Συνεδρία της Προσδοκίας

[ - 16]

Όλοι ζούμε με προσδοκίες. Ανάλογες με τα οράματα μας.

Ή ανάλογες με τις ανάγκες μας. Τις ψυχολογικές μας ανάγκες. Ή τις βιοτικές μας.
Ή τελικά τις σωματικές, για την αποκατάσταση της υγείας μας.

Οράματα και ανάγκες. Χωρίς όρια και διαχωριστικές γραμμές.

Τόσο, που μπορούμε να τρέφουμε σαν μοναδικό μας όραμα, την κάλυψη ή την ικανοποίηση των αναγκών μας.
Ή να έχουμε απόλυτη την ανάγκη (που θα τη νοιώθουμε βασανιστικά σαν τέτοια), να ζούμε μόνιμα και σταθερά την επιδίωξη κάποιου οράματος.

Όμως, ανάγκη το όραμα; Και μάλιστα όραμα, η κάλυψη των αναγκών;

Ναι, ακριβώς έτσι. Και όχι σαν να είναι κάτι ιδιαίτερο, που μπορεί να τύχει, αν τύχει, στη ζωή. Κάτι, σαν αμελητέα εξαίρεση.

Όχι. Σαν κανόνας, σαν καθημερινή κατάσταση απτή, συνηθισμένη στους γνωστούς μας, στους φίλους μας, στους δικούς μας.

Και σε μας τους ίδιους - οι προδιαγραφές άλλωστε, ισχύουν για όλους.

Αν θέλουμε οι προσδοκίες μας, να μην καταχωρηθούν απ’ την αρχή, στεγνές από ελπίδα, στη σελίδα παθητικού του προσωπικού μας ισολογισμού.  

Αν αποδεχθούμε συναισθηματικά το αυταπόδεικτο και επαναλαμβανόμενο τούτο γεγονός, θα ξεκαθαρίσουν στη συνείδηση μας, πολλά θολά σημεία της αυτογνωσίας μας.

Μπορούν οι ανάγκες να γίνουν όραμα; Μπορούν τα οράματα να γίνουν ανάγκες;

- Και μπορούν και πρέπει να γίνουν.

Οι ανάγκες που δεν μπορούν να αποτελέσουν όραμα, στόχο και σκοπό της ζωής μας, είναι επιφανειακές, ανώριμες και ευτελείς επιθυμίες.
Είναι οι επιθυμίες που προσδιορίζουν την αίσθηση του ανικανοποίητου, της ματαίωσης και της απώλειας. 

Τα οράματα που δεν μας συνεπαίρνουν, ψυχή και σώμα, χωρίς αίσθηση κούρασης σαν μέτρο χρόνου και συνθηκών, χωρίς σκεπτικιστικές αναλύσεις στο φωτεινό άρμα τους, δεν είναι οράματα. 

Γιατί δεν ζει κανείς χωρίς όραμα.
Δεν ζει κανείς χωρίς πίστη, χωρίς έρωτα, χωρίς την εξαγιασμένη πληρότητα των στιγμών υπέρβασης του εαυτού.

Δεν ζει κανείς χωρίς προσδοκία.

Μπορεί να νομίζει πως ζει, να θεωρεί πως «έπιασε» το νόημα της ζωής, να ξοδεύει ανάλαφρα τον καιρό του, αλλά αν δεν ταιριάξει αρμονικά στη ζωή του τη χαρά με τον πόνο, τη γαλήνη με τη συγκίνηση, τη θυσία με το όραμα, δεν ζει..

Έλλειψη προσδοκίας σημαίνει θλίψη. Βαθιά, εσωτερική, παγερή μοναξιά.  

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Η ζωή βιώνεται σήμερα.

2. Όποιος ασχολείται με «κρίνεις», χάνει τον χρόνο του με το χθες των άλλων.

3. Η «αυτοκριτική» ασκείται σήμερα, σαν διαρκής εκτίμηση των προσωπικών δυνατοτήτων για συναισθηματική επένδυση στο όραμα.

4. Η αξιοποίηση των ευκαιριών στηρίζεται στην ειλικρινή συνεργασιμότητα όλων των μελών του πληρώματος.

5. Σημείο αναφοράς του καθενός μας, είναι η συνείδηση του.
Πρόσωπο αναφοράς όλων μας, ο καπετάνιος.

                                                      

Share