Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής
- 54 χρόνια από την κοίμηση του-
[Από το βιβλίο του: "Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας"]
Και ξαφνικά εμφανίζεται (ο Ιησούς) στη μάχη και φωνάζει δυνατά: “Εδώ είμαι! Μάζεψε όλες τις δυνάμεις σου και ακολούθησέ με !
Τότε γεμίζεις όλος, φως και χαρά, γεμίζεις από θεία αγάπη. Και φλέγεται η ψυχή σου σαν του Κλεόπα. Και σε καιρό πειρασμού δεν εγκαταλείπεις πλέον τη μάχη, αλλά υπομένεις τις θλίψεις σκεπτόμενος, ότι όπως πέρασε ο ένας πειρασμός και ο άλλος, έτσι θα περάσει και αυτός.
Όταν όμως δειλιάζεις και γογγύζεις και δεν υπομένεις τους πειρασμούς, τότε αντί να νικάς πρέπει διαρκώς να μετανοείς· για τα σφάλματα της ημέρας, για την αμέλεια της νύκτας. Και αντί να αυξάνεται η χάρις, μεγαλώνεις τις θλίψεις σου.
Γι’ αυτό μη δειλιάζεις, μη φοβάσαι τους πειρασμούς. Και αν πέσεις πολλές φορές, σήκω. Μη χάνεις την ψυχραιμία σου. Μην απογοητεύεσαι. Σύννεφα είναι και θα περάσουν.
Και όταν με τη βοήθεια της χάριτος που σε καθαρίζει από όλα τα πάθη, περάσεις όλα αυτά που λέγονται “πράξη”, τότε γεύεται ο νους φωτισμό και κινείται στη θεωρία.
Και πρώτη θεωρία, είναι των όντων:
Πως όλα τα δημιούργησε για τον άνθρωπο ο Θεός και αυτούς ακόμη τους Αγγέλους, για να τον υπηρετούν. Πόση αξία, πόσο μεγαλείο, τι μεγάλο προορισμό έχει ο άνθρωπος – αυτή η πνοή του Θεού! Όχι για να ζήσει εδώ τις λίγες ημέρες της εξορίας του, αλλά για να ζήσει αιώνια με τον Πλάστη του.
Να βλέπει τους θείους Αγγέλους. Να ακούει την άρρητη μελωδία τους. Τι χαρά! Τι μεγαλείο! Μόλις τελειώνει αυτή η ζωή και κλείνουν τα μάτια μας, αμέσως ανοίγουν τα άλλα και αρχίζει η νέα ζωή. Η αληθινή χαρά, που πλέον τέλος δεν έχει.
Αυτά σκεπτόμενος, βυθίζεται ο νους σε μία ειρήνη και γαλήνη, που απλώνεται σε όλο το σώμα και ξεχνά τελείως ότι υπάρχει σ’ αυτή τη ζωή.
Τέτοιες θεωρίες διαδέχονται η μία την άλλη. Όχι να πλάθει φαντασίες με τον νου του, αλλά η κατάσταση είναι τέτοια – ενέργεια χάριτος, που φέρνει νοήματα και ασχολείται ο νους στη θεωρία. Δεν τα πλάθει ο άνθρωπος· μόνα τους έρχονται και αρπάζουν τον νου στη θεωρία.
Και τότε απλώνεται ο νους και γίνεται διαφορετικός. Φωτίζεται. Είναι όλα ανοικτά σ’ αυτόν. Γεμίζει σοφία και σαν υιός κατέχει τα του Πατρός του. Ξέρει ότι είναι μηδέν, πηλός, αλλά και υιός Βασιλέως. Δεν έχει τίποτε, άλλα όλα τα έχει. Γεμίζει θεολογία.
Φωνάζει αχόρταστα, με πλήρη επίγνωση, ομολογώντας ότι η ύπαρξή του είναι μηδέν. Η καταγωγή του είναι ο πηλός· η δε ζωτική δύναμη του, η πνοή τού Θεού – η ψυχή του. Αμέσως πετά η ψυχή στον ουρανό! Είμαι Βασιλέως αιωνίου, υιός! Είμαι θεός κατά χάρη! Είμαι αθάνατος και αιώνιος! Είμαι μετά μία στιγμή, κοντά στον ουράνιο Πατέρα μου!
Αυτός είναι ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου· γι’ αυτό πλάσθηκε και οφείλει να έλθει ξανά απ’ όπου ήλθε. Τέτοιου είδους είναι οι θεωρίες, με τις οποίες ασχολείται ο πνευματικός άνθρωπος. Και περιμένει την ώρα που θα αφήσει το χώμα και θα πετάξει η ψυχή στα ουράνια.
Έχε θάρρος λοιπόν, παιδί μου και με αυτή την ελπίδα υπόμενε κάθε πόνο και θλίψη. Για όλους μας είναι τα ίδια. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Αυτόν φωνάζουμε ημέρα και νύκτα και τη γλυκιά μας Μανούλα, τη Δέσποινα του Παντός, την οποίαν όποιος παρακαλεί, δεν τον αφήνει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου