"Γι’ αυτό ζηλεύω τα πουλιά "

Xaralampos Libyos Papadopoulos

Την ώρα που θα είσαι στον Άδη, την ώρα που θα σέρνεσαι
σε βρεγμένα πατώματα, και ουρλιαχτά θα σχίζουν
στα δυο τα σωθικά σου, κείνη την ώρα θα σου φανερωθεί.

Μια αόρατη αγκαλιά θα νιώσεις να κοιμίζει την αγωνία
και τον φόβο σου. Τότε που όλα τα δεκανίκια του «εγώ» θα σπάσουν
σαν ξερά κλαδιά του Φλεβάρη. Οι αντιστάσεις θα καμφθούν
και κορμί μαζί με ψυχή πρώτη φορά θα αφεθούν στην αγκαλιά Του
- θα αισθανθείς ότι κάποιος σε αγάπησε πολύ πέρα από λόγια
και νοήματα.

Άντεξε, κράτα γερά, μη Τον αντικαταστήσεις τις ώρες
που θα νιώθεις μόνος, τις ώρες που οι πλάτες των πολλών
με περιφρόνηση γυρνάνε. Την ώρα του μεγάλου
πειρασμού μη βάλεις άλλον Θεό στη θέση Του, γιατί Αυτός είναι εκεί
στις αντοχές σου, στην υπομονή σου, στο χαμόγελο που δεν στέρεψε
ακόμη, στα μάτια που δεν έδυσαν, στην ελπίδα που επιμένει
να ανθίζει, στη δίψα για ζωή που σε δονίζει, στην πιο γλυκιά λαλιά
του πόνου σου…

"Στη γκρεμισμένη τους φωλιά απάνω κελαηδούνε,
γι αυτό ζηλεύω τα πουλιά και όχι γιατί πετούνε."

fb – [2fA]

Share