"Τι μόρφωση! "

 

Ζαχαρίας Παπαντωνίου  -  Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ

Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα
ο παπαγάλος, είπε ξαφνικά:
«Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά
τι κάθομαι εδώ πέρα!»

Την πράσινη ζακέτα του φορεί
και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει,
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα
και τους λέει: καλησπέρα!

Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τι διαβασμένος, λένε, ο παπαγάλος!
Είναι σοφός αυτός πολύ μεγάλος,
αφού μπορεί κι ανθρώπινα μιλεί!

Απ' τις Ινδίες φερμένος, ποιός το ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του να ’χει φέρει,
με τι σοφούς εμίλησε, και πόσα
να ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα!

«Κυρ-Παπαγάλε, θα ’χουμε την τύχη
ν' ακούσουμε τι λες και πάρα πέρα;»
Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει,
μα τι να πει; Ξανάπε: καλησπέρα!

 

2φΑ

                                                               

"Δύσκολες εποχές.. "

 

- Σεΐχης Ρασίντ

‘Όπως αναγράφεται σε πληθώρα αναδημοσιεύσεων στο Διαδίκτυο, ρώτησαν κάποτε τον ιδρυτή του Ντουμπάι, Σεΐχη Ρασίντ, πώς βλέπει το μέλλον της χώρας του και εκείνος απάντησε:
«Ο παππούς μου ίππευε καμήλα, ο πατέρας μου το ίδιο, εγώ οδηγώ Μερσεντές, ο γιος μου Land Rover, ο εγγονός μου πάλι Land Rover θα οδηγεί, αλλά ο δισέγγονος μου μάλλον πάλι καμήλα θα ιππεύει...»

Γιατί το λέτε αυτό;
«Υπάρχουν κάποιες αέναες αρχές που διέπουν τα πάντα στη ζωή.
Για να γίνω συγκεκριμένος, οι δύσκολες εποχές πλάθουν δυνατούς άνδρες, οι δυνατοί άνδρες δημιουργούν καλές εποχές, οι καλές εποχές παράγουν ανίσχυρους άνδρες και οι ανίσχυροι άνδρες δημιουργούν σκληρές εποχές.
Πολλοί δεν θα καταλάβουν, αλλά η ευημερία και η ευμάρεια στη χώρα μας παράγει παράσιτα και όχι μαχητές της ζωής …"

[Σύμφωνα με το Oxford Reference, η 1η φράση που αναφέραμε αποδίδεται στον Σεΐχη Ρασίντ Μπιν Σαΐντ αλ Μακτούμ (φωτο-), ο οποίος υπήρξε κυβερνήτης του Ντουμπάι για 32 έτη (1958-1990) και όχι στον γιο του, Σεΐχη Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ αλ Μακτούμ, σημερινό πρωθυπουργό και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και κυβερνήτη του Ντουμπάι.

- Όσον αφορά τη 2η φράση, που υποτίθεται ότι ειπώθηκε στον ίδιο διάλογο, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να επιβεβαιώνει ότι λέχθηκε από τον Σεΐχη Ρασίντ, αλλά αντίθετα εντοπίζεται στο βιβλίο του Αμερικανού βετεράνου G. Michael Hopf με τίτλο "Those Who Remain" (2016)].

 

ellinikahoaxes – 2φΑ

                                                           

"Αδελφοί.. "

-  Απόστολος Παύλος
(Ρωμ.15,1-7)

«Αδελφοί, όσοι έχουμε δυνατή πίστη οφείλουμε να ανεχόμαστε τις αδυναμίες αυτών που έχουν αδύναμη πίστη, και να μην κάνουμε ό,τι αρέσει σ’ εμάς.
Η συμπεριφορά του καθενός μας να είναι αρεστή στον πλησίον, ώστε να τον βοηθάει να προκόβει στο αγαθό κι έτσι να συντελεί στην οικοδομή της εκκλησίας. 

Άλλωστε, κι ο Χριστός δεν έζησε για να ευαρεστήσει τον εαυτό του, αλλά όπως λέει η Γραφή, οι ύβρεις όσων σ’ έβριζαν, Θεέ, έπεσαν πάνω μου.
Να ξέρετε ότι όσα γράφτηκαν στις Γραφές, έχουν γραφτεί για να μας διδάσκουν.
Έτσι, με την υπομονή και την ενθάρρυνση που δίνει η Γραφή, θα στηριχτεί η ελπίδα μας.

Είθε ο Θεός, που χαρίζει την υπομονή και την ενθάρρυνση, να σας δώσει την ομόνοια σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού. 
Έτσι, όλοι μαζί με μια φωνή θα δοξάζετε τον Θεό, τον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
«Να δέχεστε ο ένας τον άλλο, όπως δέχτηκε κι εσάς ο Χριστός, για να δοξάζεται ο Θεός».

 

2φΑ

              

"Απλές αλήθειες.. "

 

-  Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

«Εγώ έχω ψωμί να φάω, εσύ δεν έχεις· αν σου δώσω κομμάτι και σένα, που δεν έχεις, τότε φανερώνω πως σ' αγαπώ.
Άμα φάω όλο το ψωμί και εσύ πεινάς, τί φανερώνω;
Πως η αγάπη που έχω σε σένα, είναι ψεύτικη.

Έχω δύο ποτήρια κρασί να πιώ, εσύ δεν έχεις· και δώσω και σένα απ' αυτό και πιείς, τότε φανερώνω πως σ' αγαπώ.
Άμα όμως δεν σου δώσω, είναι κάλπικη η αγάπη.

Είσαι λυπημένος· πέθανε η μητέρα σου, ο πατέρας σου· και έρθω να σε παρηγορήσω, τότε είναι αληθινή η αγάπη μου.
Άμα όμως εσύ κλαις και θρηνείς και εγώ τρώω, πίνω και χορεύω, ψεύτικη είναι η αγάπη μου.

Το αγαπάς εκείνο το φτωχό παιδί;
Αν το αγαπάς, του παίρνεις ένα υποκάμισο που είναι γυμνό, να παρακαλά και εκείνο για την ψυχήν σου.
Δεν είναι έτσι Χριστιανοί μου;
Με ψεύτικη αγάπη, δεν πηγαίνουμε στον παράδεισο…»

 

simeiakairwn – 2φΑ

                                                

"Φίλοι Θεού "

 

Παύλος Ευδοκίμωφ   -  "Η Ελευθερία"
[«Χριστιανικό Συμπόσιο», εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας]

 
….  Η σοφία του Θεού υπάρχει πριν από την ύπαρξη του ανθρώπου, και κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του μιαν «εικόνα οδηγητική», την ίδια του σοφία, είναι ο ίδιος ένα ζωντανό σχέδιο του Θεού.

Πρέπει να το αποσαφηνίσει αυτός ο ίδιος και ελεύθερα να κατακτήσει το ίδιο του νόημα, να οικοδομήσει τον προορισμό του.
Έτσι, ύπαρξη είναι η τάση ν’ ανακαλύψεις και να ζήσεις την ίδια σου αλήθεια.
«Δεν γνωρίζω την αλήθεια, παρά όταν γίνεται ζωή μέσα μου» έλεγε ο Κierkegaard.

Δεν υπάρχει καμιά τελείωση στατική, ούτε καμιά επανάληψη δυνατή μέσα στη ζωή· για ν’ ακριβολογήσει κανείς, δεν υπάρχει προηγούμενο, αλλά μια αιώνια αρχή των πράξεων που είναι πάντοτε μοναδικές — «ποτέ δυο φορές» — γιατί είναι δικές μου.
Κάθε πρωί της ανθρώπινης ζωής υψώνεται όπως το πρωί της δημιουργίας του κόσμου —ένα καθαρό θείο σχέδιο— και η πιστότητα που φέρω εντός μου, με οδηγεί σε κάθε στιγμή προς μια νέα άνοιξη, προς το απόλυτα επιθυμητό και παρθένο.

Η σχέση με το υπερβατικό δεν εκφράζεται με τους όρους μιας «ετερονομίας» του Κant, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει κανένα έτερο μέσα στη «θεονομία».
Να εξαρτάται κανείς από τον Θεό, σημαίνει να λαβαίνει την αποκάλυψη της εσωτερικότητάς του, να συνειδητοποιεί ότι μέσα του κατοικεί ο Λόγος:
«Δεν σας ονομάζω πια υπηρέτες, σας ονομάζω φίλους».

Αντίθετα, κάθε αυτονομία «περικλείνει» τον άνθρωπο που κλείνεται στον εαυτό του.
Μέσα στην άσκηση, ο άγιος Αντώνιος ορίζει ακριβώς τις τρείς θελήσεις που αντιπαρίστανται μέσα στον άνθρωπο:
Εκείνη του Θεού, σωτήρια και ενεργούσα εσωτερικά, που είναι η θεονομία στην οποία ο άνθρωπος συγκατατίθεται ελεύθερα με τέλεια συνεργία, κάνοντάς τη δική του.
Εκείνη του ανθρώπου που, χωρίς να είναι πλασμένη αμαρτωλή, είναι άστατη και προβληματική, και εκφράζεται ως αυτονομία.
Τέλος, η δαιμονική θέληση, ξένη από τον άνθρωπο, που είναι η ετερονομία.

Αν η ελευθερία δεν είναι παρά μια καθαρή υποταγή στη θεία ενέργεια και καταλήγει στο να την αναπαράγει, να την αντιγράφει, στη περίπτωση αυτή, το να είναι κανείς ελευθερωμένος κατ’ εικόνα της θείας ελευθερίας, δεν σημαίνει πια τίποτε.
Όπως λέει ο άγιος Μάξιμος, «ο άνθρωπος γεννήθηκε κατά τη θέλησή του από το Πνεύμα και μπορούσε να κινηθεί αυτός ο ίδιος», εξ ιδίων.
Πάνω από την ηθική των δούλων και των μισθοφόρων, το Ευαγγέλιο θέτει την ηθική των φίλων του Θεού.  ….

 

pemptousia – 2φΑ

                             

"Ἀδυναμίες.. "

 

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης  -  "Περί ἡδονῆς"
[«Μαθητεία στον Άγιο Νικόδημο».
Εκδ.: Ι. Μ. Παρακλήτου. Ωρωπός Αττικής]

Δὲν ὑπάρχουν ἰσχυρότεροι μαγνῆτες καὶ θελκτικότεροι ἐξουσιαστὲς καὶ ποθεινότερες ἁλυσίδες γιὰ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῶν πέντε αἰσθήσεων.
Πόσο ἀρεστὲς καὶ πόσο βλαβερὲς εἶναι!
Καὶ ὁ καλύτερος ρήτορας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παρουσιάσει ποτὲ τὴν κακία τους καὶ τὴν βλάβη ποὺ προξενοῦν στὴν ψυχή.
Ἂν ὁ διάβολος μᾶς ἔδινε τὸ φαρμάκι του μὲ κάποιο πικρὸ βότανο, δὲν θὰ τὸ πίναμε.
Ἐπειδὴ ὅμως μᾶς τὸ δίνει μὲ τὸ μέλι τῶν ἡδονῶν, τὸ παίρνουμε εὐχάριστα.

Ἀπὸ τὶς ἡδονές, οἱ σαρκικὲς – δηλαδὴ ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ πάθη – τυφλώνουν τὴν καρδιὰ καὶ κολλᾶνε τὴν καρδιά μας στὰ παρόντα πράγματα, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια της σωτηρίας μας.
Καὶ ἀληθεύει ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ἕνας ἅγιος, ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βρέφη, λίγοι μόνο φτάνουν στὸν παράδεισο, ἐξαιτίας τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

Ἄλλες μορφὲς ἡδονῶν εἶναι ὁ πολὺς ὕπνος, τὰ καλὰ φαγητά, τὰ ὡραῖα φορέματα, τὰ μαλακὰ στρώματα καὶ γενικὰ ὅλες οἱ ἱκανοποιήσεις τῶν αἰσθήσεων.
Οἱ ἄνθρωποι τῶν ἡδονῶν, ἀφοῦ χορτάσουν τὸν ὕπνο καὶ τὴν ἀνάπαυση, τρέχουν στὰ συμπόσια καὶ στὰ ξεφαντώματα, στὰ τραγούδια τὰ ἄσεμνα, στὶς κακὲς συναναστροφές, στὶς κωμῳδίες καὶ στὰ πανηγύρια.
Γενικά, δὲν ἀφήνουν ποτὲ νὰ τοὺς ξεφύγει καμία εὐκαιρία ἀπολαύσεως.
Κι ἐνῷ ἡ ζωή τους εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀσωτίες καὶ ματαιότητες, αὐτοί τὴν θεωροῦν καλὴ καὶ ἀθῴα.  ….

Τὸ πανάγιο Πνεῦμα δὲν μᾶς λέει ὅτι ὅποιος κυνηγάει τὶς κοσμικὲς ἡδονὲς γκρεμίζεται ἀμέσως στὸν Ἅδη. Ἀλλὰ τί λέει μὲ τὸ στόμα τοῦ Δαβίδ;
Ὅτι κατεβαίνει στὸν ᾅδη… πλησιάζει δηλαδὴ σιγὰ-σιγά: «πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς ᾅδου» (Ψαλμ.113:25).
Γιατὶ ἡ μαλθακὴ καὶ ἡδονικὴ ζωὴ ποὺ ζεῖ, τὸν προετοιμάζει ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ γιὰ τὴν ἀπώλεια. Οἱ τρυφὲς καὶ οἱ ἡδονὲς φθείρουν καὶ ἀδυνατίζουν καὶ τοὺς πιὸ δυνατούς.
Γι᾿ αὐτὸ μερικοὶ καταντοῦν σὲ τέτοια ἀδυναμία, ποὺ καὶ ὁ ἴσκιος ἀκόμα τῶν πειρασμῶν εἶναι ἀρκετὸς γιὰ νὰ τοὺς ρίξει. Κι ἀφοῦ ἐξομολογηθοῦν, μὲ τὸν πρῶτο πειρασμὸ ξεχνοῦν τὴν καλή τους ἀπόφαση νὰ μὴν ξαναμαρτήσουν, καὶ πέφτουν ἀμέσως πάλι στὴν ἁμαρτία.

Λοιπόν, μὲ τὸ νὰ λὲς ὅτι δὲν εἶναι ἁμαρτίες ὁ πολὺς ὕπνος καὶ τὰ φαγοπότια καὶ οἱ διασκεδάσεις καὶ τὰ ξεφαντώματα, προσπαθεῖς ἁπλὰ νὰ δικαιολογηθεῖς.
Γιατὶ μπορεῖ αὐτὰ καθεαυτὰ νὰ μὴν εἶναι ἁμαρτίες, ἀλλὰ προετοιμάζουν γιὰ τὶς ἁμαρτίες καὶ σ᾿ ἐμποδίζουν νὰ γευθεῖς τὰ πνευματικὰ ἀγαθά τοῦ Θεοῦ.
Καὶ θὰ πάθεις κάτι ἀνάλογο, μ᾿ ἐκεῖνο ποὺ ἔπαθε ὁ Σολομῶν:
Νομίζοντας πὼς μποροῦσε ν᾿ ἀπολαμβάνει χωρὶς κίνδυνο τὶς ἡδονές, κατάντησε στὴν εἰδωλολατρία.
Καὶ μ᾿ ἐκεῖνο ποὺ ἔπαθαν οἱ Σοδομῖτες: Γιὰ νὰ τρῶνε καὶ νὰ πίνουν μὲ τρυφὲς καὶ ξεφαντώματα, ἔφτασαν νὰ πέσουν σὲ παρὰ φύση πάθη καὶ ἀσέλγειες.
Πολὺ σωστὰ εἶπε ὁ Τερτυλλιανός, ὅτι οἱ χριστιανοὶ πρέπει ν᾿ ἀποφεύγουν τὶς τρυφές, γιατὶ αὐτὲς ἀδυνατίζουν τὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετή τους.

Ἡ χαυνότητα καὶ ἡ ἀδυναμία, ποὺ προξενοῦνται στὴν ψυχὴ ἀπὸ τὶς ἡδονές, δὲν ταιριάζουν στὸν προορισμό μας, ποὺ εἶναι νὰ μοιάσουμε στὸν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὅπως διδάσκει ὁ ἀπόστολος, ὁ Θεός μᾶς «προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ» (Ρωμ. 8:29).
Καὶ ὁ Χριστός, γιὰ νὰ φτάσει στὴν δόξα, πέρασε στὴν ἐπίγεια ζωὴ Του μέσα στὴν φτώχεια, τὴ θλίψη καὶ τὴν καταφρόνηση.
Οἱ τρυφηλοὶ ἄνθρωποι ὅμως φοβοῦνται τὴ σκληραγωγία καὶ τὴν μετάνοια.
Μήπως βρῆκαν ἄλλο Εὐαγγέλιο ἢ μήπως κατέβηκε γι᾿ αὐτοὺς κανένας ἄλλος Χριστός, ποὺ νὰ τοὺς ὑπόσχεται ἀνέσεις, ὡραῖα ἐνδύματα, ἀπολαύσεις, διασκεδάσεις καὶ δόξες;
Ξεχνοῦν ὅτι «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ»
(Πράξ. 14:22), καὶ ὅτι «στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν» (Ματθ. 7:14)

Ἄκου καὶ τοῦτο τὸ ὠφέλιμο: Κάποτε ἕνας εὐγενὴς καὶ πλούσιος ἄρχοντας, παραδομένος στὶς ἡδονές, ἄκουσε πολλὰ γιὰ τὴν ἀρετὴ ἑνὸς πνευματικοῦ ἀνθρώπου, καὶ πῆγε νὰ τὸν συμβουλευθεῖ.
Ὁ πνευματικὸς ἐκεῖνος ἄνδρας, τοῦ εἶπε τοῦτα μόνο:
«Ὁ Χριστὸς ἦταν φτωχός, ἐνῷ ἐσὺ πλούσιος.
Ὁ Χριστὸς ἦταν νηστικός, ἐνῷ ἐσὺ χορτασμένος.
Ὁ Χριστὸς ἦταν σχεδὸν γυμνός, ἐνῷ ἐσὺ καλὰ ντυμένος.
Ὁ Χριστὸς ὑπέμεινε θλίψεις καὶ πάθη, ἐνῷ ἐσὺ ἀπολαμβάνεις τρυφές, ἀναπαύσεις καὶ μαλακὰ στρώματα».
Ὅταν τ᾿ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἄρχοντας, ἦρθε σὲ κατάνυξη, μετανόησε, ζήτησε μὲ δάκρυα συγνώμη ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ ἔκανε, καὶ ἀποφάσισε νὰ ζήσει πιὰ μὲ μετάνοια.  ….

 

synaxipalaiochoriou – 2φΑ

                                          

"Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε.. "

 

Ρωτήσανε έναν μοναχό Αγιορείτη:
– Τι δουλειά κάνετε εσείς στην Εκκλησία;
– Τίποτα δεν κάνουμε.
– Τίποτα;
– Ναι, τίποτα.
– Μα, γιατί πηγαίνετε τότε στην Εκκλησία;

– Δεν μου λες, το παιδί κάνει κάτι όταν είναι μέσα στη κοιλιά της μητέρας του;
Εκείνο βρίσκεται στην κοιλιά της μάνας και μόνο τρώει και μεγαλώνει, ώσπου να φτάσει η ώρα να γεννηθεί.

Κι εμείς κάνουμε το ίδιο.
Είμαστε στην Εκκλησία όπου προσευχόμαστε, παίρνουμε τροφή μέσα από τα Θεία Μυστήρια και με τη χάρη του Θεού μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε, ώσπου να έρθει η στιγμή που θα γεννηθούμε στην αιώνια ζωή.

 

talanto – 2φΑ

                                     

"Το τραπέζι της Παναγίας! "

 

«Τα σπουργίτια του Δεκαπενταύγουστου»
-  Ένα ξεχωριστό διήγημα από την Λουκία Βουργιά – Δημητριάδου,
τέως Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης Κύπρου

Ήταν ένα ζεστό καλοκαιριάτικο μεσημέρι του Ιούνη του 2019.
Είπα να πάω να δω λίγο τη μάνα μου. Την είδα να κρατά ένα δισκάκι με δυο φέτες βρεγμένο ψωμί. Προχωρούσε αργά με μικρά βήματα στην αυλή του σπιτιού μας.
Απίθωσε με τρεμάμενα χέρια το ψωμί στον φούρνο. Μα τι έκανε;

Απρόσμενα ένα σμήνος σπουργίτια κατέβηκαν από το πουθενά κι άρχισαν χαρούμενα να τσιμπολογούν τα βρεγμένα ψιχουλάκια.
Τραγουδούσαν, πετάριζαν με τα μικρά τους φτεράκια, χοροπηδούσαν εδώ κι εκεί.
Ήταν ένα πανέμορφο θέαμα. Φιλονικούσαν, σπρώχνονταν να χωρέσουν στη στέγη του φούρνου, κελαηδούσαν μες την τρελή χαρά. Ήταν τρισευτυχισμένα.

- Τα καημένα, σχολίασε η γριά μάνα μου. Εδώ και χρόνια, τα ταΐζω κάθε μεσημέρι.
Πεινούν κι αυτά. Δεν βρίσκουν εύκολα φαγητό.
Κοίταξέ τα για λίγα ψίχουλα πόση χαρά νιώθουν, άκου τι ωραία κελαηδούν, ευχαριστούν τον Θεό για το λιγοστό ψωμάκι, δοξολογούν τον Πλάστη τους …

Έμεινα άφωνη να τα κοιτάζω. Την μάνα μου την καλόψυχη, την σπλαχνική, που συμπόνεσε ακόμη και τα σπουργίτια.
Εγώ δεν σκέφτηκα ποτέ να ταΐσω τα σπουργίτια και μάλιστα επί σταθερής βάσης.
Ναι, να φροντίσουμε αδέσποτα σκυλιά, γατιά , λίγα ψίχουλα τον χειμώνα, αλλά κάτι τέτοιο δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου.
Σκέφτηκα για πολλοστή φορά ότι την αξιοσύνη της μάνας μας δεν μπορέσαμε να την φτάσουμε ποτέ κανένα της παιδί …

Τα σπουργίτια συνέχισαν τον χορό και το τραγούδι στον φούρνο της μικρής μας αυλής, που χώρεσε αλήθεια τόσες όμορφες στιγμές, τόσες οικογενειακές χαρές!
Τώρα τα πουλιά πέταξαν μακριά από τη φωλιά, έκτισαν τις δικές τους φωλιές.
Όμως το τραγούδι δεν σταμάτησε ποτέ, γιατί τώρα το πατρικό μου σπίτι φιλοξενεί άλλα πουλιά, τα σπουργίτια της γειτονιάς!

Παρατήρησα ένα σπουργίτι. Στεκόταν φρουρός στα κεραμίδια του σπιτιού, καθώς τα άλλα σπουργιτάκια γλεντούσαν τρώγοντας. Κοίτα τώρα σοφία και οργάνωση, αν και πουλιά σκέφτηκα, έχουν και φρουρό ασφαλείας!

Είπα στα εγγόνια μου, το και το.
– Να πάμε να τα γυρίσω βίντεο, είπε ένας εγγονός μου.
Χαμογέλασα. Άλλη γενιά, άλλα έθιμα . Να πάμε μια μέρα …
Οι μέρες πέρασαν, σβήστηκαν στο πέρασμα του χρόνου.

Αρχές Αυγούστου η μάνα μας αρρώστησε . Βεβαίως θυμηθήκαμε τα σπουργίτια της.
Επί το έργον. Το καθήκον μας καλεί .
Έτσι ακριβώς όπως έκανε κι εκείνη πριν πέσει στο κρεβάτι.
Βάλαμε ψωμί στον φούρνο ξανά και ξανά … και πάλι και αύριο και μεθαύριο… όμως τα σπουργίτια δεν ματαφάνηκαν. Τα περιμέναμε. Λέγαμε.. .
Σήμερα δεν μπορεί , θα έρθουν να φάνε . Έχει τόσες μέρες που…

Στις 11 Αυγούστου η μάνα μας ζήτησε να την καθίσουμε λίγο στην αυλή.
Καθίσαμε τα αδέλφια δίπλα της . Όπως τον παλιό καλό καιρό που καθόμασταν παιδάκια στην ποδιά της να μας πει παραμύθια.
Θυμηθήκαμε τα σπουργίτια. Σχολιάσαμε: Ακόμη και τα σπουργίτια κατάλαβαν, ότι η μαστόρισσα τους αρρώστησε, γιατί δεν έρχονται πια, αν και καθημερινά βάζουμε ψωμί.

Η μάνα μας κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της.
- Όχι, δεν είναι γι αυτό που δεν έρχονται, λάθος κάνετε.
- Εμ, γιατί;
- Είναι δεκαπενταύγουστος, μεγάλη νηστεία. Τα σπουργίτια δεν τρώνε…
- Έλα ρε μάνα τώρα που… Γελάσαμε αυθόρμητα. Απίστευτα πράγματα.
Τι λες τώρα;

- Σωστά σας λέω. Έτσι είναι. Τα σπουργίτια νηστεύουν.
- Έλα τώρα ρε μάνα, αντέτεινα, πώς ξέρουν τώρα τα πουλιά ότι είναι δεκαπενταύγουστος και θα πρέπει να νηστέψουν;
- Είναι πολύ έξυπνα πουλιά, έχουν χάρισμα από τον Θεό.

Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο χαμογελώντας, ως συνένοχοι. Ναι τώρα, που…
Η μάνα μας κατάλαβε τη σκέψη μας. Πω πω…
-Να σας το αποδείξω, για να πειστείτε.

Ξαναγέλασα. Θυμήθηκα τα Μαθηματικά στο Δημοτικό της γενιάς μου, στο Δημόσιο σχολείο της αριστείας, που στην Τρίτη Δημοτικού μας μάθαιναν αυτή την βασική αρχή:
Τα δεδομένα, το ζητούμενο, η απόδειξη.
Να τώρα η μάνα μου που μόνη της θέτει επί τάπητος την απόδειξη.

Ήλθε ακόμη στο μυαλό μου μια χρονιά, που όντας νεαρή δασκάλα πήγα στο χωριό καταγωγής της μάνας μου να δουλέψω στις εκλογές.
Με πλησίασε ο μουκτάρης του χωριού, παλιός συμμαθητής της μάνας μου.
Μου τόνισε πόσο έξυπνη μαθήτρια ήταν ειδικά στα Μαθηματικά.
Τόσο, που πηδώντας από τάξη σε τάξη, σε τρία χρόνια τελείωσε την Ε΄ Δημοτικού !

Ήταν οι χρυσοί καιροί που τα προικισμένα παιδιά άνοιγαν τον δρόμο!
Και τότε, ο παππούς την έβγαλε από το σχολείο, για να βοηθά στα χωράφια.
Τρεις μήνες τον θερμοπαρακαλούσε ο δάσκαλος να στείλει το παιδί πίσω στο σχολείο…
Η μάνα μας, ποτέ δεν μας είπε αυτή την ιστορία.

Να την τώρα τη μάνα μας με το τετράγωνο μυαλό, που θα μας το αποδείξει κιόλας.
Χαμογελάσαμε ξανά σαν άπιστος Θωμάς. Αν είναι δυνατόν τώρα τα σπουργίτια να νηστεύουν για τον δεκαπενταύγουστο.
- Κοιτάξτε, ξανάπε η μάνα μας ήρεμα, γαλήνια, με μισοσβησμένη φωνή:
Θα το δείτε. Τα σπουργίτια θα ξανάρθουν στο σπίτι μας στις 15 Αυγούστου, που τελειώνει η νηστεία. Θα ’ρθουν για το τραπέζι του δεκαπενταυγούστου, πρόσθεσε χαμογελώντας.

Κλείσαμε το στόμα μας, τα παιδιά της, οι «πολύξεροι» εκπαιδευτικοί.
Να το πιστέψουμε; Μα είναι δυνατόν;
Θυμήθηκα μια ιστορία που διάβασα για τον Γέροντα Παΐσιο, που έμενε νηστικός σχεδόν όλο τον δεκαπενταύγουστο, τιμώντας έτσι τη μνήμη της Παναγίας. Τόσο μεγάλη νηστεία είναι.
- Ναι, είπε ξανά η μάνα μας. Τόσο μεγάλη νηστεία είναι. Για την Παναγία μας.

Τ’ ασημένια της μαλλιά, το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο, τα ροζιασμένα της χέρια, η σοφία των 90 της χρόνων, οι πικρές εμπειρίες της χηρείας από τη νιότη της, το ξεκάθαρο βλέμμα της, η γαλήνια μορφή της, δεν μας αφήνουν να συνεχίσουμε άλλο.
Είναι τόσο σίγουρη γι αυτό που λέει.
Κι άλλο τόσο εμείς, ότι δεν είναι δυνατόν να… όμως δεν τολμούμε να συνεχίσουμε άλλο.
Σεβόμαστε τη μάνα μας. Είναι άρρωστη. Φεύγει;

Πλήρης ημερών. Μια θλίψη μας πλακώνει.
Πού είναι κι αυτά τα σπουργίτια να μας δώσουν λίγη χαρά; Πού χάθηκαν;
Οι μέρες πέρασαν ξανά. Το ψωμί στον φούρνο δεν έλειψε.
Περίμενε κι αυτό τους πεινασμένους φτερωτούς φίλους της γειτονιάς.
Όμως τα σπουργίτια δεν πάτησαν το πόδι τους.

Ξημέρωσε δεκαπενταύγουστος. Κατά το μεσημέρι, τα σπουργιτάκια άρχισαν να καταφθάνουν το ένα πίσω από το άλλο στον φούρνο της μάνας μας.
Η μικρή μας αυλή γέμισε κελαηδήματα, τραγούδια και χαρές.
Μα ήταν δυνατόν; Σωστά έβλεπαν τα μάτια μας;

– Να τα, είπε η μάνα μας χαμογελώντας. Ήλθαν για το τραπέζι του δεκαπενταύγουστου, μετά από τόση νηστεία για την Παναγία μας.
Είδατε που σας έλεγα; Βάλτε ψωμί για τα πουλιά!

Τα σπουργίτια του δεκαπενταύγουστου φτερούγιζαν όλο χαρά με τα μικρά τους φτεράκια, τσιμπολογούσαν το φτωχικό τους φαγητό και δοξολογούσαν ευχαριστώντας τον Πλάστη τους.
Γλεντούσαν για τη ζωή, για το ψωμί, τιμούσαν την Παναγία μας κι ευχαριστούσαν τη γριά μάνα μας για το τραπέζι του δεκαπενταύγουστου!

 

entypwsiako – 2φΑ

                                                            

"Ξέσπασμα χαράς! "

Θανάση Ν. Παπαθανασίου  -  Δεκαπενταύγουστος: Γλέντι ή τίποτα!

«Φέρε να πιω για να μου φύγει το βάρος,
γιατί απόψε θα πεθάνει ο χάρος».
Έτσι τραγούδησε η Σωτηρία Μπέλλου στα «Ρεμπέτικά της», τους στίχους του Κώστα Βίρβου. Τι έκανε εδώ ο Βίρβος; Αποτύπωσε μια πολυχρονεμένη λαϊκή ιαχή, που ξεστομίζεται στεντόρια σε γλέντια.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει (ή δεν έχουμε κραυγάσει οι ίδιοι) πλάι στα κάρβουνα, μέσα στον χορό, αγκαλιά με το κρασοπότηρο, «Να πεθάνει ο χάρος!»; 
Ωστόσο, καταγράφοντας την λαϊκή ψυχή ο Βίρβος, έκανε μαζί της ένα βήμα παραπέρα:
Η φράση «να πεθάνει ο χάρος» είναι ευχή.
Πόθος δηλαδή για να συμβεί κάποτε κάτι όμορφο. Μα ο Βίρβος το έκανε βεβαιότητα.
Το «να» το έκανε «θα»!

Όμως, γίνεται άραγε να υπάρχει βεβαιότητα για το μέλλον;
Η απάντηση είναι εύκολη: Δεν γίνεται. Το μέλλον είναι το ακόμη ανύπαρκτο.
Οπότε, τι λογής είναι αυτό το «θα» του ρεμπέτικου;
Είναι το «θα» της πίστης. Είναι το «θα» το οραματικό, εκείνων που δεν νοούν το μέλλον απλώς ως προέκταση του παρόντος, αλλά το λαχταρούν ως έκπληξη, ως δημιουργία, ως ερχομό της ομορφιάς που δεν υπάρχει τώρα.

Στην ιαχή των γλεντοκόπων ο λόγος είναι για ομορφιά: για θανάτωση του θανάτου, για ημερομηνία λήξης αυτού το οποίο σήμερα βάζει ημερομηνία λήξης στα πάντα και στους πάντες (το τονίζω αυτό, γιατί υπάρχουν και οραματιστές της ασχήμιας, της νίκης κάθε λογής θανάτου πάνω στη ζωή).
Και το ξαναλέω: Θάνατος είναι κάθε σάπισμα, κάθε σβήσιμο του ανθρώπου: είναι το βιολογικό ξεψύχισμα, μα είναι και η μισαλλοδοξία, η εκμετάλλευση, ο ναρκισσισμός…

Αυτό το ατίθασο οραματικό της πίστης, η ταλάντωση ανάμεσα στο «να» και στο «θα», εκρήγνυται πανηγυρικά και πανηγυριώτικα τον Δεκαπενταύγουστο.
Και παράδοξα· περίπου αντιφατικά!
Πώς γίνεται, γλέντι σε μια κηδεία; Πώς γίνεται, ξέσπασμα χαράς την ώρα πένθους;
Γιατί αυτό γιορτάζεται στις 15 Αυγούστου: ο θάνατος της Παναγίας.
Μα γιορτάζεται με ξεφάντωμα!

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, ούτε και τα νοήματα είναι πάντα διαυγή.
Η συνήθεια, το κιτς και η εμπορευματοποίηση δεν χαμπαριάζουν από νοήματα, κι έτσι συχνά δεν απομένει παρά το κέλυφος των νοημάτων, δηλαδή έθιμα δίχως βάθος.
Ωστόσο, μπορεί αυτό το κέλυφος να είναι μια υπόμνηση, μια πρόσκληση, ας πούμε, για όποιον ζει το ρεμπέτικο (και δεν το καταναλώνει απλώς) – όπως και για όποιον ζει τους ύμνους της Εκκλησίας (και δεν τους έχει για ξόρκια).

Η ονομασία της γιορτής είναι «Κοίμηση» της Θεοτόκου.
Να το κέλυφος που στέκει σαν εκκωφαντικός σιωπηλός μάρτυρας του νοήματος!
«Κοίμηση» σημαίνει ύπνο, σημαίνει αναμονή ξυπνήματος, προσδοκία ανταμώματος.
Υπάρχει μήπως χαρά χωρίς αντάμωμα;
Με δυο λόγια, λέγοντας «Κοίμηση» παραπέμπουμε όχι στην αποσύνθεση, αλλά στην Ανάσταση! Και ακριβώς γι’ αυτό έχουμε και παραέχουμε λόγο, να κάνουμε γλέντι σ’ αυτή την κηδεία!

Κι έχουμε λόγο, γιατί η υπόθεση αυτή δεν αφορά ένα είδωλο απέναντι κι απόμακρα από τους φανς του. Αφορά την καθεμιά και τον καθένα, πάντα ως πρόσκληση της πίστης, ως τάνυσμα ανάμεσα στο «να» και στο «θα».
Και μας αφορά για δύο λόγους:

Η Ανάσταση είναι για όλους. Στη χριστιανική αντίληψη, η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν απλώς η ατομική νίκη του μπάτμαν. Ήταν το ξεκίνημα αυτού που θα χαριστεί σε όλους.
Οπότε, η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου είναι σαν τρέιλερ που φανερώνει το μελλοντικό έργο, την υπόσχεση για ολόκληρο το σύμπαν.

Η Παναγία είναι πρότυπο όλων. Όχι μόνο των μανάδων, όπως συχνά λένε διάφοροι πανάσχετοι. Και είναι πρότυπο όλων (κάθε φύλου, σε γάμο και χωρίς γάμο, με παιδιά και χωρίς παιδιά) διότι είναι το πρότυπο της ανθρώπινης ελευθερίας και ευθύνης.
Η Παναγία σηματοδοτεί την ιλιγγιώδη σπουδαιότητα καθενός και καθεμιάς.
Κατέχει εξαιρετική θέση στη χριστιανική οπτική, διότι το ότι γέννησε τον Θεό δεν της «συνέβη» (σαν η ίδια να ήταν ένας παθητικός σωλήνας παροχέτευσης του Θεού), αλλά πραγματοποιήθηκε με τη δική της συμμετοχή.

Αν η ίδια δεν έλεγε «συμφωνώ» κατά τον Ευαγγελισμό της (αν δηλαδή δεν έλεγε «συμφωνώ» στον άγγελο που, κατά την αφήγηση του ευαγγελίου, της ανακοίνωσε ποιον θα γεννούσε), τότε ο Θεός δεν θα μπορούσε να γίνει άνθρωπος. Το ελεύθερο «ναι» ή το ελεύθερο «όχι» θα επέτρεπε στον Θεό ή θα εμπόδιζε τον Θεό να γίνει άνθρωπος.

Ξέρω ότι πολλοί θρησκευόμενοι θα δυσανασχετήσουν μ’ αυτές τις φράσεις.
Και θα δυσανασχετήσουν, διότι δίνουν έμφαση στην παντοδυναμία του Θεού, ενώ ο ίδιος –πώς να το κάνουμε;– δίνει έμφαση στην αγάπη του.
Και η αγάπη δεν επιβάλλει. Η αγάπη περιστέλλει την δύναμη, ώστε να αναδυθεί αλώβητο το πρόσωπο του άλλου.

Ναι, ο παντοδύναμος φέρνει τον εαυτό του σε κατάσταση αδυναμίας, επειδή ζητά την καρδιά – όχι την καθυπόταξη.
Έρωτα θυμίζει αυτό, και πάντως όχι «Θεό – αφέντη»!
Και για όσους παρόλα αυτά συνεχίζουν να δυσανασχετούν, ηρεμώ τη συνείδησή τους πληροφορώντας τους ότι τα σχετικά με το «συμφωνώ» της Παναγίας τα έχουν πει Πατέρες της Εκκλησίας, όπως για παράδειγμα ο Θεσσαλονικιός άγιος Νικόλαος Καβάσιλας τον 14ον αιώνα.

Η Παναγία έχει εκατοντάδες ονομασίες.
Κάποιες δηλώνουν απλώς τόπο (όπως Προυσιώτισσα), πολλές όμως δηλώνουν ιδιότητα, σε έναν ρόλο πανανθρώπινης και συνανθρώπινης αλληλεγγύης (όπως Ελευθερώτρια, Ελπίδα των απελπισμένων, Ελεούσα, Καρδιοβαστάζουσα κ.ά.).
Κέντημα αληθινό, για μια ζωντανή παρουσία. Όχι για μια ανάμνηση.

Το καίριο εδώ είναι ότι η πλειονότητα αυτών των ονομασιών δεν έχει δοθεί επισήμως (όπως δόθηκε π.χ. η ονομασία Θεοτόκος), αλλά είναι αυθόρμητη δημιουργία της λαϊκής ψυχής.
Εκφράζουν ακριβώς την αίσθηση της εγγύτητας μαζί της, εγγύτητα βιωμένη στη χαρά και στην οδύνη. Και παραπέμπουν τρυφερά στο όραμα της απελευθέρωσης από κάθε θανατίλα.
«Φέρε να τα πιω [και μαζί: φέρε να τα πω] για να μου φύγει το βάρος».

 

dimoskaipoliteia – 2φΑ

                                                                                                 

 

"Εγκώμιον Θεοτόκου "

 

Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ  -  «Λόγος εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου»
- νεοελληνική ἀπόδοση
[ἀπό τίς Πατερικές ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς»]

....   Ἂν ὁ θάνατος τῶν ὁσίων εἶναι τίμιος καὶ ἡ μνήμη δικαίου συνοδεύεται ἀπὸ ἐγκώμια, πόσο μᾶλλον τὴν μνήμη τῆς ἁγίας τῶν ἁγίων, διὰ τῆς ὁποίας ἐπέρχεται ὅλη ἡ ἁγιότης στοὺς ἁγίους, δηλαδὴ τὴ μνήμη τῆς ἀειπάρθενης καὶ Θεομήτορος, πρέπει νὰ τὴν ἐπιτελοῦμε μὲ τὶς μεγαλύτερες εὐφημίες.

Αὐτὸ πράττουμε ἑορτάζοντας τὴν ἐπέτειο τῆς ἁγίας κοιμήσεως ἢ μεταστάσεώς της, ποὺ ἂν καὶ μὲ αὐτὴ εἶναι λίγο κατώτερη ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ὅμως ξεπέρασε σὲ ἀσύγκριτο βαθμὸ καὶ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους καὶ ὅλες τὶς ὑπερκόσμιες δυνάμεις διὰ τῆς ἐγγύτητός της πρὸς τὸν Θεὸ καὶ διὰ τῶν ἀπὸ παλαιὰ γραμμένων καὶ πραγματοποιημένων σ᾿ αὐτὴ θαυμασίων.

Ὁ θάνατός της εἶναι ζωηφόρος, μεταβαίνοντας σὲ οὐράνια καὶ ἀθάνατο ζωή, καὶ ἡ μνήμη τούτου εἶναι χαρμόσυνη ἑορτὴ καὶ παγκόσμια πανήγυρις, ποὺ ὄχι μόνο ἀνανεώνει τὴ μνήμη τῶν θαυμασίων τῆς Θεομήτορος, ἀλλὰ καὶ προσθέτει τὴ κοινὴ καὶ παράδοξη συνάθροιση τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων ἀπὸ κάθε μέρος τῆς γῆς γιὰ τὴν πανίερη κηδεία της, μὲ θεολήπτους ὕμνους, μὲ τὶς ἀγγελικὲς ἐπιστασίες καὶ χοροστασίες καὶ λειτουργίες γι᾿ αὐτήν.

Οἱ Ἀπόστολοι προπέμπουν, ἀκολουθοῦν, συμπράττουν, ἀποκρούουν, ἀμύνονται καὶ συνεργοῦν μὲ ὅλη τη δύναμη μαζὶ μὲ ἐκείνους ποὺ ἐγκωμιάζουν τὸ ζωαρχικὸ καὶ θεοδόχο ἐκεῖνο σῶμα, τὸ σωστικὸ φάρμακο τοῦ γένους μας, τὸ σεμνολόγημα ὅλης τῆς κτίσεως.

Ἐνῷ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Σαβαὼθ καὶ Υἱὸς αὐτῆς τῆς ἀειπάρθενης, εἶναι ἀοράτως παρὼν καὶ ἀποδίδει στὴ μητέρα τὴν ἐξόδιο τιμή.
Σὲ αὐτοῦ τὰ χέρια ἐναπέθεσε καὶ τὸ θεοφόρο πνεῦμα, διὰ τοῦ ὁποίου ἔπειτα ἀπὸ λίγο μεταθέτει καὶ τὸ συζυγικὸ πρὸς ἐκεῖνο σῶμα σὲ χῶρο ἀείζωο καὶ οὐράνιο.

Διότι μόνο αὐτή, εὑρισκομένη ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ σ᾿ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, τὸν μὲν Θεὸ κατέστησε υἱὸν ἀνθρώπου, τοὺς δὲ ἀνθρώπους ἔκανε υἱοὺς Θεοῦ, οὐρανώσασα τὴν γῆ καὶ θεώσασα τὸ γένος.
Καὶ μόνο αὐτὴ ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες ἀναδείχθηκε μητέρα τοῦ Θεοῦ ἐκ φύσεως πάνω ἀπὸ κάθε φύση.
Ὑπῆρξε βασίλισσα κάθε ἐγκοσμίου καὶ ὑπερκοσμίου κτίσματος.

Τώρα ἔχοντας καὶ τὸν οὐρανὸ κατάλληλο κατοικητήριο, ὡς ταιριαστό της βασίλειο, στὸν ὁποῖο μετατέθηκε σήμερα ἀπὸ τὴ γῆ, στάθηκε καὶ στὰ δεξιὰ τοῦ παμβασιλέως μὲ διάχρυσο ἱματισμὸ ντυμένη καὶ στολισμένη, ὅπως λέγει ὁ προφήτης. (Ψαλμ. 44,11). Διάχρυσο ἱματισμό, ποὺ σημαίνει στολισμένη μὲ τὶς παντοειδεῖς ἀρετές. Διότι μόνο αὐτὴ κατέχει τώρα μαζὶ μὲ τὸ θεοδόξαστο σῶμα καὶ μὲ τὸν Υἱό, τὸν οὐράνιο χῶρο. Δὲν μποροῦσε πραγματικὰ γῆ καὶ τάφος καὶ θάνατος νὰ κρατεῖ ἕως τὸ τέλος τὸ ζωαρχικὸ καὶ θεοδόχο σῶμα της καὶ ἀγαπητὸ ἐνδιαίτημα οὐρανοῦ καὶ τοῦ οὐρανοῦ τῶν οὐρανῶν.

Ἀποδεικτικὸ γιὰ τοὺς μαθητὲς στοιχεῖο περὶ τῆς ἀναστάσεώς της ἀπὸ τοὺς νεκροὺς γίνονται τὰ σινδόνια καὶ τὰ ἐντάφια, ποὺ μόνα ἀπέμειναν στὸ τάφο καὶ βρέθηκαν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἦλθαν νὰ τὴν ζητήσουν, ὅπως συνέβηκε προηγούμενα μὲ τὸν Υἱὸ καὶ Δεσπότη.
Δὲν χρειάσθηκε νὰ μείνει καὶ αὐτὴ ἐπίσης γιὰ λίγο πάνω στὴ γῆ, ὅπως ὁ Υἱός της καὶ Θεός, γι᾿ αὐτὸ ἀναλήφθηκε ἀμέσως πρὸς τὸν ὑπερουράνιο χῶρο ἀπὸ τὸν τάφο.

Μὲ τὴν ἀνάληψή της ἡ Θεομῆτορ συνῆψε τὰ κάτω μὲ τὰ ἄνω καὶ περιέλαβε τὸ πᾶν μὲ τὰ γύρω της θαυμάσια, ὥστε καὶ τὸ ὅτι εἶναι ἐλαττωμένη πολὺ λίγο ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, γευόμενη τὸν θάνατο, αὐξάνει τὴ ὑπεροχή της σὲ ὅλα. Καὶ ἔτσι εἶναι ἡ μόνη ἀπὸ ὅλους τοὺς αἰῶνες καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀρίστους ποὺ διαιτᾶται μὲ τὸ σῶμα στὸν οὐρανὸ μαζὶ μὲ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό.

Ἡ Θεομήτωρ εἶναι ὁ τόπος ὅλων τῶν χαρίτων καὶ πλήρωμα κάθε καλοκαγαθίας καὶ εἰκόνα κάθε ἀγαθοῦ καὶ κάθε χρηστότητος, ἀφοῦ εἶναι ἡ μόνη ποὺ ἀξιώθηκε ὅλα μαζὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Πνεύματος καὶ μάλιστα ἡ μόνη ποὺ ἔλαβε παράδοξα στὰ σπλάχνα της ἐκεῖνον στὸν ὁποῖο βρίσκονται οἱ θησαυροὶ ὅλων τῶν χαρισμάτων. Τώρα δὲ μὲ τὸν θάνατό της προχώρησε ἀπὸ ἐδῶ πρὸς τὴν ἀθανασία καὶ δίκαια μετέστη καὶ εἶναι συγκάτοικος μὲ τὸν Υἱὸ στὰ ὑπερουράνια σκηνώματα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπιστατεῖ μὲ τὶς ἀκοίμητες πρὸς αὐτὸν πρεσβεῖες ἐξιλεώνοντας αὐτὸν πρὸς ὅλους μας.

Εἶναι τόσο πολὺ πλησιέστερη ἀπὸ τοὺς πλησιάζοντας τὸν Θεό, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀγγελικὲς ἱεραρχίες. «Τὰ Σεραφὶμ στέκονταν γύρω του» (Ἡσαΐας 6,2) καὶ ὁ Δαυῒδ λέγει: «παρέστη ἡ βασίλισσα στὰ δεξιά σου».

Βλέπετε τὴ διαφορὰ τῆς στάσεως; Ἀπὸ αὐτὴ μπορεῖτε νὰ καταλάβετε καὶ τὴ διαφορά της, κατὰ τὴν ἀξία τῆς τάξεως. Διότι τὰ Σεραφεὶμ ἦταν γύρω ἀπὸ τὸν Θεό, πλησίον δὲ στὸν ἴδιο μόνο ἡ βασίλισσα καὶ μάλιστα στὰ δεξιά του. Ὅπου κάθισε ὁ Χριστὸς στὸν οὐρανό, δηλαδὴ στὰ δεξιά της μεγαλωσύνης, ἐκεῖ στέκεται καὶ αὐτὴ τώρα ποὺ ἀνέβηκε ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό.

Ποιὸς δὲν γνωρίζει ὅτι ἡ Παρθενομήτωρ εἶναι ἐκείνη ἡ βάτος ποὺ ἦταν ἀναμμένη ἀλλὰ δὲν καταφλεγόταν. (Ψαλμ. 44,19). Καὶ αὐτὴ ἡ λαβίδα, ποὺ πῆρε τὸ Σεραφίμ, τὸν ἄνθρακα ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο, ποὺ συνέλαβε δηλαδὴ ἀπυρπολήτως τὸ θεῖο πῦρ καὶ κανεὶς ἄλλος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔλθει πρὸς τὸν Θεό. Ἑπομένως μόνη αὐτὴ εἶναι μεθόριο τῆς κτιστῆς καὶ τῆς ἄκτιστης φύσεως.

Ποιὸς θὰ ἀγαποῦσε τὸν Υἱὸ καὶ Θεὸ περισσότερο ἀπὸ τὴν μητέρα, ἡ ὁποία ὄχι μόνο μονογενῆ τὸν γέννησε, ἀλλὰ καὶ μόνη της αὐτὴ χωρὶς ἀνδρικὴ ἕνωση, ὥστε νὰ εἶναι τὸ φίλτρο διπλάσιο.

Ὅπως λοιπόν, ἀφοῦ μόνο δι᾿ αὐτῆς ἐπεδήμησε πρὸς ἐμᾶς, φανερώθηκε καὶ συναναστράφηκε μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῷ πρὶν ἦταν ἀθέατος, ἔτσι καὶ στὸν μελλοντικὸ ἀτελεύτητο αἰώνα κάθε πρόοδος καὶ ἀποκάλυψη μυστηρίων χωρὶς αὐτὴν θὰ εἶναι ἀδύνατος.

Διὰ μέσου τῆς Θεομήτορος θὰ ὑμνοῦν τὸν Θεὸ γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία, ἡ προστάτις καὶ πρόξενος τῶν αἰωνίων. Αὐτὴ εἶναι θέμα τῶν προφητῶν, ἀρχὴ τῶν Ἀποστόλων, ἑδραίωμα τῶν μαρτύρων, κρηπὶς τῶν διδασκάλων, ἡ ρίζα τῶν ἀπορρήτων ἀγαθῶν, ἡ κορυφὴ καὶ τελείωση κάθε ἁγίου.

Ὦ Παρθένε θεία καὶ τώρα οὐρανία, πῶς νὰ περιγράψω ὅλα σου τὰ προσόντα;
Πῶς νὰ σὲ δοξάσω, τὸν θησαυρὸ τῆς δόξας;
Ἐσένα καὶ ἡ μνήμη μόνο ἁγιάζει αὐτὸν ποὺ τὴν χρησιμοποιεῖ.

Μετάδωσε πλούσια λοιπὸν τὰ χαρίσματά σου στὸν λαό σου, Δέσποινα, δῶσε τὴ λύση τῶν δεινῶν μας, μετάτρεψε ὅλα πρὸς τὸ καλύτερο μὲ τὴ δύναμή σου, δίδοντας τὴ χάρη σου γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν προαιώνιο Λόγο ποὺ σαρκώθηκε ἀπὸ σένα γιὰ μᾶς, μαζὶ με τὸν ἄναρχο Πατέρα καὶ τὸ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνες. Γένοιτο....

 

nektar – 2fA

"Δέσποινα Θεοτόκε.. "

 

-  Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ  
Εὐχή ἐξομολογητική εἰς τήν ὑπεραγίαν Θεοτόκον

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ τὸν Θεὸν Λόγον κατὰ σάρκα γεννήσασα, οἶδα μέν, οἶδα, ὅτι οὐκ ἔστιν εὐπρεπές, οὐδὲ ἄξιον ἐμὲ τὸν οὕτω πανάσωτον εἰκόνα καθαρὰν σοῦ τῆς ἁγνῆς, σοῦ τῆς ἀειπαρθένου, σοῦ τῆς σῶμα καὶ ψυχὴν ἐχούσης καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα, ὀφθαλμοῖς μεμολυσμένοις ὁρᾶν καὶ χείλεσιν ἀκαθάρτοις καὶ βεβήλοις περιπτύσσεσθαι ἢ παρακαλεῖν. Δίκαιον γάρ ἐστιν ἐμὲ τὸν οὕτω πανάσωτον ὑπὸ τῆς σῆς καθαρότητος μισεῖσθαι καὶ βδελύττεσθαι· πλήν, ἐπειδήπερ διὰ τοῦτο γέγονεν ὁ Θεός, ὃν ἐγέννησας, ἄνθρωπος, ὅπως καλέσῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν, θαρρῶν κἀγὼ προσέρχομαί σοι μετὰ δακρύων δεόμενος.

Δέξαι μου τὴν παροῦσαν τῶν πολλῶν καὶ χαλεπῶν πταισμάτων ἐξομολόγησιν, καὶ προσάγαγε τῷ μονογενεῖ σου Υἱῷ καὶ Θεῷ, ἱκετηρίαν ποιοῦσα, ὅπως ἵλεως γένηται τῇ ἀθλίᾳ καὶ ταλαιπώρῳ μου ψυχῇ· διὰ γὰρ τὸ πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου κωλύομαι τοῦ πρὸς αὐτὸν ἀτενίσαι καὶ αἰτῆσαι συγχώρησιν. Διὰ τοῦτο σὲ προβάλλομαι πρέσβυν τε καὶ μεσῖτιν, διότι πολλῶν καὶ μεγάλων ἀπολαύσας δωρεῶν παρὰ τοῦ πλαστουργήσαντός με Θεοῦ, ἀμνήμων πάντων φανεὶς ὁ ἄθλιος καὶ ἀχάριστος, εἰκότως παρασυνεβλήθην τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθην αὐτοῖς· πτωχεύων ταῖς ἀρεταῖς, πλουτῶν τοῖς πάθεσιν, αἰσχύνης πεπληρωμένος, παρρησίας θείας ἐστερημένος, κατακρινόμενος ὑπὸ Θεοῦ, θρηνούμενος ὑπὸ Ἀγγέλων, γελώμενος ὑπὸ δαιμόνων, μισούμενος παρὰ ἀνθρώπων, ἐλεγχόμενος ὑπὸ τοῦ συνειδότος, ὑπὸ τῶν πονηρῶν μου πράξεων καταισχυνόμενος, καὶ πρὸ θανάτου νεκρὸς ὑπάρχων, καὶ πρὸ τῆς κρίσεως αὐτοκατάκριτος ὤν, καὶ πρὸ τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως αὐτοτιμώρητος ὑπὸ τῆς ἀπογνώσεως τυγχάνων. 

Διὸ δὴ εἰς τὴν σὴν καὶ μόνην καταφεύγω θερμοτάτην ἀντίληψιν, Δέσποινα Θεοτόκε, ὁ τῶν μυρίων ὀφειλέτης ταλάντων ἐγώ, ὁ ἀσώτως δαπανήσας τὴν πατρικὴν οὐσίαν μετὰ πορνῶν, ὁ πορνεύσας ὑπὲρ τὴν πόρνην, ὁ παρανομήσας ὑπὲρ τὸν Μανασσῆν, ὁ ὑπὲρ τὸν πλούσιον ἄσπλαγχνος γεγονώς, ὁ λαιμαργιῶν δοῦλος, τὸ τῶν πονηρῶν λογισμῶν δοχεῖον, ὁ τῶν αἰσχρῶν καὶ ῥυπαρῶν λόγων θησαυροφύλαξ, ὁ πάσης ἀκαθαρσίας ἔμπλεως καὶ πάσης ἀγαθῆς ἐργασίας ἀλλότριος.

Ἐλέησόν μου τὴν ταπείνωσιν, οἰκτείρησόν μου τὴν ἀσθένειαν.
Μεγάλην ἔχεις πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα τὴν παρρησίαν, ὡς οὐδεὶς ἕτερος.
Πάντα δύνασαι, ὡς Θεοῦ Μήτηρ. Πάντα ἰσχύεις, ὡς πάντων ὑπερέχουσα κτισμάτων.
Οὐδέν σοι ἀδυνατεῖ, ἐὰν θελήσῃς μόνον.

Μὴ τὰ δάκρυά μου παρίδῃς· μὴ βδελύξῃ μου τὸν στεναγμόν· μὴ ἀπώσῃ μου τὸν ἐγκάρδιον πόνον· μὴ καταισχύνῃς μου τὴν εἰς σὲ προσδοκίαν· ἀλλὰ ταῖς μητρικαῖς σου δεήσεσι τὴν τοῦ ἀγαθοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ σου ἀβίαστον βιασαμένη εὐσπλαγχνίαν, ἀξίωσόν με τὸν ταλαίπωρον καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου τὸ πρῶτον καὶ ἀρχαῖον ἐπαναλαβεῖν κάλλος τῆς ψυχῆς, τὴν τῶν παθῶν ἀμορφίαν ἀποβαλεῖν, ἐλευθερωθῆναι ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, δουλωθῆναι τῇ δικαιοσύνῃ, ἐκδύσασθαι τὸν μιασμὸν τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς, ἐνδύσασθαι τὸν ἁγιασμὸν τῆς ψυχικῆς καθαρότητος, νεκρωθῆναι τῷ κόσμῳ, ζῆσαι τῇ ἀρετῇ· ὁδοιποροῦντί μοι συνοδεύουσα, ἐν θαλάσσῃ πλέοντι συμπλέουσα, ἀεὶ πολεμοῦντάς με δαίμονας νικῶσα, ἀγρυπνοῦντά με ἐνισχύουσα, ὑπνοῦντα διαφυλάττουσα, θλιβόμενον παραμυθουμένη, ὀλιγοψυχοῦντα παρακαλοῦσα, ἀσθενοῦντα ῥωννύουσα, ἀδικούμενον ῥυομένη, συκοφαντούμενον ἀθωοῦσα, εἰς θάνατον κινδυνεύοντα συντόμως προφθάνουσα, φοβερόν με ὁρατοῖς ἐχθροῖς καὶ ἀοράτοις δεικνύουσα καθ᾿ ἑκάστην, ἵνα γνώσωσι πάντες οἱ ἀδίκως τυραννοῦντές με δαίμονες τίνος δοῦλος ὑπάρχω.  ….

 

nektar – 2fA

                             

"Μνήμη Ξανθίππης "

 

-  Μνήμη Ξανθίππης, της οσίας κόρης της Καλύμνου

ΓΙΑΝΝΗ ΚΛ. ΖΕΡΒΟΥ, Γυμνασιάρχου Καλύμνου
και Γενικού Επιθεωρητού Μ. Εκπαιδεύσεως Δωδεκανήσου

"Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ"  (1951)

….   Ήτο ακόμη παιδούλα επτά ετών, αλλ’ ως αναγράφει και η Ιουλία εις τα «Απομνημονεύματα» και τας «Γραμμάς» των αναμνήσεων της, η Ξανθίππη παρά την μικράν ηλικίαν της έζη με συγκινήσεις και θρησκευτικά συναισθήματα δυσαναλόγως βαθύτερα και κατείχετο από ηθικάς σκέψεις ή ιερούς λογισμούς υπέρ το μέτρον των παιδικών χρόνων.

Μαθήτριαν εις τα πρώτα σχολικά έτη απησχόλει ήδη και κατείχεν η μυστική αναζήτησις : «Σαν ποιό πράγμα είναι το πλέον έμορφο εις τον κόσμο».
Και επ’ ευκαιρία εκκλησιασμού εις τον εσπερινόν, —εν τω Ναώ της «Παναγίας της Καλαμιώτισσας»— προσατενίζουσα την εικόνα Της, είδεν ως εν οράσει, ότι η αγία εικόνα της Παναγίας έπαιρνε σάρκα και ζωντάνευε.
Και καθώς η Παναγία επλησίασεν άνωθεν την Ξανθίππη, μια φωνή της ήλθεν και ήκουσε : «Ιδού τι είναι το ωραιότερον (πλάσμα του Θεού) εις τον κόσμον».
Με υπερφυσικόν θείον φως και άγιον κάλλος έλαμψε το πρόσωπον της Παναγίας.

«Και παρευθύς», ως διηγήθη η ιδία εις την Ιουλίαν, ήτις και το αναγράφει, «η ψυχή της εγέμισεν από αγάπην απεριόριστον προς την μητέρα του Θεού και έβλεπε, έβλεπε την Παναγίαν με τόσην δύναμιν αφοσιώσεως, που ετελείωσεν ο εσπερινός και εκείνη δεν επήρεν είδησιν.
Παρέμεινε βυθισμένη ες την οπτασία της, μέχρις ότου ο ιερεύς, μετά το πέρας ήδη του εσπερινού, την αντελήφθη μόνην και την αφύπνισεν.»

Εις ουδένα τότε εξεμυστηρεύθη την οπταοίαν.
Θαυμασίως δε βαστάζουσα το υπεράνθρωπον βάρος, διετέλεσε προσευχομένη και νηστεύουσα και εν σιωπή παιδικής αγνωσίας οιονεί ελαφρουμένη υπό θείας χάριτος και υπό Αγγέλου φύλακος παραβοηθουμένη.  ….

Μνήμη Ξανθίππης, 2021

2φΑ

"Αδήριτη ανάγκη.. "

 

-  Στέλιος Κούκος

“Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε,
Γεθσημανή τω χωρίω…”!

Εκεί στην Γεθσημανή και μεις! Πάντα τέτοιες μέρες! Κατ’ έτος!
Στο πιο δροσερό απάγκιο των ψυχών! Και των σωμάτων!
Οι ετήσιες ανά ψυχή, δεκαπενθήμερες διακοπές αναψυχής μας!
Συμμετέχοντας σ’ αυτό το θερινό ταξίδι, το οποίο μοιάζει σαν μία αδήριτη ανάγκη.
Που είναι ξενύχτισμα και ξεπροβόδισμα της Παναγίας!

Μια δεκαπενθήμερη ετοιμασία γι’ αυτόν τον τελικό χωρισμό και αποχαιρετισμό, κι’ αυτήν την ένωση! Αφού τον κόσμο ου κατέλιπε!
Την Μετάσταση και Ανάσταση της Θεοτόκου!
Που έγινε το μέγα Πάσχα του θέρους!
Το μέγα και λαμπρό καλοκαιρινό Πάσχα των Ελλήνων, αλλά και όλων των Ορθοδόξων.
Η Λαμπρή της Παναγίας!

Και εκεί στο μέγα καύμα, τον καύσωνα και στην μεγάλη πυροβασία του πυρίκαυστου ελληνικού καλοκαιριού, οι δεκαπέντε ημέρες της Παναγίας μοιάζουν να αποτελούν δροσερά μελτέμια!
Παρόμοια με τις νεφέλες, που μετέφεραν τους Αποστόλους στην Γεθσημανή!

Αυτές μας μεταφέρουν και μας κάθε μέρα στο χωρίο Γεθσημανή.
Που γίνεται αυτές τις μέρες το κέντρο του κόσμου. Η πρωτεύουσα του!
Το κέντρο και το νόημα της ζωής.
Το μέσα του καλοκαιριού! Το νόημά του!

Γιατί η Κοίμηση, η Ανάσταση και Μετάσταση αποτελεί, εν τέλει, πανηγύρι ζωής!
Πόσο κενό και βαρετό θα έμοιαζε το αργόσυρτο ελληνικό καλοκαίρι χωρίς τα πανηγύρια και τις γιορτές του!
Των αγίων του, της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, το Πάσχα της Παναγίας, την απόδοση της εορτής Της.

Πανηγυράκια όμως, είναι και οι καθημερινές Παρακλήσεις!
Εκεί βρίσκουν οι ψυχές απάγκιο και αναψυχή!
Και ψυχωμένες επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους ως πολίτες της Γεθσημανής!

Τούτες τις μέρες, κάθε εκκλησία, παρεκκλήσι και ξωκλήσι γίνεται Γεθσημανή!
Πρωτεύουσα της Παναγίας! Εν μέσω πόλεων, κωμοπόλεων και παντός χωρίου!
Εν όρεσι και σπηλαίοις! Και παρά θιν’ αλός, πλάι στο κύμα!

Κάθε ναός γίνεται σημείο Μετάστασης!
Και το χωρίο Γεθσημανή έγινε προς ώρας μια συμπυκνωμένη οικουμένη, και διά παντός οικουμένη, που φιλοξένησε τους Αποστόλους που προσκλήθηκαν απ’ όλο τον κόσμο για την θαυμαστή αυτή Κοίμηση!

Και έτσι πλέον η Γεθσημανή αποτελεί μια διευρυμένη οικουμένη, αφού σε λίγο θα ενωθεί και με τον ουρανό!
Η Υπεραγία Θεοτόκος, άλλωστε, γεννήθηκε για να ενώνει εσαεί την γη με τον ουρανό.
Και εν ζωή και μετά την κοίμησή Της!

Και οι όμορφες, κατανυκτικές δειλινές Παρακλήσεις αποτελούν άμεση παραμυθία των ψυχών! Και έχουν άμεση επίδραση σε όλο τον ψυχικό μας κόσμο, σε όλη την ανθρώπινη υπόσταση.
Οι καρδιές μας γίνονται και οι ίδιες Γεσθημανές, για να αποχαιρετίσουν και να υποδεχθούν για πάντα την Υπεραγία Θεοτόκο!

Και Σε μεσίτρια έχουμε!

 

pemptousia – 2φΑ

                                                    

"Στο χείλος της αβύσσου "

 

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ  -  "Άγνωστοι οι δρόμοι του Κυρίου"

Για εμάς τους Χριστιανούς, το κεντρικό σημείο του σύμπαντος και η ύψιστη έννοια της ιστορίας ολόκληρου του κόσμου είναι ο ερχομός του Ιησού Χριστού.
Ήρθε με άκρα πραότητα, φτωχότερος των φτωχών «μη έχων πού την κεφαλήν κλίναι».
Δεν είχε καμιά αυθεντία, ούτε στην πολιτεία, ούτε στη Συναγωγή, από αποκάλυψη εκ των άνω. Δεν πολέμησε τους αντιπάλους του.
Και απομένει σ’ εμάς να τον αναγνωρίσουμε σαν Παντοκράτορα, ακριβώς γιατί «εαυτόν εκκένωσε μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), αφού υπέστη τελικά μαρτυρικό θάνατο…

Μερικές φορές οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν μας βάζουν στη θέση ενός ταξιδιώτη που ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του στο χείλος της αβύσσου, από το οποίο είναι αδύνατο να επιστρέψει.
Η άβυσσος είναι το σκότος της άγνοιας και ο φόβος της αιχμαλωσίας από τον θάνατο.
Μόνο η ενέργεια της αγιασμένης απελπισίας, θα μας κάνει ικανούς να τα υπερπηδήσουμε.

Αφού πεισθούμε από κάποια μυστηριώδη δύναμη, ριχνόμαστε στο άγνωστο επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου. Και τι συμβαίνει;
Αντί να σπάσουμε το κεφάλι μας στους βράχους, αισθανόμαστε ένα αόρατο χέρι να μας οδηγεί ευγενικά και να σωζόμαστε.
Το να ριχτούμε στο άγνωστο, σημαίνει εμπιστοσύνη στον Θεό.
Απελπισμένοι από τους ισχυρούς της γης, αρχίζουμε να ερευνούμε για μια νέα ζωή, στην οποία η πρώτη θέση δίνεται στον Χριστό.

Άγνωστοι οι δρόμοι του Κυρίου.
Ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να τους ανακαλύψει.
Ο Θεός με την εμφάνιση του μας αποκάλυψε το μοναδικό δρόμο για την αιώνια λύτρωση.
Μας έδωσε παράδειγμα σε όλα…
Είναι ζωτικό να ζούμε «εν τη προσευχή», για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε με σθένος στην καταστρεπτική επίδραση του έξω κόσμου.
Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους.

Μη σκέπτεστε ότι υπάρχει κάποιο λάθος και ότι θα μπορούσατε όλο αυτό να το επιτύχετε κάπου αλλού και να το αποκτήσετε χωρίς κόπο.
Εκείνο που τώρα υπομένετε, θα σας καταλογισθεί ως μαρτύριο…
Το να μειώνουμε το προσωπικό σχέδιο του Θεού για μας, δεν είναι μόνο σφάλμα, αποτελεί αμαρτία.

 

anastasiosk – 2φΑ

                                            

"Μεταμόρφωση επιθυμιών "

 

-  Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ
ΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Μέ­σα στα ό­ρια της γης υ­πάρ­χει α­κό­ρε­στη πεί­να και ά­σβε­στη δί­ψα Θε­ο­γνω­σί­ας, δι­ό­τι ο
α­γώ­νας μας εί­ναι να φθά­σου­με τον Ά­φθα­στο, να δού­με τον Α­ό­ρα­το, να γνω­ρί­σου­με Αυ­τόν που βρί­σκε­ται πέ­ρα α­πό κά­θε γνώ­ση.

Η ορ­μή αυ­τή αυ­ξά­νει α­κα­τά­παυ­στα σε κά­θε άν­θρω­πο, ό­ταν το Φως της Θε­ό­τη­τας ευδο­κή­σει να τον κα­ταυ­γά­σει, έ­στω και με κά­ποι­α α­μυ­δρά προ­σέγ­γι­σή Του, δι­ό­τι τότε στους νο­ε­ρούς ο­φθαλ­μούς μας α­πο­κα­λύ­πτε­ται σε ποι­ά ά­βυσ­σο δι­α­μέ­νου­με.
Η όρα­ση αυ­τή κα­τα­πλήσ­σει ό­λο τον άν­θρω­πο, και τό­τε η ψυ­χή του δεν γνω­ρί­ζει ανάπαυ­ση και δεν μπο­ρεί να τη βρει, μέ­χρις ό­του ε­λευ­θε­ρω­θεί πλή­ρως α­πό το σκοτάδι που την
δι­α­κα­τέ­χει, μέ­χρις ό­του γε­μί­σει α­πό την Α­κό­ρε­στη Τρο­φή, μέ­χρις ότου το Φως αυ­τό αυ­ξη­θεί στην ψυ­χή και ε­νω­θεί μα­ζί της τό­σο, ώ­στε Φως και ψυ­χή να γί­νουν έ­να, προ­κα­ταγ­γέλ­λον­τας τη θέ­ω­σή μας στη Θεί­α δό­ξα.

Η Με­τα­μόρ­φω­ση του Κυ­ρί­ου α­πο­τε­λεί στε­ρε­ό θε­μέ­λιο της ελ­πί­δας για τη μεταμόρφω­ση
ό­λης της ζω­ής μας —η ο­ποί­α τώ­ρα εί­ναι γε­μά­τη α­πό κό­πο, α­σθέ­νει­ες, φό­βο— σε ζω­ή
ά­φθαρ­τη και θε­ο­ει­δή.
Εν τού­τοις, η α­νά­βα­ση αυ­τή στο υ­ψη­λό ό­ρος της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως συν­δέ­ε­ται με μεγά­λο
α­γώ­να. Ό­χι σπά­νια ε­μείς ε­ξα­σθε­νού­με α­πό την αρ­χή αυ­τού του α­γώ­να και απελ­πι­σί­α
φαί­νε­ται να κυ­ρι­εύ­ει την ψυ­χή.

Σε τέ­τοι­ες ώ­ρες μαρ­τυ­ρι­κής πα­ρα­μο­νής στα ό­ρια με­τα­ξύ του Α­προ­σί­του Φω­τός της
Θε­ό­τη­τας που έλ­κει προς τον ε­αυ­τό Του και της α­πει­λη­τι­κής α­βύσ­σου του σκό­τους, να ενθυμού­μα­στε τα δι­δάγ­μα­τα των Πα­τέ­ρων μας, οι ο­ποί­οι δι­ή­νυ­σαν την ο­δό αυ­τή ακολου­θών­τας τον Χρι­στό, και «ε­ζω­σμέ­νοι τας ο­σφύ­ας η­μών» να παίρ­νου­με δύ­να­μη με την
κρα­ται­ά ελ­πί­δα σε Ε­κεί­νον, ο Ο­ποί­ος με την πα­λά­μη Του βα­στά­ζει α­κό­πως όλη την κτί­ση. Να θυ­μό­μα­στε ό­τι στη ζω­ή μας πρέ­πει να ε­πα­να­λη­φθεί κα­τά τον ί­διο τρό­πο ό,τι έ­γι­νε στη ζω­ή του Υι­ού του Αν­θρώ­που, για να ε­λευ­θε­ρω­θού­με α­πό κά­θε φό­βο και ο­λι­γο­ψυ­χί­α.

Η ο­δός εί­ναι κοι­νή σε ό­λους μας κα­τά τον λό­γο Αυ­τού του Χριστού: «Ε­γώ ει­μι η οδός»· και γι’ αυ­τό εί­ναι και μο­να­δι­κή, δι­ό­τι «ου­δείς έρ­χε­ται προς τον Πα­τέ­ρα, ει μη δι’ Ε­μού».

Αν ο Κύ­ριος «ε­πει­ρά­σθη», και ε­μείς πρέ­πει να πε­ρά­σου­με δια του πυ­ρός των πειρασμών.
Αν ο Κύ­ριος κα­τα­δι­ώ­χθη­κε, και ε­μείς ε­πί­σης θα δι­ω­χθού­με α­πό τις ί­δι­ες εκεί­νες δυ­νά­μεις, οι ο­ποί­ες δί­ω­καν τον Χρι­στό.
Αν ο Κύ­ριος έ­πα­θε και σταυ­ρώ­θη­κε, και ε­μείς α­να­πό­φευ­κτα ο­φεί­λου­με να πά­σχου­με και να σταυ­ρω­νό­μα­στε έ­στω, ί­σως, και πά­νω σε α­ό­ρα­τους σταυ­ρούς, ε­φό­σον πράγματι Τον
α­κο­λου­θού­με στις ο­δούς της καρ­δί­ας μας.

Αν ο Κύ­ριος με­τα­μορ­φώ­θη­κε, και ε­μείς θα με­τα­μορ­φω­θού­με και ε­νώ ακό­μη βρισκόμαστε πά­νω στη γη, αν ο­μοι­ω­θού­με προς Αυ­τόν στις ε­σω­τε­ρι­κές επιθυμί­ες μας.  ….

 

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΚΕΙΜΕΝΑ

2φΑ

                                              

"Δειλινές καμπάνες.. "

 

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ
"ΔΕΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ"

«Έχει μια λύπη η δέησή μας,
από έναν παιδικό καιρό που ξανάνθισε
μια τρυφερότητα νησιώτικης ακρογιαλιάς
που καθρεφτίζει τους οικτιρμούς σου.

Κατέβα από τους λόφους,
φέρε την πηγή του ελέους σου, ν’ αναβλύσει πλάι στην πληγή μας.

Μάζεψε πάλι εκ περάτων
τα μηνύματα της χαράς,
φόρτωσέ τα πάνω σε δειλινές καμπάνες
που σημαίνουν την Παράκληση
και φέρτα να τα καρφώσεις
στεφάνι στην πόρτα μας.»

 

2fA

                                                   

                        

"Ἀπορήσας ἐκ πάντων.. "

 

-  Φώτης Κόντογλου
«Ἐπί σοί Χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις»

Ἀλλοίμονο! Ἀμύητοι, ἄπιστοι, ἀκατάνυχτοι εἴμαστε οἱ πιὸ πολλοὶ σήμερα, τώρα ποὺ ἔπρεπε νὰ προσπέσουμε μὲ δάκρυα καυτερὰ στὴν Παναγία καὶ νὰ ποῦμε μαζὶ μὲ τὸν Θεόδωρο Δούκα τὸν Λάσκαρη, ποὺ σύνθεσε μὲ συντριμένη καρδιὰ τὸν παρακλητικὸ κανόνα: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου με ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε».
«Σὰν τὰ μελίσσια ποὺ τριγυρίζουνε γύρω στὴν κερήθρα, ἔτσι κ᾿ ἐμένα μὲ ζώσανε οἱ ζαλάδες τῆς ζωῆς καὶ πέσανε ἀπάνω στὴν καρδιά μου καὶ τὴν κατατρυπᾶνε μὲ τὶς φαρμακερὲς σαγίτες τους.

Ἄμποτε, Παναγιά μου, νὰ σὲ βρῶ βοηθό, νὰ μὲ γλύτωσεις ἀπὸ τὰ βάσανα».
Μὰ ποιὸς ἀπό μας γυρεύει βοήθεια ἀπὸ τὴν Παναγία, ἀπὸ τὸν Χριστὸ κι᾿ ἀπὸ τοὺς ἁγίους;
Γυρεύουμε βoήθεια ἀπὸ τὸ κάθε τί, παρεκτῶς ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἀλλὰ τί βοήθεια μποροῦνε νὰ δώσουνε στὸν ἄνθρωπο τὰ εἴδωλα τὰ λεγόμενα «ἐπιστήμη» καὶ «τέχνη»;

Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ ἀναχωρητὴς λέγει: «Σ᾿ ὅλους τοὺς δρόμους ποὺ πορεύονται οἱ ἄνθρωποι σὲ τοῦτον τὸν κόσμο δὲv βρίσκουνε σὲ κανένα τὴν εἰρήνη, ὡς ποὺ vα σιμώσουμε στὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ.
Μὰ ἀλλοίμονο οἱ πιὸ πολλοὶ ἄvθρωποι εἶναι «οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα» ὅπως λέγει ὁ Παῦλος. Ὅποιος δὲν ἔχει τὴν πίστη μέσα στὴν καρδιά του, τί ἐλπίδα μπορεῖ νἄχει; Ὅπου ν᾿ ἀκουμπήσει ὅλα εἶναι σάπια.

Γι᾿ αὐτὸ κι᾿ ὁ ὑμνογράφος ποὺ εἴπαμε, λέγει στὴν Παναγία:
«Ἀπορήσας ἐκ πάντων, ὀδυνηρῶς κράζω σοι· πρόφθασον, θερμὴ προστασία, καὶ τὴν βοήθειαν δός μοι τῷ δούλῳ σου τῷ ταπεινῷ καὶ ἀθλίω».
Ὅλα λέγει, τὰ δοκίμασα, μὰ κανένα πράγμα δὲ μπόρεσε vα μὲ ξαλαφρώσει.
Γιὰ τοῦτο φωνάζω Ἐσένα μὲ θρῆνο πικρόν, καὶ λέγω: Πρόφταξε καὶ δόσε τὴ βοήθειά σου σὲ μένα τὸν ταπεινὸ κι᾿ ἄθλιο δοῦλο σου».  …

 

nektar - 2fA

                                                                     

"Δεκαπενταύγουστος "

 

-  Τοῦ Ὁσίου καί θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου

"ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ"

Ὅταν ἡ ψυχὴ κατέχεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε ὤ, πῶς εἶναι ὅλα εὐχάριστα, ἀγαπημένα καὶ χαρούμενα. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη ὅμως συνεπάγεται θλίψη· κι ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο μεγαλύτερη εἶναι κι ἡ θλίψη.

Ἡ Θεοτόκος δὲν ἁμάρτησε ποτέ, οὔτε κἂν μὲ τὸν λογισμό, καὶ δὲν ἔχασε ποτὲ τὴ Χάρη, ἀλλὰ κι Αὐτὴ εἶχε μεγάλες θλίψεις.
Ὅταν στεκόταν δίπλα στὸν Σταυρό, τότε ἦταν ἡ θλίψη Της ἀπέραντη σὰν τὸν ὠκεανὸ κι οἱ πόνοι τῆς ψυχῆς Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτεροι ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Ἀδὰμ μετὰ τὴν ἔξωση ἀπὸ τὸν Παράδεισο, γιατὶ κι ἡ ἀγάπη Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο. Κι ἂν ἐπέζησε, ἐπέζησε μόνο μὲ τὴ Θεία δύναμη, μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου, γιατὶ ἦταν θέλημὰ Του νὰ δῇ τὴν Ἀνάσταση κι ὕστερα, μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του, νὰ παραμείνη παρηγοριὰ καὶ χαρὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ τοῦ νέου χριστιανικοῦ λαοῦ.

Ἐμεῖς δὲν φτάνουμε στὴν πληρότητα τῆς ἀγάπης τῆς Θεοτόκου, καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ ἐννοήσωμε πλήρως τὸ βάθος τῆς θλίψεώς Της.
Ἡ ἀγάπη Της ἦταν τέλεια. Ἀγαποῦσε ἄπειρα τὸν Θεὸ καὶ Υἱό Της, ἀλλ᾿ ἀγαποῦσε καὶ τὸν λαὸ μὲ μεγάλη ἀγάπη. Καὶ τί αἰσθανόταν τάχα, ὅταν ἐκεῖνοι, ποὺ τόσο πολὺ ἀγαποῦσε ἡ Ἴδια καὶ ποὺ τόσο πολὺ ποθοῦσε τὴ σωτηρία τους, σταύρωναν τὸν ἀγαπημένο Υἱὸ Της;

Αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ συλλάβωμε, γιατί ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι λίγη. Κι ὅμως ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας ὑπῆρξε ἀπέραντη καὶ ἀκατάληπτη, ἔτσι ἀπέραντος ἦταν κι ὁ πόνος Της, ποὺ παραμένει ἀκατάληπτος γιὰ μᾶς.

Ἄσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πὲς σ᾿ ἐμᾶς τὰ παιδιά Σου, πῶς ἀγαποῦσες τὸν Υἱό Σου καὶ Θεό, ὅταν ζοῦσες στὴ γῆ;
Πῶς χαιρόταν τὸ πνεῦμα Σου γιὰ τὸν Θεὸ καὶ Σωτῆρα Σου;
Πῶς ἀντίκρυζες τὴν ὀμορφιὰ τοῦ προσώπου Του;
Πῶς σκεφτόσουν ὅτι Αὐτὸς εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ Τὸν διακονοῦν μὲ φόβο καὶ ἀγάπη ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν;

Πές μας, τί ἔνοιωθε ἡ ψυχή Σου, ὅταν κρατοῦσες στὰ χέρια Σου τὸ Θαυμαστὸ Νήπιο;
Πῶς τὸ ἀνέτρεφες; Πῶς πονοῦσε ἡ ψυχή Σου, ὅταν μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ Τὸν ἀναζητοῦσες τρεῖς μέρες στὴν Ἱερουσαλήμ;
Ποιάν ἀγωνία ἔζησες, ὅταν ὁ Κύριος παραδόθηκε στὴ σταύρωση καὶ πέθανε στὸν Σταυρό;

Πές μας, ποιά χαρὰ αἰσθάνθηκες γιὰ τὴν Ἀνάσταση ἢ πῶς σπαρταροῦσε ἡ ψυχή Σου ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ Κυρίου μετὰ τὴν Ἀνάληψη;

Οἱ ψυχές μας λαχταροῦν νὰ γνωρίσουν τὴ ζωή Σου μὲ τὸν Κύριο στὴ γῆ· ἀλλὰ Σὺ δὲν εὐδόκησες νὰ τὰ παραδώσῃς ὅλ᾿ αὐτὰ στὴ Γραφή, ἀλλὰ σκέπασες τὸ μυστήριό Σου μὲ σιγή.

Πολλὰ θαύματα καὶ ἐλέη εἶδα ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ τὴ Θεοτόκο, ἀλλὰ μοῦ εἶναι τελείως ἀδύνατο ν’ ἀνταποδώσω κάπως αὐτὴ τὴν ἀγάπη.

Τί ν᾿ ἀναταποδώσω ἐγὼ στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ποὺ δὲν μὲ περιφρόνησε ἐνῶ ἤμουν βυθισμένος στὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ μ᾿ ἐπισκέφθηκε σπλαγχνικὰ καὶ μὲ συνέτισε;
Δὲν Τὴν εἶδα, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νὰ Τὴν ἀναγνωρίσω ἀπὸ τὰ γεμάτα χάρη λόγια Tης καὶ τὸ πνεῦμα μου χαίρεται κι ἡ ψυχή μου παρασύρεται τόσο ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς Αὐτήν, ὥστε καὶ μόνη ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματὸς Tης γλυκαίνει τὴν καρδιά μου.

Ὅταν ἤμουν νεαρὸς ὑποτακτικός, προσευχόμουν μιὰ φορὰ μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καὶ μπῆκε τότε στὴν καρδιά μου ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ κι ἄρχισε ἀπὸ μόνη της νὰ προφέρεται ἐκεῖ.

Μιὰ ἄλλη φορὰ ἄκουγα στὴν ἐκκλησία τὴν ἀνάγνωση τῶν προφητειῶν τοῦ Ἡσαΐα, καὶ στὶς λέξεις «Λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε» (Ἡσ. α 16) σκέφτηκα: Μήπως ἡ Παναγία ἁμάρτησε ποτέ, ἔστω καὶ μὲ τὸν λογισμὸ;.
Καί ὢ τοῦ θαύματος! Μέσα στὴν καρδιά μου μιὰ φωνὴ ἑνωμένη μὲ τὴν προσευχὴ πρόφερε ρητῶς: «Ἡ Θεοτόκος ποτὲ δὲν ἁμάρτησε, οὔτε κἂν μὲ τὴν σκέψη».
Ἔτσι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μαρτυροῦσε στὴν καρδιά μου γιὰ τὴν ἁγνότητὰ Της.

Ἐν τούτοις κατὰ τὸν ἐπίγειο βίο Tης δὲν εἶχε ἀκόμα τὴν πληρότητα τῆς γνώσεως καὶ ὑπέπεσε σ᾿ ὁρισμένα ἀναμάρτητα λάθη ἀτέλειας.
Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο· ὅταν ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, δὲν ἤξερε ποὺ εἶναι ὁ Υἱὸς Της καὶ Τὸν ἀναζητοῦσε τρεῖς μέρες μὲ τὸν Ἰωσήφ (Λουκ. β´ 44-46).

Ἡ ψυχή μου γεμίζει ἀπὸ φόβο καὶ τρόμο, ὅταν ἀναλογίζομαι τὴν δόξα τῆς Θεομήτορος.
Εἶναι ἐνδεὴς ὁ νοῦς μου καὶ φτωχὴ κι ἀδύναμη ἡ καρδιά μου, ἀλλὰ ἡ ψυχή μου χαίρεται καὶ παρασύρομαι στὸ νὰ γράψω ἔστω καὶ λίγα λόγια γι᾿ Αὐτήν.
Ἡ ψυχή μου φοβᾶται νὰ τὸ ἀποτολμήσῃ, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη μὲ πιέζει νὰ μὴν κρύψω τὶς εὐεργεσίες τῆς εὐσπλαγχνίας Tης.

Ἡ Θεοτόκος δὲν παρέδωσε στὴ Γραφὴ οὔτε τὶς σκέψεις Tης οὔτε τὴν ἀγάπη Tης γιὰ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Tης οὔτε τὶς θλίψεις τῆς ψυχῆς Tης, κατὰ τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως, γιατὶ οὔτε καὶ τότε θὰ μπορούσαμε νὰ τὰ συλλάβωμε. Ἡ ἀγάπη Tης γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ἰσχυρότερη καὶ φλογερότερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν Χερουβεὶμ καὶ τῶν Σεραφεὶμ κι ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων καὶ Ἀρχαγγέλων ἐκπλήσσονται μ᾿ Αὐτήν.

Παρ᾿ ὅλο ὅμως ποὺ ἡ ζωὴ τῆς Θεοτόκου σκεπαζόταν, θὰ λέγαμε, ἀπὸ τὴν ἅγια σιγή, ὁ Κύριος φανέρωσε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πὼς ἡ Παναγία μας ἀγκαλιάζει μὲ τὴν ἀγάπη Tης ὅλο τὸν κόσμο καὶ βλέπει μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς καί ὅπως καὶ ὁ Υἱὸς Tης, ἔτσι κι Ἐκείνη σπλαγχνίζεται καὶ ἐλεεῖ τοὺς πάντες.

Ὢ, καὶ νὰ γνωρίζαμε πόσο ἀγαπᾶ ἡ Παναγία ὅλους, ὅσους τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, καὶ πόσο λυπᾶται καὶ στενοχωριέται γιὰ κείνους ποὺ δὲν μετανοοῦν! Αὐτὸ, τὸ δοκίμασα μὲ τὴν πείρα μου.

Δὲν ψεύδομαι, λέγω τὴν ἀλήθεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πὼς γνωρίζω πνευματικὰ τὴν Ἄχραντη Παρθένο. Δὲν Τὴν εἶδα, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νὰ γνωρίσω Αὐτὴν καὶ τὴν ἀγάπη Tης γιὰ μᾶς.
Χωρὶς τὴν εὐσπλαγχνία Tης ἡ ψυχὴ θὰ εἶχε χαθῆ ἀπὸ πολὺν καιρό.
Ἐκείνη ὅμως εὐδόκησε νὰ μ᾿ ἐπισκεφθῇ καὶ νὰ μὲ νουθετήσῃ, γιὰ νὰ μὴν ἁμαρτάνω.
Μοῦ εἶπε: Δὲν μ᾿ ἀρέσει νὰ βλέπω τὰ ἔργα σου».
Τὰ λόγια Της ἦταν εὐχάριστα, ἤρεμα, μὲ πραότητα καὶ συγκίνησαν τὴν ψυχή.
Πέρασαν πάνω ἀπὸ σαράντα χρόνια, μὰ ἡ ψυχή μου δὲν μπορεῖ νὰ λησμονήσῃ ἐκείνη τὴ γλυκειὰ φωνὴ καὶ δὲν ξέρω πῶς νὰ εὐχαριστήσω τὴν ἀγαθὴ καὶ σπλαγχνικὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Ἀληθινά, Αὐτὴ εἶναι ἡ βοήθειά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ μόνο τ᾿ ὄνομά Της χαροποιεῖ τὴν ψυχή.
Ἀλλὰ κι ὅλος ὁ οὐρανὸς κι ὅλη ἡ γῆ χαίρονται μὲ τὴν ἀγάπη Tης.
Ἀξιοθαύμαστο κι ἀκατανόητο πράγμα. Ζῆ στοὺς οὐρανοὺς καὶ βλέπει ἀδιάκοπα τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν λησμονεῖ κι ἐμᾶς τοὺς φτωχοὺς κι ἀγκαλιάζει μὲ τὴν εὐσπλαγχνία Της ὅλη τὴ γῆ κι ὅλους τοὺς λαούς.
Αὐτὴ τὴν Ἄχραντη Μητέρα Του ὁ Κύριος τὴν ἔδωσε σ᾿ ἐμᾶς.

Αὐτὴ εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἐλπίδα μας.
Αὐτὴ εἶναι ἡ πνευματική μας Μητέρα καὶ βρίσκεται κοντά μας κατὰ τὴ φύση σὰν ἄνθρωπος καὶ κάθε χριστιανικὴ ψυχὴ ἑλκύεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς Αὐτήν.

 

nektar – 2fA