"Υπέρ των αιχμαλώτων.. "

Δημήτρης Κούκλατζης, λοχίας
-  από συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
(έχοντας δίπλα του τους γονείς του Νίκο και Σοφία),
για τις 167 ημέρες κράτησής τους στις Τουρκικές φυλακές
μαζί με τον ανθυπολοχαγό Άγγελο Μητρετώδη

Ο στρατός είναι οικογένεια και ξέρεις ότι ποτέ δεν είσαι μόνος.
Εμπιστεύεσαι και τη ζωή σου ακόμη, σε συναδέλφους, στην ηγεσία.
Ξάφνιασμα ήταν το πρώτο συναίσθημα τη στιγμή της σύλληψης, όχι φόβος…
Ο στρατός είναι η επιλογή να υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου.
Είναι επιλογή μου να υπηρετώ και να ζω στα σύνορα της χώρας.

Αγαπώ την πόλη μου την Ορεστιάδα, πιστεύω ότι είναι η ομορφότερη της Ελλάδας και δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού.
Ο στρατός μου δίνει τη δυνατότητα καθημερινά να υπερασπίζομαι αυτά που αγαπώ περισσότερο, την οικογένεια, την πατρίδα, την πόλη.
Ίσως σ’ αυτή την επιλογή με επηρέασαν τα ξαδέρφια μου, γιατί είναι όλοι στρατιωτικοί.
Ίσως μου άρεσαν τα δύσκολα…

Είχα κάνει ένα ημερολόγιο και έσβηνα την κάθε μέρα που περνούσε.
Έτσι δεν χάνεται ο χρόνος,
Κυρίως διαβάζαμε και συζητούσαμε  με τον Άγγελο για διάφορα θέματα.
Σίγουρα ήταν πολύ σημαντικό το ότι δεν ήμουν μόνος.
Το να είσαι μόνος, να μην έχεις κάποιον να μιλήσεις είναι πολύ δύσκολο.
Πώς να περάσουν οι ώρες, οι μέρες…
Είχαμε απεριόριστο χρόνο να σκεφτούμε.
Τα σκεφτόμουν όλα, την οικογένεια, το μέλλον, τη χώρα.
Όλα ήταν συνέχεια στη σκέψη μου…
Το δυσκολότερο ήταν η αβεβαιότητα για το πότε θα φύγουμε…

Σε κάθε αίτημα αποφυλάκισης υπήρχε η ελπίδα, ότι ίσως αυτή είναι η φορά που θα φύγουμε.
Μετά από κάθε απόρριψη δεν πέφταμε ψυχολογικά, απλά περιμέναμε την επόμενη αίτηση. 

Κάθε μήνα περιμέναμε ότι θα γίνει κάτι καινούριο.
Είχαμε πάντα την ελπίδα, δεν μας έριχνε ψυχολογικά.
Λέγαμε, εντάξει δεν έγινε αυτό το μήνα θα γίνει τον επόμενο, κι έτσι πηγαίναμε από μήνα σε μήνα…
Προσωπικά δεν απογοητεύτηκα ποτέ.
Κουράγιο και αισιοδοξία μας έδιναν η πρόξενος που μας έλεγε για τις προσπάθειες που γίνονται και  οι γονείς μας.
Έτσι ελπίζαμε και περιμέναμε.

Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη, εγώ αισθάνομαι ότι το είχα ανάγκη.
Ήταν Πάσχα και ήταν ευλογία…
Το πρώτο γράμμα που πήραμε στη φυλακή το έστειλε ένας 11χρονος από το Ναύπλιο. 

Το έστειλε στις 11 Μαρτίου και το πήραμε το Πάσχα.
Δεν γνωρίζαμε ότι θα δεχθούμε κάρτες και γράμματα.
Μετά είδαμε τον κόσμο που ήταν δίπλα μας.
Άγνωστος κόσμος, που έστελνε ευχές για καλή Ανάσταση κ.α.
Κάρτες και γράμματα απ’ όλη τη χώρα, απ’ όλο τον κόσμο, από τον Καναδά, την Αμερική, τη Γαλλία…
Τα έχουμε πάρει όλα μαζί μας φεύγοντας…

Μόνο όταν ήμασταν στον αέρα και κοίταξα κάτω και είδα ελληνικό χώρο, είδα τον Λευκό Πύργο και την παραλία της Θεσσαλονίκης, τότε σιγουρεύτηκα ότι γυρίσαμε στη χώρα μας, ότι όλα τελείωσαν.
Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο και είδαμε τον κόσμο που περίμενε ήταν ένα σοκ. 

Δεν ξέραμε, δεν περιμέναμε ότι θα είναι τόσος κόσμος.
Όχι δεν νιώθω ήρωας. Είναι μία λέξη με μεγάλη βαρύτητα.
Είναι άλλη η έννοια του ήρωα και δεν την πλησιάζουμε.
Ήρωες είναι οι άνθρωποι που έχουν δώσει το αίμα, τη ζωή τους για σκοπούς ιερούς, για την πατρίδα.
Δεν μπορείς να αισθανθείς ήρωας λοιπόν. Δεν συγκρινόμαστε.

Δεν έχω δει τα όσα έχουν γραφεί και ειπωθεί για την περιπέτειά μας.
Ίσως αργότερα και κατά διαστήματα, αλλά όχι τώρα…
Έχω μείνει ο ίδιος άνθρωπος.
Βέβαια νιώθω ότι ωρίμασα λίγο παραπάνω, ίσως τα βρήκα με τον εαυτό μου περισσότερο.
Σίγουρα θέλω να ξεχάσω.
Θέλω να κρατήσω μόνο την αγάπη και τη στήριξη που δεχθήκαμε απ’ όλους, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή…

kathimerini – π. Ζ Κ

[2fA]

                                                                                 

Share