Αναστάσιος - Αρχιεπίσκοπος Τιράνων & πάσης Αλβανίας
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος]
Το να είσαι άνθρωπος δεν σημαίνει μόνο ότι έχεις σώμα, μυαλό και ψυχή.
Σημαίνει ακόμα πως ανήκεις σ' ένα σώμα, στο σώμα της ανθρωπότητας.
Ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχει μια ενότητα εσωτερική, πολύ πιο βαθιά από την
κοινότητα των βασικών χαρακτηριστικών, πολύ πιο ουσιαστική από την
αμοιβαιότητα, που δημιουργεί η ομαδική ζωή.
Είναι λάθος χοντρό να βλέπουμε την ανθρωπότητα σαν ένα σωρό
άμμου, όπου κάθε κόκκος απλώς βρίσκεται, συμπιέζεται κοντά στους άλλους.
Το αληθινό είναι πως υπάρχει μια αμοιβαία αντίδοση μεταξύ των ανθρώπων, μια
βαθύτερη σχέση, αντίστοιχη μ’ εκείνη που υφίσταται στα κύτταρα του σώματος.
Και κάτι πιο άμεσο. Όταν ζεις με την αίσθηση του
οικουμενικού ανθρώπου, ζεις πιο σωστά, πιο βαθιά και πλατιά σαν άνθρωπος.
Με το να παρακολουθείς και να νοιώθεις αυτά τα θέματα, δεν σώζεις βέβαια τον
κόσμο, σώζεις όμως τον εαυτό σου από τον εγκλωβισμό στο στενό κελί των ατομικών
σου μόνον ενδιαφερόντων.
Τον σώζεις από το χνώτο του, το τόσο δηλητηριώδες κάποτε από
τις αναθυμιάσεις του ναρκισσισμού και του εγωισμού.
Τον βοηθάς να αναπνέει στους ανοικτούς ορίζοντες, να μετέχει στον πόνο των
ανθρώπων και να μην χάνεται στις μικρότητες της καθημερινής ζωής.
Τον βοηθάς να ζει στις πλήρεις διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής.
Με μια προϋπόθεση εννοείται όλα αυτά.
Ότι αυτή η συμμετοχή στα προβλήματα της οικουμένης δεν είναι μια ξερά
διανοητική, εγκυκλοπαιδική απασχόληση, αλλά μια αληθινή μετοχή ενός ζωντανού
κυττάρου του σώματος της ανθρωπότητας στην άμυνα και την ανάπτυξή του.
Μια τίμια παρουσία ενός σοβαρού ανθρώπου που αγαπά, που νοιώθει την ευθύνη του
–μικρή ή μεγάλη, αδιάφορο– για το μέλλον της Οικουμένης.
πΖ – 2φΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου