Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

"Τα δέντρα ανθίζουν "





ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΕΡΗΜΗΝ ΜΑΣ
-  Από κείμενο της Ελένη Καραγιάννη


Παράξενη η φετινή Άνοιξη.
Το σύμβολο της αναγέννησης της ζωής μέσα σε τέτοια αγωνία θανάτου!
Ένας άγνωστος, αόρατος, ύπουλος εχθρός έρχεται να αμφισβητήσει την παντοδυναμία του ανθρώπου να ελέγχει τη νόσο, να παρατείνει τη ζωή, να προγραμματίζει τα πάντα σε μεγάλο βάθος χρόνου.   ….

Παράξενη, αλλόκοτη Άνοιξη με τις εκκλησιές κλειστές, χωρίς τη γλυκύτητα των χαιρετισμών, χωρίς το μεγαλείο της Μεγάλης Εβδομάδας.
Άνοιξη χωρίς Μεγάλη Παρασκευή, χωρίς τον θρίαμβο της Ανάστασης…
Όμως, τελικά, αυτή η έλλειψη, η απόλυτη στέρηση, μήπως οδηγήσει καλύτερα στην υπαρξιακή αναζήτηση και στην επιλογή εκ νέου μιας πίστης που αντέχει απογυμνωμένη από μαγική θρησκευτικότητα να θέτει με σπαραχτικό τρόπο τα ερωτήματα και να αναζητά απαντήσεις για ζωή και θάνατο;   ….

Ο δρόμος είναι μακρύς.
Μένουμε σπίτι και ο άλλος γίνεται η δυσκολία και συνάμα η δυνατότητα.

Ο πανικός της εγγύτητας παραμονεύει! 
Φοβόμαστε την κοντινότητα, μήπως οι άλλοι μας απογοητεύσουν. 
Φοβόμαστε μήπως αποκαλυφθούν οι αδυναμίες μας.
Φοβόμαστε ότι θα κληθούμε να μεταβολίσουμε την αλήθεια του άλλου, συνεπώς να αμφισβητήσουμε κάποιες δικές μας παγιωμένες αλήθειες.
Φοβόμαστε μήπως μας πληγώσει ο άλλος, αν του επιτρέψουμε να εισέλθει στον μυστικό κήπο της ψυχής.
Φοβόμαστε μήπως μας απορροφήσει, μήπως χάσουμε τον εαυτό μας, μήπως χάσουμε την ελευθερία μας.

Θα δούμε πολύ καθαρά μπροστά μας τα σκοτεινά σημεία της σχέσης μας, όπως και ότι στέρεο έχουμε ήδη χτίσει.
Θα δούμε να ανοίγεται μπροστά μας η δυνατότητα βελτίωσης.
Ο εγκλεισμός στο σπίτι μας καλεί να ξανασυστηθούμε!

Πώς θα επιστρέψουμε στο σπίτι την χαμένη του ιερότητα;
Θα γίνει ξανά ο τόπος έκφρασης ανθρώπινης επιθυμίας, αλλά και συνάντησης με την επιθυμία του άλλου;
Ταυτόχρονα, θα αντέχει την διαφορετικότητα και θα ευνοεί να αποκαλύπτεται;  

Όλα εκείνα τα «σ’ αγαπώ» που δεν έχουν ειπωθεί, μήπως ήρθε η στιγμή να εκφραστούν και να εμπνεύσουν αλλαγές και μετακινήσεις;
«Ελεύθεροι πολιορκημένοι», σε μια εποχή που η ελευθερία αποτελεί ύψιστο αγαθό, στερημένοι ξαφνικά στοιχειωδών ελευθεριών.
Κλεισμένοι στο σπίτι, σε μια εποχή που η ζωή διαδραματιζόταν συνήθως εκτός σπιτιού.

Ελεύθεροι πολιορκημένοι χωρίς την ευεργεσία συσπείρωσης γύρω από τον κοινό εχθρό, πώς θα καταφέρουμε ο εγκλεισμός να μην καταντήσει απομόνωση;
Εξ άλλου, δεν υπάρχει το παράλογο να είσαι μόνος μέσα στο πλήθος, αλλά και το αντίστροφο, σε αγαπητική κοινωνία με τους άλλους όντας σε κατάσταση μοναξιάς;

Θα οραματιστούμε την επιστροφή.
Σαν φως στο βάθος του τούνελ, σαν ανεκτίμητο δώρο, σαν καινούργια αρχή, με τη λαχτάρα να ανταμώσουμε μετά από μακριά ξενιτεία.
Θα επιθυμήσουμε τους άλλους και θα χαρούμε επειδή θα μας επιθυμήσουν και εκείνοι. 
Επιθυμία είναι η εμπειρία μιας έλλειψης και ταυτόχρονα μιας δύναμης που μας ξεπερνά.
Είναι η συνάντηση με την πιο βαθιά εσωτερικότητά μας.
Η ζωή εξανθρωπίζεται, όταν η επιθυμία μου για τον άλλο αναγνωρίζεται από την επιθυμία του άλλου.

Οι άνθρωποι είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, αλλά στο δρόμο τα δέντρα ανθίζουν ερήμην μας. Αγνοούν τις απειλές του καινούργιου ιού.
Εκείνα γνωρίζουν να αφουγκράζονται τον χτύπο του χυμού του κορμού τους στο εσωτερικό, όταν δεν μπορεί άλλο να συγκρατήσει την ορμή του και μεταμορφώνεται σε άνθη λεπτά, ευαίσθητα αλλά και ανθεκτικά ταυτόχρονα.

Τα δέντρα ανθίζουν ερήμην μας, φέγγουν ακόμα και τη νύχτα.
Στέκουν στο ύψος της περίστασης, είναι συνεπή στο ραντεβού με την Άνοιξη, στο ραντεβού με την ελπίδα της ανατροπής.
Δίνουν το παρόν, αντικαθιστώντας την ανθρώπινη απουσία.

Τα δέντρα είναι το ζωντανό κομμάτι που αλλάζει και εξελίσσεται, ανθίζουν από πλεόνασμα ζωής και επιθυμίας!
Ομορφαίνουν τους άδειους ψυχρούς δρόμους με την παλέτα των χρωμάτων τους, περπατούν με τις ρίζες και ξεδιπλώνουν τα καινούργια φύλλα σε πείσμα των καιρών!

Τα δέντρα ανθίζουν για μια φευγαλέα συνωμοτική ματιά με τούς γιατρούς και τους νοσηλευτές, όταν τρέχουν βιαστικά στο νοσοκομείο, ή επιστρέφουν κατάκοποι στο σπίτι μετά το τέλος της εφημερίας.
Τα δέντρα ανθίζουν για τους εθελοντές, που με τις υπερβάσεις τους ομορφαίνουν τον κόσμο.

Μήπως όμως τα ανθισμένα δέντρα των δρόμων υπάρχουν για να μας θυμίσουν, ότι υπάρχουν ανθρώπινες σχέσεις που μπορούν να ανθίζουν εντός σπιτιού;
Και μήπως αντιστοιχεί να πυροδοτηθεί η ανθοφορία του όντος μέσα μας;




db – [2fA]






Share

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου