Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Ο μικρός Άγιος






Να λοιπόν τα ζωντανά παραδείγματα αγιότητας, παντού γύρω μας, στο σπίτι μας, δίπλα μας. Τα παιδιά. Τα μικρά παιδιά, τα νήπια. Δεν είναι τρόπος του λέγειν η παιδική αγνότητα, δεν είναι απαραίτητο να ρωτάμε, να ψάχνουμε στα κελιά τους γέροντες μοναχούς, αποστεωμένους, εξαϋλωμένους από νηστεία και προσευχή για να δούμε πως βιώνεται η αγιότητα.

Η εικόνα της αγιότητας είναι ένα νήπιο. Που δεν νηστεύει ποτέ, γιατί δεν έχει να υπερνικήσει την απιστία του, δεν προσεύχεται ποτέ γιατί ο τρόπος όλος της ζωούλας του είναι μια συνεχής προσευχή. Δεν έχει ανάγκη μετάνοιας, εξομολόγησης, συγχώρεσης,
Είναι η ψυχούλα του ένα ανοιχτό βιβλίο. Είναι ένας Άγιος.

Ένας Άγιος ζωντανός, καθημερινός, στη ζωή μας. Απλός, καθαρός, γνήσιος. Και μεις τον αποκαλούμε «μωρό», γιατί υπολείπεται από μας σε ευφυία, σε ικανότητες και σε γνώσεις. Υπολείπεται σε ωριμότητα, με την έννοια της προσαρμογής του στον υλικό και γι’ αυτό σκληρό κόσμο που καραδοκεί να του στερήσει την αγιότητα.
 
Όμως έχει ακριβώς τα στοιχεία της αγιοσύνης, που εμείς σαν ανίδεοι ενώ τα βλέπουμε μπροστά μας, δεν τα έχουμε επισημάνει και προσπαθούμε να του τα αμβλύνουμε και να τα εξαφανίσουμε.

Όσο παραμένει μωρό και νήπιο, είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός Άγιος από καταβολής κόσμου, πάντα μέσα στη ζωή των ενηλίκων, κοντά μας, μπροστά στα μάτια μας, ανυπέρβλητο και συνεχές παράδειγμα. 

Η πίστη του παιδιού, είναι το πρώτο στοιχείο. Η πηγαία, αυθεντική πίστη, που δεν έχει ξεφύγει σε διανοητικές αμφισβητήσεις. Η εμπιστοσύνη του στη ζωή, στο περιβάλλον, στη μητέρα και στον πατέρα, που είναι άμεση πίστη στον Θεό, αφού Εκείνος είναι η ζωή και ο κόσμος όλος.   

Εμπιστεύεται την αδυναμία του σε κείνους που ο Θεός τους ανέθεσε να το φροντίζουν και να το προστατεύουν. Που για τις υπηρεσίες τους αυτές, τους ανταμείβει με την παρουσία του στη ζωή τους, σαν μέτρου του σωστού, του καλού και του αγαθού.

Πέρα από τις βιολογικές του ανάγκες, το παιδί έχει απέραντη πίστη στο παρόν και ανεξάντλητη ελπίδα στο μέλλον. Δεν ζητά, δεν απαιτεί, δεν κρίνει, δεν συγκρίνει. Λίγη από την εμπιστοσύνη του αυτή αν αποκτούσαμε, όλα θα άλλαζαν γύρω μας και κυρίως μέσα μας.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η αγάπη του. Το βλέμμα του, το χαμόγελο του, το άπλωμα των χεριών του, είναι όλα φυσικά και αβίαστα, δεν υπαγορεύονται από σκέψεις και υπολογισμούς σκοπιμότητας.

Προσφέρεται αναζητώντας την ένωση, την ένταξη, την κοινωνία, στη λαχτάρα του για αγκαλιά, για συντροφιά και για παιχνίδι. Τα παιδιά αγαπούν μ΄ έναν τρόπο απόλυτο, γεμάτο χαρούμενες εκπλήξεις και τρυφερές αντανακλάσεις της αθωότητας τους.

Μας διδάσκουν πώς να αγαπάμε χωρίς δισταγμούς και ιδιοτέλεια, με την αμεσότητα που χαρακτηρίζει την ειλικρίνεια και την απλότητα που μαρτυρά την αλήθεια. Η αγάπη των παιδιών, μας κάνει υπεύθυνους, σεμνούς και ευαίσθητους.

Και το τρίτο στοιχείο που τεκμηριώνει την αγιοσύνη τους, είναι η ταπεινότητα. Αυτή είναι ίσως και η σπουδαιότερη ιδιότητα τους για μας, γιατί είναι αυτό ακριβώς που μας λείπει περισσότερο. Κι αν αντιληφθούμε πόσο βασικό ρόλο διαδραματίζει στην προσωπικότητα, ίσως μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τη ζωή με λιγότερο εγωισμό και απαιτήσεις.

Η ταπεινότητα των παιδιών, είναι γελαστή, τραγουδιστή, σαν ύμνος και ψαλμωδία στον Δημιουργό. Είναι η φυσική κατάσταση του προσώπου, που δεν επιδιώκει να παρουσιαστεί με μάσκα, αλλά χαίρεται την ύπαρξη του στον κόσμο, βιώνοντας στον εαυτό του την ικανότητα να εμπιστεύεται και να αγαπά κι αυτό του είναι αρκετό.

Τα παιδιά μπορούν να είναι φίλοι με όλους, να είναι ευχαριστημένα με τα λίγα, να εκτιμούν όσα έχουν ουσιαστική αξία στη ζωή. Είναι αφελή και ποτέ καχύποπτα. Έχουν τη δυνατότητα να δέχονται τα καθημερινά θαύματα, χωρίς αμφιβολίες. Να διατηρούν την αγγελική τους υπόσταση, χωρίς κανόνες και άσκηση.

Κάποιες μαθήσεις αργότερα, κάποιες καταβολές που σκόπιμα αφυπνίζονται, κάποια άσχημα παραδείγματα και οι πρώτες κακές επιλογές, θα μετατρέψουν ίσως τον μικρό Άγιο σταδιακά σε ενήλικο με άγχη, με αντιπαλότητα και ενοχές, με υπαρξιακές ανησυχίες και προβληματική συμπεριφορά. Και αναζητούμε τότε, εμείς που χάσαμε και ξεχάσαμε την πρώτη μας αγιότητα, τον δρόμο για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας.

Μα δεν έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε στα μάτια το πρώτο μικρό παιδί που θα βρεθεί στο δρόμο μας και να παραδεχτούμε πως πρέπει εκείνο να γίνει το πρότυπο μας, ο οδηγός μας στην επιστροφή.

Ίσως και να μην είναι δυνατόν. Οι μεγάλοι Άγιοι μας ταιριάζουν καλύτερα, αφού ολοκλήρωσαν επάξια τον κύκλο τους στη ζωή. Ιδιαίτερα αν συνέχισαν την πορεία τους προς την αγιότητα, χωρίς διακοπές, από παιδιά.

Από τον βιβλικό Μελχισεδέκ μέχρι τον πρόσφατο Άγιο Σάββα της Καλύμνου και τον Γέροντα Πορφύριο, εκείνοι που κράτησαν στην ψυχή τους την θεία φλόγα άσβηστη από παιδιά, ας μας φωτίζουν τουλάχιστο να διατηρούμε τους μικρούς Αγίους που γνωρίζουμε, όσο γίνεται κοντά στην Αλήθεια, στην Ελευθερία και στο Φως.   



                                   
                  





Share

1 σχόλιο:

  1. "Ν’ αγαπάτε ιδιαίτερα τα παιδάκια γιατί κι αυτά είναι αναμάρτητα, σαν τους αγγέλους και ζούνε για να μας δίνουν χαρά, για να εξαγνίζουν τις καρδιές μας και είναι σαν μια υπόδειξη για μας. Αλίμονο σ’ όποιον προσβάλλει ένα παιδί".
    Στάρετς Ζωσιμάς, από τους "Αδελφούς Καραμαζώφ" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή