"Στη ρηχή πραγματικότητα.. "

-  π. Φιλόθεος Φάρος  [από συνέντευξη του]

Η πίστη βιώνεται μέσα από άσκηση, μέσα από τον περιορισμό του Εγώ, μέσα από την άρνηση του κόσμου των υλικών πραγμάτων και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τη βρει όσο είναι απορροφημένος από τη ρηχή πραγματικότητα των υλικών ανέσεων, του εγωκεντρισμού και της ιδιοτέλειας.

Μεγάλωσα στην Τρούµπα, ο πατέρας µου είχε εκεί κουρείο.
Έτσι είχα την ευκαιρία να γνωριστώ µε τους χασικλήδες και τις πόρνες της περιοχής. 

Σας διαβεβαιώνω, πως σ’ αυτούς τους ανθρώπους είδα περισσότερο Θεό απ’ ό,τι σε υποτιθέμενους ευσεβείς.
Γιατί είδα ανθρώπους οικτίρμονες, σπλαχνικούς.

Όσο περισσότερο μοιραζόμαστε, κοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους, τόσο πιο ξεκάθαρα θα βλέπουμε πού μπορούμε να πάμε.
Ωστόσο, η αυτογνωσία είναι πάρα πολύ ρηχή.
Δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται μέσα μας.
Ο άνθρωπος όταν περιμένει από αλλού να φτιαχτεί η ζωή του, είναι σε πολύ άσχημη θέση.

Στην πραγματικότητα έγινα ιερέας για να καλύψω δικές µου ανάγκες, για να σώσω εμένα…
Μεγάλωσα σ’ ένα πολύ προβληματικό περιβάλλον, µε δυο γονείς που δεν είχαν καμιά επικοινωνία και τίποτα κοινό μεταξύ τους.
Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός..
Ήθελα να πιαστώ από κάπου, έψαχνα ένα καταφύγιο.
Και το βρήκα στα λόγια των πατέρων της Εκκλησίας.

Όσο μεγαλώνουμε, δύσκολα αλλάζουμε, αλλά ζωή χωρίς αλλαγές δεν είναι ζωή.
Ό,τι δεν αλλάζει είναι νεκρό.
Αν ο άνθρωπος θέλει να ζει μέσα στην πραγματικότητα, πρέπει ν’ αλλάζει και εκείνος, αλλιώς μένει απέξω…

Είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να γνωρίζει τον εαυτό του, αλλά και τα κίνητρά του. 

Δεν έχει σημασία τι κάνουμε και τι λέμε, αλλά γιατί το κάνουμε και γιατί το λέμε.
Κυρίως το πρόβλημα δεν είναι «πόσα έχουμε», αλλά πώς τα διαχειριζόμαστε

Η δυσκολία είναι ότι φοβόμαστε πως αν αφεθούμε, δεν θα ερωτευθούμε αυτόν που «πρέπει». 

Ο έρωτας δεν είναι κατοχή, αλλά µία διαρκής αναζήτηση.
Για να τον ζήσεις όσο γίνεται ουσιαστικότερα, πρέπει να ασχοληθείς µε την ωριμότητά σου.
Ο Χριστός λέει «αν θέλεις να κερδίσεις τη ζωή σου, πρέπει να τη χάσεις».
Στον έρωτα πρέπει να δοθείς µέχρι θανάτου, αν θέλεις να βιώσεις την πληρότητά του.

Η κοινωνία μας διέπεται από μια στάση, η οποία για μένα είναι παρακμιακή, που λέει πως, αν αγαπάς κάποιον, πρέπει να τον χαϊδεύεις.
Αυτό δεν είναι αγάπη.
Όταν ένας άνθρωπος έχει λιποθυμήσει, χρειάζεται ένα χαστούκι, όχι ένα χάδι.

Δεν ξέρω τι πάει να πει ευτυχία.
Για µένα καταλληλότερη λέξη είναι η «πληρότητα».
Να αισθάνεσαι μέσα σου «γεμάτος». Χαρά, αγαλλίαση, συγκίνηση!
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω και στιγμές δυσφορίας, απογοητεύσεις, στιγμές πικρίας… 

Αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα μου είναι η εσωτερική γαλήνη.

anthologion – [2fA]

Share