"Σκίτσα 3D - by Nagai"

Στα 21 χρόνια του, ο Ιάπωνας καλλιτέχνης Nagai Hideyuki, είναι ήδη γνωστός σε όλο τον κόσμο, για την τεχνοτροπία της συλλογής του με σκίτσα 3D.

"Ζωγραφική 3D"

Η Ζωγραφική τριών διαστάσεων είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, όπου υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, για να δημιουργήσουν οι εξειδικευμένοι καλλιτέχνες τα εντυπωσιακά έργα τους.

Η προοπτική της ματιάς μας τότε, μπορεί και προσδίδει νόημα ακόμα και σε έναν απλό τοίχο ή στο αδιάφορο επίπεδο έδαφος.

"Εγώ ελπίζω να τη βολέψω."

"Νίτσε και Ελλάδα"

Φρειδερίκος Νίτσε (1844-1900)

«Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής, για να φωτιστεί αμέσως άπλετα».

"Η Γέννηση της Τραγωδίας" (1872) [απόσπασμα από το κεφάλαιο 15]

«Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει, ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα, τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών, είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο άλμα».

"Sture Linner"

Sture Linner (1917-2010)

Ο Σουηδός «Πολίτης του Κόσμου» και δραστήριο στέλεχος του ΟΗΕ σε απόμακρα σημεία του πλανήτη μας, γεννήθηκε στη Στοκχόλμη, σπούδασε αρχαία ελληνικά στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης και το 1943 με τον Ερυθρό Σταυρό, μετέφερε με πλοία τρόφιμα στην κατοχική Ελλάδα.

Απέκτησε τον τίτλο του υφηγητή της ελληνικής γλώσσας το 1943 και του επίτιμου καθηγητή το 1992 στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα, καθώς και του επίτιμου διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Κύπρου.

Κατά την περίοδο 1946-60 εργάστηκε για λογαριασμό σουηδικών βιομηχανικών εταιριών μεταξύ άλλων και σε χώρες της Αφρικής. Για ένα μικρό διάστημα ήταν επίσης υπεύθυνος του τμήματος κοινωνικών σχέσεων της Ένωσης Εργοδοτών Σουηδίας.

Το 1960 ο Στούρε Λιννέρ έγινε αναπληρωτής γενικός γραμματέας του ΟΗΕ και διευθυντής του τμήματος τεχνικής βοήθειας στο Κονγκό (πρώην Ζαΐρ). Από το 1961 ως το 1962 ήταν γενικός διευθυντής της αποστολής του ΟΗΕ στην περιοχή αυτή και ειδικός εκπρόσωπος του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Ντάγκ Χάμμαρσιολντ. Αργότερα διετέλεσε επικεφαλής της αποστολής του ΟΗΕ και εκπρόσωπος του Ερυθμού Σταυρού στην Καμπότζη και στην Αφρική.

Το 1963 ήταν αυτός που πρότεινε στη Σουηδική Ακαδημία τον Γιώργο Σεφέρη για το Βραβείο Νομπέλ, ενώ μετέφρασε στα σουηδικά και το συγγραφικό έργο του.
Υπήρξε ακόμα ο ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος της Σουηδικής Επιτροπής, για την Επιστροφή των Ελγινείων Μαρμάρων στην Ελλάδα.

Εγκατεστημένος στην Ελλάδα με την Ελληνίδα σύζυγό του Κλειώ Ταμπακοπούλου (1916–2005), ήταν έξοχος γνώστης του ελληνικού πολιτισμού και εξέδωσε μεταξύ άλλων τα βιβλία "Η Φρεντερίκα Μπρέμερ στην Ελλάδα" (1964), "Όμηρος" (1985) καθώς και μια σειρά εισαγωγές στην αρχαία λογοτεχνία. Εξέδωσε επίσης το βιβλίο "Η γέννηση της Ευρώπης" (1961) και τα απομνημονεύματά του με τον τίτλο "Η Οδύσσειά μου" (1982). Επίσης, έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων, Όμηρο, Θουκυδίδη, Ξενοφώντα, Αισχύλο, Άννα Κομνηνή και Μιχαήλ Ψελλό.

Το 2004 η ελληνική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο του «Πρεσβευτή του Ελληνισμού».

Επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα το 1943, ο Στούρε
Λιννέρ, γράφει στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου»:

...

Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου.

Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμή μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές, σε μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες, είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας.

Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε
διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.

Περίπου μα ώρα αργότερα, ήμασταν καθ’ οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα, έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο.

Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά.

Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο, γιατί θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, που επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες.

Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς.

Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε!»

Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε, ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη, αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως, με χειρουργό την Κλειώ.

Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας.

Λίγο καιρό αργότερα, η επαφή μας με το Δίστομο θ’ αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου.

Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ.

Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε τον λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων, που ήρθαμε με τρόφιμα.

Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους».

Σ’ αυτή του τη φράση, γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα.

*  Wikipedia – Google - “Η Μαύρη Βίβλος της Αντίστασης” - logia-tou aera.blogspot.gr

"Ένας άγγελος στο πάρκο.."

Κάποτε πρόσεξα ένα μικρό κορίτσι, που καθόταν μόνο του στο πάρκο. 


Όλοι το προσπερνούσαν και κανείς δεν σταματούσε να δει, γιατί ήταν τόσο θλιμμένο. 
Ντυμένο με ένα φθαρμένο ροζ φορεματάκι, ξυπόλυτο και βρώμικο, το κορίτσι απλά καθόταν εκεί και παρακολουθούσε τους ανθρώπους που περνούσαν. 
Ποτέ δεν δοκίμασε να τους μιλήσει. Ποτέ δεν πρόφερε μία λέξη. 
Πολλοί άνθρωποι πέρασαν από μπροστά της, αλλά κανένας δεν σταμάτησε.

Την επόμενη μέρα, η περιέργεια μου με οδήγησε πάλι στο πάρκο. Ήθελα να δω αν το μικρό κορίτσι θα ήταν εκεί. Και ναι, ήταν εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση όπως και την προηγούμενη μέρα και με το ίδιο λυπημένο βλέμμα. Σήμερα όμως, δεν θα έφευγα έτσι, θα έκανα ένα βήμα, θα πλησίαζα το μικρό κορίτσι. Ένα πάρκο γεμάτο κόσμο, δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να βρίσκεται ένα μικρό παιδί ολομόναχο.

Καθώς πλησίαζα, είδα την πλάτη του κοριτσιού. Είχε ένα περίεργο σχήμα. 
Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ίσως ο λόγος, που οι άνθρωποι την προσπερνούσαν χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να της μιλήσουν. Οι παραμορφώσεις δεν είναι καλοδεχούμενες στην κοινωνία μας, καταστρέφουν την αισθητική του εφησυχασμού μας.

Καθώς πλησίασα, το μικρό κορίτσι χαμήλωσε ελαφρά τα μάτια, για να αποφύγει το εξεταστικό βλέμμα μου. Μπορούσα τώρα να διακρίνω πιο καθαρά το σχήμα της πλάτης της. Είχε μια παράξενη καμπούρα. Της χαμογέλασα για να της δείξω ότι όλα ήταν εντάξει. Ήμουν εκεί για να τη βοηθήσω, για να μιλήσουμε.

Κάθισα δίπλα της και τη χαιρέτησα με ένα "γειά". Το μικρό κορίτσι έδειξε να ξαφνιάζεται και αφού με κοίταξε αμήχανα για λίγο, απάντησε "γειά". Της χαμογέλασα πάλι και μου χαμογέλασε κι αυτή ντροπαλά. Αρχίσαμε να μιλάμε για το πάρκο, για τα παιδιά, για τα πουλάκια και τα λουλούδια και συνεχίσαμε μέχρι που σουρούπωσε και το πάρκο άδειασε από κόσμο. Τότε τη ρώτησα, γιατί ήταν τόσο θλιμμένη.

Το μικρό κορίτσι με κοίταξε με το λυπημένο μουτράκι του και απάντησε ανασηκώνοντας τον ώμο του "Mα, γιατί είμαι διαφορετική... "
"Αυτό είναι αλήθεια", είπα εγώ χαμογελώντας.
"Το ξέρω" είπε το μικρό κορίτσι και φάνηκε να μελαγχολεί περισσότερο.
"Μικρή μου" της είπα, "είσαι πραγματικά διαφορετική, γιατί μοιάζεις με έναν γλυκό και αθώο άγγελο".

Με κοίταξε ξαφνιασμένη και χαμογέλασε, μετά σηκώθηκε αργά και είπε "αλήθεια το λες;"
"Ναι, είσαι σαν ένας μικρός φύλακας άγγελος, που στάλθηκε να φυλάει τους ανθρώπους που περνούν".

Τα μάτια της έλαμψαν, ένα γλυκό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της.

Έκανε με το κεφάλι της μια χαρούμενη κίνηση κι αμέσως άνοιξε η πλάτη του ροζ φορέματος της και από μέσα βγήκαν και απλώθηκαν δυο λευκές φτερούγες.
"Ναι" είπε, "αυτό ακριβώς είμαι, είμαι ο δικός σου φύλακας άγγελος".

Έμεινα άφωνος κι αναρωτιόμουν, μήπως όλα αυτά ήταν παιχνίδια της φαντασίας μου.

Τότε το κορίτσι, κοιτάζοντας με πάντα με τα γελαστά του μάτια κι ενώ χανόταν σιγά-σιγά στο μισοσκόταδο, συνέχισε: "Σου φανερώθηκα, γιατί έπαψες πια να με αγνοείς και για να σε ευχαριστήσω που σκέφτηκες να με βοηθήσεις. Μπορεί να μη με ξαναδείς σαν άγγελο, όμως να ξέρεις πως πάντα θα βρίσκομαι στον δρόμο σου, όποια μορφή και να ‘χω.
Μη με ξεχνάς!"

*  http://www.agioritikovima.gr [επεξ.]

"Το σχολείο της Γέφυρας"

Ένας αθέατος ήρωας του καιρού μας, μαζεύει κάθε μέρα τα παιδιά μιας παραγκούπολης και τα μαθαίνει γράμματα, κάτω από μια γέφυρα στην Ινδία.

Στο Νέο Δελχί, κάτω από μια γέφυρα του metro, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα. Γύρω στα 70 παιδιά, από τις γειτονικές παραγκουπόλεις, παρακολουθούν μαθήματα στο υπαίθριο σχολείο που έχει στήσει εκεί ένας αφανής ήρωας: Ο 40χρονος Rajesh Kumar Sharma.

Πατέρας τριών παιδιών και ο ίδιος ο Sharma, υποχρεώθηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων να παρατήσει το Κολέγιο όπου σπούδαζε. Και όπως παρατήρησε, το ίδιο ακριβώς συνέβαινε με πολλά παιδιά στην περιοχή. Δεν πήγαιναν σχολείο, γιατί οι οικογένειές τους δεν το άντεχαν οικονομικά.

«Όποτε περνούσα από την περιοχή, έβλεπα παιδιά να χασομεράνε από εδώ κι από κει, σπαταλώντας τον χρόνο τους» είπε ο ίδιος, εξηγώντας πώς ξεκίνησε το όλο εγχείρημα. Σκέφτηκε λοιπόν να δημιουργήσει ένα δωρεάν σχολείο. Και επειδή δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να χτίσει – ή έστω να νοικιάσει – ένα μέρος για να κάνει μάθημα, έβαψε δύο τοίχους μαύρους για να τους χρησιμοποιήσει σαν πίνακα της τάξης και άρχισε να διδάσκει κάτω από μια γέφυρα.

Παράλληλα, προσπάθησε να πείσει τους εργάτες και τους αγρότες της περιοχής, να επιτρέψουν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, αντί να δουλεύουν για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα. Σύντομα, άρχισαν να καταφθάνουν στο «υπαίθριο σχολείο» παιδιά, που υπό άλλες συνθήκες θα δούλευαν από εδώ και από κει, χωρίς να έχουν την παραμικρή τύχη να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη μοίρα της φτώχειας.

Στο σχολείο τα μαθήματα ξεκινάνε από τα βασικά. Στόχος είναι να προετοιμαστούν τα παιδιά, για να συνεχίσουν σε κάποιο δημόσιο σχολείο. Όταν ξεκίνησε πέρσι το εγχείρημα, είχε 140 μαθητές. Τώρα, τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς, όπως λέει ο ίδιος, κατάφερε να τους βάλει σε κανονικά σχολεία.

Για να καταφέρει να κρατήσει το «σχολείο» του σε λειτουργία, ο Sharma, αφήνει για δυο ώρες τη δουλειά του σε ένα εμπορικό κατάστημα στο Shakarpur, όπου τον αναπληρώνει ο αδερφός του και πάει να διδάξει. Πλέον ο «καλός Σαμαρείτης της εκπαίδευσης» δεν είναι μόνος. Τον βοηθάει και ο Laxmi Chandra, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής. «Δεν παίρνω καν απουσίες», λέει ο Chandra. «Στα παιδιά αρέσει να έρχονται εδώ».

*  www.lifo.gr

 

"Σκαλιστές εικόνες"

Инесса и Рашид Азбухановы

Η Ινέσσα και ο Ρασίντ Αζμπουχάνοφ (Inessa and Rashid Azbukhanov),
κατασκευάζουν το σπάνιο είδος των σκαλιστών εικόνων.

Περισσότερα από 70 έργα, που δημιούργησαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών οι Αζμπουχάνοφ, παρουσιάζονται στην έκθεση της Αίθουσας Τέχνης του Ζουράμπ Τσερετέλι (Zurab Tsereteli's Art Gallery), που εγκαινιάσθηκε πρόσφατα στη Μόσχα.

Στο έργο τους προσανατολίζονται, τόσο από τις ελάχιστες εναπομείνασες παλαιορωσικές εικόνες σε ξύλο, όσο και από τα βυζαντινά πρότυπα. Οι καλλιτέχνες συνένωσαν τη δεξιοτεχνία τους με μια σύγχρονη ερμηνεία της παλαιάς καλλιτεχνικής παράδοσης.

Οι πρώτες σκαλιστές εικόνες ήρθαν στη Ρωσία από το Βυζάντιο, ήδη από τον 11ο αιώνα και αρχικώς ήταν πιο διαδεδομένες, από o, τι οι συνηθισμένες ζωγραφιστές εικόνες των Αγίων. Οι Ρώσοι τεχνίτες υιοθέτησαν τη βυζαντινή εμπειρία και την διεύρυναν σε μεγάλο βαθμό.

Στα μέσα του 17ου αιώνα, μεγάλο μέρος των ρωσικών σκαλιστών εικόνων καταστράφηκε. Αιτία υπήρξε η εκκλησιαστική μεταρρύθμιση της περιόδου 1650-1660, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Πατριάρχης Nίκων εισήγαγε νέους κανόνες, που απαγόρευαν να κατασκευάζονται ανάγλυφες εικόνες και γλυπτά. Παρά τους πολυάριθμους ιστορικούς κατακλυσμούς ωστόσο, η τέχνη της σκαλιστής εικόνας επιβίωσε και τώρα ζει μια νέα άνθηση.

Οι Ινέσσα και Ρασίντ Aζμπουχάνοφ δημιουργούν εικόνες με ανάγλυφες τεχνικές, καθώς και τέμπλα και ανάλογα διακοσμητικά εξαρτήματα του εσωτερικού χώρου των εκκλησιών. Έργα τους έχουν εκτεθεί σε μουσεία της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης, καθώς και στη Γερμανία, τη Μ. Βρετανία και το Βατικανό.

"Τι κάνεις, καρδιά μου;"

Το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, η Ελληνική Εταιρεία Χειρουργικής Καρδιάς, Θώρακος και Αγγείων, σε συνεργασία με την Καρδιοχειρουργική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οργάνωσε τιμητική εκδήλωση για τον καρδιοχειρουργό Αυξέντιο Καλαγκό.

[ http://paradeka.blogspot.gr/2013/01/blog-post_2725.html ]


Στην εκδήλωση αυτή, τον διάσημο καρδιοχειρουργό Παίδων παρουσίασε και ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος:

"Ευχαριστώ πολύ τον κ. Αναστασιάδη για τη σκέψη και πρόσκληση, όχι μόνο να παρευρεθώ σε αυτή την εκδήλωση, αλλά και να εκφρασθώ δημόσια. Αλλά τι θα μπορούσα να πω; Πως να μιλήσω για κάποιον που δεν έχω γνωρίσει; Πως να ανοίξω την καρδιά μου, για κάποιον τον οποίο ποτέ μου δεν έχω δει ή ακούσει; Πως να αναλύσω δημόσια το έργο του, όταν κάτι ανάλογο ποτέ μου δεν έχω πράξει; Ίσως το συνετότερο θα ήταν να αρνηθώ την τιμή.

Τελικά υπέκυψα στην πρόκληση, αντί να υποταχθώ στη σκέψη μου, να υπακούσω στη φωνή της καρδιάς μου. Στην ουσία, να πω κάτι που πιστεύω πως εκφράζει μια αλήθεια, που επειδή σπανίζει, η αξία της είναι απροσμέτρητη.

Θα ξεκινήσω με τη λέξη «καρδιά» και τη βαθιά συναισθηματική και πνευματική έννοιά της, αφού μάλιστα στη δική της απαίτηση υποχώρησα. Η πιο δυνατή έκφραση μιας μάνας για το παιδί της είναι «τι κάνεις, καρδιά μου;» Και μόνον αυτή η χρήση της λέξης, που αποτυπώνει τα βαθύτερα και εντονότερα αισθήματα μιας τόσο ιερής σχέσης, μας υποχρεώνει κατά τη αποψινή βραδιά να αναλύσουμε τη σημασία της και να προσδιορίσουμε το νόημά της και τον λόγο για τον οποίο επιβλήθηκε στο λεξιλόγιό μας.

Αλλά και στην εκκλησιαστική γλώσσα προκειμένου να εκφράσουμε βαθύτερες καταστάσεις, μιλούμε για «καρδιακή προσευχή», ο Απόστολος Πέτρος προτρέπει «να αγιάσουμε τον Θεόν εν ταίς καρδίαις υμών» (Α' Πετρ. γ' 15), ο δε Απόστολος Ιωάννης λέγει ότι «Μείζων εστίν ο Θεός, της καρδίας ημών» (Α' Ιω. γ', 20).

Γιατί τελικά, δανειζόμαστε αυτή τη λέξη ως την καταλληλότερη, προκειμένου να περιγράψουμε τα βαθύτερα αισθήματά μας ή τις μυστικότερες σχέσεις μας;

Η σωματική καρδιά

Κάθε όργανο έχει την αποστολή του, τη σημασία του, την αναγκαιότητά του, τη σοφία του, το μυστικό της ανατομίας του, την κρυμμένη ιδιοφυία του. Οι πνεύμονες οξυγονώνουν το αίμα, οι νεφροί και το ήπαρ το φιλτράρουν και το καθαρίζουν, το έντερο συλλέγει τις θρεπτικές ουσίες κ.ο.κ.

Όλα ονομάζονται ζωτικά όργανα, γιατί είναι απαραίτητα για την επιβίωση του οργανισμού. Αν μία από τις λειτουργίες που αυτά επιτελούν καταρρεύσει, τότε ο οργανισμός αδυνατεί να συντηρηθεί στη ζωή. Η σοφία του ανθρώπινου οργανισμού έγκειται στον συνδυασμό, στον συντονισμό και στη συμπληρωματικότητα των λειτουργιών.

Παρά ταύτα, ο εγκέφαλος και η καρδιά φαίνεται πως κρύβουν κάτι το μοναδικό και μεγαλειώδες. Στους νεφρούς και στο ήπαρ η διεργασία που επιτελείται είναι βιοχημική, στον εγκέφαλο βιοηλεκτρική και στην καρδιά βιοδυναμική. Αυτό όμως, δεν κάνει τη διαφορά. Ας στρέψουμε για λίγο την προσοχή μας σε κάποιες πολύ όμορφες λεπτομέρειες, παίρνοντας βέβαια και ένα ρίσκο μήπως κάνουμε λάθος.

(α) Η φυσιολογία του εγκεφάλου είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και δυσνόητη, εντυπωσιάζει με την πολυπλοκότητα της. Η φυσιολογία της καρδιάς είναι ιδιοφυής αλλά απλή και κατανοητή, ξεκουράζει με την απλότητά της. Επιπλέον, δείχνει αυτή να είναι το όργανο που κουράζεται περισσότερο, για να ζήσει κανείς.
Τον εγκέφαλο τον θαυμάζεις, την καρδιά σου τη νοιώθεις.

(β) Είναι το μόνο όργανο που η παρουσία και λειτουργία του επιβεβαιώνεται άμεσα με τις αισθήσεις, αφού η λειτουργία της διαπιστώνεται με την ψηλάφηση του καρδιακού παλμού στις αρτηρίες και αφού μόνο αυτή από όλα τα όργανα ακούγεται ρυθμικά και ακατάπαυστα. Αυτό δημιουργεί ιδιάζουσα και άμεση σχέση μαζί της.

(γ) Μια αρρυθμία της καρδιάς, την αισθάνεσαι την ίδια στιγμή. Μια ανακοπή στη λειτουργία της, σου δίνει την αίσθηση του άμεσα και ανεξέλεγκτα επερχόμενου θανάτου. Ένας κωλικός του νεφρού ή του εντέρου σε κάνει να νοιώθεις ότι πονάς ανυπόφορα. Μια σουβλιά όμως στην καρδιά, νομίζεις πως πεθαίνεις, πως τελειώνεις ψυχοσωματικά. Νοιώθεις την απόλυτη αναγκαιότητά της. Δεν την καταλαβαίνεις, δεν την αισθάνεσαι∙ την νοιώθεις.

(δ) Η καρδιά είναι κεντρικό όργανο, ο ρόλος της είναι αυτός μιας μηχανικής αντλίας, αλλά όχι μόνο. Η ενέργεια της δικτυώνεται σε όλο το σώμα μέσω των αγγείων. Αγκαλιάζει, όπως εξάλλου και το νευρικό σύστημα, κάθε σημείο του σώματος. Η θέση της όμως είναι τόσο κεντρική στο σώμα! Νοιώθει κανείς πως κατέχει το κέντρο της βιολογικής του ύπαρξης.

Ίσως κάποιοι τέτοιοι λόγοι, η ιδιάζουσα αίσθησή της, η απόλυτη αμεσότητα της, η μοναδική αναγκαιότητά της, η υπομονητική και κοπιώδης μηχανική λειτουργία της, η κεντρική θέση της, να την καθιστούν το πιο αγαπητό όργανο και να δικαιολογούν την υπερβολή, να τη ζούμε και ως την έδρα του βαθύτερου ανθρώπου.

Καρδιοχειρουργική ενηλίκων

Γι’ αυτό και η χειρουργική της καρδιάς παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα συναισθηματική και για τον ασθενή που την φαντάζεται χωρίς να ξέρει και για τον ειδικό που την επιτελεί. Όταν η καρδιά κάτι παθαίνει, είτε κάποια βαλβίδα της παρουσιάζει βλάβη, είτε κάποια από τα στεφανιαία αγγεία έχουν αποφραχθεί, πρέπει να χειρουργηθεί. Για να γίνει αυτό, πρέπει να παρακαμφθεί και η λειτουργία της να υποκατασταθεί.

Είναι το μόνο όργανο, που δεν χειρουργείται εν λειτουργία. Από αυτήν παίρνουν αίμα όλα τα όργανα. Ακόμη και οι πνεύμονες, που συνυπάρχουν λειτουργικά με την καρδιά, από αυτήν εξαρτώνται. Περιμένουμε να λειτουργήσει άμεσα. Αυτό είναι που βασικά διαφοροποιεί τη χειρουργική της καρδιάς από αυτήν των υπολοίπων οργάνων.

Καρδιοχειρουργική παίδων

Ας προχωρήσουμε στη χειρουργική της παιδικής καρδιάς, πιο συγκεκριμένα της βρεφικής. Τι διαφέρει αυτή από των ενηλίκων;

Η Παιδοκαρδιοχειρουργική, είναι κατά βάση αναπλαστική. Δεν διορθώνει ανατομικές η λειτουργικές βλάβες αντικαθιστώντας (αντικατάσταση βαλβίδων, by-pass), αλλά αναπλάθοντας την παθολογική ανατομία (τετραλογία Fαllot η μετάθεση μεγάλων αγγείων η στενώσεις, ατρησίες, επικοινωνίες κ.λπ.).

Είναι άλλο πράγμα να επεμβαίνεις σε κάτι υγιές που χάλασε με τον καιρό και άλλο σε κάτι που εξ αρχής ήταν παθολογικό. Είναι άλλο πράγμα να διορθώνεις κάποιον για να συνεχίσει για λίγα ακόμη χρόνια το ταξίδι της ζωής και άλλο να βοηθάς καθοριστικά ένα ανήμπορο παιδί να το αρχίσει.

Και όλα αυτά επιτελούνται σε μια καρδούλα στα βρέφη, μικρή σαν ένα καρύδι και ανοίγοντας ένα σώμα παιδικό και τρυφερό. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο κλαδεύω ένα δένδρο και στο σκαλίζω ένα ξύλο, στο κάνω τομές σε κάτι σκληρό και κουρασμένο απ’ ο, τι σε κάτι φρέσκο, τρυφερό και νέο, αλλά άκαιρα αρρωστημένο.

Eίναι μοναδικό να χειρουργείς, έχοντας μπροστά σου ένα παιδάκι ανήμπορο να εκφρασθεί, να αμυνθεί ή να προτείνει εκ των προτέρων∙ μια ταπεινή ύπαρξη στο ξεκίνημά της, εντελώς αδιαμόρφωτη, αλλά εξαιρετικά αθώα, ανίκανη να συνεργασθεί, που όμως δεν αντιδρά, αλλά παραδίδεται. Δεν συνεργάζεται επειδή συμφωνεί, αλλά επειδή σε εμπιστεύεται.

Και κάτι ακόμη∙ έξω από το χειρουργείο, έχεις κάποιους γονείς που η φόρτισή τους βρίσκεται σε ανυπολόγιστο μέτρο και η εξάρτησή τους από το αποτέλεσμα της επέμβασης είναι απρόβλεπτη, στις εκφράσεις και τις μορφές της.

Καρδιοχειρουργική με ...καρδιά

Αυτά όλα δεν γίνονται με επιδεξιότητα, ούτε με τα χέρια. Ούτε πάλι μόνο με το μυαλό και τις γνώσεις. Ο καρδιοχειρουργός παίδων, χειρουργεί την καρδιά με... καρδιά.

Φέρνω στο μυαλό μου τον Dr Aldo Kastanẽda στο Children’s Hospital της Βοστώνης, περισσότερο από είκοσι πέντε χρόνια πίσω. Ένας εξαιρετικός καρδιοχειρουργός, από τη Γουατεμάλα. Ένας λεπτός άνθρωπος και στην ψυχή και στο σώμα. Δεν ήταν συνηθισμένος να χάνει παιδάκια. Κάθε περιστατικό είχε τη μοναδικότητά του. Το κάθε παιδάκι δεν ήταν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, ενδεχομένως και για πρωτότυπη δημοσίευση. Ήταν ένα μοναδικό πρόσωπο.

Θυμούμαι μια φορά που ύστερα από έξι επεμβάσεις, τελικά ένα κοριτσάκι από την Ελλάδα δεν τα είχε καταφέρει. Κατέβαινα από τον όγδοο όροφο με τις σκάλες. Τον πέτυχα στο κλιμακοστάσιο, στο επίπεδο των χειρουργείων. Ήταν ακουμπημένος με το χέρι σε ένα παράθυρο. Σκεπτικός, μόνος, αμίλητος και απαρηγόρητος.
- Τη χάσαμε τη Μιχαλίτσα, μου είπε.
- Δεν χάσατε την αξιοπρέπεια σας, του απάντησα. Τόσο παλέψατε. Όλοι μαζί.
- Ας χάναμε την αξιοπρέπειά μας και ας ζούσε αυτό το μικρό κοριτσάκι. Ήθελα πολύ να ζήσει, αποκρίθηκε συνταραγμένος.

Η Μιχαλίτσα έχασε τη μάχη, σκέφθηκα. Η καρδιακή... καρδιοχειρουργική όμως, τελικά την κέρδισε. Γιατί ο, τι έκανε ο Dr. Kastanẽda, το έκανε με πολλή και αγνή αγάπη. Το έκανε με πολλή και καλή καρδιά.

Καρδιοχειρουργική με... πλεόνασμα καρδιάς

Σήμερα, τιμούμε τον Αυξέντιο Καλαγκό. Αυτός, δεν κάνει με τον καλύτερο τρόπο το καθήκον του. Έχοντας μέσα του γονίδια Κωνσταντινουπολίτικης αρχοντιάς, προχωρεί πολύ πέρα από αυτό. Αυτό που μας συγκινεί, είναι ότι έχει ταυτίσει το όνομα του με την υπέρβαση των ορίων. Αυτό που αυτός κάνει, δεν έχει απλά ποιότητα, ικανότητα, ευγένεια, τρόπο, καρδιά.

Το έργο του έχει επινοητικότητα στην επιλογή του, ακαταπόνητη πρωτοβουλία και ακρότητα στις αποφάσεις του, υπερβολή και περίσσευμα στα αισθήματά του.  

Θεραπεύει τις στενώσεις με ευρύτητα γνώσης, τα ανατομικά ελλείμματα με περίσσευμα αγάπης και τις υποπλασίες, με τη δική του υπερπλασιακή καρδιά και δεν φυλακίζεται σε έννοιες όπως: αμοιβή, κόπος, υποχρέωση, καθήκον, τόπος εργασίας και ευθύνης, χρονικά περιθώρια, όρια αντοχής, προσωπική ζωή, αλλά ζει κάθε στιγμή σκορπισμένος σε όλον τον κόσμο, αγκαλιασμένος με χιλιάδες παιδάκια και τις οικογένειές τους, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, γλώσσα και θρησκεία, έξω από συμβατικές λογικές και συνήθειες, έξω από κοινά αποδεκτούς και απόλυτα κατανοητούς περιορισμούς, ελεύθερος από το βαρυτικό πεδίο του εγωκεντρισμού του.

Σκέφτεται όλους, εκτός από τον εαυτό του. Είναι παγκόσμιος, είναι υπερβατικός, είναι ο πιο υγιής γιατρός, γιατί πάσχει από... «συγγενή μεγαλοκαρδία».

Λέγει ένας σοφός ερημίτης, ο Φιλόθεος Σιναΐτης: «όπου υπάρχει προσευχής και αγάπης πυκνότης, έστιν άρα εκεί ο τόπος του Θεού, ήτοι καρδιακός ουρανός». Λέγει και ένας άλλος μεγάλος ασκητής της Αιγύπτου, ο αββάς Παμβώ: «ει έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι».

Λέμε κι εμείς: «εφόσον γιατρέ μας, έχεις τέτοια καρδιά, μπορούμε κι εμείς να ελπίζουμε. Γιατί στα χέρια σου διακρίνεται η σοφία της αγάπης σου, στο πρόσωπό σου αντικατοπτρίζεται η λάμψη του καρδιακού σου ουρανού και στην καρδιά σου κατοικεί ο ίδιος ο Θεός»."

"Να σου πω μια ιστορία.. "

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί, που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού: "Ήρθα δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος, που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Όλοι μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμούν περισσότερο;"

Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε: "Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ όμως να σε βοηθήσω, γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως.." και ύστερα από μια παύση συνέχισε: "Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και έπειτα να ασχοληθούμε με το δικό σου."

"Ε.. μετά χαράς, δάσκαλε" είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.

"Ωραία.." συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας: "Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Αλλά με κανέναν τρόπο, μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί, όσο πιο γρήγορα μπορείς."

Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά, άρχισε να δείχνει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι' αυτό. Όταν το παιδί έλεγε "ένα χρυσό φλουρί", άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός, για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει, ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να τον βοηθήσει κάποιος, του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.

Αφού προσπάθησε να πουλήσει το δαχτυλίδι σε όποιον συνάντησε στον δρόμο του στην αγορά - και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα -, παραδέχτηκε τελικά την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω. Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί και να το δώσει στον δάσκαλο, για να τον γλιτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.

Μπήκε μέσα στην κάμαρη. "Δάσκαλε" είπε, "λυπάμαι, αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Ίσως θα μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού."

"Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε" απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. "Πρέπει πρώτα λοιπόν, να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού.
Πάρε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει. Όμως μην του το πουλήσεις, όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω, με το δαχτυλίδι."

Ο νεαρός καβάλησε το άλογο κι έφυγε πάλι. Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί: "Πες στο δάσκαλο αγόρι μου, ότι αν θέλει να πουλήσει το δαχτυλίδι του αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά." "Πενήντα οχτώ χρυσά;" φώναξε το παιδί. "Ναι" απάντησε ο κοσμηματοπώλης. "Βέβαια, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως αν είναι επείγον... " Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.

"Κάθισε" του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε "και πρόσεξε με. Σαν αυτό το δαχτυλίδι είσαι κι εσύ. 'Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄ εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Ποιος ο λόγος να γυρίζεις εδώ κι εκεί στη ζωή σου, περιμένοντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;"

Και μ' αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού.

... Είσαι φτιαγμένος από ταλέντο, σοφία και αγάπη. Όλα όσα αναζητάς, τα έχεις ήδη μέσα σου. Ποτέ δεν μας χαρακτηρίζει αυτό που μας κάνουν οι άλλοι, μας χαρακτηρίζει αυτό που εμείς αντανακλούμε στους άλλους. Αν έχω την πεποίθηση ότι δεν αξίζω, τότε το υποσυνείδητό μου θα κάνει τα πάντα, για να επιβεβαιώσει αυτή μου την πεποίθηση.

Είναι αναγκαίο να αλλάξουμε τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις, γιατί μας κοστίζουν πολύ πόνο.
Οι πεποιθήσεις μας γίνονται συναισθήματα, τα συναισθήματα γίνονται συμπεριφορές,
οι συμπεριφορές φέρνουν αποτελέσματα.

Για να αλλάξουμε τα αποτελέσματα που παίρνουμε από τις πράξεις μας, χρειάζεται να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις που έχουμε. Αντί να ζητάμε την αποδοχή από τους γύρω μας, χρειάζεται να δώσουμε εμείς οι ίδιοι την αποδοχή στον εαυτό μας, όχι όταν θα αποκτήσουμε χρήματα, όχι όταν θα πετύχουμε εκείνο ή το άλλο, αλλά ΤΩΡΑ, έτσι όπως ακριβώς είμαστε αυτή τη στιγμή, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και αν το κάνουμε αυτό, τότε και οι άλλοι γύρω μας θα αρχίσουν να μας δείχνουν την αποδοχή τους. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά...


Jorge Bucay  (Χόρχε Μπουκάι: ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας από την Αργεντινή)

*  από το http://synodoiporia.blogspot.gr

"Ο Άγιος Λέων, επ. Κατάνης"

Ἱερέων ἀκρότης,
εὐσεβείας διδάσκαλος καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης,
ἱεράρχα πανόλβιε,
ἠθῶν γὰρ οὐρανίων τῷ φωτί,
τοῦ Πνεύματος πλουτήσας τὴν ἰσχύν,
θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας καὶ τὰς ψυχάς,
Λέων, τῶν προσιόντων σοι.
Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι,
δόξα, τῷ σὲ στεφανώσαντι,
δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ο Άγιος Λέων γεννήθηκε στη Ραβέννα της Ιταλίας, από ευλαβείς και ευγενείς γονείς. Όταν τελείωσε τις σπουδές του, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη Ραβέννα και αργότερα εξελέγη για την ενάρετη ζωή του, Επίσκοπος Κατάνης της Σικελίας.

Έγινε προστάτης των ορφανών και των χηρών, δίδασκε το ποίμνιό του και έχτισε το ναό της Αγίας Μάρτυρος Λουκίας. Ο Άγιος Λέων διακρίθηκε, επίσης, για τους αγώνες του κατά των αιρετικών. Ο Θεός τον προίκισε με το Χάρισμα της Θαυματουργίας.

O μάγος Ηλιόδωρος που είχε πλανέψει πολλούς με τις μαγείες του, μετά από προσευχή του Αγίου κατεκάει με φωτιά. Αμέσως το γεγονός αυτό διαδόθηκε στη Βασιλεύουσα και ο Άγιος Λέων προσκλήθηκε από τους βασιλείς Λέοντα Δ΄ και Κωνσταντίνο ΣΤ΄ στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον υποδέχτηκαν με μεγάλες τιμές.

Ο Άγιος Λέων παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο το 785 μ.Χ. Το Ιερό Λείψανο του Αγίου Λέοντος ενταφιάστηκε στο Ναό της Αγίας Μάρτυρος Λουκίας, που και είχε χτίσει ο ίδιος.

Ι. ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ - ΚΑΤΑΝΙΑ

Στη μνήμη του ιερέως Κυριάκου (p. Domenico),
λειτουργού στον Ι. Ναό του Αγίου Λέοντος στην Κατάνια της Σικελίας,
επί σειρά ετών..