"Φιλία"

Alexander Schmemann: Φιλία

Η φιλία από την ίδια της τη φύση, δεν μπορεί να είναι απρόσωπη. Ενσαρκώνεται στον άλλο, στον φίλο. Είναι δύσκολο να την καταλάβεις, είναι απόλυτη. Ο  Ρέπνιν ήταν αυτός ο φίλος, όλα εκείνα τα χρόνια που τώρα φαίνονται ατελείωτα, μία σχεδόν αιώνια περίοδος της ζωής μου.

Έπειτα από λίγο εξαφανίστηκε από την πραγματική μου ζωή, παρά τις κανονικές συναντήσεις μας και τις σύντομες σπουδές του στο Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου. Δεν είχε καμιά θέση στην πραγματική μου ζωή, ούτε κι εγώ στη δική του. Αλλά και οι δυο θυμόμασταν τη φιλία μας σαν ένα πραγματικό σημάδι της ζωής μας. Όποτε πήγαινα στο Παρίσι συναντιόμασταν με ένα-δυο άλλους φίλους, καθόμασταν σε καφενεία, συζητούσαμε, αλλά μόνο για λίγο, αφού τα κοινά ενδιαφέροντα μας ήταν λίγα.

Ήξερα πως ο Ρέπνιν είχε μια διανοητικά άρρωστη γυναίκα, που τη φρόντιζε με απόλυτη και ηρωική αφοσίωση. Την είχε συναντήσει κάτω από το μεγάλο ρολόι του σταθμού του Σαιν Λαζάρ, αφού είχε δει μια αγγελία για «μοναχικές καρδιές» σε μια φυλλάδα, και την παντρεύτηκε. Ζούσαν σε ένα μικρό δωμάτιο, σε μια σοφίτα στην Ιλ Σαιν Λουί, στο κέντρο του Παρισιού (είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς αυτή την κατάσταση...).

Συναντιόμασταν και χωρίζαμε, εκπληρώνοντας ένα είδος αυτονόητου καθήκοντος, που είναι αδύνατο να περιγραφεί με λόγια. Ήταν σαν να κοινωνούσαμε με μια φιλία, ελεύθερη από οτιδήποτε κοσμικό, σχεδόν ελεύθερη από την ίδια τη ζωή.

Αν μπορεί κάποιος να μιλήσει για τη φιλία, με τον ίδιο τρόπο που μιλά για την αγάπη, ότι η πραγματική, η γνήσια φιλία είναι κάτι το μοναδικό,  τότε ο Ρέπνιν ήταν ο μοναδικός φίλος στη ζωή μου.

Πέμπτη, 26 Φεβρουαρίου, 1981

*  π. Αλέξανδρος Σμέμαν «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 1973-1983».

   

Share