"Δείπνο κι ελπίδα! "

 

Ο Άγιος Σπυρίδων

-  Χρήστος Γιανναράς
[Από συνέντευξη στήν Ἀριάν Λαζαρίδη «The-S-Magazine», 10.5.2003]

Τί σημαίνει καλό πράγμα;
Ἡ μουσική, ἡ ζωγραφική, ἡ ποίηση, ὁ ἔρωτας εἶναι καλό πράγμα;
Τότε εἶναι καὶ ἡ ἐκκλησία.
Τί θὰ πεῖ «ἐκκλησία»; Θὰ πεῖ σύναξη, συναγωγή, σῶμα κοινωνίας.

Ἡ ἐκκλησία εἶναι σύναξη σὲ ἕνα δεῖπνο.
Τὸ δεῖπνο λειτουργεῖ μὲ τὸν τρόπο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς τραγωδιακῆς δραματουργίας καὶ μὲ μιὰ ποίηση ἀνυπέρβλητη, μιὰ μουσικὴ ποὺ κοινωνεῖται ἀντὶ νὰ καταναλώνεται, μιὰ ζωγραφικὴ ποὺ παραπέμπει στὴν ἀμεσότητα τῆς προσωπικῆς σχέσης.

Ἂν ὅλα αὐτὰ «θρησκειοποιηθοῦν», ὅπως συμβαίνει στὶς ἡμέρες μας, τότε ὅλα ἀλλοτριώνονται σὲ εὐφρόσυνες ψυχολογικὲς ἱκανοποιήσεις τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας.
Φοβᾶμαι τὶς λέξεις «αἰσιοδοξία» καὶ «ἀπαισιοδοξία», γιατὶ ἀπηχοῦν ψυχολογήματα.

Ἐλπίδα! Αὐτὴ ἡ λέξη μοῦ ἀρέσει.
Ἀντλῶ ἐλπίδα ἀπὸ τὴ σεμνὴ καὶ κρυμμένη ποιότητα ποὺ συνεχῶς ἀνακαλύπτω γύρω μου.

Οἱ ἄνθρωποι συνεχίζουν νὰ ἐρωτεύονται, νὰ γράφουν ποίηση, νὰ χτίζουν φιλίες, νὰ δημιουργοῦν ὀμορφιά.
Ἔστω κάποιοι ἐλάχιστοι, ἀλλὰ συνεχίζουν…

 

o-klooun – 2φΑ

                                  

Share