"Ανάστα! "

 

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

π. Αλέξανδρος Σμέμαν  -  Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

….   Πράγματι, το Πάσχα είναι για μας γιορτή.
Αναμφισβήτητα κάτι συμβαίνει μέσα μας, όταν κάθε χρόνο η σιωπή του δειλινού εκείνης της μέρας ραγίζει από το «Χριστός ανέστη!» και από τη μοναδική απόκριση σ’ αυτό, το «Αληθώς ανέστη!».
Όμως, αν εκείνη τη στιγμή επιχειρήσουμε να στοχαστούμε το νόημα όλων αυτών, να στοχαστούμε το αληθινό περιεχόμενο της γιορτής του Πάσχα, την αιτία της χαράς μας και το νόημα της για μας -για μένα-, τότε όλα γίνονται θολά και δυσνόητα.

«Ανάσταση των σωμάτων» — τι εννοούμε, αλήθεια, μ’ αυτό;
Τι γίνεται μ’ αυτό το σώμα που αναλύθηκε στη γη κι επέστρεψε στο μυστηριώδη κύκλο της φύσης; Μήπως πρέπει να περιμένουμε ότι αυτά τα κόκαλα θα αναστηθούν;
Και γιατί αλήθεια, χρειαζόμαστε σώμα σ’ αυτόν τον μυστικό, πνευματικό «άλλο» κόσμο;
Δεν μας δίδαξαν οι μύστες κι οι σοφοί όλων των εποχών ότι ίσα-ίσα το θετικό νόημα του θανάτου είναι ότι μας απελευθερώνει από τη φυλακή, όπως λένε, του σώματος κι από τη μακρόχρονη εξάρτηση από την υλική, φυσική, σωματική ζωή, καθιστώντας τις ψυχές μας φωτεινές, άυλες, ελεύθερες, πνευματικές ;

Ίσως να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε αυτό το ερώτημα μέσα από μια νέα προοπτική, αν εξετάσουμε το νόημα του σώματος προσεκτικότερα· κι επιπλέον, όχι αφηρημένα, όχι φιλοσοφικά, άλλα θα έλεγα, πρακτικά. Με άλλα λόγια, πρέπει να εξετάσουμε τον ρόλο που το σώμα διαδραματίζει στη ζωή μας, στη δική μου ζωή.
Είναι ασφαλώς τελείως ξεκάθαρο, ότι τα πάντα στο σώμα μας είναι παροδικά κι εφήμερα.
Οι βιολόγοι έχουν υπολογίσει ότι όλα τα κύτταρα του σώματός μας ανανεώνονται κάθε επτά χρόνια.

Επομένως από άποψη φυσιολογίας, κάθε επτά χρόνια έχουμε ένα εντελώς καινούργιο σώμα. Κατά συνέπεια, το σώμα που στο τέλος της ζωής μου εναποτίθεται στο μνήμα, δεν είναι πλέον το ίδιο σώμα με όλα τα προηγούμενα.
Και σε τελευταία ανάλυση, καθένα από τα σώματα μας δεν είναι τίποτα άλλο από την ατομική μας ενσάρκωση μέσα στον κόσμο – αφενός μεν με τη μορφή της εξάρτησης μας από τον κόσμο, και αφετέρου με τη μορφή της ζωής και της δραστηριότητας μας εντός του κόσμου.

Στην ουσία, το σώμα μου είναι ή σχέση μου με τον κόσμο, με τους άλλους· είναι η ζωή μου ως κοινωνία, ως αμοιβαιότητα.
Καθετί ανεξαιρέτως μέσα στο σώμα, μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό, έχει δημιουργηθεί γι’ αυτήν τη σχέση, γι’ αυτήν την κοινωνία, γι’ αυτήν την έξοδο από την ατομικότητα.
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι η αγάπη, η υψηλότερη μορφή κοινωνίας, βρίσκει την ενσάρκωσή της στο σώμα: το σώμα είναι που βλέπει, ακούει, αισθάνεται και με εξάγει μ’ αυτόν τον τρόπο από την εγωκεντρική μου μόνωση.   ….

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε όταν ό Χριστιανισμός μιλάει για ανάσταση των σωμάτων, δεν εννοεί ζωοποίηση των οστών και των μυών, αφού τα οστά και οι μύες και ολόκληρος ο υλικός κόσμος είναι «πουκάμισο αδειανό» -τίποτα παραπάνω από κάποια βασικά φυσικά στοιχεία, τίποτα παραπάνω τελικά από άτομα. Και στα στοιχεία αυτά δεν υπάρχει τίποτα το προσωπικό, τίποτα που να έχει αιώνια προοπτική για μένα.
Ό Χριστιανισμός μιλά για την αποκατάσταση της ζωής ως κοινωνίας.
Μιλά για το πνευματικό εκείνο σώμα, που ξεδιπλώθηκε στο κύλισμα της ζωής μας μέσα από την αγάπη και τις αναζητήσεις μας, μέσα από τις σχέσεις μας, μέσα από την έξοδο από τον εγωισμό μας.

Δεν μιλά για τη διαιώνιση της ύλης, αλλά για την έσχατη αποπνευματοποίηση της, για την τελική μεταστοιχείωση του κόσμου σε αληθινό σώμα -το σώμα της ζωής και της αγάπης της ανθρωπότητας.
Ό Χριστιανισμός μιλά για την αποκατάσταση του κόσμου σε ολοκληρωτική κοινωνία με τη Ζωή. Δεν λατρεύει τα κοιμητήρια και τις ταφόπλακες η χριστιανική λατρεία.
Το χριστιανικό κήρυγμα δεν αναφέρεται στην αποσύνθεση ενός μεμονωμένου μέρους της ύλης, που χρησίμευε κάποτε ως σώμα κάποιου ανθρώπου.
Το κήρυγμα του Χριστιανισμού, μιλά για την ανάσταση της ζωής στην πληρότητα και ολοκλήρωσή της «εν τω πληρώματι της αγάπης».

Αυτό το κήρυγμα είναι που αποκαλύπτει το νόημα του Πάσχα.
Μέσα σ' αυτό φωλιάζει η χαρά και η δυναμική του Χριστιανισμού.
«Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Α’ Κορ. 15,54).

 

aerapatera – 2φΑ

Share