"Ο Θρήνος.. "

Ο ΘΡΗΝΟΣ

Μήτε το κλάμα της Εκάβης

μήτε τον θρήνο του Πριάμου

μήτε τον σπαραγμό της Ανδρομάχης

για τον χαμό του μου μεγάλου του Έκτορα,

που τόσο υπέροχα ζωντάνεψε

του Ομήρου το θείο τραγούδι

και τόσο βαθιά τον ένοιωσε η καρδιά μου,

ισάξιο δεν τον κρίνω με του Δαυίδ τον θρήνο,

που φύτρωσε μέσα στη φρίκη

του πιο ανόσιου πολέμου, ωσάν ουράνιο λουλούδι:

«Αβεσαλώμ υιέ μου, υιέ μου !»

Μα πιο πάνω ακόμα

κι από τον θρήνο του Πριάμου

κι από τον θρήνο του Δαυίδ

στέκει ο θρήνος του Ιωσήφ,

που δεν τον λέει ανθρώπου στόμα,

μα είναι θρήνος ψυχής

με ρυθμούς από δάκρυα

και πνιγμένους λυγμούς.

Και θρηνούσε με θλίψη και πόνο βαθύ

και θρηνούσε σιωπηλά ο ευσχήμων Ιωσήφ,

θαρρείς με μορφή Αρχαγγέλου

με τον άλλο κρυφό μαθητή, τον Νικόδημο,

ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών:

«Πώς Σε κηδεύσω, Θεέ μου !»

Σ. Θ. Ψ.

                                                

"Σημαίνει ο Θεός"

                                      

Παραδοσιακό τραγούδι για την άλωση της Πόλης,

ερμηνευμένο από την Αναστασία Χατζηπαύλου

και την παρέα των Ταξιαρχών του Μοσχάτου.

"Από την Αγία Δέηση"

Η εικόνα της "Αναλήψεως" (1408) του Αντρέι Ρουμπλιόφ,

από την "Αγία Δέηση", στο τέμπλο του καθεδρικού ναού της Κοιμήσεως,

της πόλης του Βλαντιμίρ, 180 χλμ. ανατολικά της Μόσχας.

 

Δόξα..

ΔΟΞΑ

Προτού να γείρει ο ήλιος τα καλοκαίρια  

μου ‘δινε η γιαγιά  τη Σύνοψη 

γεμάτη σελιδοδείκτες

χαρτάκια ημερολογίου, παλιά λαχεία

και οδηγίες τυπωμένες από φάρμακα

να της διαβάσω τον Εσπερινό.

Αργά, προσεκτικά προσπαθούσα

στη γαλήνη της εξοχής

να κρατήσω το νόημα των λέξεων

ν’ αποτυπώσω στο μυαλό μου

τις βιβλικές εικόνες των ψαλμών

που ζωντάνευαν κάποιες φορές

από το θρόισμα των φύλλων

σαν από φτερούγες αγγέλων

τριγύρω μας 

κι όταν τελείωνα στρεφόμασταν στη δύση

να δούμε τη «Δόξα»

και γέμιζε χρώματα λαμπρά ο ορίζοντας

στο ηλιοβασίλεμα,

κάναμε τον σταυρό μας

και η γιαγιά εκστατική μουρμούριζε

«Μέγας ει Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου

και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον

των θαυμασίων Σου!»

Μ. Ψ.

"Το ωραιότερο πράγμα στη Γη.. "

Ένας καλλιτέχνης ήθελε να βρει και να ζωγραφίσει το ωραιότερο πράγμα στη γη.

Ρώτησε στην αρχή έναν ιερέα, ποιο θεωρούσε ότι είναι αυτό.

- Η πίστη, του απάντησε εκείνος. Είναι η μεγαλύτερη δύναμη στη ζωή του ανθρώπου.

Ρώτησε στη συνέχεια έναν γεωργό.

- Η ελπίδα, του απάντησε ο γεωργός. Αυτή στηρίζει τον κόπο και τη δημιουργία όλων μας.

Τέλος, ρώτησε και μια φτωχή εργάτρια.

- Η αγάπη, του είπε εκείνη. Μ’ αυτήν ξεπερνώ κάθε μου καημό.

Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη..., σκέφθηκε ο καλλιτέχνης. Πώς όμως μπορώ να ζωγραφίσω μαζί αυτά τα τρία;

Την ώρα που έμπαινε στο σπίτι του, στάθηκε εκστατικός μπροστά σ’ ένα ζωντανό πίνακα: Τους γονείς του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του, που τον περίμεναν!

Το μέτωπο των γονέων του, το στόλιζε η πίστη.

Στο χαμόγελο των παιδιών του άνθιζε η ελπίδα.

Στα μάτια της γυναίκας του έλαμπε η αγάπη.

Η καρδιά του σκίρτησε.

Να το ωραιότερο πράγμα, είπε! Η οικογενειακή εστία!

Ένα απλό χαρούμενο σπιτικό, γεμάτο πίστη, ελπίδα και αγάπη!

fb - [2fA]

Νόμος..

ΝΟΜΟΣ

Μαζεύω τις άδειες ώρες    

τις άδειες μέρες που ζω μακριά σου    

σπονδή στα όρια της προσδοκίας  

παιδί εκστατικό στο κύμα της ζωής   

στέκω στην άκρη του είναι μου και ψάχνω

στα βάθη των ματιών σου

το είδωλο μου

Μαζί ταξιδεύαμε το ίδιο όνειρο    

σε άλλα πέλαγα   

μοιραστήκαμε μήκη και πλάτη βορινά

κι αφιλόξενα

να συγκλίνουν ελεύθερα

στης ελπίδας την έλξη

το φεγγάρι δείχνει κι απόψε "θάλασσα"

όμως κρατήσου

είναι νόμος

θ’ αλλάξουν οι καιροί…

Μ. Ψ.

                                                         

Σφραγίδα..

ΣΦΡΑΓΙΔΑ

Η νύχτα βάρυνε στα ακίνητα μάτια

τις σκληρές μικρές ώρες με την άμετρη διάρκεια 

δάκρυ δεν γλίστρησε στο χλωμό μάγουλο    

το βλέμμα υγρό σε κόκκινη ένταση   

στάλαζε πόνο στο μέλλον

ψυχρά αντικείμενα τριγύρω αν υπήρχαν      

συρρικνώνονταν άμορφα κι αμήχανα   

μουδιασμένα σχήματα νόησης

έγερναν στον ώμο της θλίψης 

ήχοι, απόηχοι, σκόρπιες νότες εμβόλιμες

και οσμή λατρείας να σκίζει βαθιά τη μνήμη   

- τυφλή προσέγγιση στη λήθη   

τέτοια οσμή πρωτογενής και η μελωδία επίμονη

πικρή, απόμακρη  

- οικεία στην εμμονή της

να αναδεύεται σε χίλια νεύματα  

χωρίς μορφή    

χωρίς παρόν    

απρόσιτη μα και πανάκριβη

πύρινη σύμμειξη αγάπης και απουσίας

σφραγίδα χωρισμού και κοινωνίας

η μελωδία   

η οσμή   

κι εκείνο το άγγιγμα τ’ ανάλαφρο    

το τελευταίο στα μαλλιά   

χάδι, ευλογία   

αποχαιρετισμός

και υπόσχεση…

Μ. Ψ.

                                                      

Αθωότητα..

ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Μαδήσανε μια-μια οι ώρες

της άσκοπης χαράς   

τι μένει;   

Θλιμμένη τέφρα κάποιου ονείρου    

και χαμένες στην ομίχλη του νου   

οι πρώτες ιδέες.  

Πνοή ανέμου με νοτισμένα χείλη

σκιές φυλαγμένες σε άδεια καρδιά

Δεν θα κλάψω για τίποτα

δεν θ’ απλώσω μαντήλι λύπης

στην άτονη κορνίζα  

σβησμένου ορίζοντα θολού

Όχι άλλο χρώμα    

ποιος θέλησε να ξαναδεί   

τις κόκκινες βαμμένες γλάστρες που ξεθώριασαν;

Όχι άλλες κραυγές    

τ’ αυτιά βουίζουν απ’ τις φωνές στην προκυμαία   

όταν ξεμάκραινε η τελευταία ελπίδα σωτηρίας

Και τώρα;   

Θέλεις αλήθεια να ξεχάσουμε;   

Το θες ακόμα;

Δεν θα μπορέσεις μικρό μου ξένοιαστο παιδί   

να διώξεις την πρώτη σου βαρκούλα

από τη σκάφη της αυλής σου     

αυτή ήταν η ζωή σου   

άλλο, τίποτα…    

Μ. Ψ. 

                                                

"Επιστολή του π. Σεραφείμ Ρόουζ"

π. Σεραφείμ Ρόουζ  "Η ζωή και τα έργα του" – από τον Α΄ τόμο

14 Ιουνίου 1964

«Αγαπητοί γονείς,

Είναι μια καυτή μέρα – για το Σαν Φρανσίσκο μοιάζει πολύ με καλοκαίρι. Κατάφερα να τελειώσω την μεταπτυχιακή εργασία μου και την παρέδωσα τελικά την προηγούμενη Παρασκευή, αλλά συνήθως για κάποιο λόγο δε στέλνουν τούς βαθμούς πριν από το Σεπτέμβριο.

Ασχολούμαι ακόμα με τα κινεζικά, βοηθάω τον Κινέζο πρώην καθηγητή μου [Τζίμινγκ Σιέν] να μεταφράσει ένα άρθρο (από τα κινεζικά) με θέμα την κινεζική φιλοσοφία, για ένα περιοδικό φιλοσοφίας.

Η υποκρισία του ακαδημαϊκού κόσμου δεν υπήρξε ποτέ τόσο απροκάλυπτη όσο στην περίπτωση του. Ο καθηγητής μου γνωρίζει περισσότερα για την κινεζική φιλοσοφία, από οποιονδήποτε άλλο στη χώρα και έχει σπουδάσει δίπλα σε αληθινούς φιλοσόφους και σοφούς στην Κίνα.

Όμως δεν μπορεί να βρει δουλειά σε κανένα αμερικανικό πανεπιστήμιο, επειδή δεν είναι πτυχιούχος αμερικανικού πανεπιστημίου και επειδή δεν αναλώνεται σε δημόσιες σχέσεις – με δύο λόγια, επειδή παραείναι τίμιος άνθρωπος!

Είναι αλήθεια ότι στην αρχή επέλεξα την ακαδημαϊκή ζωή, διότι ο Θεός μου έδωσε ένα μυαλό για να Τον υπηρετώ και ο ακαδημαϊκός κόσμος είναι ο κατεξοχήν χώρος στον όποιον υποτίθεται ότι χρησιμοποιείται το ανθρώπινο μυαλό. Όμως πλέον, μετά από οκτώ ή εννέα χρόνια στα πανεπιστήμια, ξέρω καλά τι γίνεται εκεί.

Λίγοι εκτιμούν και σέβονται το μυαλό και αυτοί είναι καθηγητές της «παλιάς σχολής», οι όποιοι σύντομα θα εκλείψουν.

Για τούς υπολοίπους είναι ζήτημα εξασφάλισης χρημάτων και μιας σταθερής θέσης στην ζωή – χρησιμοποιούν το μυαλό σαν ένα είδος παιχνιδιού, κάνουν έξυπνα τρικ με το μυαλό και πληρώνονται γι’ αυτό όπως οι κλόουν στον τσίρκο.

Στις μέρες μας έχει εκλείψει από τούς ανθρώπους ή αγάπη για την αλήθεια και αυτοί που διαθέτουν μυαλό, πρέπει να εκπορνεύουν αυτό το τάλαντο τους για να τα βγάζουν πέρα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, διότι ή αγάπη μου για την αλήθεια είναι πολύ μεγάλη.

Για μένα ή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία είναι απλώς μια δουλειά, δεν πρόκειται να γίνω δούλος σ’ αυτήν. Δεν υπηρετώ τον Θεό στον ακαδημαϊκό κόσμο, απλώς κερδίζω τον επιούσιο. Αν πρόκειται να υπηρετήσω τον Θεό σ’ αυτόν τον κόσμο και ν’ αποφύγω έτσι να κάνω τη ζωή μου μια πλήρη αποτυχία, θα πρέπει να το κάνω εκτός των ακαδημαϊκών κύκλων.

Έχω αποταμιεύσει ένα μικρό ποσόν και ελπίζω να κερδίσω λίγα χρήματα ακόμα με καμιά δουλίτσα. Πιστεύω ότι θα τα βγάλω πέρα οικονομικά για ένα χρόνο, κάνοντας αυτό πού υπαγορεύει ή συνείδησή μου: να γράψω ένα βιβλίο για την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου σήμερα – θέμα για το οποίο, με τη χάρη του Θεού, γνωρίζω ορισμένα πράγματα.

Το βιβλίο μάλλον δεν θα πουλήσει καθότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να θυμούνται τα πράγματα πού έχω να τούς πω προτιμούν να βγάζουν χρήματα, παρά να λατρεύουν τον Θεό.

Είναι αλήθεια ότι αυτή η γενιά είναι μπερδεμένη. Το μόνο πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν είμαι μπερδεμένος και γνωρίζω πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του ανθρώπου: να λατρεύει τον Θεό και τον Υιό Του και να προετοιμάζεται για τη ζωή στον επερχόμενο κόσμο όχι να ζει άνετα κι ευτυχισμένα σ’ αυτόν τον κόσμο εκμεταλλευόμενος τον συνάνθρωπο του και ξεχνώντας τον Θεό και τη Βασιλεία Του.

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους άγιους Του.

Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας.

Και τι θα συνέβαινε αν σε κάποια απλώς τις τάξεις μου στον πανεπιστήμιο, έλεγα στους φοιτητές μου ότι όλη η μόρφωση του κόσμου είναι ασήμαντη, συγκρινόμενη με το καθήκον μας να λατρεύσουμε τον Θεό, ν’ αποδεχτούμε τον Θεάνθρωπο ο Οποίος πέθανε για τις δικές μας αμαρτίες και να προετοιμαστούμε για τη ζωή στον επερχόμενο κόσμο;

Το πιθανότερο είναι ότι θα γελούσαν σε βάρος μου και φυσικά οι υπεύθυνοι του πανεπιστημίου αν το μάθαιναν, θα με απέλυαν – διότι είναι αντίθετο με τον νόμο, το να κηρύσσει κάποιος την Αλήθεια στα πανεπιστήμιά μας.

Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτόν δεν ισχύει. Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς τον Χριστό, από εκείνη στην όποια ο ίδιος γεννήθηκε.

Πρόσφατα ένας καθολικός Ιερέας, στον Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στον Λος Άντζελες, τόλμησε να πει ότι το πανεπιστήμιο είχε παγανιστική ατμόσφαιρα και οι ιθύνοντες του πανεπιστημίου τον χαρακτήρισαν «φανατικό» και «παράφρονα».

Έλεγε την αλήθεια, αλλά οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν τον Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους.

Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός. Ο Χριστός είπε να χαρίσουμε όλα μας τα χρήματα και να Τον ακολουθήσουμε. Εγώ απέχω πολύ απ’ αυτό. Όμως θα προσπαθήσω να μη βγάζω παραπάνω χρήματα, από όσα χρειάζομαι για να ζήσω. Αν το καταφέρω εργαζόμενος ένα ή δύο χρόνια κάθε φορά σε κάποιο πανεπιστήμιο, τότε εντάξει. Τον υπόλοιπο καιρό όμως σκοπεύω να υπηρετήσω τον Θεό με τα τάλαντα που Εκείνος μου έδωσε.

Φέτος έχω την ευκαιρία να το κάνω και θα το κάνω.

Ο καθηγητής μου [ο Μπούντμπεργκ] ο όποιος είναι Ρώσος, (η αγάπη για τον Θεό μοιάζει να είναι πιο βαθιά ριζωμένη στους Ρώσους παρά σε άλλους λαούς), δεν προσπάθησε να με εμποδίσει να εγκαταλείψω για έναν χρόνο τον ακαδημαϊκό κόσμο- γνωρίζει πολύ καλά ότι ή αγάπη για την αλήθεια και για τον Θεό είναι απείρως πιο σημαντική από την αγάπη για την ασφάλεια, τα χρήματα και τη φήμη.

Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό που κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: όλη η σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού.

Αυτό είναι κάτι πού ξεχνάμε πολύ εύκολα.

Πρέπει όμως να επιστρέψω στο κινεζικό κείμενο που μεταφράζω.

Τους χαιρετισμούς μου στην Αϊλήν.

Με αγάπη, Ευγένιος.

fb – [2fA] 

                                              

"Μνήμη Πόντου.. "

                                    

pontiangreeks.org - tideon.org – Google – [2fA]

"Λυκούργος Αγγελόπουλος"

Το Δοξαστικό των αίνων της Κυριακής των Αγίων Πατέρων

Μέλος Γεωργίου Ραιδεστηνού

Ζωντανή ηχογράφηση στον Ι. Ν. Αγίας Ειρήνης οδού Αιόλου

Ψάλλει ο Λυκούργος Αγγελόπουλος.

Ο Λυκούργος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο Ηλίας το 1941.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και βυζαντινή μουσική κυρίως με τον Σίμωνα Καρά - Δίπλωμα βυζαντινής μουσικής από το Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.

Από το 1982 πρωτοψάλτης της Αγίας Ειρήνης (πρώτης Μητρόπολης Αθηνών) και ιδρυτής και διευθυντής από την ίδρυσή της Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας με την οποία εξέδωσε και αρκετούς δίσκους σε Ελλάδα και Γαλλία ενώ πραγματοποίησε πάνω από χίλιες συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Αφρική.

Το 1994 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος του απένειμε το οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως.

Είχε επίσης τιμηθεί από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, από την Εκκλησία της Φιλανδίας, ενώ η σεπτή Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος του είχε απονείμει την ευαρέσκειά της και τον Χρυσό Σταυρό του Αποστόλου Παύλου (2006).

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος του είχε απονείμει το 2004 την τιμητική διάκριση του Αργυρού Σταυρού του τάγματος του Φοίνικος.

Κοιμήθηκε χθες Κυριακή, 18 Μαΐου 2014

Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλλεί την Τετάρτη στις 11:00΄ στον ιερό ναό της Αγίας Ειρήνης στην οδό Αιόλου, στο αναλόγιο του οποίου υπηρέτησε τις τελευταίες δεκαετίες.

http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=6099&catid=3

YouTube – [2fA]

"Μια καθημερινή Πόλη.. "

Μια πόλη που ζεί στην κάθε της γωνιά τον σημερινό της ρυθμό,
όμως μέσα από την καθημερινότητα της
αναδύεται συνεχώς, δραματικά παρούσα,
η αληθινή της ψυχή.

                                   

"Μπαλόνια για όλους.. "

Μια ομάδα 50 υπαλλήλων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο της εταιρίας τους, για την αναζήτηση μεθόδων βελτίωσης της αποδοτικότητας τους. Κάποιος ομιλητής θέλησε σαν εισαγωγή της ομιλίας του, να κάνει ένα ομαδικό πείραμα και όλοι συμφώνησαν.

Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα κόκκινο μπαλόνι και ζήτησε από όλους να γράψουν επάνω με μαρκαδόρο, το όνομά τους. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε ένα διπλανό δωμάτιο. Στη συνέχεια, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.

Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον τρέχοντας, όλοι συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν εκνευρισμένοι, τα μπαλόνια πετάγονταν στο ταβάνι και όταν τελικά πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.

Ο ομιλητής τότε ζήτησε από τον καθένα, να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη και να το δώσει σε όποιον είχε γραμμένο το όνομα του επάνω. Μέσα σε δυο μόνο λεπτά, όλοι κρατούσαν στο χέρι τους το δικό τους μπαλόνι.

Στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε να εκφωνεί τον σύντομο λόγο του:

«Αυτό που έγινε τώρα, είπε, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην εταιρία μας και στην κοινωνία μας, δηλαδή στη ζωή όλων μας. Όλοι κυνηγούμε την επιτυχία μετά μανίας σε βάρος του διπλανού μας, που τον βλέπουμε σαν εμπόδιο στον δρόμο μας και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τον παραγκωνίσουμε.

Αν διευκολύναμε όλοι την επιτυχία, την ευτυχία των άλλων, τότε  και εμείς οι ίδιοι θα ήμασταν επιτυχημένοι και ευχαριστημένοι, η εταιρία θα αναπτυσσόταν με ρυθμούς γρηγορότερους και η ζωή όλων μας θα ήταν αρμονικότερη και ωραιότερη!... »

GT – [2fA]

                                               

"Zucchero - Bacco Perbacco"

"Ειρήνη, χαρά και αισιοδοξία!"

"Την ευχή σου Μάνα.. "

Αθήνα 1940

Φωτo- Βούλα Παπαϊωάννου

Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη

fb – [2fA]

"Κωνσταντίνος Παρθένης"

Κωνσταντίνος Παρθένης

(Αλεξάνδρεια, 10 Μαΐου 1878 – Αθήνα, 25 Ιουλίου 1967)

http://www.lifo.gr/team/pinakothiki/46729

Google - [2fA]