"Ένα αδιαίρετο δεδομένο "

 

Ο Άγιος Γεώργιος

-  π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ
[Θέματα εκκλησιαστικής ιστορίας, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1979]

Δεν θα ήταν σωστό να πούμε ότι η ρωσική θεολογία, στη δημιουργική της ανάπτυξη, είχε καταλάβει και αφομοιώσει πλήρως ή αρκετά σε βάθος τους Πατέρες και το Βυζάντιο.
Αυτό, πρέπει ακόμα να το κάνει.
Πρέπει να περάσει μέσα από το αυστηρό σχολείο του χριστιανικού Ελληνισμού.
Ο Ελληνισμός, ούτως ειπείν, προσέλαβε αιώνιο χαρακτήρα στην Εκκλησία- έχει ενσωματωθεί σ’ αυτήν τη δομή της Εκκλησίας, ως η αιώνια κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως.

Φυσικά εδώ δεν εννοείται ο εθνικός Ελληνισμός της συγχρόνου Ελλάδος ή της Ανατολής, ούτε ο ελληνικός φυλετισμός, που είναι απηρχαιωμένος και χωρίς δικαίωση.
Ασχολούμεθα με τη χριστιανική αρχαιότητα, με τον Ελληνισμό του δόγματος, της λειτουργίας, της εικόνος. Στη λειτουργία, το ελληνικό style της «ευσέβειας των μυστηρίων» μπήκε μέσα στον ρυθμό της λειτουργικής μυσταγωγίας, χωρίς να υποστεί κάποιο είδος μυστικού «επανεξελληνισμού».
Θα μπορούσε κανείς, που είναι μέσα στην Εκκλησία, να είναι τόσο ανόητος, ώστε αυθαίρετα να «αφελληνίσει» τις λειτουργίες και να τις μεταφέρει σ’ ένα πιο «μοντέρνο» style;

Επί πλέον, ο Ελληνισμός είναι κάτι περισσότερο από έναν προσωρινό σταθμό στην Εκκλησία. Όταν ο θεολόγος αρχίσει να σκέπτεται ότι οι «ελληνικές κατηγορίες» είναι απηρχαιωμένες, αυτό απλώς σημαίνει ότι αυτός έχει βγει έξω από τον ρυθμό της Εκκλησίας.
Η θεολογία δεν μπορεί ίσως να είναι καθολική παρά μόνο μέσα στον Ελληνισμό.
Βέβαια, ο Ελληνισμός έχει διπλή σημασία.
Ένα αντιχριστιανικό στοιχείο κυριαρχούσε στο αρχαίο πνεύμα.
Μέχρι τώρα υπήρξαν πολλοί που κατέφυγαν στον Ελληνισμό, με ολοφάνερο σκοπό να σηκωθούν και να πολεμήσουν τον Χριστιανισμό (απλώς θυμηθείτε τον Νίτσε!).

Αλλά ο Ελληνισμός ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία· τέτοια είναι η ιστορική σημασία της πατερικής θεολογίας.
Αυτή η «ολοκλήρωση του Ελληνισμού» συνεπήγετο μια ανελέητη διάσπαση, το κριτήριο της οποίας υπήρξε το κήρυγμα του Ευαγγελίου, η ιστορική φανέρωση του σαρκωθέντος Λόγου.
Ο χριστιανικός Ελληνισμός, μεταμορφωμένος καθώς ήταν, είναι τελείως ιστορικός.
Η πατερική θεολογία είναι πάντα «θεολογία γεγονότων», μας φέρνει αντιμέτωπους με γεγονότα, τα γεγονότα της ιεράς ιστορίας.

Όλα τα σφάλματα και οι πειρασμοί ενός εξελληνισμού που επιδιώχθηκε απερίσκεπτα -συνέβησαν επανειλημμένα στον ρου της ιστορίας-, δεν μπορούν ίσως να μειώσουν την σπουδαιότητα αυτού του θεμελιώδους γεγονότος: το «Ευαγγέλιο» και η χριστιανική θεολογία, άπαξ διά παντός, διατυπώθηκαν εξ αρχής με ελληνικές κατηγορίες.
Πατερικότητα και καθολικότητα, ιστορικότητα και Ελληνισμός είναι διάφορες απόψεις ενός μοναδικού και αδιαιρέτου δεδομένου.

 

diakonima – 2φΑ

Share