"Ω αγαπημένη Θαγιέ!.. "

 

-  ΙΙαραμύθι της Δεσποινίδος Armene Ohanian
«Το ωραίο βασιλόπουλο, με το φεγγάρι πρόσωπο και τον ήλιο κορώνα»
Αφιερωμένο στη μνήμη της μακαρίτισσας λαλάς μου Θαγιέ-Αζάν.
[από το περιοδικό ΦΥΛΛΑ, αρ. 5, 15 Απριλίου 1917]

Ω, αγαπημένη μου και τιμημένη Θαγιέ!
Ο Θεός να λούζει με φως την ψυχούλα σου μες στα περβόλια του Παραδείσου.

Με βλέπεις ετοιμοθάνατη, μόνη και κουρασμένη πάνω στους γεμάτους από πέτρες δρόμους αυτών των άγνωστων τόπων;
Ο ήλιος αφήκε τον ορίζοντα, ο ουρανός σκοτεινιάζει και με αγριεύει η σιγή των πουλιών.
Κάνει κρύο...

Ω! Έλα σε μένα, πάρε πάνω στα γόνατα σου το κεφάλι μου, ξέπλεξε τους βοστρύχους μου, είναι τόσο βαριοί! και σκέπασε με το μετάξι των μαλλιών τους ώμους μου, που είναι γυμνοί!

"Ένας μαύρος κόρακας με σιμώνει. Ώ! φοβάμαι !... Έλα σε μένα, πάρε με στην αγκαλιά σου και ξαναπές μου, για να με γλεντήσεις, τα ωραία σου παραμυθάκια! Μίλα.

Πες, όπως έλεγες άλλη φορά: «Θα γενείς μεγάλη και ωραία, ανάλαφρη σαν την ανατριχίλα των νερών και λυγερή σαν τις λεύκες.
Μπρος στα μάτια σου θα θαμπώνουν τα άστρα του ουρανού και το σκοτάδι θα γίνεται πιο φωτεινό από τα μαλλιά σου.
Τα άνθη θα κρύβονται όταν θα σε βλέπουν, και στον τόνο της φωνής σου θα παύουν τα πουλιά το τραγούδι των.

Μα μια μέρα θα κατεβεί από τον ουρανό ένα ωραίο βασιλόπουλο με το φεγγάρι πρόσωπο και τον ήλιο κορώνα.
Θα κατεβεί πάνω σε συγνεφένια χαλιά, ξαπλωμένο πάνω σε προσκέφαλα κεντημένα
με άστρα. Και η γη θα τραντάξει, τα νερά θα σταματήσουν τον δρόμο τους, τα δένδρα θα ανάψουν σαν λαμπάδες και οι τοίχοι των σπιτιών θα κρημνιστούν!

Θα σε πάρει και θα σε κάνει βασίλισσα της χώρας του, όπου είναι οι πολιτείες με σμαραγδένιους δρόμους και τα γαλάζια παλάτια τα φυλάγουν αγγέλοι.
Οι αιθέριοι τόνοι από τες άρπες των θα σε χαϊδεύουν, το τραγούδι των θα σε νανουρίζει και από τον καπνό του θυμιμάτου των θα σου υφαίνονται φορεσιές και σάρπες.
Τότε το ωραίο βασιλόπουλο...»

Μα... είχα κοιμηθεί...
Συ αφήκες τον κόσμο. Εγώ, εμεγάλωσα και μαράθηκα, περιμένοντας του κάκου αυτό το ωραίο βασιλόπουλο.
Θαγιέ, δεν εχτύπησε ποτέ την πόρτα μου, αυτό το βασιλόπουλο των παραμυθιών σου, που του είχα γενεί σκλάβα, που μες στα όνειρα μου το αγαπούσα.

Όταν βαρέθηκα πια περιμένοντας, βγήκα μια μέρα να πάω να το βρω.
Είναι πολλά χρόνια τώρα, πού γυρίζω από τόπο σε τόπο και το φωνάζω μες στα τραγούδια μου. Μες στα παλάτια και τις καλύβες, πάνω στους έρημους δρόμους και τα μονοπάτια των προσκυνητών, παντού ρώτησα για τον καλό μου με το φεγγάρι πρόσωπο και τον ήλιο κορώνα.

Παντού μου αποκρίνονταν με χαμόγελο και με λέγαν τρελή.
Κανένας δεν τον είδε ποτέ.
Θαγιέ, ψεύτρα Θαγιέ, μ’ εγέλασες !

Και τώρα με βλέπεις κουρασμένη μες στους έρημους δρόμους αυτών των άγνωστων τόπων.
Πεθαίνω.
Τα μάτια μου κλειούνται πια, τα χείλη μου κιτρινίζουν, και παγώνουν τα χέρια μου.
Έλα να με παρηγορήσεις πάλι με τες ψεύτικες ιστορίες σου, νανούρισε με μια φορά ακόμη στον τελευταίο μου ύπνο…

Μα... Ω! τι βλέπω; Περίμενε…
Ο ουρανός ξανοίγει... τα σύγνεφα φεύγουν...
Βλέπω μακριά τα γαλάζια παλάτια των παραμυθιών σου...
Βλέπω ένα, που άγγελοι φυλάγουν τις πόρτες του!

Πάνω σε συγνεφένιο χαλί βλέπω να αστράφτει ένας θρόνος στολισμένος με άστρα και...
Θαγιέ, Θαγιέ-Αζάν, τον βλέπω αυτόν, το βασιλόπουλο με το φεγγάρι πρόσωπο και τον ήλιο κορώνα, τον βασιλιά του Ήλιου, Θαγιέ, δεν ήταν ψέμα ό,τι μου έλεγες!!...

 

2φΑ

                                                      

Share