"Μια Παράσταση. . ."

                                  ..

                          
Κλικ στην οθόνη, ρύθμιση ήχου και full screen!



ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ...

Λόγος γραπτός, το διήγημα “ΚΟΥΚΚΙΤΣΑ” του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη.

Συγκεκριμένος χώρος, συνειδητά αποδεκτός κάτω από τον ιερό Ναό.

Φωτισμός χαμηλός, αφαιρετικός, που προσδίδει κίνηση στις σκιές και οικειότητα στις κινήσεις.

Δεν υπάρχουν ηθοποιοί. Μόνο φωνές. Φωνές και ήχοι. Ήχοι και ημίφως.

Μικρόφωνα, μουσικά όργανα, θέσεις εναλλασσόμενες και σταθερές.

Προβαλλόμενες εικόνες σε μεγάλη οθόνη.

Απαλοί προβολείς φωτός που προσδιορίζουν τις εναλλαγές.

Μουσική εισαγωγή, με το ούτι να πάλλει τις χορδές της ευαισθησίας των μετεχόντων, καλλιτεχνών και θεατών, έλκοντας τους στο νοσταλγικό παρελθόν, στη νησιώτικη φρεσκάδα, στην πνευματικότητα της ομορφιάς, στη σεμνή βουβή εκφραστικότητα της απόστασης.

Αφήγηση, με φωνές που η χροιά τους ντύνει συναισθηματικά τα νοήματα και ζωντανεύει τον λόγο. Ο παπα-Κονόμος που μένει μόνος ξαφνικά στον εδώ κόσμο, η θυγατέρα του Κουκκίτσα που τέλειωσε το λαδάκι της και έσβησε σαν καντηλάκι μπροστά σε κάποιο εικόνισμα, οι γυναίκες του νησιού, ο μπαρμπα-Γιωργός και η φύση που τα περιβάλλει όλα, ζωντανεύουν και αποκτούν σχήμα, όγκο και υπόσταση, μέσα στην υπέροχη μέθεξη της μουσικής με την εικόνα, των ήχων από το κανονάκι και τα κρουστά με το χρώμα και τις φωτοσκιάσεις, της φαντασίας που συμπληρώνει και εξιδανικεύει, με την ιστορία που βήμα-βήμα σε κυκλώνει.

Βιώνεις μια αιφνίδια κι ανέλπιστη κατάσταση γιορτής και ψάχνεις για τη ραχοκοκαλιά της. Νομίζεις πως μπαίνεις μέσα σε ένα όνειρο ερευνώντας το μακρινό και άπιαστο, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεσαι πως ψηλαφάς ο ίδιος οδυνηρές αντιστοιχίες, ξεσκεπάζεις απωθημένες απώλειες και γαντζώνεσαι κι εσύ με μάτια διασταλμένα στο στασίδι του Άγι-Αντώνη.

Ο παπα-Κονόμος αναζητά την Κουκκίτσα του. Αναζητά την αλήθεια, στην οπτασία που ανάβει τα καντήλια στο ξωκλήσι και στολίζει με λουλούδια και θυμίαμα τα εικονίσματα. Είναι παραίσθηση που ξεγελά τους μοναχικούς ή Ψυχή αγία που περιβεβλημένη από θεία Χάρη, αποχαιρετά τα αγαπημένα μέρη και τον γλυκύτατο ιερέα- πατέρα της;

Η πατρική καρδιά γνωρίζει βαθιά μέσα της την αλήθεια. Μόνο η αγάπη έχει τη δύναμη να ξεπερνά τα σύνορα της ύλης, να επανέρχεται διακριτικά για να απαλύνει τον πόνο και να επιβεβαιώνει πως ο θάνατος είναι χαρά αναστάσιμη, πως χωρισμός δεν υπάρχει για εκείνους που κοινωνούν.

Όταν ένα ταπεινό διήγημα, μετατρέπεται σε πλούσια και πρωτότυπη θεατρική παρουσίαση που αναδεικνύει όλη την πνευματικότητα του, πέρα από τα μέσα και την τεχνολογία που υποστηρίζουν την προσπάθεια, είναι έκδηλη η ανάλογη διάθεση (μεράκι), η επίμονη δουλειά και κυρίως το ταλέντο όλων όσων συνεργάστηκαν στο πνευματικό αυτό μνημόσυνο.

Ένα μνημόσυνο αγάπης για τον παπα-Κονόμο, για τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη που τον γέννησε, για τον μοναχό Ανδρόνικο που ευτύχησε να κοιμηθεί με το αγγελικό σχήμα!

Σε μας, μένει η βαθιά αίσθηση της ψυχικής συμμετοχής στο γεγονός και ο απόηχος της ευχής και προτροπής της Κουκκίτσας: «Σώζεσθε!»

Μ. Ψ.

http://wwwtaxiarhes.blogspot.com

Share