Συνεδρία Ομολογίας

[ - 26]

Θα μπορούσε να ονομαστεί συνεδρία Συνέπειας, όμως η συνέπεια είναι μια έννοια που ο καθένας την κατανοεί σύμφωνα με τις συνθήκες της στιγμής που τον επηρεάζουν.
Η "ομολογία" διατηρεί περισσότερο καθαρό το νόημα της και προϊδεάζει στην προοπτική της "εκ βαθέων" κατάθεσης.

Η ομολογία της ενοχής, η ουσιαστική και αυθόρμητη, είναι στο σύνολο της σύνθετη, γιατί πηγάζει από τη μετάνοια και προσβλέπει στην τιμωρία.
Η αίσθηση δικαίου ικανοποιεί την ανάγκη της μετάνοιας, της επιστροφής, με την καταβολή πάντοτε του αντιτίμου της τιμωρίας ή με την προσάρτηση στο θυσιαστικό άρμα της αγάπης.

Η διαδικασία ομολογίας εκτονώνει την επιθετικότητα προς τους άλλους, όταν η συνείδηση το απαιτεί ή προς τον εαυτό μας, αν οι προσωπικές Ερινύες το επιβάλλουν.

Οι ψυχολογικές διεργασίες του εμμονικού αυτοέλεγχου για τον καθορισμό του βαθμού ενοχής, εύκολα επενδύονται την παθολογική μορφή της  αυτοτιμωρίας.
Αντίθετα πολύ ευεργετικός, είναι ο έλεγχος του βαθμού αυτογνωσίας.

Το πρακτική της αυτογνωσίας είναι ανεξάντλητη σαν προοπτική, αλλά ουσιαστική σαν διαδρομή.
Ίσως μόνο ο Θεός γνωρίζει τα βάθη της ψυχής και μόνο οι άγιοι φθάνουν σε υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας.

Ο δικός μας δρόμος προς την αυτογνωσία – που θα μπορούσε να γίνει και δρόμος προς την αγιότητα, όσο κι αν αυτό ακούγεται εξωπραγματικό – για να καταστεί κατανοητός και εφαρμόσιμος, πρέπει να ξεφύγει από τα μονοπάτια της απατηλής καθημερινότητας και να στραφεί στη συνειδητοποίηση της πνευματικής πραγματικότητας.

Αυτή είναι και η δυσκολία της αυτογνωσίας.
Η διαφοροποίηση των επιθυμιών από τα πιστεύω μας, των ψυχολογικών μας κενών και αναγκών από τα αισθήματα μας και η αποδοχή της αδυναμίας μας να διαχειριστούμε επάξια την προσωπικότητα μας.

Η Αυτογνωσία αποτελεί την "εκ βαθέων" ομολογία-συνειδητοποίηση του προσώπου μας.

Η απελευθέρωση από τις ενοχές ανοίγουν τον δρόμο κατανόησης της ταυτότητας.

Πρώτη αναγκαιότητα είναι η ομολογία πίστεως.
Όχι η κατανόηση των επιθυμιών μας, ώστε να πάψουμε να τους αντιστεκόμαστε και να τις δεχθούμε σαν δομικό μέρος του εαυτού μας  -καταπραΰνοντας με τον τρόπο αυτόν το άγχος μας, αλλά η ομολογία των στοιχείων εκείνων που η σημαντικότητα τους επηρεάζει καθοριστικά τη συνείδηση μας.

Η απελευθέρωση των πεποιθήσεων μας και η ανάλογη εναρμόνιση της συμπεριφοράς μας, θα προσδώσουν στη βούληση μας τη γνησιότητα των επιλογών της.

Θα ακολουθήσει η ομολογία αισθημάτων.
Ο φόβος της απόρριψης και του πόνου που την συνοδεύει, μας κάνουν συχνά να είμαστε συγκρατημένοι στην έκφραση και τις εκδηλώσεις μας.
Αλλά η αγάπη – το μόνο αίσθημα, που με όλες τις αποχρώσεις του αξίζει να αναφερόμαστε σ’ αυτό – δεν είναι συναλλαγή.     

Η αγάπη είναι συνάντηση, κοινωνία, δεν συμβιβάζεται με τον ατομισμό του εγώ και όσο πιο θυσιαστική είναι, τόσο πλουσιότερη είναι και η χαρά της αίσθησης της.
Χωρίς αγάπη, το συναισθηματικό κενό δεν αναπληρώνεται από καμιά επαγγελματική επιτυχία, κοινωνική  καταξίωση ή κοσμική προβολή.

Το τρίπτυχο των ομολογιών μας συμπληρώνει η γενναία άρνηση του πλασματικού εαυτού μας, η ομολογία του μέτρου, της μετριοφροσύνης που συνεπάγεται η δύναμη της πίστης και η αλλοίωση της αγάπης, η αποδοχή –με ευχαριστίες- του ελάχιστου μεγέθους μας.

Δεν υπάρχει σειρά ενεργειών και προτεραιότητες στον δρόμο της αυτογνωσίας.

Η προσωπικότητα λειτουργεί με τη δική της ιεράρχηση, σαν ενιαία, συνεχής και αδιάσπαστη υπόσταση.

Αν το θέλει κάποιος, μπορεί να μάθει να εμπιστεύεται και να αγαπά.
Μπορεί να μάθει να είναι και σεμνός. - Είναι θέμα βούλησης και άσκησης.     

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Αναζήτηση είναι η διαδρομή προς την συνάντηση.

2. Η συνάντηση είναι ο σκοπός του ταξιδιού.

3. Κάθε ταξίδι πρέπει να έχει συγκεκριμένη πορεία και ορατό σκοπό (όραμα).

4. Η ειλικρίνεια της ομολογίας είναι η βάση των σχέσεων.

5. Η συνάντηση του εαυτού, προσδοκάται στην προσωπική σχέση με κάθε άνθρωπο.

6. Αυτή είναι η επιδίωξη όλων, σε όλη τη ζωή μας. Ας το ομολογήσουμε.

Share