"Η αγωγή του φωτός "

Κατερίνα Αθηνιώτη Παπαδάκη  -  Περί Εκκλησιασμού

….   Ἀνάβοντας κερί εἰσερχόμαστε στό ναό. 

Καί τό ταπεινό φῶς τοῦ κεριοῦ ἐκκλησιάζεται μαζί μέ τό διψασμένο φῶς τῆς ψυχῆς μας, ἐνῶ συντρέχουν ὁλόγυρα τά ἀναμμένα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα πρόσωπα τῶν ἁγίων.
Καί δέν εἰσερχόμεθα μόνοι, ἀλλά πλήρεις, φέρνοντας μαζί μας ὅλους τούς ἀγαπημένους μας, ζῶντες καί κεκοιμημένους νά ἐκκλησιαστοῦν στό ζωοποιό φῶς τῆς Κοινωνίας τοῦ Θεοῦ.

Ἐπαίρεται σήμερα ὁ ἄνθρωπος πώς δέν χωρᾶ ὁ ἐκκλησιασμός στήν πρόοδό του. 

Ἀλλά τό φῶς τοῦ ἀνθρώπου πού δέν ἐκκλησιάζεται, πού δέν ἐπιθυμεῖ νά εἶναι ὑπάκουο στήν κατά Θεόν κλήση του, ἔγινε αἰτία μέχρι καί τό φῶς τοῦ ἥλιου νά γίνει ἐπικίνδυνο.

Εἶναι γεγονός ὅτι ἔχουν ἀλλάξει οἱ καιροί.  

Ἐάν τό ἐρώτημα περί ἐκκλησιασμοῦ τῶν μαθητῶν ἐτίθετο στούς Ἕλληνες μετά ἀπό τήν ἀπελευθέρωσή τους ἀπό τήν Ὀθωμανική αὐτοκρατορία, θά γύριζαν ἔκπληκτοι, ἄφωνοι καί τό βλέμμα τους θά μᾶς κατακεραύνωνε φορτωμένο τό «ἐν τούτῳ νίκα» τοῦ τρόπου μας.
Ἡ ἐλευθερία δέν ἦταν ἁπλῶς ἡ ἀποτίναξη τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ, ἀλλά ἡ ἀνάσταση τοῦ γένους, δηλαδή ἡ εὐδοκίμηση τοῦ κατ’ ἀλήθειαν τρόπου του.   ….

Τό πραγματικό ἐρώτημα δέν εἶναι αὐτό τοῦ ἐκκλησιασμοῦ.
Τό πραγματικό ἐρώτημα εἶναι αὐτό τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀγωγῆς.
Εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική ἀγωγή παιδεία;
Κι ἄν εἶναι γιατί ἀπουσιάζει ἀπό τήν παιδεία μας;

Ἀντικαταστήσαμε τήν παιδεία ἐν νουθεσίᾳ Κυρίου μέ μιά παιδεία κατευθυνόμενη ἀπό τίς ἀνάγκες τῆς ἀγορᾶς.
Ἀντικαταστήσαμε τόν εὐαγγελισμό τοῦ προσώπου μέ τόν ἐπαγγελματισμό του.
Γι’ αὐτό καί τά ἔργα μας καταστρατηγοῦν τήν ἁρμονία τῆς κτίσης.

Ἡ ἐκκλησιαστική ἀγωγή δέν εἶναι μία γνωσιολογική διαδικασία.
Ἡ ἐκκλησιαστική ἀγωγή ἀποτελεῖ τήν εἴσοδο σέ ἕναν συγκεκριμένο τρόπο βίου. 

Εἶναι ἡ ἀγωγή ἡ μυστική ἡ «θανάτῳ θάνατον πατήσασα». 

Παραιτεῖσαι, νεκρώνεσαι ὡς πρός τούς τρόπους τοῦ κόσμου, ἀπό τά σκληρά δεσμά τῆς ἀνάγκης καί τῆς χρείας, γιά νά ἀναστηθεῖ μέσα σου ὁ τρόπος τῆς χάρης, ὥστε νά ὑπάρξεις ἐν μυστικῇ ἐλευθερίᾳ πέρα ἀπό χῶρο καί χρόνο, ὡς πολίτης τῆς αἰωνιότητας.

Ἐδῶ ἡ ἀλήθεια ἤ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀξία, δέν ὑπάρχουν ὡς ἰδεολογήματα ἀλλά ὡς μετοχή, ὡς βιοτή πού σέ ὁδηγεῖ μέσα ἀπό τήν ἐγκράτεια, τή νηστεία, τήν προσευχή, τήν ἀγρυπνία, τήν ἐγρήγορση, τή διακονία, τήν κατάνυξη καί τήν ἀναγωγή τῆς θείας λειτουργίας στήν ἀναστάσιμη κλήση σου, ὥστε νά ὑπάρξεις ὡς υἱός φωτός.

Ἡ ἐκκλησιαστική ἀγωγή εἶναι ἔξοδος ἀπό τή φθορά πού πολιορκεῖ τή ζωή, στήν ἀφθαρσία πού νοηματοδοτεῖ τή ζωή.
Ὡς ἀγωγή ἀφθαρσίας ἀποτελεῖ τόν καινό τόπο ἐν Θεῷ, πέρα ἀπό τίς συμπληγάδες τοῦ χωροχρόνου.   ….

Ὡς ἀγωγή εἰρήνης «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς» (Ματθ. ε΄44).

Ὡς ἀγωγή ἐλευθερίας «ὡς μηδέν ἔχοντες καί  πάντα κατέχοντες» (Β΄ πρός Κορινθ. στ΄10), διότι «πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλά οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλά οὐ πάντα οἰκοδομεῖ» (Πρός Κορινθ. Α΄ ι,23), «οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία» (Β΄ Κορινθ. γ΄17), «ὁ γάρ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καί δικαιοσύνῃ καί ἀληθείᾳ» (Πρός Εφεσ. ε,9), «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος» (Πρός Γαλάτ. ε΄22,23).

Καί μετουσιώνεται ἔτσι σιγά σιγά τό ἀνθρώπινο πρόσωπο στό μυστικό ἥλιο τοῦ κόσμου. 

Λαμβάνει πρόγευση τοῦ ἀνέσπερου «σήμερον» καί τό σκότος δέν εἶναι σκότος πλέον, ἀλλά εἶναι σκαπάνη καί βύθισμα, συστολή καί σιωπή, ἐγρήγορση γιά οὐσιαστικότερη πληρότητα φωτός. Τό σκοτάδι δέν εἶναι πλέον ἀπουσία φωτός, ἀλλά ἀποφατισμός, εἶναι ἀναφορά στό μυστήριο.

«Ἡ ὑψηλότερη μορφή ἄνοιξης πού ξέρω: μιά ἑλληνική Μεγάλη Ἐβδομάδα»
Γ. Σεφέρης

Δίχως τήν ἐκκλησιαστική ἀγωγή, ἡ ἀνάσταση θά ἦταν μιά λέξη, ἀλλά τώρα εἶναι ὁ ἱερός τρόπος πού μπολιάζει τή ζωή μας στό παραδείσιο ξύλο τοῦ Σταυροῦ.

Τό ἐρώτημα λοιπόν δέν εἶναι ἐρώτημα ἐκκλησιασμοῦ, ἀλλά ἐρώτημα ἀγωγῆς. 

Πορευόμεθα ἀπό τόν θάνατο στή Ζωή ἤ ἀπό τή ζωή στόν θάνατο, πολιορκημένοι  ἀπό τόν ναρκισσισμό τῶν ἐφήμερων ἐπιτευγμάτων μας;

Εἶναι ἡ παιδεία μας ἡ «Μεγάλη Ἐπιστροφή» ἤ ἡ μεγάλη ἀντιστροφή τοῦ εἶναι μας;

 antifono – [2φΑ]

-16yppSkll-

                                        

"Πόσο λυπάμαι.. "

Σοφία Βέμπο  -  ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ

Valse του 1938 σε μουσική Κώστα Γιαννίδη
και στίχους Σπυρόπουλου - Παπαδούκα,
από την επιθεώρηση "Βιολέττα"
την μεγάλη επιτυχία του θιάσου Μηλιάδη - Κυριακού
στο θέατρο Σαμαρτζή

[2φΑ]

"Ειρήνη.. "

ΕΙΡΗΝΗ, ΡΗΝΟΥΛΑ, ΡΗΝΙΩ
-  ΑΓΓΕΛΟΣ & ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΨΥΛΛΑΚΗΣ

….    Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.

Γ. Ρίτσος

fb – [2fA]

"Ει μη σος είην.. "

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

Προς Χριστόν

[Ποιήματα, ΟΔ΄]

Προς τι η τυραννία; ήρθα στη ζωή, καλώς.
Γιατί χτυπιέμαι από τις τρικυμίες της ζωής;

Θα πω έναν λόγο, θρασύ μεν, αλλά θα τον πω:
Αν δεν ήμουν δικός Σου, θα ’μουν, Χριστέ μου, αδικημένος.

Γεννιόμαστε, φανερωνόμαστε, ολοκληρωνόμαστε,
- νυστάζω, κοιμάμαι, αγρυπνώ, πορεύομαι,
αρρωσταίνουμε, έχουμε ευεξία, απολαύσεις, πόνους.

Ζεις τους κύκλους του ήλιου, όσους είναι επί της γης,
πεθαίνεις, σαπίζει η σάρκα. Τα ίδια και τα ζώα
τα χωρίς τιμή, αλλ’ όμως ανεύθυνα.

Τι έχω λοιπόν εγώ παραπάνω; Τίποτα, παρά τον Θεό.
Αν δεν ήμουν δικός Σου, θα ’μουν, Χριστέ μου, αδικημένος.

fb - Panteleimon Krouskos

porfyras – [2φΑ]

                                                      

"Meals Ready "

- Award Winning short film from Nithuna Nevil Dinesh
Best short Film of the year 2013, by Indiavision News Cahnnel

youtube

zoi – [2fA]

                                                                 

"Ο κόπος είναι προσωρινός "

-  Είπε ο αββάς Μακάριος:

«Εάν επιπλήττοντας κάποιον, αισθανθείς μέσα σου να κινείται οργή, ικανοποιείς δικό σου πάθος και δεν σε υποχρεώνει κανείς να χάσεις τον εαυτό σου, για να σώσεις άλλους».
Έλεγαν για τον αββά Μακάριο τον Μεγάλο ότι έγινε, καθώς είναι γραμμένο, θεός επίγειος (Ιω.10, 34), γιατί όπως ο Θεός σκεπάζει τον κόσμο, έτσι και ο αββάς Μακάριος σκέπαζε τα ελαττώματα που έβλεπε στους άλλους, σαν να μην τα έβλεπε και εκείνα που άκουγε σαν να μην τα άκουγε.
Όλος ο αγώνας πρέπει να αποβλέπει στο να μην κρίνουμε τον πλησίον.

Το να πεθάνεις έναντι του πλησίον, σημαίνει να έχεις μπροστά σου τη δική σου αμαρτία και να μην έχεις μέριμνα για κανέναν άνθρωπο, ότι αυτός είναι καλός ή εκείνος είναι κακός.
Μην κάνεις κακό σε κανέναν άνθρωπο, ούτε να σκέφτεσαι πονηρά για κανέναν.
Μην εξευτελίσεις κάποιον που κάνει το κακό, αλλά και να μην συμφωνήσεις μ’ εκείνον που κάνει κακό στον πλησίον, ούτε να χαίρεσαι μ’ αυτόν που βλάπτει τον πλησίον. 

Αυτό σημαίνει το να είμαστε νεκροί έναντι του πλησίον.

Μην κατηγορείς κανέναν· να λες: Ο Θεός γνωρίζει τον καθένα, και να μη συμφωνείς μ’ αυτόν που κατηγορεί· να μη χαίρεσαι που κατηγορεί, αλλά ούτε και να τον μισείς. 

Αυτό είναι το νόημα του να μην κρίνουμε.
Μην εχθρεύεσαι κανέναν άνθρωπο· και να μην κρατήσεις έχθρα μέσα στην καρδιά σου, αλλά μην μισήσεις και αυτόν που εχθρεύεται τον πλησίον.
Αυτή είναι η ειρήνη. Να παρακινείς τον εαυτό σου σ’ αυτά.

Ο κόπος είναι προσωρινός, ενώ η ανάπαυση είναι αιώνια με την χάρη του Θεού Λόγου. Αμήν.

pC – [2fA]

                                       

"Υπενθυμίσεις.. "

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ  -  "Υπενθυμίσεις του έρωτα"

Αν σ' έχει ξεχάσει ο έρωτας
εσύ θα τον ξαναθυμηθείς
μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση
τις πλαγιές, τα κύματα
τα φυλλοβόλα δέντρα
που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές
τα ζώα που βγαίνοντας
απ' την κοιλιά της μάνας τους
ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν
πώς ν' αντισταθούν στους εχθρούς
που τους έχει ορίσει η φύση.
Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση
πέσει πάνω στο σωρό
απ’ τις προδομένες προσδοκίες σου
τ' αναπάντητα όνειρά σου.

poiimata – [2fA]

                                                       

"Οι τέσσερις βαθμοί αγάπης "

-  Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν γνωρίζουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας.
Μπῆκαν στὸ σκοτάδι καὶ δὲν βλέπουν τὸ Φῶς τῆς Ἀλήθειας.
Ἐκεῖνος, ὅμως, ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἐλεήμων καὶ καλεῖ ἀπὸ εὐσπλαχνία ὅλους κοντά Του: «Ἐλᾶτε σ’ Ἐμένα ὅλοι οἱ “κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι”, γνωρίστε Με καὶ ἐγὼ θὰ δώσω σὲ σᾶς τὴν ἀνάπαυση καὶ τὴν ἐλευθερία».

Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ νὰ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.
Σὲ αὐτὸ ἔγκειται ἡ ἐλευθερία: στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸν πλησίον.
Ἐδῶ βρίσκεται καὶ ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ἰσότητα.
Στὴν κοσμικὴ τάξη εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει ἰσότητα –αὐτό, ὅμως, δὲν ἔχει σημασία γιὰ τὴν ψυχή. Μπορεῖς, ὅπου καὶ νὰ ἀνήκεις, νὰ ἀγαπᾶς τὸν Θεὸ καὶ εἶσαι εὐάρεστος σὲ Αὐτὸν- καὶ αὐτὸ εἶναι σπουδαῖο.

Καὶ ὅσοι ἀγαποῦν περισσότερο τὸν Θεὸ στὴ γῆ, θὰ ἔχουν μεγαλύτερη δόξα στὴ Βασιλεία καὶ θὰ εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν Κύριο.
Ὁ καθένας θὰ δοξασθεῖ κατὰ τὸ μέτρο τῆς ἀγάπης του.

Ἡ γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταμορφώνει ἐντελῶς τὸν ἄνθρωπο, καὶ τὸν διδάσκει νὰ ἀγαπᾶ ἀπόλυτα τὸν Θεό. Πεπληρωμένη μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἡ ψυχὴ δὲν ἐγγίζει τὸν κόσμο, παρότι ζεῖ στὴ γῆ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους

Ἔμαθα ὅτι ἡ ἀγάπη ποικίλλει ὡς πρὸς τὴν ἔντασή της.
Ὅποιος φοβᾶται τὸν Θεό, φοβᾶται νὰ Τὸν λυπήσει μὲ κάτι· αὐτὸς εἶναι ὁ πρῶτος βαθμός.
Ὅποιος ἔχει τὸν νοῦ του καθαρὸ ἀπὸ ἐμπαθεῖς λογισμούς, αὐτὸς εἶναι ὁ δεύτερος βαθμός, μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν πρῶτο.
Ὅποιος αἰσθητὰ ἔχει τὴν χάρη στὴν ψυχή του, αὐτὸς εἶναι ὁ τρίτος βαθμὸς τῆς ἀγάπης, ἀκόμη μεγαλύτερος.

Ἡ τέταρτη βαθμίδα, ἡ τελεία ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό, εἶναι ὅταν ἔχει κάποιος τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.
Τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ἁγιάζουν καὶ μετὰ τὸν θάνατό τους γίνονται ἅγια λείψανα. 

Αὐτὸ γίνεται μὲ τὰ σώματα τῶν ἁγίων μαρτύρων, τῶν προφητῶν, τῶν ὁσίων ἀνδρῶν.

agiazoni

pC - [2φΑ]

"Εγκράτεια και ἀγάπη "

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

[Από τις "ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΑΡΕΤΗ ΖΩΗ 
ΣΕ 170 ΚΕΦΑΛΑΙΑ"]

3. Ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀνεξικακία, ἡ σωφροσύνη, ἡ ἐγκαρτέρηση, ἡ ὑπομονή καί οἱ παρόμοιες μέγιστες καί ἐνάρετες δυνάμεις μᾶς δόθηκαν ἀπό τόν Θεό καί εἶναι ἀντίθετες καί ἀντιστέκονται καί μᾶς βοηθοῦν στίς ἀντίστοιχες πρός αὐτές κακίες.
Ἄν γυμνάζομε αὐτές τίς δυνάμεις καί τίς ἔχομε πάντοτε πρόχειρες, τότε νομίζομε ὅτι δέν μᾶς συμβαίνει πιά τίποτε δύσκολο ἤ θλιβερό ἤ ἀβάσταχτο. γιατί σκεφτόμαστε ὅτι ὅλα εἶναι ἀνθρώπινα καί τά νικοῦν οἱ ἀρετές πού ἔχομε.
Αὐτά δέν τά ἔχουν ὑπόψη τους οἱ ἀνόητοι ἄνθρωποι.
Οὔτε σκέφτονται ὅτι τά πάντα γίνονται σωστά καί ὅπως πρέπει γιά τό συμφέρον μας, γιά νά λάμψουν οἱ ἀρετές μας καί νά στεφανωθοῦμε ἀπό τόν Θεό.

4. Τήν ἀπόκτηση τῶν χρημάτων καί τό πλούσιο ξόδεμά τους νά τά θεωρεῖς μόνο σάν φαντασία πού δέν κρατᾶ παρά λίγο καιρό, καί ξέροντας ὅτι ἡ ἐνάρετη καί θεάρεστη ζωή διαφέρει ἀπό τόν πλοῦτο.
Ὅταν τό μελετᾶς αὐτό σταθερά, οὔτε θά ἀναστενάξεις, οὔτε θά κραυγάσεις, οὔτε θά κατηγορήσεις κανέναν, ἀλλά θά εὐχαριστεῖς τόν Θεό γιά ὅλες τίς εὐεργεσίες πού σοῦ δίνει, βλέποντας ὅτι οἱ χειρότεροι ἀπό σένα στηρίζονται στά λόγια καί στά χρήματα. 

Γιατί ἡ ἐπιθυμία, ἡ δόξα καί ἡ ἄγνοια εἶναι τά πιό κακά πάθη τῆς ψυχῆς.

5. Ὁ λογικός ἄνθρωπος, προσέχοντας ὁ ἴδιος στόν ἑαυτό του, ἐξετάζει τί πρέπει νά πράξει καί τί τόν συμφέρει, καθώς καί ποιά ταιριάζουν στήν ψυχή καί τήν ὠφελοῦν καί ποιά δέν τῆς ταιριάζουν. Καί ἔτσι ἀποφεύγει ἐκεῖνα πού βλάπτουν τήν ψυχή, ὡς ξένα καί γιατί τόν χωρίζουν ἀπό τήν αἰώνια ζωή.

6. Ὅσο πιό λίγη περιουσία ἔχει κανείς, τόσο εὐτυχέστερος εἶναι.
Γιατί δέν φροντίζει γιά πολλά πράγματα, γιά ὑπηρέτες, καλλιεργητές, ἀπόκτηση ζώων. 

Ὅταν ἀφοσιωνόμαστε σ' αὐτά κι ὕστερά μᾶς συμβαίνουν ἐξαιτίας αὐτῶν δυσκολίες, κατηγοροῦμε τόν Θεό.
Μέ τήν αὐθαίρετη ἐπιθυμία μας τρέφομε τόν θάνατο καί ἔτσι μένομε στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς, μέσα στήν πλάνη, χωρίς ν' ἀναγνωρίζομε τόν πραγματικό ἑαυτό μας.

7. Δέν πρέπει κανένας νά λέει ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά κατορθώσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἐνάρετη ζωή, ἀλλά νά λέει ὅτι αὐτό δέν εἶναι εὔκολο.
Οὔτε μποροῦν νά κατορθώσουν τήν ἀρετή οἱ τυχόντες.
Τήν ἐνάρετη ζωή τήν πραγματοποιοῦν ὅσοι ἄνθρωποι εἶναι εὐσεβεῖς καί ἔχουν νοῦ πού ἀγαπᾶ τόν Θεό.
Γιατί ὁ νοῦς τῶν πολλῶν εἶναι κοσμικός καί μεταβάλλεται. Κάνει σκέψεις ἄλλοτε καλές, ἄλλοτε κακές. Μεταβάλλεται στήν φύση καί γίνεται ὑλικότερος.
Ὁ νοῦς ὅμως πού ἀγαπᾶ τόν Θεό, τιμωρεῖ τήν κακία ἡ ὁποία ἔρχεται ἑκούσια στούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἀμέλειά τους. 

2ofeggari – agiazoni

[2fA]

"Εν πίστει Χριστού "

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΙΚ. ΒΟΥΒΑΛΗ   -  62 χρόνια ιερής μνήμης

[2φΑ]

"Σώπα, χλωμέ καλόγερε! "

Κωστής Παλαμᾶς  -  Ἡ ἀπόκριση

Ἀμαδρυάδες, πάρτε με κι ἀκοῦστε με, Αἰγιπάνες,
γάμου κρεββάτια στρώθηκαν, σπαράζει ἡ λαγκαδιά,
νὰ τ᾿ Ἀνθεστήρια! κελαιδοῦν οἱ δελφικοὶ παιάνες,
πλέκονται λάγνα εἰδύλλια σὲ δάση ἀρκαδικά.
Ἡ μέθη ἡ διονύσια ξεσπάει, λυσσάει, καὶ λάμπει
ὡς ποὺ εἶν᾿ ἡ πλάση, καὶ ἀπὸ ποῦ; Δὲν ξέρω ἂν εἶμ᾿ ἐγώ,
ὁ μέγας Πᾶν ἐχώρεσε στὴν ἀγκαλιά μου, ὦ θάμπη!
Μὲ τῶν στοιχείων τὴν ἄγρια, τὴν ἅγια ζήση ζῶ.
Τὸ δῶρο τῶν ὑπέρκαλων γαλήνιων ὁραμάτων,
ὦ Χρυσομίτρα, μοῦ ἔφεραν οἱ τρεῖς θεὲς κ᾿ οἱ ἐννιὰ
στὰ μέτωπα καὶ στ᾿ ἄχραντα κορμιὰ τῶν ἀγαλμάτων
τὴν ἀφρογένεια χόρτασα τῶν ὅλων Ὀμορφιά.
Ἀκούω τ᾿ ἀηδόνια, ἀντιλαλοῦν τ᾿ ἀηδόνια οἱ Σοφοκλῆδες,
Αἰσχύλειοι, ὠκεάνειοι, ὦ γόοι προφητικοί!
Σὲ μία ματιὰ ὁλοπράσινες ἀγνάντια μου Ἀτλαντίδες
γεννιοῦνται ἀπὸ τὴν ἄβυσσο καὶ χάνονται σ᾿ αὐτή.
Θαλασσομάχοι Φοίνικες μὲ φέρανε ἀπὸ πέρα,
ὁ χαροκόπος εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κοσμογυριστὴς
τέχνες, μιλήματα, εἴδωλα ξαφνίζουν τὸν ἀέρα.
Νυφάδες, ἀγκαλιάστε με, Σάτυροι, ἀκούστ᾿ ἐσεῖς.

                                                                                 

Καὶ Σάτυροι καὶ Κένταυροι, νυφάδες Ἀμαδρυάδες,
κ᾿ οἱ Ἑλλάδες οἱ χρυσόλαλες μοῦ εἶπαν μὲ μία φωνή,
μέσ᾿ ἀπὸ χῶρες καὶ βουνά, δάση, κορφές, πεδιάδες:
«Γιὰ σὲ τὸ ἀθάνατο κρασὶ δὲν εἶναι, ὦ μεθυστή!»
Καὶ ἡ Ταναγραῖα ἡ λυγερὴ καὶ ἡ φοβερὴ Κασσάντρα,
Μαινάδες κισσοστέφανες, Ὀλύμπιοι θεοί,
ἀπ᾿ τὴ σπηλιὰ τῆς Καλυψῶς ὡς τὴ σοφὴ Ἀλεξάντρα,
οἱ Ἑλλάδες οἱ μουσόθρεπτες μοῦ εἶπαν μὲ μία φωνή:
«Σώπα, χλωμὲ καλόγερε, λάλε καὶ χαῦνε, σώπα,
στὸ μοναστήρι γύρισε καὶ κλείσου στὸ κελλί!»
Καὶ τῶν Πινδάρων οἱ ἥρωες κ᾿ οἱ θέαινες τοῦ Σκόπα
γελοῦνε, καὶ τὸ γέλιο τους βροντόκραχτα ἀντηχεῖ.

nektar – [2fA]

"Οι τρεις μεταστροφές "

-  Ενός μοναχού της Ανατολής  (Lev Gillet)
["Εγεννήθη ο Χριστός", εκδ. Ακρίτας, 2009]

Τα Χριστούγεννα, το φως του Χριστού δεν ήταν παρά ένα άστρο μέσα στη σκοτεινή νύχτα. 

Κατά τα Θεοφάνεια, μας εμφανίζεται ως ανατέλλων ήλιος.
Θα συνεχίσει να ανεβαίνει, και μετά την έκλειψη της Μεγάλης Παρασκευής θα λάμψει πιο λαμπρός από ποτέ το πρωινό της Αναστάσεως· τέλος, θα μεσουρανήσει την ημέρα της Πεντηκοστής.
Δεν πρόκειται μόνο για το θείο Φως που αντικειμενικά φανερώνεται στο πρόσωπο του Ιησού και μέσα στη φλόγα της Πεντηκοστής. Για μας, πρόκειται για το εσωτερικό φως και χωρίς την απόλυτη πιστότητά μας προς αυτό, η πνευματική ζωή δεν θα ήταν παρά μια αυταπάτη ή ένα ψέμα.

Ο Θεός που είχε στείλει τον Πρόδρομο να βαπτίζει βάπτισμα ύδατος του είχε πει: «ἐφ ὃν ἂν ἴδῃς τὸ πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ᾿ αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν πνεύματι ἁγίῳ» (Ιω. 1:33).
Το βάπτισμα του ύδατος δεν είναι παρά μια πτυχή του όλου βαπτίσματος.
Ο ίδιος ο Ιησούς θα πει στον Νικόδημο: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐάν μη τις γεννηθεῖ ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ιω. 3:5). 

Το βάπτισμα του Πνεύματος είναι ανώτερο από το βάπτισμα του ύδατος.
Συνιστά ένα δώρο και μια άλλη εσωτερική εμπειρία.
Μπορούμε να επανέλθουμε στο ζήτημα αυτό με την ευκαιρία της Πεντηκοστής.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα Θεοφάνεια -πρώτη δημόσια φανέρωση του Ιησού στους ανθρώπους- αντιστοιχεί στην εσωτερική μας ζωή με την «πρώτη μεταστροφή» μας. 

Και εννοούμε την πρώτη συνειδητή συνάντηση της ανθρώπινης ψυχής με τον Σωτήρα της, την στιγμή κατά την οποία δεχόμαστε τον Ιησού ως Κύριο και ως φίλο και αποφασίζουμε να Τον ακολουθήσουμε.

Το Πάσχα -ταυτόχρονα ο θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού- αντιστοιχεί με μια «δεύτερη μεταστροφή» όπου, αντιμέτωποι με το μυστήριο του Σταυρού, ανακαλύπτουμε ποιον θάνατο και ποια καινούρια ζωή αυτό υπονοεί και αφιερωνόμαστε σ’ Αυτόν μ’ έναν τρόπο πιο βαθύ – μέσα από μια ριζικότερη αλλαγή του εαυτού μας.

Η Πεντηκοστή είναι ο χρόνος της «τρίτης μεταστροφής», ο χρόνος του βαπτίσματος και της φωτιάς του Πνεύματος, η είσοδος σε μια ζωή μεταμορφωτικής ένωσης με τον Θεό. 

Δεν έχει δοθεί σε όλους τους χριστιανούς να ακολουθήσουν το οδοιπορικό αυτό, είναι όμως τα προτεινόμενα βήματα που η Εκκλησία θέτει ενώπιον μας, για να προσπαθήσουμε.

agiosthomas – [2φΑ]

"Iδανικός και ανάξιος.. "

-  Νίκος Καββαδίας

Θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σκίσω την θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μανδράς την Σιγκαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
και εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα χω πια ξεχάσει
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει..."

μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα τον φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

[2fA]

"Και μας αποχαιρετούν.. "

Ναπολέων Λαπαθιώτης  -  ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΜΑ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ


Το βασίλεμα που φτάνει, μαλακό κι αργό σαν χάδι,
δεν είν άγγελμα, μονάχα, των ονείρων που θα ’ρθούν·
όλων όσων θα πεθάνουν είναι σύμβολο το βράδυ
– κι όλων όσων θα χαθούν…

Είναι σύμβολο των όσων ο καιρός έχει μαράνει,
κι όμως φεύγουν δίχως λέξη, μακρινά και σιωπηλά.

Είναι σύμβολο θλιμμένων, μελαγχολικών θανάτων,
που κρυφό για πάντα κάτι, μες τα χείλη των κρατούν,
– έρημων ψυχών, που πνίγουν τα πικρά παράπονά των,
και μας αποχαιρετούν…

Είναι σύμβολο κι εκείνων που, αν και τόσο αγαπημένα,
πιο νωρίς μας, ο καθένας, βιάστηκε ν’ αναπαυτεί,
που ’λεγα πως θα τους είχα για καιρό κοντά σε μένα
– κι όμως έφυγαν κι αυτοί!



[2φΑ]

"Ο μύθος της Ευκαιρίας "

-  Νικολό Μακιαβέλι

- Ποια είσαι συ; Δε μοιάζεις για γυναίκα θνητή, που οι ουρανοί της χάρισαν τέτοια γοητεία. Γιατί δεν κάθεσαι ήσυχη σε μια μεριά; Γιατί έχεις φτερά στα πόδια;

- Είμαι η Ευκαιρία, και λίγοι με γνωρίζουν.
Κινούμαι αδιάκοπα, γιατί το ’να μου πόδι το ’χω πάνω σ’ έναν τροχό.
Δεν υπάρχει φτερό που να μου παραβγαίνει στο τρέξιμο, κι ωστόσο έχω φτερά στα πόδια μου, για να τυφλώνω τον κόσμο όταν τρέχω.
Τα μπερδεμένα μαλλιά μου τα ’χω ριγμένα μπροστά, μ’ αυτά σκεπάζω και το στήθος και το πρόσωπό μου, για να μη μ’ αναγνωρίζει κανείς όταν έρχομαι.
Στο πίσω μέρος του κεφαλιού είμαι φαλακρή.
Του κάκου προσπαθεί να μ’ αρπάξει κανείς, όταν τον έχω προσπεράσει.

- Πες μου όμως, ποια είναι αυτή που έρχεται μαζί σου;

- Η Στερνή σου Γνώση.
Γι αυτό, κατάλαβέ το: Όποιος δεν προφταίνει ν’ αρπάξει εμένα, πιάνει αυτήν.
Κι όσο χασομεράς με ανόητες κουβέντες και σκέψεις, δεν βλέπεις, κακομοίρη μου, πως σου ’φυγα και μ’ έχασες...

fb - antikleidi

Χρίστος Τσιλίκας – [2φΑ]

       

"Η πιό ἐνδόμυχη ἐγγύτης.. "

-  Παῦλος Εὐδοκίμωφ
[από την Ἑρμηνεία τῆς εἰκόνας τῶν Θεοφανείων]

….   Μυστικά, στὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστὴ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀναγνωρίζονται υἱοὶ μέσα στὸν Υἱό, οἱ ἀγαπημένοι υἱοὶ στὸν ἀγαπημένο Υἱὸ καὶ ἄρα οἱ φίλοι τοῦ Νυμφίου, οἱ μάρτυρες.
Τὸ γένοιτο τῆς Παρθένου ὑπῆρξε τὸ ναὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων στὴν Ἐνσάρκωση, στὴν ἔλευση τοῦ Θεοῦ στοὺς δικούς του. Στὸν ἅγιο Ἰωάννη, αὐτὸν τὸν ἄλλο τῶν «δικῶν του», ὅλοι οἱ ἄνθρωποι λέγουν «γένοιτο» στὴ Συνάντηση, στὴ θεία Φιλία, στὴ Φιλανθρωπία τοῦ Πατρός, φίλου τῶν ἀνθρώπων.
Ὅπως ὁ Συμεὼν ὠθούμενος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα συναντᾶ καὶ δέχεται τὸν Ἰησοῦ-βρέφος, ἐπίσης ὁ Ἰωάννης συναντᾶ καὶ δέχεται τὸν Ἰησοῦ-Μεσσία: «Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννης· οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι᾿ αὐτοῦ» (Ἰω. 1, 6-7).
Μαρτυρεῖ γιὰ ὅλους, στὴ θέση ὅλων καὶ αὐτὴ ἡ μαρτυρία εἶναι ἕνα γεγονὸς στὸ ἐσωτερικὸ ὁλοκλήρου τῆς Ἀνθρωπότητος καὶ ἀφορᾶ ὅλο τὸν ἄνθρωπο.

Τὸ Δ´ εὐαγγέλιο μιλᾶ γιὰ τὸν Ἰωάννη στὸν πρόλογό του, ἀμέσως μετὰ τὸν Λόγο, ποὺ εἶναι στὴν ἀρχή, καὶ ὅταν διαβάζει κανεὶς "ὑπῆρχε ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεό", αἰσθάνεται ὅτι ἡ ἔλευσή του, σὲ μιὰ ὁρισμένη ἔννοια ἔρχεται ἐπίσης ἀπὸ τὴν ἀρχή, τὴν αἰωνιότητα.
Ὁ οὐρανὸς ἀνοίγει μπροστὰ ἀπὸ αὐτὸν καὶ μαρτυρεῖ: «ὅτι τεθέαμαι τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον ἐπ᾿ αὐτὸν… οὗτός ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. 1, 29-34)· σ᾿ αὐτὸ τὸν σύντομο λόγο εἶναι πιά, μὲ μιὰ μορφὴ περιορισμένη ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὁ Ἰωάννης εἶναι αὐτὸς ποὺ γνωρίζει, προσδιορίζει τὸν Ἀμνὸ γιατὶ εἶναι μυημένος στὸ μυστήριο τοῦ «ἐσφαγμένου Ἀρνίου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου…».
Ὁ Ἰωάννης δὲν ἔχει τίποτε προαγγείλει καὶ εἶναι ὁ πιὸ μεγάλος προφήτης, ὅπως ὁ δάκτυλος τοῦ Θεοῦ προσδιορίζει τὸν Χριστό.

Εἶναι ὁ πιὸ μεγάλος διότι εἶναι ὁ πιὸ μικρός, αὐτὸ ποὺ θέλει νὰ πεῖ ἀπελεύθερος ἀπὸ τὴν ἴδια του ἐπάρκεια γιὰ νὰ μὴν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μένει ἐκεῖ, ἐκεῖνος ποῦ τέρπεται ἀκούοντας τὴ φωνὴ τοῦ Νυμφίου, καὶ ἡ χαρά του εἶναι μεγάλη, χωρὶς μέτρο.
Εἶναι ἡ πιὸ ἐνδόμυχη ἐγγύτης ὅπου ὁ Λόγος ἀντηχεῖ· εἶναι κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ ποὺ δὲν εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου, παρὰ ὁ Λόγος τοῦ Πατρός· εἶναι κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Πνεύματος γιατὶ δὲν λέγει τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ μιλᾶ στὸ ὄνομα Αὐτοῦ ποὺ ἔχει ἔλθει. 

Εἶναι αὐτὸς ὁ ὁρμητικὸς ποὺ ἁρπάζει τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ μαρτύριό του λαμπρύνει θαυμαστὰ ἕνα ἀρχαῖο μοναστικὸ λόγιο: Δῶσε τὸ αἷμα σου καὶ πάρε τὸ Πνεῦμα…   ….

nektar – [2fA]

"Χριστόν ἐνεδύσασθε.. "

-  Παῦλος Εὐδοκίμωφ
[από την "Ἑρμηνεία τῆς εἰκόνας τῶν Θεοφανείων"]

….  

Μυσταγωγικὰ τὸ νερὸ τῆς βαπτίσεως δέχεται τὴν ἀξία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
Στὰ πόδια τοῦ Κυρίου, στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη, ἡ εἰκόνα δείχνει δύο μικρὲς ἀνθρώπινες μορφές, εἰκονογράφηση τῶν παλαιοδιαθηκικῶν κειμένων ποὺ ἀποτελοῦν μέρος τῆς ἀκολουθίας: «τί σοί ἐστι, θάλασσα ὅτι ἔφυγες, καὶ σὺ Ἰορδάνη, ὅτι ἐστράφης εἰς τὰ ὁπίσω» (Ψαλμ.113, 5).
Τὸ τροπάριο (ἦχος Δ´) ἐξηγεῖ: «Ἀπεστρέφετο ποτέ, ὁ Ἰορδάνης ποταμός, τῇ μηλωτῇ Ἐλισσαιέ, ἀναληφθέντος Ἠλιοὺ καὶ διῃρεῖτο τὰ ὕδατα ἔνθεν καὶ ἔνθεν· καὶ γέγονεν αὐτῷ ξηρὰ ὁδὸς ἡ ὑγρὰ εἰς τύπον ἀληθῶς τοῦ Βαπτίσματος, δι᾿ οὗ ἡμεῖς τὴν ῥέουσαν τοῦ βίου διαπερῶμεν διάβασιν».
Εἰκόνα συμβολικὴ ποὺ μιλᾶ γιὰ τὴ μετάνοια ἀκόμη ἀόρατη τῆς κοσμικῆς φύσεως, τῆς μεταστροφῆς τῆς ὀντολογίας της.
Ἡ εὐλογία τῆς ὑδρόβιας φύσεως ἁγιάζει τὴν ἴδια ἀρχὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς.
Γι᾿ αὐτό, μετὰ τὴ θεία λειτουργία γίνεται ὁ μεγάλος ἁγιασμὸς τῶν ὑδάτων (ἑνὸς ποταμοῦ, μιᾶς πηγῆς ἢ ἐντελῶς ἁπλὰ ἑνὸς δοχείου τοποθετημένου μέσα στὴν ἐκκλησία). 

Μιλώντας γιὰ τὰ μὴ ἁγιασμένα νερά, εἰκόνα τοῦ θανάτου – κατακλυσμοῦ ἡ λειτουργία τὰ ὀνομάζει ὑδατόστρωτο τάφο.

Πραγματικά, ἡ εἰκόνα δείχνει τὸν Ἰησοῦ νὰ εἰσέρχεται στὰ νερά, στὸν ὑγρὸ τάφο. 

Αὐτὸς ἐδῶ ἔχει τὴ μορφὴ ἑνὸς σκοτεινοῦ σπηλαίου (εἰκονογραφικὴ μορφὴ τοῦ ἅδη) περιέχοντας ὅλο τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου (εἰκόνα τοῦ ἐνταφιασμοῦ, ποὺ προσφέρεται στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος μὲ ὁλικὴ κατάδυση, μορφὴ τοῦ πασχαλίου τριημέρου), γιὰ νὰ ἀποσπάσει τὸν ἀρχηγὸ τῆς φυλῆς μας στὴ ζοφερὴ διαμονή.
Συνεχίζοντας τὸν προκαταβολικὸ συμβολισμὸ τῆς Γεννήσεως, ἡ εἰκόνα τῶν Θεοφανείων δείχνει τὴν προκάθοδο τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη: «καταβὰς ἐν τοῖς ὕδασιν ἔδησε τὸν ἰσχυρόν». 

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, σχολιάζει: ἡ κατάδυση καὶ ἡ ἀνάδυση εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς καθόδου στὸν ἅδη καὶ τῆς ἀναστάσεως.

Ὁ Χριστὸς παριστάνεται γυμνός, εἶναι ντυμένος μὲ τὴν ἀδαμικὴ γυμνότητα καὶ ἔτσι ἀποδίδει στὴν ἀνθρωπότητα τὸ ἔνδοξο παραδεισιακὸ ἔνδυμά της.
Γιὰ νὰ δείξει τὴν ὑπέρτατη πρωτοβουλία του, παριστάνεται βαδίζοντας ἢ κάνοντας ἕνα βῆμα πρὸς τὸν ἅγιο Ἰωάννη: ἐλεύθερα ἔρχεται καὶ κλίνει τὸ κεφάλι.
Ὁ Ἰωάννης εἶναι ταραγμένος:
"ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με; "… 

Ὁ Ἰησοῦς τὸν διατάζει: "ἄφες ἄρτι".
Ὁ Ἰωάννης τείνει τὸ δεξιό του χέρι σὲ μιὰ τελετουργικὴ χειρονομία, στὸ ἀριστερὸ κρατεῖ ἕνα εἰλητάριο, κείμενο τοῦ κηρύγματός του.
Οἱ ἄγγελοι τῆς Ἐνσαρκώσεως εἶναι σὲ μιὰ στάση προσκυνήσεως, τὰ σκεπασμένα χέρια τους σὲ ἔνδειξη σεβασμοῦ. Συμβολίζουν ἐπίσης καὶ εἰκονογραφοῦν τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Γαλατ. 3, 27): «Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε…».

nektar– [2fA]

"Αφθαρσίας πηγή "

- Ιωάννης Μ. Φουντούλης
["Απαντήσεις εις λειτουργικάς απορίας",
Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος]

....   Ότι ο μέγας αγιασμός «τα δευτερεία επέχει των θείων μυστηρίων» (Ευχολόγιον, κώδ. Βατοπεδίου 134 [745] του έτους 1538), είναι δηλαδή το δεύτερο μετά την θεία κοινωνία ιερώτατον «μυστηριακόν είδος» (κατά την σχολαστική ορολογία), κανείς δεν αμφιβάλλει.
Είναι το «ύδωρ της αναγεννήσεως» του αγίου βαπτίσματος, που διά της επικλήσεως και επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος «αναστοιχειούται» (ή «μεταστοιχειούται»), κατά τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας (Εις Ιωάννην Β΄ 1), και γίνεται «αφθαρσίας πηγή, αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον» για τους πιστούς που μεταλαμβάνουν ή χρίονται από αυτό, πάροχο αγιασμού και ευλογίας σ’ ολόκληρη την κτίση.

Ότι το ύδωρ του μεγάλου αγιασμού είναι το ίδιο με το ύδωρ του αγίου βαπτίσματος είναι καταφανές και από την ταυτότητα των καθαγιαστικών ευχών, και από την παλαιά, και τη σύγχρονη ακόμα, πράξη της Εκκλησίας, που βάπτιζε και βαπτίζει σ’ αυτό τους κατηχουμένους, και από όσα γράφει ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, που θεωρεί μάλιστα αντιστρόφως το ύδωρ του βαπτίσματος «κατ’ ουδέν ελαττούμενον του των αγίων Θεοφανείων» (Διάλογος, κεφ. 70).
Ως τέτοιο δίδεται αντί της θείας κοινωνίας στους πιστούς, που για κάποιον λόγο κωλύονται να προσέλθουν σ’ αυτήν.

Αυτό ακριβώς προκάλεσε δύο ευλαβείς παρεξηγήσεις: ότι δηλαδή υποκαθιστά τη θεία μετάληψη, ως κατά κάποιον τρόπο ίσο με αυτήν, και ότι κατ’ αναλογίαν προηγείται της πόσεώς του νηστεία.
Το πρώτο δεν θα έπρεπε καν να συζητείται, γιατί είναι σαφές ότι ο μέγας αγιασμός είναι μεν για τους λόγους που είπαμε το ιερότερο μετά τη θεία κοινωνία είδος, αλλά επ’ ουδενί είναι κοινωνία του σώματος και του αίματος του Κυρίου, ούτε ποτέ την αντικαθιστά.   ....

pemptousia - [2φΑ]

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Δύο απλά λόγια για τον Αγιασμό.
Μέγας Αγιασμός είναι και ο σημερινός και ο αυριανός.
Οικονομικώς η ίδια ακολουθία γίνεται δύο φορές, ως κατάλοιπο της αρχαίας πρακτικής να βαπτίζονται οι κατηχούμενοι το βράδυ της παραμονής των Φώτων, μέσα στα αγιασμένα ύδατα.
Την επόμενη μέρα επαναλαμβάνεται η ακολουθία με μεγαλοπρέπεια λόγω της ημέρας για τους πιστούς. Μικρό Αγιασμό λέμε αυτόν που τελούμε τις πρωτομηνιές, σε εγκαίνια κλπ.
Ο Μέγας θεωρείται μόνο ποσοτικά και όχι ποιοτικά ανώτερος από τον μικρό, γιατί έχει αυτή την ίδια την χάρη του Ιορδάνη, την στιγμή που βαπτίστηκε ο Χριστός.
Νηστεύουμε σήμερα για την τιμή των Θεοφανείων και όχι για την μετάληψη του Αγιασμού.
Τον Αγιασμό όμως τον πίνουμε παραμονή και ανήμερα νηστικοί με ευλάβεια.
Ο Αγιασμός δεν είναι υποκατάστατο της Θείας Κοινωνίας, ούτε πρέπει να επαναπαυόμαστε στην παρηγοριά αυτή και να ξεχνάμε να κοινωνήσουμε.
Ο Αγιασμός είναι ο Ιορδάνης. Η Θεία Κοινωνία ο Χριστός!

Ο μεγάλος αγιασμός κρατείται όλο τον χρόνο στην Εκκλησία και δίνεται ως ενίσχυση σε όσους κωλύονται για κάποιο διάστημα να κοινωνήσουνε.
Ενώ μπορούμε να κρατήσουμε Αγιασμό στο εικονοστάσι μας, καλόν είναι αυτός να τηρείται μόνο στον Ναό, απ' όπου τον λαμβάνουμε από τον Ιερέα, όταν εκείνος κρίνει.
Πρέπει να νιώθουμε τον ενοριακό ναό ως το κοινό και μοναδικό φαρμακείο σε κάθε περίσταση και να μην ιδιωτικοποιούμε την πνευματική μας ζωή.
Ο Μέγας Αγιασμός σήμερα και αύριο ραντίζεται και χρίεται σε ανθρώπους, ζώα και άψυχα προς ευλογία και καθαγιασμό κατά περίσταση. Πίνεται όμως μόνο από τους ορθόδοξους χριστιανούς, σε αντίθεση με τον μικρό αγιασμό, ο οποίος είναι σε οποιαδήποτε χρήση για όλους.
Αυτό ισχύει γιατί αφορά μόνο όσους εβαπτίσθησαν και ενεδύθησαν τον Χριστό και έχουν προνόμια και μετοχή στη βασιλεία Του.
Ακόμα και σήμερα, όλοι βαπτιζόμαστε στον Μέγα Αγιασμό, τον οποίο τελεί ο ιερεύς λίγο πριν την τριπλή κατάδυση και ανάδυση μας, κατά το μυστήριο του Βαπτίσματος.

[2φΑ]

"Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου "

-  Παῦλος Εὐδοκίμωφ
[από την "Ἑρμηνεία τῆς εἰκόνας τῶν Θεοφανείων"]

Μέχρι τὸν Δ´ αἰώνα, ἡ Γέννηση καὶ ἡ Βάπτιση τοῦ Κυρίου ἑορτάζονταν τὴν ἴδια ἡμέρα. 

Ἡ ἑνότης τους εἶναι ἀκόμη ὁρατὴ στὴν παρόμοια σύσταση τῶν ἀκολουθιῶν αὐτῶν τῶν δύο ἑορτῶν καὶ δείχνει μιὰ ὁρισμένη συμπλήρωση τοῦ γεγονότος τῆς Γεννήσεως σ᾿ἐκεῖνο τῆς Βαπτίσεως.
Στὴν Γέννησή του, λέγει ὁ ἅγιος Ἰερώνυμος, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦλθε στὸν κόσμο μὲ κρυφὸ τρόπο, στὴν Βάπτισή του ἐμφανίστηκε μὲ φανερὸ τρόπο.
Ἐπίσης ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Τὰ Θεοφάνεια δὲν εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Γεννήσεως, ἀλλὰ τῆς Βαπτίσεως. Πρὶν ἦταν ἄγνωστη ἀπὸ τὸν λαό, μὲ τὴ Βάπτιση, ἀποκαλύπτεται σὲ ὅλους.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀναπαύεται αἰώνια ἐπάνω στὸν Υἱὸ ἐκδηλωτικὴ δύναμη ἀποκαλύπτει τὸν Υἱὸ στὸν Πατέρα καὶ τὸν Πατέρα στὸν Υἱὸ καὶ πραγματοποιεῖ ἔτσι τὴν θεία γενεαλογία, εἶναι ἡ αἰώνια χαρὰ… ὅπου οἱ τρεῖς χαίρονται μαζί.
Ἡ ἐνσάρκωση ῥιζώνεται στὴν ἴδια πράξη γενεαλογίας, ἀλλὰ ποὺ καλύπτει προοδευτικὰ τὴν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ. Στὴ Γέννηση, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατεβαίνει στὴν Παρθένο καὶ τὴν κάνει πραγματικὰ Θεοτόκο, Μητέρα τοῦ Θεοῦ: «τὸ γενώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ» (Λουκ. 1, 35).

«Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε… καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ᾿ αὐτό» (Λουκ. 2, 40). 

«Καὶ Ἰησοῦς προέκοπτε σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ καὶ χάριτι» (Λουκ. 2, 52).
Γιὰ νὰ εἶναι ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ περνᾶ ἀπὸ τὴ φυσικὴ καὶ προοδευτικὴ ἀνάπτυξή της· ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος τὴ συνοδεύει, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀκόμη ἡ Ὑπόσταση τοῦ Πνεύματος ποὺ ἀναπαύεται σ αὐτὸν, ὅπως αὐτὴ ἀναπαύεται αἰώνια στὴν θεότητά του.
Λοιπόν, μιλώντας γιὰ τὴ Βάπτιση, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἰεροσολύμων καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς ἀναφέρουν τὶς Πράξεις (10, 38): «Ἰησοῦν τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ, ὡς ἔχρισεν αὐτὸν ὁ Θεὸς Πνεύματι Ἁγίῳ», καὶ ὑπογραμμίζουν στὸ γεγονὸς τὸ ὕψιστο σημεῖο τῆς ὡριμότητος, τὴν κατακόρυφη ἐκδήλωση τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τότε ἐντελῶς θεοποιημένη.
Εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Κεχρισμένος· τὸ πνεῦμα ἀποκαλύπτει τὴν Ἀνθρωπότητά του στὸν Πατέρα, καὶ ὁ Πατὴρ τὴν δέχεται σὰν τὸν Υἱό του: «Καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα: οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. 3, 17).   

Τὸ πνεῦμα κατεβαίνει στὸν σαρκωθέντα Υἱὸ σὰν ἡ πνοὴ υἱοθεσίας κατὰ τὴν ἴδια στιγμὴ ὅπου ὁ Πατὴρ λέγει: «ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε». Ἡ στοργή μου ἢ ἡ εὔνοιά μου εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ ποὺ ἀπὸ τότε ἀναπαύεται στὸν Χριστὸ στὴν ὑποστατικὴ κάθοδο τοῦ Πνεύματος.
Ὁ Θεὸς – Ἄνθρωπος ἀποκαλύπτεται πραγματικὰ Υἱὸς στὶς δύο φύσεις του καὶ αὐτὸ τὸ πλήρωμα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου θὰ διαβεβαιωθεῖ πάλι κατὰ τὸν χρόνο τῆς Μεταμορφώσεως σὰν ἐνέργεια πιὰ ἐκδηλωμένη στὴ Βάπτιση: «Οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός».
Γι᾿ αὐτὸ ἡ Βάπτιση ὀνομάζεται Θεοφάνεια, Ἐπιφάνεια, ἐκδήλωση τῶν Τριῶν Προσώπων στὴν ὁμόφωνη μαρτυρία τους.   ....   ....

nektar – [2fA]

"Το σπίτι "

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ  -  ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Περπατούσα μόνος πάνω στο δρόμο τον εξοχικό, την ώρα που ο ήλιος έκρυβε φιλάργυρα τις τελευταίες χρυσές ακτίνες.
Το φως της μέρας έσβηνε σιγά-σιγά καθώς πλάκωνε το σκοτάδι.
Η θερισμένη γη κειτόταν σιωπηλή σαν κλαμένη χήρα.
Ξάφνου η διαπεραστική φωνή ενός παιδιού έσκισε τον αέρα, αθέατη, αφήνοντας τη γραμμή του τραγουδιού πίσω της, στο μουντό φως του δειλινού.

Το χωριάτικο σπίτι του βρισκόταν στην άκρη της έρημης χώρας, πέρα από το χωράφι με τα ζαχαροκάλαμα, κρυμμένο μέσα στις σκιές της μπανανιάς και της αρέκας και της ινδοκαρυδιάς.

Σταμάτησα για μια στιγμή το μοναχικό μου περίπατο κάτω από το φως των άστρων, και είδα μπροστά μου τη σκοτεινιασμένη γη ν' αγκαλιάζει με τα χέρια της αναρίθμητα σπίτια γεμάτα κούνιες και κρεβάτια, μητρικές καρδιές και βραδινές λάμπες, και μικρές ζωές, γεμάτες από μια χαρά που δεν ξέρει τίποτα για το τι αξία έχει για τον κόσμο.

013 – [2φΑ]

"Ο Άγγελος της ύστατης.. "

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
-  Ο Άγγελος, ως λέγουν, της ύστατης  (ΜΙΑ ΨΥΧΗ)  [1891]

Ο Άγγελος, ως λέγουν, της ύστατης
πορείας ξεναγός, επαναφέρει
την φεύγουσαν ψυχήν εις τα γνωστά της
και εις τα προσφιλή της μνήμης μέρη…

Απηύδησα να κυλινδώ μοιραίως
του βίου μου το άχθος προς το μνήμα,
κατάδικος, ως η ψυχή φονέως
η σύρουσ’ από του λαιμού το θύμα.

Ποία σκληρά την θύραν μου χειρ κρούει ;
Οστών ως θραυομένων είν’ ο κρότος˙
Τοιούτον κρότον πώς το ους ακούει ;
Τοιούτον πώς το όμμα πλήττει σκότος ;

Τα έτη μου απώλεσα εις μάτην·
Παρείδον την στιγμήν μου την υστάτην·
Εις μάτην τας φαιδράς, τας γλυκυτέρας
ηρίθμησα του βίου μου ημέρας…

«Και αν μαζί σου υπερβώ τα νέφη,
κι εις του Θεού η χειρ σου αν με φέρει,
το πνεύμα μου οπίσω επιστρέφει
και θεατής της γης να μείνει χαίρει.

Ως ξένος εν τω μέσω γης ερήμου
ζητεί τον προ πολλού ταφέντα οίκον,
της προσφιλούς ζητεί και η ψυχή μου
αλύσεώς της τον κοπέντα κρίκον.»

faidonalkinoos – [2φΑ]

"Να ζήσουμε! "

π. Λίβυος
(από το Πρωτοχρονιάτικο πλησίασμα του)

….   ….

Ευχή λοιπόν για το νέο έτος 2020, να ζήσουμε.
Ναι αυτό, να ζήσουμε με ότι αυτό σημαίνει.
Δηλαδή να ρισκάρουμε, να μετανοήσουμε ανατρεπτικά, να φέρουμε αλλαγές στο βίο μας, να βρούμε τα σωστά χωρίς να φοβόμαστε τα λάθη, να ποθήσουμε την αρετή δίχως τον φόβο της αμαρτίας, να ζητήσουμε τον Θεό χωρίς την απειλή της κολάσεως.

Να αγαπήσουμε κι ας πονέσουμε, να τολμήσουμε κι ας αποτύχουμε, να εκτιμήσουμε και να δοξολογήσουμε.
Να κλάψουμε και γελάσουμε.
Να προσευχηθούμε και να σιωπήσουμε, να κάνουμε την στιγμή αιωνιότητα, τον χρόνο δικό μας, φίλο και όχι εχθρό μας.
Αυτό σημαίνει χρόνος αναστημένος.

Χρόνια πολλά, καλά κι ευλογημένα.

[Mj-4yo]

facebook

Σταυρούλα – [2φΑ]