Αμύνεσθαι..

ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ..

Δεν είναι πατρίδα μια κουκίδα στο χαρτί, ένας τόπος που μετράς με το μάτι

- με κάποιες πιθαμές, δεν λογίζονται πατρίδα οι αυλές που γυρόφερνες στις

παιδικές γειτονιές. Δεν μετρά για πατρίδα μια εικόνα θολή, κάποιες μοίρες ψυχρές
μήκους και πλάτους...

Πατρίδα είναι η μοίρα που φέρεις στην καρδιά σου.

Αυτή που έθρεψε τα βράδια τα όνειρα σου, αυτή που ζυμώθηκε

στα σιωπηλά παραμύθια, που σε κεντά σαν ανυπόμονο παιδί τις νύχτες

της αγρύπνιας σου στα ξεχασμένα χρόνια.

Κι όταν κοιτάξεις ψηλά, μετουσιώνεις την πατρίδα σε ιδανικό, σε ελπίδα,

σε προσδοκία νόστου στις πρώτες ανατάσεις, σε πόνο άλαλο και διαρκή

που σε κρατά σε εγρήγορση, σε ετοιμότητα, σε άρνηση επίμονη, σκληρή,

να ενταχθείς στο εφήμερο, να υποκύψεις στη συνήθεια, να αποδεχθείς
το προσφερόμενο μα ξένο.

Τότε ταυτίζεις την πατρίδα με τα μάτια της, την αίσθηση της με την καρδιά σου,
την κάνεις σκοπό και πυξίδα σου, διαδρομή, προορισμό και πόθο σου, έρωτα και
προσευχή σου.

Και συνεχίζεις να διευρύνεις το όνομα της στη γονατιστή σου συνείδηση, η ύπαρξη της 

σαρκώνει ό,τι αληθινό πιστεύεις. Γίνεται ανάσα και φως σου. Αίμα και παλμός σου.
Κραυγή που κυλά απ’ τα φλογισμένα σου μάτια, τα απλωμένα δάχτυλα, τη συντριμμένη
ολότελα ψυχή..

Μ. Ψ.

                                        

"Οι Τρεις Ιεράρχαι"

Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος
τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας
τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας,
τους την κτίσιν πάσης θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας
Βασίλειον τον Μέγα και τον Θεολόγον Γρηγόριον,
συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι
πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί
συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν,
αυτοί γαρ τη Τριάδι υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν.

Συνεδρία Νόησης

[ - 25]

Αν η προσωπικότητα αναπτύσσεται στην υπέρβαση της ατομικότητας και η ατομικότητα συνθλίβει την υπερβατικότητα του προσώπου, ο κάθε συλ-λογισμός μας πρέπει να ενέχει τη δυναμική της συμ-μετοχής, πράγμα που αποτελεί και ενεργό στοιχείο της πνευματικής ταυτότητας της "κοινωνίας".

Καμιά σκέψη, ιδέα, έμπνευση ή σχεδιασμός δεν παραμένει αυστηρά προσωπικός, με την έννοια της ιδιωτικής απόρρητης κατοχής.

Ο λόγος -προφορικός ή γραπτός- είναι αυτός, που επισφραγίζει τη δημοσιοποίηση της σκέψης, πιστοποιεί την πορεία της, επικυρώνει τα συμπεράσματα της και αποδέχεται την ευθύνη της ελευθερίας της. 

Διαπλέουμε προς Νότον τη Μεσόγειο.  
Η ιδιαίτερη αίσθηση του ανανεούμενου προσανατολισμού, υπερτερεί και αμβλύνει τον απόλυτο εναγκαλισμό της θάλασσας που φιλτράρει και σηματοδοτεί τις προσλήψεις σου.

Αφήνεις πίσω σου την Ευρώπη της μάθησης σου, με όλο τον όγκο των διανοημάτων που την ακολουθούν σαν συνήθεια και υπερεγώ, βλέπεις μπροστά σου την Αφρική, μιαν άλλη πρόταση με το μυστήριο και την πρόκληση του άγνωστου, υποψιάζεσαι αριστερά σου τη αρχαϊκή και εκκολαπτόμενη Ασία των θρησκειών και των ανακατατάξεων και δεξιά σου τη διαφυγή του Γιβραλτάρ προς τον μύθο και τον συμβολισμό της χαμένης Ατλαντίδας, του Νέου κόσμου.

Πόση πραγματικά σημασία μπορεί να έχει τη δεδομένη στιγμή, το ακριβές σημείο που βρίσκεσαι στον χώρο;

Στη συνειδητοποίηση της σημαντικότητας του ανοίγματος στην αλήθεια, της ανάγκης για κοινωνία, παύεις αιφνίδια να υπάρχεις και να ενεργείς σαν άτομο.

Σκέφτεσαι πως η θέση της κάθε στιγμής -το πού βρίσκεσαι- δεν αποκτά νόημα με τον ακριβή προσδιορισμό του στίγματος στον χάρτη, όσο με τις προοπτικές που πλατύνονται από τη νέα οπτική διάσταση, της σχέσης με τους πλησίον σου, με τον εαυτό σου, με τον Θεό σου.

Αντιλαμβάνεσαι πως ο τόπος δεν είναι πια μια στατική έννοια τυχαίας παραμονής, αλλά αφετηρία κατακτήσεων νέων πνευματικών εμπειριών.
Πως ένας εκτιμητής, ένας θαλασσοπόρος των ιδεών, δεν επιβάλλεται με το ξίφος των ανατροπών του, αλλά με την οξυδέρκεια της ματιάς του.

Πως η διανόηση δεν δικαιώνεται όταν στιγματίζει και καταλύει με την ευφυή ορμητικότητα της επιθετικής ειρωνείας της, αλλά όταν εξωραΐζει και εκπολιτίζει με την ευγένεια της καλλιέργειας της.

Ό,τι  κι αν σκέφτεσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιος κι αν είσαι.

    

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Η επιστροφή από το πέλαγος μιας πνευματικής συνεδρίας, σε επαναπροσδιορίζει στην τρέχουσα πραγματικότητα.

2. Όμως πραγματικότητα δεν είναι πια η επιστροφή στη συνήθεια.

3. Θα είναι η έμπρακτη και συνειδητή ανάληψη της υπευθυνότητας της νόησης σου.
    Σε κάθε τέτοια της επιβεβαίωση.

4. Η νόηση είναι ένα όχημα που χρειάζεται οδηγό και όχι επιβάτη.

    Είναι ένα δύσκολο σκάφος, που χρειάζεται στιβαρό καπετάνιο.



                                                  

"Ο γιατρός του δρόμου"

Ονομάζεται Jim Withers και έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη θεραπεία των αστέγων της πόλης του Πίτσμπουργκ. Οι κάτοικοι τον αποκαλούν «γιατρό του δρόμου» γιατί τη νύχτα κυκλοφορεί σαν άστεγος, παρέχοντας ιατρική φροντίδα σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη.

Η ασυνήθιστη αυτή πρακτική ξεκίνησε το 1992 σε συνεργασία με τον Mike Sallows, έναν πρώην άστεγο. Οι δυο τους κυκλοφορούσαν τη νύχτα με σακίδια ιατρικής.

Όταν πρωτοξεκίνησε ήταν ειδικευόμενος σε νοσοκομείο και οι συνάδελφοί του είδαν με καλό μάτι την πρωτοβουλία του αυτή, κινδυνεύοντας ο ίδιος να χάσει τη θέση του στην ιατρική κοινότητα.

Αυτό που κινητοποίησε τον Withers ήταν οι αναρίθμητοι άνθρωποι που κοιμούνταν κάτω από γέφυρες και σε κάμπινγκ. Όταν άρχισε να τους εξετάζει, διαπίστωσε πως είχαν άσχημες πληγές, έλκη, καρκίνους και ασθένειες τις οποίες δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ.

Όπως ανέφερε ο ίδιος: «πολλοί άνθρωποι ήταν αρνητικοί, αλλά πρόκειται για μια δράση που πραγματικά έχει πολλά να σου μάθει και είναι και μια ευκαιρία να αναθεωρήσεις τον τρόπο με τον οποίο το επάγγελμά σου συνδέεται με τους ανθρώπους που σε έχουν πραγματική ανάγκη».

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς όλο και περισσότεροι φοιτητές ιατρικής ζητούν να μπουν στην ομάδα του. Η πρωτοβουλία του έχει εξελιχθεί σε ένα εθνικό δίκτυο προσφοράς, αφού φοιτητές ιατρικής και εθελοντές βγαίνουν στους δρόμους τέσσερις νύχτες την εβδομάδα, βοηθώντας αστέγους. 

Η νυχτερινή υπηρεσία αποτελεί πλέον ένα μη κερδοσκοπικό πρόγραμμα ιατρικής δρόμου στις Ηνωμένες Πολιτείες

http://www.iefimerida.gr

[2φΑ]

"Ένα γράμμα του Σεφέρη"

160, Rue St Jacques V

Παρίσι 22 Γενάρη 1921 [1922]. Κυριακή απόγεμμα.

Αγαπημένη μου αδερφούλα, τ’ όνομά σου πέρασε, η μεγάλη γιορτή πέρασε και είμαι μονάχος. «Μονάχος, καταμόναχος στου πόνου τα καρφιά, ματοκυλιέμαι, παγωνιά πλακώνει τους ανθρώπους». Ίδια απαράλλαχτα όπως και πέρσι, καθόλου δεν άλλαξε η χρονιά μου, αυτή η νοσταλγία εκείνου του κάτι που δεν είναι πατρίδα ή εκείνης της κάποιας που δεν είναι ερωμένη. Μ’ αν μπορούσα ν’ ανοίξω την καρδιά μου, νομίζω πως θάβρισκε κανείς γραμμένα από τη μια μεριά, τον αναπόφευκτο χωρισμό, από την άλλη, την αδύνατη αγάπη και μεσ’ τη μέση, την άφταστη ωραιότητα. 

Αδερφούλα μου, σου εύχομαι ευτυχία για το όνομά σου, ευτυχία. Και θα τη βρεις, γιατί κλαίω και μαζεύω και θέλω να μαζέψω όλες τις δυστυχίες τις κρεμασμένες πάνω στην οικογένεια, έτσι όπως έλεγα σε κάτι άλλα παρακάλια στην Παναγιά, αλίμονο ατέλειωτα.

Σήμερα έκλαψα, έκλαψα κι χτες
κι όλες τις μέρες πούσβησαν βουβές
κι όλες τις μέρες που θαρθούν γεμάτες
ψεύτικους ήλιους
με δάκρυα έστειλα, με δάκρυα απαντέχω.

Βλέπεις, για τη γιορτή σου σ’ ανοίγω την ψυχή μου και σε φιλώ και ξανακλειδώνω.

Ξέρεις το Βωμό, είπα δυο τρία γι’ αυτόν στα περασμένα μου γράμματα. Με σταύρωσαν να τους δώσω κάτι να δημοσιεύσουν. Τέλος πάντων, τους έδωκα τρία κομμάτια μόνο και μόνο γιατί τα περιφρονώ και γιατί είναι παιδικίστικα. Θα δημοσιευτούν, υποθέτω, στο φύλλο του Φεβρουαρίου με το ψευδώνυμο Γιώργος Σκαλιώτης. Μόλις το λάβω θα σ’ το στείλω: είναι το «Παρενθέσεις», ένα σονέτο κι ένα οχτάστιχο, όλα του ’18 και του ’19. Πόσο παλιά και πόσο άτεχνα! Έχω ευτυχώς αυτό το καλό, να μη σκαμπάζω από κολακείες. Αυτά τα τρία θέλω να είναι τα τελευταία που δημοσιεύω έτσι, άμα μου μείνει καιρός να τυπώσω, ονειρεύομαι ένα βιβλίο σε ελάχιστα αντίτυπα, μόνο και μόνο για το κέφι μου. Κι ακόμη, αν με ικανοποιούν, εκείνα που θα γράψω στο μέλλον.

Θα ήθελα να μούγραφες πιο συχνά, παρ’ όλες σου τις ασχολίες στην Ανώτατη Σχολή.
Προχτές, σαν να με φύσηξε ένα ελληνικό αγεράκι, μίλησα μ’ ένα πολύ όμορφο κορίτσι από την Ελλάδα, που δε θα ξαναϊδώ πια. Μου έκανε καλό κι όμως πειράζουν και γλυκοματώνουν «όλες αυτές οι Οφέλιες στο ρυάκι της ψυχής μου».

Σε φιλώ.
Γιώργος.

[Η αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη με την αδελφή του Ιωάννα Σεφεριάδη (περί τις 300 σελίδες με τα σχόλια), που έχει επιμεληθεί η νεοελληνίστρια Maila García Amorós, αποτελεί το πιο παλιό αυτοβιογραφικό τεκμήριο του ποιητή, αλλά παραμένει εδώ και δύο χρόνια ανέκδοτη.]

frear.gr – [2fA]

"Οι 12 μήνες"

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Ο πρώτος μήνας του χρόνου πήρε το όνομά του από τον θεό των Ρωμαίων, τον Ιανό (Janus). Ο Ιανός ήταν θεός με δύο πρόσωπα, τα οποία κοίταζαν σε αντίθετες κατευθύνσεις, γι αυτό τον αποκαλούσαν και Janus bifrons, δηλαδή διπρόσωπο Ιανό. Τα δυο του πρόσωπα συμβόλιζαν την αρχή και το τέλος, τη νιότη και το γήρας, την είσοδο και την έξοδο. Γι αυτό και του αφιέρωσαν τον Ιανουάριο που σαν πρώτος μήνας του χρόνου, κοίταζε προς τον προηγούμενο χρόνο και προς τον επόμενο.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Το όνομά του προέρχεται από το λατινικό ρήμα februare που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω. Ήταν αφιερωμένος στο θεό του Άδη Φέβρουο και στους νεκρούς, γι αυτό και στη διάρκεια του οι Ρωμαίοι διοργάνωναν τελετές καθαρμών και εξαγνισμών. Με το παλαιότερο ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου και οι άνθρωποι έπρεπε να μπουν στον καινούργιο χρόνο καθαροί και αμόλυντοι.

Με την καθιέρωση του Ιουλιανού ημερολογίου το 46 π.Χ., περιορίστηκαν οι ημέρες του από 30 σε 29 και την εποχή του αυτοκράτορα Αύγουστου του αφαιρέθηκε άλλη μια μέρα, η οποία προστέθηκε τιμητικά στον Αύγουστο και έτσι έχει 28 ημέρες και 29 κάθε τέσσερα χρόνια, οπότε το έτος αντί 365 ημέρες έχει 366 και ονομάζεται δίσεκτο από το bis sextus (δις έκτη), δηλαδή δύο φορές η 24η του μήνα που ήταν η έκτη μέρα πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου.

[Καλένδες ονόμαζαν οι Ρωμαίοι τις πρώτες ημέρες κάθε μήνα. Οι Έλληνες δεν είχαν σε χρήση παρόμοιο όρο, έτσι κάθε αναβολή για τις «ελληνικές καλένδες» σήμαινε ουσιαστικά «επ’ αόριστον»]                

ΜΑΡΤΙΟΣ

Σύμφωνα με το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου και ονομαζόταν Primus. Μετά το 46 π.Χ. ονομάστηκε Μάρτιος, έγινε ο τρίτος μήνας του χρόνου και ήταν αφιερωμένος στον θεό της γονιμότητας και των αγρών Mars, που αργότερα ταυτίστηκε με τον Άρη, τον θεό του πολέμου.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Είναι ο τέταρτος μήνας του χρόνου. Το όνομά του προέρχεται από το λατινικό ρήμα aperio που σημαίνει "ανοίγω" γιατί τότε ανοίγει ο καιρός και ανθίζουν τα λουλούδια.

Ήταν αφιερωμένος στην θεά Αφροδίτη.

ΜΑΪΟΣ

Ο πέμπτος μήνας του χρόνου πήρε το όνομά του από την ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια). Το όνομα Maja προήλθε από τη λέξη Μαία (τροφός), τη μητέρα του θεού Ερμή, στον οποίο ήταν αφιερωμένος.

ΙΟΥΝΙΟΣ

Ο έκτος μήνας του έτους, ήταν αφιερωμένος από τους Ρωμαίους στη θεά Juno (Ήρα), σύζυγο του Jupiter (Δίας), προστάτιδα του οίκου και του γάμου.

Κατά μία άλλη εκδοχή, πήρε το όνομά του από τον Λεύκιο Ιούνιο Βρούτο. Αυτός ανέτρεψε τον βασιλιά Ταρκύνιο τον Υπερήφανο το 510 π.Χ., εγκαθίδρυσε τον θεσμό της Υπατείας, θεμελίωσε τη Δημοκρατία και έγινε ο πρώτος Ύπατος της Ρώμης.

Στις 21 Ιουνίου είναι το θερινό ηλιοστάσιο, οπότε ξεκινά επίσημα το καλοκαίρι, ενώ έχουμε τη μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα στο βόρειο ημισφαίριο και τη μικρότερη στον νότιο.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Ο έβδομος μήνας του έτους έχει 31 ημέρες και είναι αφιερωμένος στον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος θεωρείται ένας από τους τρεις μεγάλους στρατηλάτες του αρχαίου κόσμου. Τον Ιούλιο οι Ρωμαίοι τον έλεγαν Quintilis, επειδή κατά το ημερολόγιο του Νουμά Πομπιλίου ήταν ο πέμπτος μήνας του έτους, με πρώτον τον Μάρτιο.

Το 153 π.Χ. ορίστηκε σαν πρώτη ημέρα του έτους η 1η Ιανουαρίου.

Το 46π.Χ., ο Ιούλιος Καίσαρας ανέθεσε στον Σωσιγένη να αναμορφώσει το ρωμαϊκό ημερολόγιο το οποίο βασιζόταν στις φάσεις της σελήνης, αλλά οι ατέλειες που είχε, είχαν σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μεγάλες αποκλίσεις στην εαρινή ισημερία. Στο νέο ημερολόγιο, που ονομάστηκε Ιουλιανό, προστέθηκαν 80 ημέρες που δεν είχαν καταμετρηθεί και το έτος 46 ονομάστηκε "έτος σύγχυσης" γιατί είχε 445 ημέρες.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ο Αύγουστος οφείλει το όνομά του στον αυτοκράτορα Οκταβιανό ο οποίος τιμήθηκε από την Σύγκλητο με το προσωνύμιο Αύγουστος, που σημαίνει σεβαστός.

Ο Οκταβιανός ήταν ανιψιός του Ιουλίου Καίσαρα και υπήρξε εξίσου σημαντική προσωπικότητα με εκείνον. Του αφιέρωσαν τον μήνα Sextilis (έκτος) των Ρωμαίων, τον οποίο μετονόμασαν Αύγουστο και του έδωσαν 31 ημέρες (γιατί θεωρούσαν ότι ήταν υποτιμητικό να έχει λιγότερες ημέρες από τον Ιούλιο), παίρνοντας μια ημέρα από τον Φεβρουάριο, που έτσι έμεινε με 28 ημέρες.

[Τον Αύγουστο γίνονταν παλαιότερα προγνώσεις του καιρού με τα "μερομήνια", δηλαδή το πρώτο δωδεκαήμερο του Αυγούστου χρησίμευε για να προβλέψουν τον καιρό όλης της χρονιάς. Έτσι τα καιρικά φαινόμενα της 1ης Αυγούστου θα ήταν ο καιρός που θα επικρατούσε τον Σεπτέμβρη, της 2ης Αυγούστου του Οκτώβρη κ.λπ.]

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Ο Σεπτέμβριος κατείχε την έβδομη θέση στη σειρά των μηνών, όπως δείχνει και το όνομά του καθώς septem στα λατινικά σημαίνει επτά. Όταν όμως καθιερώθηκε το ιουλιανό ημερολόγιο με πρώτο μήνα του έτους τον Ιανουάριο, ο Σεπτέμβριος έγινε ένατος.

Η 1η Σεπτεμβρίου θεωρείται η αρχή του εκκλησιαστικού έτους, αποτελεί την Αρχή της Ινδίκτου, από τη λατινική λέξη indictio (επιβολή φόρου), την οποία εισήγαγε ο Καίσαρας Αύγουστος, όταν διέταξε να γίνει γενική απογραφή των κατοίκων του Ρωμαϊκού κράτους και να εισπράττονται φόροι την 1η του μηνός Σεπτεμβρίου. Η Ινδικτιώνα είναι τρόπος μέτρησης του χρόνου ανά 15ετίες, με αφετηρία τη γέννηση του Χριστού ή από το 3 π.Χ.

Η 23η Σεπτεμβρίου, γενέθλια ημέρα του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού, καθορίστηκε ως Πρωτοχρονιά και ως Αρχή της Ινδίκτου. Η Εκκλησία σ' αυτή την Πρωτοχρονιά τοποθέτησε τη γιορτή της σύλληψης του Προδρόμου, που αποτελεί το πρώτο γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας, ενώ το 462 μ.Χ. η εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά μετατέθηκε την 1η Σεπτεμβρίου για πρακτικούς λόγους.

[Τον Σεπτέμβριο αρχίζει και το γεωργικό έτος, καθώς τότε ξεκινούν όλες οι αγροτικές εργασίες, αρχίζει η σπορά και το όργωμα και γίνεται ο τρύγος των αμπελιών εξ ου και η προσωνυμία Τρυγητής.

Στις 2 του μηνός είναι η γιορτή του Αγίου Μάμα που θεωρείται προστάτης των βοσκών και στις 23 είναι η φθινοπωρινή ισημερία, μετά την οποία η νύχτα θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια από την ημέρα, μέχρι την εαρινή ισημερία.]

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

Από την λέξη octo που σημαίνει οκτώ, πήρε ο Οκτώβριος το όνομα του μια και στο παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο όγδοος μήνας. Το 46 π.Χ. με την αλλαγή του ημερολογίου έγινε ο δέκατος μήνας, αλλά κράτησε το όνομά του.

Το Ιουλιανό ημερολόγιο είχε απόκλιση μίας ημέρας κάθε 128 χρόνια από το πραγματικό τροπικό έτος και έτσι το 1582 καταμετρήθηκαν 10 ημέρες απόκλισης, οπότε ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος θέσπισε το Γρηγοριανό ημερολόγιο τον Οκτώβριο του 1582 και την 4η Οκτωβρίου αυτού του έτους την διαδέχτηκε η 15η Οκτωβρίου αντί της 5^ης, για να αφαιρεθούν οι 10 ημέρες οι οποίες είχαν καταμετρηθεί χωρίς ωστόσο να έχουν διανυθεί και να επανέλθει η εαρινή ισημερία στην 21η Μαρτίου.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Είναι ο ενδέκατος μήνας του έτους σύμφωνα με το τωρινό ημερολόγιο, αλλά κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο ένατος μήνας γι αυτό και το όνομά του προέρχεται από τον αριθμό εννέα, στα λατινικά novem.

[Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοέμβρη βασιλεύει η Πούλια (πλειάδες) και σηματοδοτεί τον ερχομό του χειμώνα.]

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Ο τελευταίος μήνας του έτους, ο πρώτος του χειμώνα, ο δέκατος του παλιού ρωμαϊκού ημερολογίου από όπου πήρε και το όνομά του. Decem στα λατινικά είναι το δέκα.

[Είναι ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός –μικρότερες ημέρες- στο βόρειο ημισφαίριο και τις περισσότερες ώρες φωτός στο νότιο ημισφαίριο, μια που ο ήλιος έχει τώρα τη μεγαλύτερη απόκλιση νότια του Ισημερινού.]

http://daskalosjf.blogspot.gr/2011/11/12.html

google - [2fΑ]

"Sam O' Chekwas"

"...Όταν μιλάω για την Ελλάδα τα αισθήματα ξεχύνονται ποταμός μέσα μου και εμποδίζουν τα λόγια.

Δεν βρίσκω λόγια γι’ αυτό που νοιώθω, το τόσο δυνατό που με συνεπαίρνει και με απογειώνει, το τόσο σταθερό που έγινε ο άξονας της ζωής μου, το τόσο υπέροχο που με κάνει να αισθάνομαι Άνθρωπος..."

Sam Chekwas

Στη φωτογραφία ο δρ. Σαμ Τσέκουας, ο Νιγηριανός οδοντίατρος, που διατηρεί το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη, με τον ελληνικής καταγωγής ρώσο κοσμοναύτη  Φιοντόρ (Θεόδωρο) Γιουρτσίχιν κατά τη βράβευση τους – Πρεσβευτές Ελληνισμού.

[Ο θεσμός του "Πρεσβευτή Ελληνισμού" ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια στη μνήμη της Μελίνας Μερκούρη. Ο τίτλος απονέμεται κάθε χρόνο σε 35 αλλοδαπούς ή Έλληνες που προάγουν τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γραμματεία στο εξωτερικό.

Οι υποψήφιοι για τον τίτλο προτείνονται συνήθως από ανεξάρτητους φορείς, όπως δήμους ή ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού.

Τις υποψηφιότητες εξετάζει μια 40μελής επιτροπή, με εκπροσώπους από τα ΑΕΙ, τα Επιμελητήρια της χώρας, τον Τύπο και διαφόρους κοινωνικούς φορείς.]

O Sam O' Chekwas γεννήθηκε στην πόλη Άμττα της Νιγηρίας. Ήταν περίπου 12 χρονών, όταν έπεσε στα χέρια του ένα βιβλίο που σημάδεψε τη μετέπειτα ζωή του: Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Ο πατέρας του, του εξασφάλισε ένα ακόμη βιβλίο για τα ταξίδια του Μ. Αλεξάνδρου. Κι όσο περισσότερο διάβαζε, τόσο φούντωνε η αγάπη του για τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία.

Aπόφοιτος  της Οδοντιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, όπου έζησε για πολλά χρόνια. Είναι ο πρώτος Αφρικανός που έγραψε λογοτεχνικό βιβλίο στα Ελληνικά και έχει μεταφράσει έργα γνωστών Αφρικανών λογοτεχνών.

Ο Σαμ Τσέκουας, που ήταν και εθελοντής στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, μιλάει φυσικά άπταιστα ελληνικά και προωθεί μέσω του εκδοτικού του οίκου στην Αμερική, τη δουλειά νέων Ελλήνων συγγραφέων.

"Η Ελλάδα είναι μια θαυμάσια χώρα. Η κλασική της παρουσία ενυπάρχει παντού. Στην Ελλάδα ο δημιουργός έδωσε όλα τα καλά. Γι' αυτό η Ελλάδα χρωστάει ακόμη πολλά στην ανθρωπότητα. Είναι μια χώρα που ο ρόλος της είναι να δημιουργεί κατ' εξοχήν πολιτισμό."

"Η Ελλάδα δεν είναι απλά η χώρα της Δημοκρατίας, αλλά η συντηρήτρια του νου και της ψυχής".

https://www.youtube.com/watch?v=qmj21RVLvTc

http://misha.pblogs.gr/tags/sam-chekwas.html

GT - google - [2fA]

"Hiroo Onoda"

Σε ηλικία 91 ετών έφυγε από τη ζωή, μια από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…

Ο Ιάπωνας ανθυπολοχαγός Χίρου Ονόντα, έλαβε το 1944 την εντολή να μην παραδοθεί πριν φτάσουν ενισχύσεις…

Για την Ιαπωνία –έτσι όπως αυτή ήταν για αιώνες πριν την οριστική ήττα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- θα ήταν αδιανόητο για ένα μέλος του αυτοκρατορικού στρατού, να μην εκτελέσει μια τέτοια διαταγή.

Ο Ονόντα, μαζί με τρεις στρατιώτες του, υπάκουσε και παρέμεινε κρυμμένος στο νησάκι Λουμπάνγκ, μέσα  στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας των Φιλιππίνων, μέχρι το 1974, σχεδόν 30 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου…

Στο διάστημα αυτό έχασε διαδοχικά τους συντρόφους του, είτε από τις κακουχίες, είτε κατά τη διάρκεια συρράξεων με στρατιώτες των Φιλιππίνων που προσπαθούσαν να τον πείσουν πως όλα είχαν τελειώσει.

Όταν τελικά πείσθηκε πως η εντολή που του δόθηκε δεν ίσχυε πλέον,  έζησε για μερικά χρόνια στη Βραζιλία, προτού εγκατασταθεί ξανά μόνιμα στη χώρα του.

Επέστρεψε για λίγο στη ζούγκλα του Λουμπάνγκ το 1996 και τελικά πέθανε πριν από τρεις ημέρες, στις 16 Ιανουαρίου του 2014, σε νοσοκομείο του Τόκιο από πνευμονία.

sport-fm.gr – Wikipedia – google – [2fA]

"Ο Άγιος Αντώνιος"

Τόν ζηλωτήν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος,

τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος,

Πάτερ Ἀντώνιε, τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής,

καί τήν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου,

διό πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

"Olivier Clement"

Olivier-Maurice Clément (17 Νοεμβρίου 1921 – 15 Ιανουαρίου 2009)

Γάλλος Ορθόδοξος θεολόγος

Απόσπασμα από το βιβλίο του "Ο άλλος ήλιος"

[Mετάφραση του Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου.]

Όταν ήμουν παιδί, δε μου μιλούσαν ποτέ για τον Θεό. Δε μου απαντούσαν, όταν ρωτούσα, όπως ρωτούν όλα τα παιδιά, γιατί ζούμε και γιατί πεθαίνουμε. Μου έκοβαν την ερώτηση, έτσι όπως κάνουν και σήμερα, προσπαθώντας να σταματήσουν απ’ την αρχή τη διατύπωσή της. Ποτέ δε μιλούσαν γι’ Αυτόν. Και ποτέ δεν του μιλούσαν.

Εξόν από μερικές γυναίκες -κι αυτό ίσως για μια μονάχα φορά- που είχαν έρθει απ’ την τραγική περιοχή των Σεβαίν, κουβαλώντας πάνω τους την επανάσταση, σα μια λάβα κρυωμένη αφύσικα και που μπροστά στον πρόωρο θάνατο κάποιου δικού τους, ξεσπούσαν σ’ ασταμάτητη βλαστήμια, με τρόπο που να εξαρθρώνεται η ύπαρξη.

Δε μιλούσαν για τον Θεό, για τον ζωντανό Θεό. Όμως, o Θεός, η λέξη «Θεός» ήταν συχνά αυτό, που έχει πάψει νάναι σήμερα: ένα θέμα συνομιλίας. Γιατί σήμερα δεν έχουν πια ντροπή, όταν μιλούν για το σεξ, ωστόσο έχουν ντροπή, όταν μιλούν για τον Θεό.

Την Κυριακή μαζευόταν η πατριά. Τουλάχιστο τα μέλη της, που ήταν καθηλωμένα στην πόλη. Κι αν δε γινόταν αυτό κάθε Κυριακή, πραγματοποιούταν οπωσδήποτε κάθε δεύτερη. Την επόμενη, η οικογένειά μου, με τη στενή έννοια, πήγαινε στο χωριό. Λοιπόν, κάθε δεκαπέντε, οι αδελφές της μάνας μου, που ήταν δασκάλες, έρχονταν να δειπνήσουν στο σπίτι (δείπνο εκεί κάτω είναι αυτό, που στο Παρίσι το λένε γεύμα).

Ερχόταν κι o θείος μου o καμιονέρης, που είχε περάσει τη ζωή του περπατώντας με το ξύλινο πόδι του στους δρόμους του Λάνγκετοκ, γιατί τα καμιόνια του τα έσερναν άλογα κι ήταν υποχρεωμένος να τραβάει απ’ το χαλινάρι το ζώο, που πήγαινε μπροστά. Αυτός ήξερε από κουζίνα. Είχε μάθει στα πανδοχεία των καμιονέρηδων. Και συχνά, για να γίνει δεκτός, έφερνε ένα βουβό καναρίνι. Κείνα, που δε μιλούν, έλεγε, είναι καλύτερα. Ερχόταν, ακόμα κι o θείος μου, o υπάλληλος του σταθμού. Πολλοί χώνονταν στην «παρέα» εκείνων, που κατέβαιναν απ’ τις Σεβαίν. Η συζήτηση ήταν ζωντανή, ειλικρινής.

Οι γυναίκες, διανοούμενες και χειραφετημένες, κυριαρχούσαν.

Περίμενα με ευχαρίστηση το επιδόρπιο και τη συζήτηση πάνω στο πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού. Οι θείες μου ήταν υπέρμαχες του θεϊσμού, στη γραμμή της παράδοσης του Ιουλίου Φερρύ. Ενώ οι γονείς μου, διευθυντές σχολείου κι αυτοί, είχαν γίνει άθεοι με τη μορφή της στράτευσης. Κανένας δε θύμωνε. Κανένας δεν προσπαθούσε να πείσει. Η συζήτηση έμοιαζε περισσότερο με φιλική μουσική.

Κι o Θεός παράμενε o πιο ξένος στο βάθος του διαλόγου.

Η φωνή δε χαμήλωνε, δεν κυμάτιζε, παρά μονάχα για τα μυστήρια της αγάπης, της πολιτικής και της αρρώστιας. Προ πάντων όταν γινόταν λόγος για τη φυματίωση (δε θάπρεπε η «μικρή» να παντρευτεί έναν φυματικό) και για τη διανοητική καθυστέρηση…

Το υπέρτατο «Ον», αρκετά άρρωστο, μια και φαινόταν ανίκανο να τα τακτοποιήσει όλα κι αρνιόταν να κάνει παντού θαύματα, όπως λένε πως έκανε και κάνει στη Λούρδη, το «Ον» φάντασμα, χάνεται ανάμεσα στο άρωμα του καφέ και στο κουδούνισμα των πιατικών.

Αυτές οι συζητήσεις δε μου άφησαν τίποτα. Ήταν o θόρυβος μιας απουσίας. Πιο σημαντικές αποδεικνύονταν οι σιωπές. Το μητρικό σχολείο -που εκεί έμενε μια απ’ τις θειές μου- την Κυριακή το απόγευμα ή την Πέμπτη δεν ήταν παρά μια πελώρια σιωπή. Τα παιδιά, που φώναζαν και χειρονομούσαν, είχαν κατά κάποιο τρόπο λαξέψει τη σιωπή.

Στο τέλος της άνοιξης, περίμενα την κραυγή του βραδινού. Χιλιάδες σπουργίτια χτυπιόνταν πάνω στα πλατάνια και στις ακακίες της αυλής. Όταν η νύχτα σταματούσε να σταλάζει μέσα στο χαλαρό σπερνό κι άναβε το πρώτο αστέρι, όλοι οι σπουργίτες άρχιζαν να τιτιβίζουν. Τα δέντρα πετούσαν σκιερές σπίθες και κραυγές.

Στον πρώτο καιρό του Χριστιανισμού -τόμαθα αργότερα- σκέφτονταν, πως σε ορισμένες ώρες τα ζώα δίνονταν στην προσευχή.

Τότε έπαιρνα τη μοτοσικλέτα μου και πήγαινα προς τη θάλασσα.

http://egolpio.wordpress.com/2009/04/29/allos_hlios/#more-2116
www.antifono.gr

[2φΑ]

13.01 - uK

"Η Βάπτιση του Ιησού"

Μητροπολίτου Σουρόζ Αντωνίου Μπλούμ (1914-2003)

Από το βιβλίο "Συνάντηση με τον ζωντανό Θεό", εκδ. Εν πλώ.

Πιστεύουμε, διαβεβαιώνουμε και γνωρίζουμε βιωματικά, ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ως άνθρωπος ήταν αναμάρτητος, και ως Θεός τέλειος σε όλα.

Ποιοί λόγοι λοιπόν τον οδήγησαν στη βάπτιση;

Ποιό θα μπορούσε να είναι το νόημα μιας τέτοιας πράξης;

Το Ευαγγέλιο δεν δίνει σχετική εξήγηση, όμως εμείς έχουμε το δικαίωμα να θέσουμε το ερώτημα, το δικαίωμα να μείνουμε σαστισμένοι, το δικαίωμα να στοχαζόμαστε βαθιά για τη σημασία της βάπτισης.

Κάποτε, όταν ήμουν νέος, έθεσα το συγκεκριμένο ερώτημα σε έναν ηλικιωμένο ιερέα, ο οποίος μου αποκρίθηκε:

«Ξέρεις, νομίζω ότι όταν οι άνθρωποι έρχονταν στον Ιωάννη, και εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους, τα ψεύδη τους, τις πνευματικές και σαρκικές ακαθαρσίες τους, καθαρίζονταν κατά κάποιο τρόπο συμβολικά στα ύδατα του Ιορδάνη.

Και τα νερά του ποταμού, όντας καθαρά, όπως όλα τα τρεχούμενα νερά, βαθμιαία ρυπαίνονταν, όπως συμβαίνει με τα νεκρά (στάσιμα) ύδατα, που έχουν χάσει κάθε ζωντάνια και δεν μπορούν να μεταδώσουν παρά μόνο τον θάνατο. Τούτα τα νερά γεμάτα με τις ακαθαρσίες, τα ψεύδη, τις αμαρτίες, τον ανθρώπινο αθεϊσμό, σιγά-σιγά πέθαιναν, έχοντας την ικανότητα πια μόνο να σκοτώνουν.

Και να που ο Χριστός καταδύεται στα ύδατα, γιατί ήθελε όχι μόνο να γίνει τέλειος σε όλα, αλλά ως άνθρωπος τέλειος ν’ αναλάβει όλη τη φρίκη, όλο το φορτίο της ανθρώπινης αμαρτίας. Βυθίστηκε σε αυτά τα νεκρά ύδατα, που Του μετέδωσαν τον θάνατο, την θνητότητα, που ήταν ιδιότητα όσων είχαν αμαρτήσει και ήταν φορείς της θνητότητας και του θανάτου, δηλαδή των οψωνίων της αμαρτίας (Ρωμ. 6,23), της τιμωρίας για την αμαρτία.

Είναι η στιγμή που ο Χριστός ενώνεται με τις συνέπειες της αμαρτίας, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του θανάτου - ούτε κατ’ ελάχιστο με την αμαρτία καθεαυτή. Ο θάνατος όμως, συγκεκριμένα, δεν έχει τίποτα κοινό με Αυτόν, καθώς όπως γράφει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, δεν είναι δυνατόν μία ανθρώπινη ύπαρξη καθ’ ολοκληρίαν περιχωρημένη από τη θεότητα να είναι θνητή.

Ένας λειτουργικός ύμνος που ακούμε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας εκφράζει τούτη την αλήθεια ως εξής: «Υπό γην εκρύβης, ώσπερ ήλιος νυν…η ζωή πως θνήσκεις;…». Είναι η αιώνια ζωή, το φως, που τα δικά μας σκοτάδια το σβήνουν και τελικά υφίσταται τον δικό μας θάνατο.

Γι’ αυτό τον λόγο και λέγει στον Ιωάννη τον Βαπτιστή:

μην επιμένεις, μη με αποτρέπεις να μπω σε τούτα τα νερά, πρέπει και οι δυο μας να εκπληρώσουμε κάθε δικαιοσύνη, δηλαδή ό,τι είναι δίκαιο και ορθό, ό,τι πρέπει να γίνει για τη σωτηρία του κόσμου και οφείλουμε να το πραγματώσουμε εδώ και τώρα.

Τότε όμως γιατί έφτασε στα νερά του βαπτίσματος στην ηλικία των τριάντα ετών, και όχι νωρίτερα η αργότερα; Καλούμαστε να σκεφτούμε βαθύτερα τη σημασία αυτού του γεγονότος.

Με την ενανθρώπηση του Λόγου στους κόλπους της Παρθένου, ο Θεός πραγματώνει εντελώς μονομερώς ένα έργο, στα πλαίσια της θείας σοφίας και αγάπης. Η σωματικότητα, η έμψυχη ζωή, η ανθρωπότητα (η ενανθρώπιση) του γεννημένου Χριστού ήταν δανεισμένα, κατά κάποιο τρόπο από τον Θεό, δίχως να συμμετέχει ο άνθρωπος.

Από την πλευρά της η Θεομήτωρ, είχε δώσει τη συγκατάθεσή της: «Ιδού η δούλη Κυρίου· ας γίνει ο,τι αναφέρουν τα λόγια σου» (Λουκ. 1,38). Το παιδί γεννήθηκε, έγινε άνθρωπος με την πλήρη έννοια του όρου, δηλαδή είχε τον έλεγχο του εαυτού Του, με το δικαίωμα να επιλέγει ανάμεσα στο καλό και το κακό, τον Θεό και την άρνηση του Θεού.

Και σε όλη τη διάρκεια της ζωής Του - νηπιότητα, εφηβεία, ενήλικος βίος - ανοίγεται προς τον Θεό προσφέροντας καθ’ ολοκληρίαν τον εαυτό Του. Με την ανθρώπινη φύση Του και χάρη στην πίστη και τη θυσία της Θεομήτορος, ανέλαβε ως άνθρωπος όλα όσα του είχε αναθέσει ο Θεός.

Σαρκώθηκε για ν’ αναλάβει ως άνθρωπος όλα όσα είχε αναλάβει ο Θεός, όταν κατά την προαιώνιο Βουλή Του είχε αποφασίσει να δημιουργήσει τον άνθρωπο και να επωμιστεί, μετά την προπατορική πτώση, τις συνέπειες της δημιουργίας, καθώς και της φοβερής δωρεάς της ελευθερίας που προσφέρθηκε στον άνθρωπο.

Στη σλαβονική μετάφραση της προφητείας του Ησαΐα (7,16), τίθεται το ζήτημα του Χριστού, τούτου του αγέννητου παιδιού, το οποίο, πριν να διακρίνει το αγαθό από το κακό, θα επέλεγε το αγαθό, ακριβώς επειδή είναι τέλειο κατά την ανθρώπινη φύση.

Να γιατί τούτος ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, προκόπτοντας μέχρις ότου η ανθρώπινη φύση Του φτάσει στην τελείωσή της, αναλαμβάνει πλήρως όσα ο Θεός και η πίστη της παναχράντου Θεοτόκου και Θεομήτορος, Του εμπιστεύθηκε. Με την κατάδυσή Του στα νεκρά νερά του Ιορδάνη, έμοιαζε με το καθαρό λινάρι που το βυθίζουν μέσα στη χρωστική ουσία.

Εκείνος που ήταν πιο λευκός κι από το χιόνι, αναδύεται τελικά από το νερό, όπως αναφέρει και ο προφήτης Ησαΐας, με ιμάτιο κατακόκκινο από το αίμα, με ένδυμα θανάτου, το ένδυμα που κλήθηκε να φορέσει.

Να λοιπόν ποιά μηνύματα στέλνει η Βάπτιση του Κυρίου.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε ποιά μεγαλόπρεπη ενέργεια περικλείει, ποιά πράξη αγάπης θέτει ενώπιόν μας.
Και μπροστά μας τίθεται διαρκώς ένα επίμονο ερώτημα: ποιά θα είναι η απάντησή μας;

http://wwwtaxiarhes.blogspot.gr/2014_01_01_archive.html

[2φΑ]

"Τα Άγια Θεοφάνεια"

Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου Σου Κύριε,

ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις·

τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει Σοι,

ἀγαπητὸν Σε Υἱὸν ὀνομάζουσα·

καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς,

ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.

Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός,

καὶ τὸν κόσμον φωτίσας δόξα Σοι.