"Ο ιδανικός λαϊκός.. "

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν  -  "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ"

Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου, 1982

Ο κληρικαλισμός δημιουργεί ασφυξία· ανάγει ένα μέρος του εαυτού του σ’ ολόκληρο τον ιερό χαρακτήρα της Εκκλησίας· μεταβάλλει τη δύναμή της σε ιερή εξουσία για να ελέγχει, να καθοδηγεί, να διοικεί· σε εξουσία για να επιτελεί μυστήρια, και γενικά, μετατρέπει την κάθε εξουσία σε «θεόσδοτη εξουσία»!

Ο κληρικαλισμός αποσπά κάθε «ιερότητα» από τους λαϊκούς: 

αποδείξεις; το τέμπλο, η θεία Κοινωνία (μόνο κατόπιν αδείας), η Θεολογία...

Και όσο περισσότερο ο κληρικαλισμός «κληρικοποιεί» (η παραδοσιακή εικόνα του επισκόπου ή του ιερέα – που επιτείνεται από τα ρούχα του, τα μαλλιά του, κ.λπ., και ο επίσκοπος από τις πανάκριβες στολές!), τόσο περισσότερο η ίδια η Εκκλησία θα εκκοσμικεύεται και θα υποτάσσεται πνευματικά σ’ αυτόν τον κόσμο.

Στην Καινή Διαθήκη, ο ιερέας παρουσιάζεται ως ο ιδανικός λαϊκός. 

Σχεδόν όμως αμέσως μετά, αρχίζει ο αυξανόμενος ριζικός χωρισμός του από τους λαϊκούς· κι όχι μόνο χωρισμός, αλλά αντίθεση κι αντιπαράθεση προς τους λαϊκούς…

Ο ιερέας αντί να είναι ο «τύπος των πιστών» (Α' Τιμοθ. 4, 12), εμφανίζεται με την εικόνα του «κυρίου πάσης ιερότητος» (master of all sacrality), που ξεχωρίζει από τους πιστούς, που διανέμει τη χάρη κατά βούληση.

Αυτή είναι η ρίζα της αντίθεσης στη συχνή θεία Κοινωνία από κάποιους κληρικούς
– η προστασία της θείας Κοινωνίας με την εξομολόγηση, την άφεση, με την «εξουσία που μου έχει δοθεί...» κ.λπ.

Είναι σαφές πως αυτός ο αγώνας μεγαλώνει τώρα υπό την επίδραση κάποιων κληρικών πού έχουν καταληφθεί από την εξουσία τους, από την «ιερότητά» τους. 

Τίποτε δεν απειλεί τόσο την εξουσία τους όσο η επιστροφή της Ευχαριστίας στην Εκκλησία, η αναγέννησή της ως το «Μυστήριο της Εκκλησίας», και όχι πια ως ένα από «τα μέσα εξαγιασμού...».

Η τραγωδία της θεολογικής παιδείας βρίσκεται στο γεγονός πως νέοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν ιερείς αναζητούν – συνειδητά ή ασυνείδητα – αυτόν τον διαχωρισμό, αυτή την εξουσία, αυτό το ανέβασμα πάνω από τους λαϊκούς. 

Η δίψα αυτή ενισχύεται και γεννάται από ολόκληρο το σύστημα της θεολογικής παιδείας, τον κληρικαλισμό.

Πώς μπορεί να τους κάνει κανείς να καταλάβουν, όχι μόνο με το μυαλό τους, αλλά και με ολόκληρη την ύπαρξή τους, πως πρέπει να απομακρυνθούν από την εξουσία, από την κάθε εξουσία, η οποία υπήρξε ανέκαθεν ένας πειρασμός που προέρχεται πάντοτε από τον Διάβολο;

Ο Χριστός, μας απελευθέρωσε απ’ αυτή την εξουσία – «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης...» (Ματθ., 28,18) – αποκαλύπτοντας το Φως της εξουσίας, ως εξουσία αγάπης και Ουσιαστικής αυτοπροσφοράς.

Ο Χριστός δεν έδωσε στην Εκκλησία «εξουσία», αλλά το Άγιο Πνεύμα: 

«Λάβετε Πνεύμα Άγιον...». 

Η εξουσία εν Χριστώ, επέστρεψε στον Θεό, κι ο άνθρωπος θεραπεύτηκε από το «διοικείν και διατάζειν».

Στο εξηκοστό πρώτο έτος της ζωής μου, ξαφνικά αναρωτιέμαι: 

Πώς τα πάντα έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωθεί; Και φοβούμαι!

[2φΑ]

Share