"Kαι γλάστρες με γεράνια.. "

Οδυσσέας Ελύτης
–  από "Τα δημόσια και τα ιδιωτικά"

Πήρε να χειμωνιάζει. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου.
Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντικρύ
στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη,
αν δεν την έχω κιόλας περάσει.
Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ' τον ήλιο κι ένα
κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο που, έτσι και συμβεί να μου λείψουν
μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη.
Σχεδόν σοβαρολογώ.

Επειδή εδώ δεν πρόκειται πια για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω,
είναι πιο σημαντικό να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις,
ούτε καν για την παράδοση.
Πρόκειται για τη βαθύτερη εκείνη δύναμη των αναλογιών που συνέχει
τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τα καίρια με τα ασήμαντα,
και διαμορφώνει κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων
επιφάνεια, ένα πιο στερεό έδαφος, για να πατήσει το πόδι μου -
παραλίγο να πω η ψυχή μου.

Μέσα σ' ένα τέτοιο πνεύμα είχα κινηθεί άλλοτε, όταν έλεγα ότι
ένα τοπίο δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί κάποιο, απλώς,
σύνολο γης, φυτών και υδάτων.
Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη.

Θέλω να πιστεύω - και η πίστη μου αυτή βγαίνει πάντοτε πρώτη
στον αγώνα της με τη γνώση - ότι όπως και να τα εξετάσουμε,
η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε
του Αιγαίου χώματα, έφτασε να καθιερώσει μιαν ορθογραφία, όπου
το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη
δεν είναι παρά, ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου
πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες,
υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί
από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.  ….

giannis-leipzig

db – [2fA]

Share