"Κατερίνα "

Κώστας Ψαράκης, "Κατερίνα"
-  Από τη συλλογή «ώσπερ πελεκάν»

Ήταν η ώρα του περίπατου, όταν έβγαινε από το σπίτι της
και βουτούσε στο πλήθος που σεργιάνιζε και κατέβαινε
μέχρι τα μπεντένια της θάλασσας ολομόναχη,
δεκαπέντε χρονών.

Και κοίταζε μόνο χάμαι, ολότελα συγκεντρωμένη στον κίνδυνο,
και γελούσε το χαμόγελο της νίκης, κι έσκιζε το πλήθος,
κι έκοβε τα λόγια, κι άφηνε πίσω της αφρούς,
όπως το ποντοπόρο πλοίο.

Και περνούσε ώρα να καταλαγιάσουνε τα κύματα, όπου χτυπούσανε
δεξά-ζερβά στα πεζοδρόμια.

Κι ήταν ένα μεγάλο νόημα γλυκόπικρο μέσα στο ψεύτη κόσμο,
τότε που φύτρωναν οι κολώνες της ψυχής μας και πριν να μπει η βαριά σκεπή
να τις συντρίψει.

και λέει ο ποιητής που γράφει τη Μεγάλη Γεωμετρία των Παθών
για τούτο το νόημα, που έχει αρχή μα που δεν έχει τέλος, όπου φτιάχτηκε
μέσα μας,
για τούτη την όμορφη πληγή που φτιάξαμε εκείνες τις ανοικτές εποχές,
όπου διαλέγαμε τις κρυφές μας τις πληγές και σφραγίζαμε τις κάμερες

πού τάμαθες τα μυστικά
ετούτου του πολέμου;
να μη σηκώνεις τη ματιά
μα να κοιτάζεις χάμαι;
Όποιος σιωπά ακούγεται
που δε θωρεί θαμπώνει
κι όποιος περνά και χάνεται
ποτέ δε λησμονιέται.

poiein – [2fA]

Share