Αναστάσιμες αλήθειες

ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ  -  "Ο ΑΓΙΟΣ"
[Από χειρόγραφο του Χ. Τ.]

….   Η ταπείνωση, είναι στην ουσία της, η εκμηδένιση της χωρίς μέτρο υποκειμενικότητας, που εκτρέπεται στον εγωκεντρισμό.
Είναι η γνήσια εσωτερική και νικηφόρα πνευματική πορεία, πρακτικά και λειτουργικά, μέχρι να εξαλειφθεί η ματαιοδοξία της υποκειμενικότητας, η προβολή δηλαδή, η εμμονική υποστήριξη και γενίκευση, ατομικών εκτιμήσεων, επιθυμιών, απόψεων και πεποιθήσεων.
Όσο ελαττώνεται η περιχαράκωση της ατομικότητας, της βιούμενης υποκειμενικότητας του ατόμου, τόσο αυξάνεται η αντικειμενικότητα του προσώπου.

Η ταυτότητα του ανθρώπου, αντιστοιχεί μόνο στην προσωπικότητα του· η σκόπιμη προβολή παγιωμένων αντιλήψεων συμβατών με την θέση του ανάμεσα στον κοσμικό του περίγυρο, αποτελούν μια πλαστή, «πειραγμένη» εικόνα ατόμου, με προσωρινή ισχύ.
Η υποκειμενικότητα διογκώνεται στην ψυχολογική ανάγκη του εγώ, να εδραιωθεί σαν οντότητα με πλήρη αυτάρκεια.

Ο κόσμος, αισθήματα, ενέργειες και ιδέες, εντάσσονται στο υλικό της κλειστής υποκειμενικής αξιολόγησης του ατόμου. Τα πάντα να υπάρχουν, υπό και σε σχέση με το κυρίαρχο άτομο, το αυτεξούσιο εκ φύσεως, και επομένως ανεξάρτητο.
Η ανεξαρτησία όμως αυτή (που μεταφράζεται στην αυτάρκεια της και σε εκούσια απομόνωση), είναι πλασματική, ανύπαρκτη και μειώνει την έννοια του προσώπου, του οποίου η ελευθερία εκφράζεται στην κοινωνία και στην αμεσότητα της σχέσης του με τους άλλους. Μειώνει στην πράξη την προσωπική ελευθερία.

Το άτομο (σαν βιολογική μονάδα) είναι περιοριστικά υποκειμενικό.
Ο κόσμος του αποτελείται από τις προσλήψεις των αισθήσεων του και την αντιληπτική επεξεργασία τους. Οι σκέψεις και τα αισθήματα του τροφοδοτούνται και περιστρέφονται γύρω από το υλικό που κυριαρχεί στον ψυχισμό του.
Έτσι η βούληση του κατακλύζεται από επιθυμίες και ανάγκες, που εύκολα εκτρέπονται σε συμπεριφορές προβληματικές για μια ελεύθερη συνείδηση.
Όλα τότε αντικατοπτρίζουν την μειονεκτικότητα της σχέσης του ατόμου με το περιβάλλον του. Αλλά η έννοια της πραγματικότητας που ταυτίζεται με την αλήθεια και την γνώση, προσεγγίζεται μόνο προσωπικά, άμεσα, με καταλυτικό φίλτρο την αγάπη.

Μια σχέση αγάπης δεν υφίσταται ποτέ σαν νοσηρή εξάρτηση ανάγκης, είναι σταθερά (αμοιβαία ή όχι), εκούσια προσφορά, θυσία συν-ύπαρξης και ενότητας.
Μια αληθινή σχέση αγάπης με τέτοια στοιχεία, δεν νοείται σαν υποκειμενική αίσθηση του ατόμου, αλλά είναι καθαρά βιωματική λειτουργία του συνόλου της προσωπικότητας· γι’ αυτό και μετέχει ενεργά στη σύνθεση της αληθινής απτής πραγματικότητας στην αγαπητική κοινωνία. 

Η αντικειμενικότητα, η πραγματικότητα δηλαδή που ταυτίζεται με την αλήθεια, δεν μπορεί να μοιράζεται υποκειμενικα – δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες, παρά μόνο αλήθειες ιδωμένες μέσα από το πρίσμα της υποκειμενικότητας.
Η αλήθεια είναι μία, όπως και η αγάπη και η δικαιοσύνη και η ελευθερία και η ειρήνη, όπως και όλες οι έννοιες που συντελούν στο απόλυτο της θεότητας.
Ταπείνωση είναι ακριβώς, η ικανότητα να υπερβείς την υποκειμενική σου αντίληψη, επιτυγχάνοντας την ένταξη σου στην Αλήθεια. 

Η ταπείνωση θέλει δύναμη· θέλει ισχυρά δομημένη προσωπικότητα.
Η υπερηφάνεια και τα συνώνυμα της, αποτελούν προσπάθειες υπεραναπλήρωσης των αδυναμιών μας.
Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να δείχνεται δυνατός, γιατί είναι παντοδύναμος.
Γι αυτό και μπορεί να είναι απόλυτα ταπεινός. Γι αυτό και είναι όλος αγάπη.
Όσο ταπεινότερη είναι η παρουσία μας στον κόσμο, τόσο πιο ισχυρή είναι η αντίσταση μας απέναντι στις κοσμικές παραισθήσεις, τόσο πιο απελευθερωμένο το πνεύμα από ανασταλτικές νευρώσεις, αγαπά τον Θεό και τον συνάνθρωπο, και τους πλησιάζει με αγαθότητα. Ο Χριστός είναι το απόλυτο πρότυπο αγάπης, δύναμης και ταπείνωσης.

Το να δεχόμαστε και να ακολουθούμε χωρίς ενστάσεις τους τύπους που ισχύουν στην εκκλησιαστική ζωή, τις καθορισμένες νηστείες, τις λειτουργίες, τα μυστήρια, είναι η ελεύθερη επιλογή της πληρότητας που δίνει η ταπείνωση, της αίσθησης χαράς, δύναμης και αγάπης, που παρέχει ο δρόμος της ομοίωσης στον Χριστό.
Οι τύποι της Εκκλησίας, ως σώματος με κεφαλή τον Χριστό, περικλείουν ακέραια και την ουσία της, την ανοικτή στην ευαισθησία της ταπείνωσης μας, στον βαθμό που μπορούμε να την βιώσουμε.    

Η ταπείνωση αφορά το υπερφίαλο του φρονήματος, γι’ αυτό και η συστολή της ατομικότητας αναδεικνύει την καθαρότητα του προσώπου.
Το αναστημένο πρόσωπο, ταυτισμένο με το πρόσωπο του Ιησού, είναι η θεμελιακή έννοια της αγιότητας.   ….

Μ Ψ

Share