Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
(απόσπασμα από τους «Αδελφούς Καραμαζώφ»)
(απόσπασμα από τους «Αδελφούς Καραμαζώφ»)
Αγαπάτε αλλήλους, πατέρες μου», δίδασκε ο
στάρετς. «Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ'
αυτούς που ζουν μες στον κοσμάκη, επειδή ήρθαμε δω πέρα και κλειστήκαμε σε
τούτους τους τοίχους, μα απεναντίας, ο καθένας που 'ρθε δω, μ' αυτή και μόνο
την πράξη του απόδειξε πως παραδέχεται τον εαυτό του χειρότερο από κάθε άλλον
που έμεινε στον κόσμο...
Κι όσο περισσότερο θα ζει μοναχός μες στο κελί
του, τόσο πιο πολύ αισθητό και συνειδητό θα πρέπει να του γίνεται αυτό. Γιατί,
αν αυτό δεν γίνει, τότε άδικα ήρθε δω πέρα.
Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσης
μας, όταν όχι μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ' όλους τους κοσμικούς,
μα και πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για όλα όσα γίνονται, για όλες
τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές.
Γιατί να ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από
μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι
μονάχα μέτοχος του γενικού παγκόσμιου αμαρτήματος, μα και προσωπικά ένοχος για
τις πράξεις όλων των ανθρώπων και του καθενός χωριστά, που ζει σε τούτη δω τη
γη. Γιατί αυτή η συνείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού, μα και
κάθε άλλου ανθρώπου.
Γιατί οι μοναχοί δεν είναι τίποτα διαφορετικοί
άνθρωποι, μα είναι εκείνο που θα 'πρεπε να 'ταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης.
Μονάχα τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την
οικουμενική, την άσβεστη αγάπη. Τότε ο καθένας από σας θα μπορεί ν' αποχτήσει
ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα δάκρυά του τ’
αμαρτήματα του κόσμου…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου