2021 – Λίγες αναμνηστικές φωτογραφίες
ενός χρόνου που μας παρέπεμπε στο 1821, ενώ περνούμε
σ' ένα χρόνο που μας παραπέμπει στο 1922
- τρεις αιώνες ζωντανεύουν ξανά και ξανά στις μνήμες και στις καρδιές,
στη σκιά του κορωνοϊού, που σήμερα τελευταία μέρα του χρόνου,
μετρά στη χώρα μας πάνω από 40.000 κρούσματα...
Καλή πρωτοχρονιά!
Αίσιο και ευτυχές το νέο έτος!!
2φΑ
- Γράφει η μικρή
Νεφέλη
Ο 4χρονος Δημητράκης γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και η αδερφή του έγραψε
ένα συγκινητικό γράμμα στον Άγιο Βασίλη.
Με τον αυθορμητισμό και την αθωότητα που έχει ως παιδί, η 7χρονη Νεφέλη εκ
μέρος του αδερφού της ζητάει δώρο Χριστουγέννων.
«Άι Βασίλη ο αδελφός μου έχει ένα πρόβλημα που λέγεται "εγκεφαλική
παράλυση" και δεν μπορεί να σου πει τι δώρο Θέλει. Φέρ’του ό,τι θες εσύ.
Είναι πάντα καλό παιδί».
Εξίσου συγκινητικά είναι και τα όσα γράφει η μαμά Μαρία
Τούβα αναρτώντας το γράμμα της μικρής Νεφέλης:
«Πίσω από αυτό το γράμμα στον Άγιο Βασίλη, πίσω από την κάθε λέξη στο γράμμα
ενός μικρού κοριτσιού που ο αδερφός της έχει αναπηρία, κρύβεται ένα μικρό
άγχος.
Κρύβεται μια δόση ευθύνης και υπευθυνότητας που γεννιέται ασυναίσθητα
στα αδέρφια ατόμων με αναπηρία από νωρίς. Κρύβεται η αποδοχή, η κατανόηση, η
υπομονή, η ενσυναίσθηση, η ανιδιοτέλεια και μπόλικη δόση ανυπέρβλητης αγάπης.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που αυτά τα
αδέρφια χτίζουν με βαθύ τρόπο και αποπνέουν σε όλη την καθημερινότητά τους για
το υπόλοιπο της ζωής τους.
Είστε οι κρυφοί ήρωες που αποκτάτε από νωρίς
"μαγικό και βαρύ εξοπλισμό" για την ζωή.
Έχετε τον σεβασμό και την
αγάπη μας.
- Η Νεφέλη, το έγραψε μόνη της μετά το δικό της γράμμα και
εγώ το διάβασα με βουρκωμένα μάτια, όχι από στεναχώρια αλλά από υπερηφάνεια»,
συμπληρώνει η μητέρα.
[Πηγή: Reader.gr]
fb –
2fA
Υπήρξε ο νεότερος βετεράνος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά την διάρκεια της γερμανικής Κατοχής συνέχισε την
αντιστασιακή δράση του.
Συνελήφθη, φυλακίσθηκε και κατόρθωσε να δραπετεύσει.
Ξεκινά να βιοπορίζεται ως σερβιτόρος σε ένα καφενείο στο λιμάνι της
Πάτρας, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένειά του.
Έρχεται σε επαφή με πολλούς Ελληνοαμερικανούς και ναυτικούς.
Αναλαμβάνει να κάνει τον διαμεσολαβητή στην αποστολή δεμάτων μεταξύ
Ελλάδας και Αμερικής και έρχεται κοντά με τον εκεί ελληνισμό.
Ενημερώνεται για το Ινστιτούτο Hamilton της Νέας Υόρκης όπου
μαθαίνει στους νέους να γίνονται επιχειρηματίες κι έτσι, μετά από λίγο,
βρίσκεται να φοιτά εκεί.
Επιστρέφει στην Ελλάδα και εργάζεται ως βοηθός
εκτελωνιστή, ενώ αργότερα ανοίγει το δικό του γραφείο (1950).
Το 1963 παντρεύεται την Άννα Φωκά και αποκτούν δύο παιδιά,
τον Κώστα και την Αθηνά.
Το 1966 εισέρχεται στον χώρο της ναυτιλίας, αποκτώντας
συνολικά 13 εμπορικά πλοία, τα οποία του απέφεραν μεγάλη περιουσία.
Τόση, ώστε να θεωρείται από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην ναυτιλία.
Τα λεφτά πού έχεις δεν σου ανήκουν: αυτή ήταν η οικογενειακή αρχή με την
οποία πορεύτηκε. Ο Ιάκωβος Τσούνης, όντας ισχυρός επιχειρηματίας, αρχίζει την
δεκαετία του 1970 την φιλανθρωπική του δράση, πάντα ανώνυμα.
Όσα κέρδιζε, τα έδινε στις «Άγιες», όπως τις αποκαλεί,
‘Ένοπλες Δυνάμεις και σε όσους δεν είχαν να φάνε. Ακόμα, συνεισέφερε στην
Εκκλησία και τον Πολιτισμό, με την ανέγερση εκκλησιών και μουσείων.
Το ένα από τα δύο μουσεία που δημιούργησε, στο Αίγιο, φέρει το όνομά του
και σε αυτό φυλάσσονται, μεταξύ άλλων, κειμήλια των προγόνων του και του
Παπαφλέσσα.
Για τη φιλανθρωπική του δράση έχει λάβει σημαντικές
τιμητικές διακρίσεις.
Από τον Χρυσό Λέοντα του γενικού αρχηγείου του ΝΑΤΟ, τον τίτλο του Μέγα
Άρχοντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τη διαμνημόνευση Αστέρα Αξίας και
Τιμής, ως την ανώτατη τιμητική διάκριση, αυτή της ιδιότητας του Εφέδρου
Αξιωματικού βαθμού Υποστρατήγου, το γραφείο του είναι γεμάτο πλακέτες και
βραβεία.
“Αυτή είναι η τελευταία επιθυμία μου, να φύγω ξυπόλητος από
την ζωή, όπως ξεκίνησα στην αρχή… πεινώντας”.
Με αυτή την δήλωση, άφησε όλη του την περιουσία στην άμυνα της
χώρας.
lecturesbureau
– 2fA
- Όσιος Νικηφόρος ο Μονάζων [Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών]
"Λόγος για τη νήψη και τη φύλαξη της
καρδιάς"
Όσοι επιθυμείτε σφοδρά ν’ αξιωθείτε τη μεγαλόπρεπη θεϊκή
φωτοφάνεια του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού· όσοι θέλετε να δεχθείτε με αίσθηση
μέσα στην καρδιά σας το υπερουράνιο πυρ· όσοι σπεύδετε να επιτύχετε την
συμφιλίωση σας με τον Θεό, να τη ζήσετε και να την αισθανθείτε· όσοι απορρίψατε
όλα τα πράγματα του κόσμου, για να βρείτε και να αποκτήσετε τον θησαυρό που
είναι κρυμμένος στον αγρό των καρδιών σας· όσοι θέλετε ν’ ανάψουν ολόλαμπρες οι
λαμπάδες των ψυχών σας από αυτόν τον κόσμο κι έτσι απαρνηθήκατε όλα τα παρόντα·
όσοι θέλετε να γνωρίσετε και ν’ αποκτήσετε με πείρα την βασιλεία των ουρανών
που είναι μέσα σας, ελάτε να σας εκθέσω την επιστήμη ή μάλλον την μέθοδο της
αιώνιας ή καλύτερα της ουράνιας ζωής. ….
Επιστρέψετε λοιπόν· ή μάλλον, για να πούμε το πιο αληθινό,
ας επανέλθομε, αδελφοί, στους εαυτούς μας, ας αποστραφούμε μια για πάντα τη
συμβουλή του φιδιού και την περιφορά μας στα χαμαίζηλα.
Γιατί δεν είναι δυνατό να επιτύχομε με άλλο τρόπο τη συμφιλίωση και την
οικείωσή μας με τον Θεό, αν πρώτα δεν επανέλθομε ή καλύτερα δεν εισέλθομε στους
εαυτούς μας, όσο εξαρτάται από μας.
Γιατί θα είναι παράδοξο, ενώ αποχωρίσαμε τους εαυτούς μας από την περιφορά του
κόσμου και τις μάταιες μέριμνες, να τον εμποδίζομε ασυγχώρητα από την βασιλεία
των ουρανών που είναι μέσα μας.
Γι’ αυτό και η αγία μοναχική ζωή έχει ονομαστεί τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών, επειδή δεν μας προξενεί όσα αυτές οι φθαρτές τέχνες και επιστήμες, ώστε να στρέφομε και προς αυτές τον νου μας και να τον κατακαλύπτομε μ’ αυτές παίρνοντάς τον από τα ανώτερα, αλλά μας υπόσχεται παράδοξα και απόρρητα αγαθά, τα οποία μάτια δεν είδαν κι αυτιά δεν τ’ άκουσαν και άνθρωπος δεν τα διανοήθηκε.
Ως εκ τούτου, δεν έχομε να παλέψομε με όντα από σάρκα και αίμα, αλλά με τις
δαιμονικές δυνάμεις, με τους κοσμοκράτορες του σκοτεινού αυτού αιώνα. Αν λοιπόν
ο παρών αιώνας είναι σκότος, ας φύγομε απ’ αυτόν, απομακρύνοντας από αυτόν και
τα νοήματά μας· τίποτε κοινό μεταξύ ημών και του εχθρού του Θεού.
Γιατί εκείνος που θα θελήσει να φιλιώσει με αυτόν, γίνεται εχθρός του Θεού.
Κι
εκείνον που έγινε εχθρός του Θεού, ποιος μπορεί να τον βοηθήσει; …
Κι αν παρουσιαστεί κανείς να φέρνει αντιρρήσεις σ’ αυτά και
να λέει:
«Πώς μπορεί κανείς να εισέλθει στην καρδιά του κι εκεί να εργάζεται ή
να μένει;», όμοια με το Νικόδημο που είπε κάποτε στον Σωτήρα: «Πώς μπορεί
κανείς να μπει για δεύτερη φορά στην κοιλιά της μητέρας του και να γεννηθεί ενώ
είναι γέρος;», θ’ ακούσει και αυτός:
«Το Πνεύμα πνέει όπου θέλει».
Αν λοιπόν αμφιβάλλομε και δυσπιστούμε έτσι στα έργα της πρακτικής, πώς θα
έρθουν σ’ εμάς τα έργα της θεωρίας; Γιατί η πρακτική είναι που ανεβάζει στη θεωρία.
Από τον βίο του οσίου πατέρα μας Αντωνίου
Πήγαιναν κάποτε στον Αββά Αντώνιο δύο αδελφοί. Και επειδή
τους έλειψε στον δρόμο το νερό, ο ένας πέθανε, κι ο άλλος κινδύνευε να πεθάνει.
Μην μπορώντας να βαδίσει άλλο, έπεσε κατά γης περιμένοντας τον θάνατο.
Ο δε Αντώνιος, που καθόταν στο όρος, κάλεσε γρήγορα δύο Μοναχούς που έτυχε να
είναι εκεί και τους είπε: «Πάρετε μια στάμνα νερό και τρέξετε στο δρόμο της
Αιγύπτου.
Έρχονταν δύο κατά εδώ και ο ένας μόλις πέθανε, ενώ ο άλλος
κινδυνεύει, αν δεν βιαστείτε.
Τούτο μου φανερώθηκε εκεί πού προσευχόμουν».
Πήγαν λοιπόν οι Μοναχοί και βρήκαν τον ένα νεκρό και τον έθαψαν, ενώ τον άλλον
τον συνέφεραν με το νερό και τον πήγαν στον Γέροντα. Η απόσταση ήταν μιας
ημέρας δρόμος.
Αν τώρα ρωτήσει κανείς, γιατί δεν το είπε πριν πεθάνει ο
άλλος Μοναχός, δεν ρωτάει σωστά. Γιατί η κρίση για τον θάνατο δεν είναι του
Αντωνίου, αλλά του Θεού, ο οποίος και αποφάσισε για τον ένα και αποκάλυψε για
τoν άλλον.
Τo θαυμαστό με τον Aντώνιο ήταν ότι, εκεί που καθόταν στο όρος είχε νήψη στην
καρδιά του και ο Κύριος του έδειχνε όσα γίνονταν μακριά.
Βλέπεις ότι, για να έχει ο Αντώνιος νήψη στην καρδιά του, έγινε θεόπτης και
προορατικός; Γιατί ο Θεός εμφανίζεται στον νου μέσω της καρδίας, στην αρχή μεν,
όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, σαν φωτιά που καθαρίζει τον εραστή Του,
έπειτα δε και σαν φως που κάνει τον νου λαμπρό και θεοειδή.
greekdownloads - 2φΑ
- ΙΙαραμύθι της Δεσποινίδος
Armene Ohanian
«Το ωραίο βασιλόπουλο, με το φεγγάρι πρόσωπο και τον ήλιο κορώνα»
Αφιερωμένο στη μνήμη της μακαρίτισσας λαλάς μου Θαγιέ-Αζάν.
[από το περιοδικό ΦΥΛΛΑ, αρ. 5, 15 Απριλίου 1917]
Ω, αγαπημένη μου και τιμημένη Θαγιέ!
Ο Θεός να λούζει με φως την ψυχούλα σου μες στα περβόλια του Παραδείσου.
Με βλέπεις ετοιμοθάνατη, μόνη και κουρασμένη πάνω στους γεμάτους
από πέτρες δρόμους αυτών των άγνωστων τόπων;
Ο ήλιος αφήκε τον ορίζοντα, ο ουρανός σκοτεινιάζει και με αγριεύει η σιγή των
πουλιών.
Κάνει κρύο...
Ω! Έλα σε μένα, πάρε πάνω στα γόνατα σου το κεφάλι μου,
ξέπλεξε τους βοστρύχους μου, είναι τόσο βαριοί! και σκέπασε με το μετάξι των
μαλλιών τους ώμους μου, που είναι γυμνοί!
"Ένας μαύρος κόρακας με σιμώνει. Ώ! φοβάμαι !... Έλα σε
μένα, πάρε με στην αγκαλιά σου και ξαναπές μου, για να με γλεντήσεις, τα ωραία
σου παραμυθάκια! Μίλα.
Πες, όπως έλεγες άλλη φορά: «Θα γενείς μεγάλη και ωραία, ανάλαφρη
σαν την ανατριχίλα των νερών και λυγερή σαν τις λεύκες.
Μπρος στα μάτια σου θα θαμπώνουν τα άστρα του ουρανού και το σκοτάδι θα γίνεται
πιο φωτεινό από τα μαλλιά σου.
Τα άνθη θα κρύβονται όταν θα σε βλέπουν, και στον τόνο της φωνής σου θα παύουν τα
πουλιά το τραγούδι των.
Μα μια μέρα θα κατεβεί από τον ουρανό ένα ωραίο βασιλόπουλο με
το φεγγάρι πρόσωπο και τον ήλιο κορώνα.
Θα κατεβεί πάνω σε συγνεφένια χαλιά, ξαπλωμένο πάνω σε προσκέφαλα κεντημένα
με άστρα. Και η γη θα τραντάξει, τα νερά θα σταματήσουν τον δρόμο τους, τα
δένδρα θα ανάψουν σαν λαμπάδες και οι τοίχοι των σπιτιών θα κρημνιστούν!
Θα σε πάρει και θα σε κάνει βασίλισσα της χώρας του, όπου είναι
οι πολιτείες με σμαραγδένιους δρόμους και τα γαλάζια παλάτια τα φυλάγουν αγγέλοι.
Οι αιθέριοι τόνοι από τες άρπες των θα σε χαϊδεύουν, το τραγούδι των θα σε νανουρίζει
και από τον καπνό του θυμιμάτου των θα σου υφαίνονται φορεσιές και σάρπες.
Τότε
το ωραίο βασιλόπουλο...»
Μα... είχα κοιμηθεί...
Συ αφήκες τον κόσμο. Εγώ, εμεγάλωσα και μαράθηκα, περιμένοντας του κάκου αυτό το
ωραίο βασιλόπουλο.
Θαγιέ, δεν εχτύπησε ποτέ την πόρτα μου, αυτό το βασιλόπουλο των παραμυθιών σου,
που του είχα γενεί σκλάβα, που μες στα όνειρα μου το αγαπούσα.
Όταν βαρέθηκα πια περιμένοντας, βγήκα μια μέρα να πάω να το βρω.
Είναι πολλά χρόνια τώρα, πού γυρίζω από τόπο σε τόπο και το φωνάζω μες στα τραγούδια
μου. Μες στα παλάτια και τις καλύβες, πάνω στους έρημους δρόμους και τα
μονοπάτια των προσκυνητών, παντού ρώτησα για τον καλό μου με το φεγγάρι πρόσωπο
και τον ήλιο κορώνα.
Παντού μου αποκρίνονταν με χαμόγελο και με λέγαν τρελή.
Κανένας δεν τον είδε ποτέ.
Θαγιέ, ψεύτρα Θαγιέ, μ’ εγέλασες !
Και τώρα με βλέπεις κουρασμένη μες στους έρημους δρόμους αυτών
των άγνωστων τόπων.
Πεθαίνω.
Τα μάτια μου κλειούνται πια, τα χείλη μου κιτρινίζουν, και παγώνουν τα χέρια
μου.
Έλα να με παρηγορήσεις πάλι με τες ψεύτικες ιστορίες σου, νανούρισε με μια
φορά ακόμη στον τελευταίο μου ύπνο…
Μα... Ω! τι βλέπω; Περίμενε…
Ο ουρανός ξανοίγει... τα σύγνεφα φεύγουν...
Βλέπω μακριά τα γαλάζια παλάτια των παραμυθιών σου...
Βλέπω ένα, που άγγελοι φυλάγουν τις πόρτες του!
Πάνω σε συγνεφένιο χαλί βλέπω να αστράφτει ένας θρόνος στολισμένος
με άστρα και...
Θαγιέ, Θαγιέ-Αζάν, τον βλέπω αυτόν, το βασιλόπουλο με το
φεγγάρι πρόσωπο και τον ήλιο κορώνα, τον βασιλιά του Ήλιου, Θαγιέ, δεν
ήταν ψέμα ό,τι μου έλεγες!!...
2φΑ
Αναστάσιος - Αρχιεπίσκοπος Τιράνων & πάσης Αλβανίας
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος]
Το να είσαι άνθρωπος δεν σημαίνει μόνο ότι έχεις σώμα, μυαλό και ψυχή.
Σημαίνει ακόμα πως ανήκεις σ' ένα σώμα, στο σώμα της ανθρωπότητας.
Ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχει μια ενότητα εσωτερική, πολύ πιο βαθιά από την
κοινότητα των βασικών χαρακτηριστικών, πολύ πιο ουσιαστική από την
αμοιβαιότητα, που δημιουργεί η ομαδική ζωή.
Είναι λάθος χοντρό να βλέπουμε την ανθρωπότητα σαν ένα σωρό
άμμου, όπου κάθε κόκκος απλώς βρίσκεται, συμπιέζεται κοντά στους άλλους.
Το αληθινό είναι πως υπάρχει μια αμοιβαία αντίδοση μεταξύ των ανθρώπων, μια
βαθύτερη σχέση, αντίστοιχη μ’ εκείνη που υφίσταται στα κύτταρα του σώματος.
Και κάτι πιο άμεσο. Όταν ζεις με την αίσθηση του
οικουμενικού ανθρώπου, ζεις πιο σωστά, πιο βαθιά και πλατιά σαν άνθρωπος.
Με το να παρακολουθείς και να νοιώθεις αυτά τα θέματα, δεν σώζεις βέβαια τον
κόσμο, σώζεις όμως τον εαυτό σου από τον εγκλωβισμό στο στενό κελί των ατομικών
σου μόνον ενδιαφερόντων.
Τον σώζεις από το χνώτο του, το τόσο δηλητηριώδες κάποτε από
τις αναθυμιάσεις του ναρκισσισμού και του εγωισμού.
Τον βοηθάς να αναπνέει στους ανοικτούς ορίζοντες, να μετέχει στον πόνο των
ανθρώπων και να μην χάνεται στις μικρότητες της καθημερινής ζωής.
Τον βοηθάς να ζει στις πλήρεις διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής.
Με μια προϋπόθεση εννοείται όλα αυτά.
Ότι αυτή η συμμετοχή στα προβλήματα της οικουμένης δεν είναι μια ξερά
διανοητική, εγκυκλοπαιδική απασχόληση, αλλά μια αληθινή μετοχή ενός ζωντανού
κυττάρου του σώματος της ανθρωπότητας στην άμυνα και την ανάπτυξή του.
Μια τίμια παρουσία ενός σοβαρού ανθρώπου που αγαπά, που νοιώθει την ευθύνη του
–μικρή ή μεγάλη, αδιάφορο– για το μέλλον της Οικουμένης.
πΖ – 2φΑ
