"Ο ένας από τους δύο ληστές "

Του Πρωτοπρ. Δημητρίου Στανιλοάε

Ο ένας από τους δύο ληστές που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό είπε:

«ημείς μεν δικαίως, άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνωμεν, ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξεν» (Λουκ. ΚΓ΄ 41).

Τα λόγια αυτά μας λένε ότι δεν υπάρχει κανείς εκτός από τον Χριστό, που να μην είναι υπόχρεος να μεταφέρει τον σταυρό του δίκαια και λόγω κάποιας ενοχής. Αν οι πλησίον μας υποπτεύονται τις σκέψεις και τις προθέσεις μας, είναι σχεδόν πάντοτε αλήθεια ότι οι σκέψεις μας σε σχέση μ’ αυτούς ή σε σχέση με τους άλλους, δεν είναι γεμάτες από τέλεια αγάπη.

Αν μας κριτικάρουν, αυτό γίνεται γιατί δεν τους έχουμε βοηθήσει πάντοτε στις δικές τους δύσκολες περιστάσεις. Είναι σχεδόν πάντα σίγουρο ότι δεν τούς δώσαμε ολόκληρη τη βοήθεια που είμαστε σε θέση να τους δώσουμε και δεν είχαμε ανοίξει σ’ αυτούς την καρδιά μας. Αν ξεχνούν τη βοήθεια που τους προσφέραμε, είναι γιατί εμείς οι ίδιοι δεν χαιρόμαστε για τα καλά πράγματα που συνέβησαν σ’ αυτούς λόγω της βοήθειας που ήμασταν ικανοί να τους δώσουμε.

Αν υπάρχει κάποια ένταση ή ψυχρότητα ανάμεσα σε μένα κι σ’ ένα άλλο πρόσωπο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι εγώ είμαι τουλάχιστον εν μέρει η αιτία αυτής της εντάσεως ή ψυχρότητας ή τουλάχιστον ότι δεν έχω κάνει όλα εκείνα που μπορούσα για να απαλλαγώ απ’ αυτήν. Οι κακές σχέσεις ανάμεσα σε μένα και σε άλλους ανθρώπους, σχεδόν πάντα έχουν τις ρίζες τους και σε μένα, όπως και στους άλλους.

Οφείλω να υποφέρω την εχθρότητα των άλλων ανθρώπων, όχι μόνον σαν ένα σταυρό που τον φέρω για τον εαυτό μου, μα σαν ένα σταυρό που μεταφέρω και γι’ αυτούς, εφόσον φέρω τον σταυρό αυτόν επειδή, λόγω του είδους του προσώπου που είμαι, δεν έχουν την δυνατότητα να έχουν με μένα τις σχέσεις που θα επιθυμούσαν να έχουν.

Κάθε σταυρός που έχει σώζουσα δύναμη, είναι σταυρός τον οποίο φέρω όχι μόνο λόγω των δικών μου αμαρτιών, αλλά επίσης λόγω των αμαρτιών των άλλων.

Θα λυγίζω και θα κάμπτομαι μεταφέροντας τον πλησίον μου μαζί με τον σταυρό του, και λυγίζοντας και καμπτόμενος σχηματίζω νοερά την οριζόντια γραμμή, την ταπεινώνουσα γραμμή του σταυρού, ώστε εκείνος που μεταφέρω να μπορεί να σχηματίζει την κάθετη γραμμή, ενώ τον μεταφέρω στους ώμους μου.

Η ηθική μας ασθένεια και αδυναμία, η ανεπαρκής ευθύνη μας απέναντι στον Θεό και τους πλησίον μας, αυτά σχηματίζουν τον σταυρό μας.

*  Από το περιοδικό «Ορθόδοξη μαρτυρία» του Παγκυπρίου συλλόγου Ορθοδόξου παραδόσεως

[2φΑ]

Share