Κυριακή των Βαΐων
Ξεχωριστή ημέρα. Την επαύριο της
εγέρσεως του Λαζάρου.
Την ημέρα της ενδόξου, επί πώλου όνου, εισόδου του Ιησού στην Ιερουσαλήμ.
Την ημέρα της ενδόξου, επί πώλου όνου, εισόδου του Ιησού στην Ιερουσαλήμ.
Στη μικρή Ενορία των Ταξιαρχών του
Μοσχάτου, που μας αγκαλιάζει όλους.
Χειροτονία Διακόνου.
Του αδελφού μας Ζήση, που η χάρη του Αγίου Πνεύματος τον αναβαθμίζει σε πατέρα μας.
Συμμετέχουμε στη διαδικασία της
χειροτονίας του. Προσπαθούμε να είμαστε μαζί του, όσο πιο ουσιαστικά μπορούμε.
Με συναίσθηση της ιερότητας των στιγμών που ζούμε και με έλεγχο της συγκίνησης που μας διακατέχει. Νοερά επικοινωνούμε και ευχόμαστε, προσευχόμαστε και με την ένταση των συναισθημάτων μας νοιώθουμε, πως είμαστε μαζί του.
Εκτός από τρεις περιόδους.
Με συναίσθηση της ιερότητας των στιγμών που ζούμε και με έλεγχο της συγκίνησης που μας διακατέχει. Νοερά επικοινωνούμε και ευχόμαστε, προσευχόμαστε και με την ένταση των συναισθημάτων μας νοιώθουμε, πως είμαστε μαζί του.
Εκτός από τρεις περιόδους.
Την πρώτη, μετά από την ευλογία του
Αρχιεπισκόπου, όταν τον οδηγούν μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Μέχρι τον
χερουβικό ύμνο. Με το μαύρο ράσο του θανάτου εσωτερικά και το λευκό της
αναστάσιμης προσδοκίας εξωτερικά.
Κρατώντας στα χέρια του τη διαδικασία της νήψης και έχοντας την κεφαλή του καλυμμένη με την περίσκεψη της. Αφανισμένος.
Σαν τον Λάζαρο, στην αναμονή του καλέσματος του Ιησού, «Δεύρο έξω!»
Κρατώντας στα χέρια του τη διαδικασία της νήψης και έχοντας την κεφαλή του καλυμμένη με την περίσκεψη της. Αφανισμένος.
Σαν τον Λάζαρο, στην αναμονή του καλέσματος του Ιησού, «Δεύρο έξω!»
Εκεί, δεν μπορούμε πια να
νοιώσουμε την παρουσία του. Δεν επικοινωνούμε.
Είναι δοσμένος στην προσωπική κοινωνία του με τον Κύριο.
Στην επίδοση των διαπιστευτηρίων της Βούλησης του. Με σκέψεις, με προσευχή, δεν έχει διαφορά. Σημασία έχει το γεγονός, ότι βρίσκεται εκεί. «Ενώπιος, ενωπίω!». Πολλή ώρα.
Τόση, που το βίωμα αυτό να κρατήσει μια ζωή.
Είναι δοσμένος στην προσωπική κοινωνία του με τον Κύριο.
Στην επίδοση των διαπιστευτηρίων της Βούλησης του. Με σκέψεις, με προσευχή, δεν έχει διαφορά. Σημασία έχει το γεγονός, ότι βρίσκεται εκεί. «Ενώπιος, ενωπίω!». Πολλή ώρα.
Τόση, που το βίωμα αυτό να κρατήσει μια ζωή.
Οι νοερές μας προσπάθειες μένουν
μετέωρες και αποσύρονται.
Τα τεκταινόμενα μας υπερβαίνουν. Η συγκίνηση γίνεται προσευχή και η περίσσεια της βρίσκει φυσικές διεξόδους και μας θολώνει τα μάτια.
Ο Ζήσης, αποδεσμευμένος από τις οικογενειακές και φιλικές του συγγένειες, βρίσκεται ενώπιον του Κυρίου, έτοιμος να αποδεχτεί το κάλεσμα του.
Τα τεκταινόμενα μας υπερβαίνουν. Η συγκίνηση γίνεται προσευχή και η περίσσεια της βρίσκει φυσικές διεξόδους και μας θολώνει τα μάτια.
Ο Ζήσης, αποδεσμευμένος από τις οικογενειακές και φιλικές του συγγένειες, βρίσκεται ενώπιον του Κυρίου, έτοιμος να αποδεχτεί το κάλεσμα του.
Όμως η ώρα της Μεγάλης Εισόδου
φθάνει.
Οδηγείται τώρα, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Θα παραμείνει εκεί, παρών ενώπιον της Θεομήτορος και Βασιλίσσης των Αγγέλων, μέχρι τον αγιασμό των Τιμίων Δώρων.
Η παρουσία του μπροστά στον Χριστό και στη συνέχεια στην Παναγία, επισφραγίζει τη συνειδητοποίηση του για την ζωή του από τώρα και για πάντα. Μια ζωή αφιερωμένη στη λατρεία του Κυρίου και στην Υπηρεσία της Παναγίας Μητέρας όλων μας.
Οδηγείται τώρα, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Θα παραμείνει εκεί, παρών ενώπιον της Θεομήτορος και Βασιλίσσης των Αγγέλων, μέχρι τον αγιασμό των Τιμίων Δώρων.
Η παρουσία του μπροστά στον Χριστό και στη συνέχεια στην Παναγία, επισφραγίζει τη συνειδητοποίηση του για την ζωή του από τώρα και για πάντα. Μια ζωή αφιερωμένη στη λατρεία του Κυρίου και στην Υπηρεσία της Παναγίας Μητέρας όλων μας.
Η Παναγία θα του διδάξει τον τρόπο
της μεσιτείας, για μας τους λαϊκούς.
Η θεία λειτουργία προχωρεί, το μυαλό δεν παράγει σκέψεις. Οι ψαλμωδίες, οι ευχές, ο Ζήσης ευθυτενής στη θέση του, τα ερεθίσματα σηματοδοτούν συγκινήσεις που κατά κύματα κάποιες στιγμές πλεονάζουν.
Η θεία λειτουργία προχωρεί, το μυαλό δεν παράγει σκέψεις. Οι ψαλμωδίες, οι ευχές, ο Ζήσης ευθυτενής στη θέση του, τα ερεθίσματα σηματοδοτούν συγκινήσεις που κατά κύματα κάποιες στιγμές πλεονάζουν.
Ακολουθεί και η τρίτη περίοδος, η
μυστηριακή, όπου γονατισμένος μπροστά στην Αγία Τράπεζα, στο Θυσιαστήριο, με το
χέρι του Αρχιεπισκόπου στο κεφάλι του και άμεσους μάρτυρες τους τριγύρω κληρικούς,
γίνεται η επίκληση του Αγίου Πνεύματος και δέχεται την ενέργεια Του.
Στέκουμε εκστατικοί, στην αναλογούσα
απόσταση από την ουσία των όσων συμβαίνουν, ενώ αδυνατούμε να κατανοήσουμε και δεν
επιχειρούμε να ερμηνεύσουμε την απλότητα της Αλήθειας.
Η χειροτονία διακόνου, ολοκληρώνεται.
Η χειροτονία διακόνου, ολοκληρώνεται.
Ο π. Ζήσης επανέρχεται κοντά μας και στην καρδιά μας. Όλα φαινομενικά είναι ίδια.
Τα πνευματικά, δεν φαίνονται.
Όμως τα μαρτυρά η χαρά που αναβλύζει μέσα μας και η ευλογία που εκπέμπει το χαμόγελο του. Ναι, είναι εδώ, κοντά μας.
Δεν αφομοιώνονται όλα αυτά, ούτε
γρήγορα, ούτε εύκολα, όμως θα μας βοηθήσει σ’ αυτό ο ίδιος ο π. Ζήσης.
Εμείς έχουμε γι’ αυτόν μόνο μια λέξη ακόμα, που όσο κι αν συνηθίζεται να λέγεται και να επαναλαμβάνεται, είναι η μοναδική που βγαλμένη μέσα από την ψυχή μας, αποτελεί ταυτόχρονα και πεποίθηση και ευχή μας: « Ά ξ ι ο ς ! »
Εμείς έχουμε γι’ αυτόν μόνο μια λέξη ακόμα, που όσο κι αν συνηθίζεται να λέγεται και να επαναλαμβάνεται, είναι η μοναδική που βγαλμένη μέσα από την ψυχή μας, αποτελεί ταυτόχρονα και πεποίθηση και ευχή μας: « Ά ξ ι ο ς ! »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου