"Το επιστέγασμα και η βάση "

Ο Άγιος Δημήτριος

π. Ανδρέας Κονάνος  -  Από το βιβλίο «Στο βάθος κήπος»

Η αγάπη είναι το επιστέγασμα και η βάση. Αυτή σκεπάζει όλες τις αρετές.
Είναι η ασφάλεια και η σιγουριά ότι πας καλά. Διότι, ότι κάνεις χωρίς αγάπη, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν έχει νόημα.

Αγάπη να ‘χεις. Αγάπη να βγάζεις. Αγάπη ν’ αφήσεις.
Κι όσοι θα έρχονται έπειτα από χρόνια κοντά στον τάφο σου και θα σε θυμούνται και θα σε φέρνουν στη σκέψη και στο μυαλό τους, θα λένε:
«Α, αυτός ο άνθρωπος είχε αγάπη. Είχε καλοσύνη.
Σε κανέναν δεν είπε κάτι κακό ούτε κράτησε σε κάποιον κακία.
Λόγο για κάποιον δεν είπε. Δεν τον θυμάμαι να κατηγόρησε, να κατέκρινε.
Ποτέ.
Τα χέρια του, συνέχεια ελεημοσύνες. Το στόμα του έσταζε μέλι.
Τα μάτια του, πάντα γεμάτα δάκρυα απ’ τον πόνο των ανθρώπων.
Τα πόδια του πήγαιναν συνέχεια εδώ κι εκεί, σε αρρώστους και βασανισμένους».

Έτσι δεν λέει και η Αγία Γραφή; «Πίστη, ελπίδα κι αγάπη. Μείζων δε τούτων, η αγάπη». 

Το ανώτερο.
Κάνε ένα βήμα ν’ αγαπήσεις, να χαρείς, να νιώσεις τον πλούτο αυτής της ομορφιάς μες στην ψυχή σου. Και μην πληγώνεσαι αν δεν σ’ αγαπούν.
Δεν αξίζει να στενοχωριέσαι αν δεν σε αγαπούν.

Μην ασχολείσαι με το πώς σου φέρονται οι άλλοι, διότι θα αρρωστήσεις.
Μάθε εσύ ν’ αγαπάς. Ανεξαρτήτως του τι κάνουν οι άλλοι.
Μάθε εσύ -σαν τον Θεό- να δίνεις. Σαν τον ήλιο να λάμπεις.
Άσε τους άλλους. Αν δεν σ’ αγαπούν, δεν πειράζει. Γιατί ούτε κι εσύ αγαπάς πάντα. 

Αν μάθεις την τέλεια αγάπη, τότε θ’ αγαπάς. Ώσπου να μάθεις, κάνεις λάθη.

Μην απαιτείς και λες: «Εγώ σ’ αγάπησα. Τώρα θέλω κι εσύ να μ’ αγαπάς».
Μην κινείσαι έτσι. Εσύ θα τρέφεσαι απ’ αυτή την πηγή, που θα βγαίνει από μέσα σου. 

Κι αν οι άλλοι σου ανταποδώσουν την αγάπη, θα ‘ναι ωραία.
Αν δεν σου την ανταποδώσουν, δεν πειράζει.
Μην γκρινιάζεις, γιατί μετά χάνεις αυτό το καλό που κάνεις και είναι μισό.
Εσύ θ’ αγαπάς. Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Ωραία λέξη.

Γράψε αυτή τη λέξη στην καρδιά σου. Λέγε τη και με το στόμα σου.
Και πες τη και σήμερα σε κάποιον.
Πες τη στο παιδί σου, στη γυναίκα σου, στον άντρα σου, πες τη στα αδέλφια σου.

Συνέχισε να την λες έπειτα από μέσα σου. Μην την λες με τρόπο που να προκαλείς. 

Να λες στον άνθρωπό σου:
«Σ’ αγαπώ και σ’ ευχαριστώ για όλα όσα έχεις κάνει για μένα.
Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις. Που με βοηθάς.
Που με στηρίζεις. Που με βασανίζεις.
Και με βοηθάς και με τον τρόπο αυτό, να μαθαίνω.
Και με βοηθάς να υπομένω, να συγχωρώ».

fb - [2φΑ]

Share