"Χαίρε!"

                                                                               

                                                                               







ΜΝΗΜΗ


Δυο μέτρα κήπος

στην ανατολή

βασιλικός, μαντζουράνα

ζεστές οσμές

η αγάπη

αδιάλειπτο θυμίαμα

η απουσία

άσβεστο καντήλι

στην ψυχή

χαραγμένη βαθειά εικόνα

και στον Σταυρό

μια μόνο λέξη  "ΧΑΙΡΕ"

                            
       
Μ Ψ                                                                                                

ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ

-  Από την τοπική εφημερίδα «Καλυμνιακό Βήμα», γύρω στο 1967:

Σημ. συντ.  

Εδώ και σαρανταπέντε περίπου χρόνια διωρίζετο καθηγήτρια 
στο Γυμνάσιο θηλέων η φιλόλογος Ελευθερία Ευστρατίου, 
αργότερα σύζυγος του μοναδικού εκπαιδευτικού μας κ. Σακελλαρίου Ψαρά.

-«Λεπτόφυο ιδίωμα γυναικός» κατά τον ποιητή, απλή και ταπεινόφρων, ευγενική, 
αλλά και σοβαρή, άψογη στο ήθος και στην παράσταση, 
υπόδειγμα σε κάθε της εκδήλωση, 
έχοντας σταθερές και ασάλευτες ηθικές, ειδικότερα δε χριστιανικές αρχές, 
η νεαρή καθηγήτρια γρήγορα κατέκτησε την γενική συμπάθεια κι’ εκτίμηση 
και περιεβλήθη στη συνείδηση όλων με μια ιδιαίτερη ακτινοβολία, 
εις τρόπον ώστε να θεωρηθεί, πως απώλεια υπήρξε για την εκπαίδευση 
και την κοινωνία μας, η μετά λίγα χρόνια απομάκρυνση της από την πατρίδα.-

Για τούτο ευχαρίστως δημοσιεύουμε το παρακάτω γραφτό, αφιέρωμα 
της συμμαθήτριας της κ. Ειρήνης Σκαρούλη – Ολυμπίτου στη μνήμη της.

"Καθηλωμένη στο κρεβάτι του πόνου μια παγερή νύχτα του Φλεβάρη, μόλις περασμένα πια μεσάνυχτα, ησύχασα λιγάκι κι’ ύπνος άρχισε να με πλανεύει γλυκύς.
Μα δεν πρόφθασεν ο ύπνος να με πάρει και βλέπω σαν σε όνειρο ή οπτασία (δεν θυμούμαι πια), ανοίγοντας την πόρτα να μπαίνει μέσα μια κόρη ασπροφορεμένη και να με πλησιάζει χαρούμενη και γελαστή.

- Τι γίνεσαι, Ρηνάκι μου; Δεν με γνωρίζεις;  Τόσο πολύ την ξέχασαν τ’ αυτιά σου τη φωνή μου;

- Συ, Ελευθερία μου; Συ, αγαπημένη μου; 
Το ότι ήμουν άρρωστη, πώς το ήξερες και ήλθες να με δεις;

- Όποιος σε τούτη τη ζωή αληθινά αγαπήσει και εις την άλλην αγαπά, ψυχή να λησμονήσει είναι αδύνατον. . .

- Να ‘ξερες, Ελευθερία μου, πόσα δάκρυα έχυσα σήμερα για σένα. . .

- Γιατί; Ως πότε μελαγχολική και πικραμένη θάσαι;

- Να! Γιατί ψάχνοντας στα χαρτιά μου βρήκα ένα δικό σου γραμματάκι από το νησί,
όπου πήγες μετά τις εξετάσεις μας να βοηθήσεις τη μανούλα σου στον θερισμό.

- Εδώ και 50 χρόνια και το κατέχεις ακόμη;

- Να σου το διαβάσω;

- Ναι, μου απαντά χαμογελαστή.

«Αγαπημένη μου Ειρήνη,

Αη-Νικόλας σήμερα σου στέλλει την ευχή του - είναι γαλήνη η θάλασσα κι’ ήσυχο το νησί του.

Λίγα παιδάκια κολυμβούν κάτω στο λιμνιονάρι - κι’ εδώ μπροστά μου τα πουλιά σκαλίζουν το χορτάρι.

Εμάζεψα αγριολούλουδα και έκαμα στεφάνι - και τόβαλα στον Άγιο διά να σε φυλάει.

Σαν έρχομαι, Ρηνάκι μου, κοχύλια θα μαζέψω και πεταλίδες περισσές διά να σε φιλέψω.

- Λάβε το φτωχικό μου δώρο: 
Ένα κοφίνι με λίγα ξυλαράκια για προσάναμμα, λίγες κουλούρες κρίθινες και λίγη θρίμπη.

Με αγάπην η Ελευθερία σου.»

Ένας δυνατός πόνος με ξύπνησε και μαζί χάθηκε τ’ όνειρο το ωραίο, 
χάθηκε η οπτασία των μαθητικών χρόνων με τα αγνά φιλικά αισθήματα, 
που δεν βρίσκονται πια στην εποχή τούτη.

Ας είναι υπερήφανοι ο σύζυγος σου και τα παιδιά σου, Ελευθερία μου, 
γιατί σε όλη σου τη ζωή υπήρξες μια ηθική ομορφιά, μια ψυχική ευγένεια 
συνδιασμένη με «άγιαν απλότητα».

Ειρήνη Σκαρούλη - Ολυμπίτου  "

      

Share