"Η αίσθηση της ζωής"

Alexander Schmeman: Η αίσθηση της ζωής

Η κύρια και διαρκής αίσθηση μου, είναι η αίσθηση της ζωής. Είναι αρκετά δύσκολο να το εκφράσω με λόγια. Ίσως η πλησιέστερη λέξη σ’ αυτό το αίσθημα να είναι το θαύμα, η αντίληψη πως η κάθε στιγμή, η κάθε κατάσταση είναι ένα δώρο (και όχι κάτι το προφανές, το δεδομένο). Το καθετί είναι πάντα νέο, το καθετί δεν είναι απλώς ζωή, αλλά συνάντηση με τη ζωή και γι’ αυτό μια αποκάλυψη.

Το γράφω αυτό και συνειδητοποιώ πως αυτές δεν είναι οι σωστές λέξεις, αλλά δεν μπορώ να βρω άλλες. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η ζωή ως δώρο, απαιτεί την προσοχή μου, μιαν απάντηση εκ μέρους μου, μ’ άλλα λόγια ότι η ζωή είναι μια συνεχής αποδοχή ενός δώρου.

Ίσως όλοι να αισθάνονται μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά μερικές φορές εγώ δεν σκέφτομαι έτσι. Φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι, ίσως η πλειονότητα να ζει, δίχως να προσέχει τη ζωή. Η ζωή είναι γι’ αυτούς ένα κατά κάποιο τρόπο, ουδέτερο, απρόσωπο πλαίσιο, η ουσία τους, αλλά δεν είναι ούτε συνάντηση, ούτε δώρο. Όπως όταν κοιταζόμαστε σ’ έναν καθρέφτη, δεν βλέπουμε τον ίδιο τον καθρέφτη, έτσι και στη ζωή, μπορούμε αρκετά εύκολα να μη βλέπουμε τη ζωή. Ή σαν η ζωή να είναι μια διαφανής τσάντα γεμάτη από τον εαυτό μου, τη δουλειά μου, τα ενδιαφέροντα μου, τις ανησυχίες μου κλπ. Και αυτή η πληρότητα δίνει ένα αίσθημα ζωής –«η ζωή αναβράζει, βρίσκεται σε πλήρη κίνηση». Αλλά ξαφνικά σε μια στιγμή καθαρής όρασης, έρχεται η απελπισία.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, όταν χθες αργά το βράδυ, διάβαζα τη βιογραφία του Κάμινκς και αυτό το ποίημα:

Τα πού και τα πότε

(κόρες του εάν

αλλά βλαστάρια του ελπιδοφόβου

γιοι του εκτός εάν

και παιδιά του σχεδόν)

ποτέ δεν θα υποθέσουν τη διάσταση

αυτού

που κάθε του πόδι αγαπά

το εδώ

αυτής της γης,

που τα δυο του μάτια αγαπούν

αυτό το τώρα

του ουρανού.

Αυτά για τη ζωή. Και μου φαίνονται πολύ πιο κοντά, όσον αφορά την πίστη και τη θρησκεία, απ’ ό,τι τα θεολογικά βιβλία που σωριάζονται στο τραπέζι μου.

Τρίτη, 11 Μαρτίου, 1980

*  π. Αλέξανδρος Σμέμαν «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 1973-1983»,

    εκδ. Ακρίτας

Share