"Υπέρ πλεόντων..."

Κώστας Τσιρόπουλος

Θάμπος και σιωπή. Και δάκρυα μπροστά στο θαύμα που δεν κουράζεται, που δεν ατονεί, που δεν αλλοιώνεται με την επανάληψη. Η επανάληψη εκμηδενίζει το σκίρτημα του ανθρώπου που δεν έχει μάθει ν’ απορεί και να μεθά μέσα στον κόσμο του Θεού. Όταν χάσεις αυτή την εσωτερική παρθενικότητα και το επαναλαμβανόμενο μυστήριο δεν σ’ ερεθίζει, η λέπρα της ανίας σκεπάζει την ψυχή σου.

"Υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων,  νοσούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών, του Κυρίου δεηθώμεν."

. . . .

Ποιος σήμερα συλλογίζεται, ποιος αγκυλώνεται από την έγνοια τους; Έχουμε τόσο διαστραφεί, που ο πόνος, η απώλεια, η καταστροφή των άλλων, περνούν από πάνω μας και μένουμε εσωτερικά αδιάβροχοι. Πεθαίνουν από πείνα, πνίγονται, χάνονται σε πολέμους, υποφέρουν και εκτός από κάποιες μανάδες που λειώνει το πρόσωπο τους, που θαμπώνει το βλέμμα τους στυλωμένο στον δρόμο, οι άλλοι βιάζονται να λησμονήσουν. Άλλοι στέκονται επί ξυρού ακμής (στην κόψη του ξυραφιού) κι οι υπόλοιποι δεν διστάζουν να διασκεδάσουν, να ακολαστήσουν, ν’ ασχημονήσουν. Η ενότητα του κόσμου έχει θρυμματιστεί, για τούτο και τα δεινά έρχονται, το ένα πίσω από το άλλο καλπάζοντας και σκεπάζουν τις καρδιές μας.

Παρά την συντόμευση των αποστάσεων, είμαστε ο ένας πολύ μακριά από τον άλλο, απομονωμένοι στην εγωιστική απόλαυση της ζωής. Λαοί διχασμένοι, κόσμος διχασμένος, όπου ο καθένας κινείται σε ξεχωριστό ρυθμό, απορρίπτοντας τον ζυγό της αγάπης. Τι νόημα έχει για μας, αν πνίγονται χίλιοι άνθρωποι στον Ειρηνικό, αν πεθαίνουν χιλιάδες από πείνα στην Ινδία; Δεν βλέπουμε παρά την ηδονή μιας ευχάριστης βραδιάς, δεν έχουμε παρά την έγνοια να περάσουμε ένα πετυχημένο Σαββατοκύριακο. Και άνθρωποι, άνθρωποι που φέρνουν μέσα τους τα σημάδια της αδελφοσύνης μ’ εμάς, χάνονται.

Θεέ μου, πόσο μικρή και σκληρή βρίσκουμε την καρδιά μας! Πόσο ανεπαρκείς αισθανόμαστε να συμπάσχουμε με τους άλλους ανθρώπους! Πόσο μηδαμινή είναι η αντίδραση μας και η ευαισθησία μας μπροστά στην οδύνη των άλλων, που θα ‘ναι οι αιώνιοι συγκάτοικοι μας στον κόσμο Σου, στην άλλη ζωή!    

*  Κώστα Ε. Τσιρόπουλου «Μυστικός Δείπνος», Αστήρ 1965.

Share