών "

 

-  Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ
ΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Μέ­σα στα ό­ρια της γης υ­πάρ­χει α­κό­ρε­στη πεί­να και ά­σβε­στη δί­ψα Θε­ο­γνω­σί­ας, δι­ό­τι ο
α­γώ­νας μας εί­ναι να φθά­σου­με τον Ά­φθα­στο, να δού­με τον Α­ό­ρα­το, να γνω­ρί­σου­με Αυ­τόν που βρί­σκε­ται πέ­ρα α­πό κά­θε γνώ­ση.

Η ορ­μή αυ­τή αυ­ξά­νει α­κα­τά­παυ­στα σε κά­θε άν­θρω­πο, ό­ταν το Φως της Θε­ό­τη­τας ευδο­κή­σει να τον κα­ταυ­γά­σει, έ­στω και με κά­ποι­α α­μυ­δρά προ­σέγ­γι­σή Του, δι­ό­τι τότε στους νο­ε­ρούς ο­φθαλ­μούς μας α­πο­κα­λύ­πτε­ται σε ποι­ά ά­βυσ­σο δι­α­μέ­νου­με.
Η όρα­ση αυ­τή κα­τα­πλήσ­σει ό­λο τον άν­θρω­πο, και τό­τε η ψυ­χή του δεν γνω­ρί­ζει ανάπαυ­ση και δεν μπο­ρεί να τη βρει, μέ­χρις ό­του ε­λευ­θε­ρω­θεί πλή­ρως α­πό το σκοτάδι που την
δι­α­κα­τέ­χει, μέ­χρις ό­του γε­μί­σει α­πό την Α­κό­ρε­στη Τρο­φή, μέ­χρις ότου το Φως αυ­τό αυ­ξη­θεί στην ψυ­χή και ε­νω­θεί μα­ζί της τό­σο, ώ­στε Φως και ψυ­χή να γί­νουν έ­να, προ­κα­ταγ­γέλ­λον­τας τη θέ­ω­σή μας στη Θεί­α δό­ξα.

Η Με­τα­μόρ­φω­ση του Κυ­ρί­ου α­πο­τε­λεί στε­ρε­ό θε­μέ­λιο της ελ­πί­δας για τη μεταμόρφω­ση
ό­λης της ζω­ής μας —η ο­ποί­α τώ­ρα εί­ναι γε­μά­τη α­πό κό­πο, α­σθέ­νει­ες, φό­βο— σε ζω­ή
ά­φθαρ­τη και θε­ο­ει­δή.
Εν τού­τοις, η α­νά­βα­ση αυ­τή στο υ­ψη­λό ό­ρος της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως συν­δέ­ε­ται με μεγά­λο
α­γώ­να. Ό­χι σπά­νια ε­μείς ε­ξα­σθε­νού­με α­πό την αρ­χή αυ­τού του α­γώ­να και απελ­πι­σί­α
φαί­νε­ται να κυ­ρι­εύ­ει την ψυ­χή.

Σε τέ­τοι­ες ώ­ρες μαρ­τυ­ρι­κής πα­ρα­μο­νής στα ό­ρια με­τα­ξύ του Α­προ­σί­του Φω­τός της
Θε­ό­τη­τας που έλ­κει προς τον ε­αυ­τό Του και της α­πει­λη­τι­κής α­βύσ­σου του σκό­τους, να ενθυμού­μα­στε τα δι­δάγ­μα­τα των Πα­τέ­ρων μας, οι ο­ποί­οι δι­ή­νυ­σαν την ο­δό αυ­τή ακολου­θών­τας τον Χρι­στό, και «ε­ζω­σμέ­νοι τας ο­σφύ­ας η­μών» να παίρ­νου­με δύ­να­μη με την
κρα­ται­ά ελ­πί­δα σε Ε­κεί­νον, ο Ο­ποί­ος με την πα­λά­μη Του βα­στά­ζει α­κό­πως όλη την κτί­ση. Να θυ­μό­μα­στε ό­τι στη ζω­ή μας πρέ­πει να ε­πα­να­λη­φθεί κα­τά τον ί­διο τρό­πο ό,τι έ­γι­νε στη ζω­ή του Υι­ού του Αν­θρώ­που, για να ε­λευ­θε­ρω­θού­με α­πό κά­θε φό­βο και ο­λι­γο­ψυ­χί­α.

Η ο­δός εί­ναι κοι­νή σε ό­λους μας κα­τά τον λό­γο Αυ­τού του Χριστού: «Ε­γώ ει­μι η οδός»· και γι’ αυ­τό εί­ναι και μο­να­δι­κή, δι­ό­τι «ου­δείς έρ­χε­ται προς τον Πα­τέ­ρα, ει μη δι’ Ε­μού».

Αν ο Κύ­ριος «ε­πει­ρά­σθη», και ε­μείς πρέ­πει να πε­ρά­σου­με δια του πυ­ρός των πειρασμών.
Αν ο Κύ­ριος κα­τα­δι­ώ­χθη­κε, και ε­μείς ε­πί­σης θα δι­ω­χθού­με α­πό τις ί­δι­ες εκεί­νες δυ­νά­μεις, οι ο­ποί­ες δί­ω­καν τον Χρι­στό.
Αν ο Κύ­ριος έ­πα­θε και σταυ­ρώ­θη­κε, και ε­μείς α­να­πό­φευ­κτα ο­φεί­λου­με να πά­σχου­με και να σταυ­ρω­νό­μα­στε έ­στω, ί­σως, και πά­νω σε α­ό­ρα­τους σταυ­ρούς, ε­φό­σον πράγματι Τον
α­κο­λου­θού­με στις ο­δούς της καρ­δί­ας μας.

Αν ο Κύ­ριος με­τα­μορ­φώ­θη­κε, και ε­μείς θα με­τα­μορ­φω­θού­με και ε­νώ ακό­μη βρισκόμαστε πά­νω στη γη, αν ο­μοι­ω­θού­με προς Αυ­τόν στις ε­σω­τε­ρι­κές επιθυμί­ες μας.  ….

 

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΚΕΙΜΕΝΑ

2φΑ

                                              

Share