"Οι τρεις αγάπες"

Γέροντας Παΐσιος

Η αγάπη είναι τριών ειδών: η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια, η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος και η πνευματική αγάπη, η οποία είναι η αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη.

Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη, μένει «εις αιώνας αιώνων».

Για να καταλάβεις αν έχεις αληθινή αγάπη, να εξετάσεις αν αγαπάς όλους τους ανθρώπους εξίσου κι αν όλους τους ανθρώπους τους θεωρείς καλύτερους από σένα.

Σπείρε την λίγη αγάπη που σου έμεινε, για να φυτρώσει αγάπη, να μεγαλώσει, να καρπίσει και να θερίσεις αγάπη. Μετά θα σπείρεις την περισσότερη αγάπη που θα θερίσεις, και σιγά-σιγά θα γεμίσει το αμπάρι σου και δεν θα έχεις πού να την βάλεις, γιατί όσο σπέρνεις αγάπη, τόσο πιο πολύ αυξάνει.

Για να αυξηθεί η αγάπη, πρέπει να τη δώσεις. Όποιος όμως δεν δίνει έστω και την λίγη αγάπη που έχει, είναι σαν να έχει ένα απλόχερο σπόρο, αλλά τον κρατάει και δεν τον σπέρνει. Αυτός είναι ο πονηρός δούλος που έκρυψε το τάλαντο.

Ανάλογα με την αγάπη που θα προσφέρεις, θα έχεις να λάβεις. Αν δεν δόσεις αγάπη, δεν θα λάβεις αγάπη. Βλέπεις, η μάνα δίνει συνέχεια στα παιδιά της, αλλά και συνέχεια παίρνει από τα παιδιά της, και συνέχεια αυξάνει η αγάπη της.

Όταν ζητάμε την αγάπη των άλλων αποκλειστικά για τον εαυτό μας και θέλουμε όλοι να μας δίνουν και όταν κάνουμε κάποιο καλό, σκεφτόμαστε την ανταπόδοση, δεν έχουμε ακριβή, αλλά φθηνή αγάπη. Τότε αποξενωνόμαστε από τον Θεό και δεν λαμβάνουμε αγάπη, ούτε από τον Θεό ούτε από τους ανθρώπους.

Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη για τον εαυτό του. Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη, μαλώνουν ποιος να πρωτοδώσει περισσότερη αγάπη στον άλλον. Αγαπούν, χωρίς να σκέφτονται αν τους αγαπούν ή αν δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν.

Θέλουν όλο να δίνουν και να δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπιούνται απ' όλους, αλλά πιο πολύ από τον Θεό, με τον Οποίο και συγγενεύουν.

Αγάπη χωρίς αντιπαροχή! Να μην κάνουμε καλοσύνες, για να πάρουμε ευλογίες.
Να καλλιεργήσουμε την αρχοντική, την ακριβή αγάπη, την οποία έχει ο Θεός και όχι την φθηνή κοσμική αγάπη, η οποία έχει κάθε ανθρώπινη αδυναμία.

Psygmata orthodoxias – [2φΑ]

                                           

"Αγάπη, ο δρόμος.. "

Α´ επιστολὴ Παύλου προς Κορινθίους  (ιβ´ 27 - ιγ´ 13)

Εσείς αποτελείτε το σώμα του Χριστού και είσθε τα μέλη του, όπου ο καθένας έχει τη δική του θέση.

Και έθεσε ο Θεός στην Εκκλησία πρώτα μεν τους αποστόλους, σε δεύτερη θέση τους προφήτες, σε τρίτη τους διδάσκαλους, έπειτα τους θαυματουργούς, μετά όσους έχουν το χάρισμα του θεραπευτή, εκείνους που προστατεύουν τους αδύναμους, τους καθοδηγητές, τους γλωσσομαθείς.

Μήπως είναι όλοι απόστολοι, είτε όλοι προφήτες ή όλοι διδάσκαλοι; Μήπως είναι όλοι θαυματουργοί ή όλοι θεραπευτές ή όλοι ομιλούν και διερμηνεύουν ξένες γλώσσες;

Να επιδιώκετε με ζήλο τα καλύτερα χαρίσματα και ακόμη, σας δείχνω επί πλέον τον δρόμο.

Εάν ομιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη, οι λόγοι μου ακούονται σαν κενός ήχος χαλκού ή αλαλαγμός κυμβάλου.

Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια του Θεού και όλη τη γνώση, και εάν ακόμη έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε.

Και εάν διαθέσω τα υπάρχοντά μου στους πτωχούς, και εάν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτε.

Η Αγάπη μακροθυμεί και ωφελεί, η αγάπη δεν ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με αλαζονεία, δεν πράττει άσχημα, δεν επιδιώκει τα συμφέροντα, δεν οργίζεται, δεν σκέπτεται ποτέ το κακό, δεν χαίρεται στην αδικία, συμμετέχει όμως στη χαρά της αλήθειας· τα πάντα ανέχεται, τα πάντα εμπιστεύεται, για πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει.

Η αγάπη ποτέ δεν ελαττώνεται, ακόμα και αν οι προφητείες καταργηθούν, είτε οι γλώσσες παύσουν να υπάρχουν, είτε η γνώση καταργηθεί και αυτή.

Διότι μερικά μόνο πράγματα γνωρίζουμε και μερικά προφητεύουμε, όταν όμως έλθει το τέλειον, τότε το μερικό θα καταργηθεί.

Όταν ήμουν νήπιο, σαν νήπιο μιλούσα, σαν νήπιο σκεπτόμουν, σαν νήπιο συλλογιζόμουν· όταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα τα νηπιώδη.

Διότι τώρα βλέπουμε μέσα από έναν καθρέπτη την αλήθεια αινιγματική, τότε όμως θα την βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο· τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος της αλήθειας, τότε όμως θα αποκτήσω επίγνωση για όλα, όπως και για μένα θα είναι γνωστά τα πάντα.

Προς το παρόν μένουν η πίστις, η ελπίς, η αγάπη, αυτά τα τρία: και μεγαλύτερη από αυτά είναι η αγάπη.

Γλωσσική απόδοση: [2φΑ]

                                           

"TSAR (Ρωσία - 2009)"

TSAR (2009)

O "Τσάρος" (Ρωσία, 116΄), η νέα ταινία του σκηνοθέτη Pavel Lungin (Το νησί), μας μεταφέρει στη Ρωσία των χρόνων της βασιλείας του Ιβάν του Τρομερού (1547-1584). Με την εξαιρετική σκηνοθεσία του Λουγκίν, τις καταπληκτικές ερμηνείες των Πιότρ Μαμόνωφ (Ιβάν) και Όλενκ Γιανκόφσκι (Άγιος Φίλιππος) και την άρτια αναπαράσταση του ιστορικοκοινωνικού πλαισίου, ο θεατής βυθίζεται στην ιστορία και συγκλονίζεται από το γεγονός της θυσίας του Αγίου σε τόσο ζοφερούς καιρούς.

Η αφήγηση έχει την απαρχή της στα 1565, χρονιά κατά την οποία ο Ιβάν με πρόσχημα την υποτιθέμενη και αναπόδεικτη απόπειρα προδοσίας των βογιάρων του Νόβγκοροντ μετακομίζει με το δημόσιο ταμείο, επίλεκτους στρατιωτικούς και ιερωμένους στα βόρεια της Μόσχας, και σκορπίζει τον τρόμο με την ομάδα Οπριτσνίνα που χρησιμοποιεί σαν ειδική αστυνομία.

Για επτά χρόνια οι Οπρίτσνικοι, θα βυθίσουν τη χώρα στο χάος και το αίμα. Κάθε ύποπτος για εναντίωση στον Ιβάν βασανίζεται και εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες. Ολόκληρες πόλεις ισοπεδώνονται, με άμεσες συνέπειες στην αγροτική παραγωγή και το εμπόριο, με αποκορύφωμα τη Σφαγή του Νόβγκοροντ (1570 – 3.000 νεκροί, μεταξύ των οποίων 1.500 ευγενείς). Η αυτοκρατορία οδεύει με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρη κατάρρευση.

Για την ιστορία, ο Ιβάν είναι ο πρώτος ηγεμόνας που φέρει τον τίτλο του «Τσάρου και κυβερνήτη πασών των Ρωσιών» σε αντίθεση με τους προκατόχους του που τιτλοφορούνταν ως «Μεγάλοι Δούκες της Μοσχοβίας». Η φιλόδοξη φύση του κατάφερε να προσαρτήσει πολλά νέα εδάφη στην αυτοκρατορία. Η σχιζοφρενική του όμως προσωπικότητα οδήγησε πολλούς ανθρώπους στον θάνατο, ακόμα και τον ίδιο τον γιο του Τσάρεβιτς Ιβάν.

Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης «πίστευε ότι η δύναμή του, ήταν δοσμένη από τον Θεό και ότι δεν χρειαζόταν να υπογράψει κάποιο συμβόλαιο με τους υπηκόους του. Αυτό που ήθελε ήταν η λατρεία. Αν η σοδειά ήταν φτωχή ή αν χανόταν κάποιος πόλεμος, πάντα θεωρούσε υπεύθυνο τον λαό επειδή δεν αγαπούσε αρκετά τον ηγεμόνα του.

Και αυτή η έλλειψη αγάπης έφερνε την τιμωρία. Για τον τσάρο όλοι ήταν ένοχοι, όλοι ήταν προδότες και λίγο τον ένοιαζε να τιμωρηθούν οι αληθινοί ένοχοι. Ζούσε σαν ζηλωτής Χριστιανός, μα η συμπεριφορά του ήταν προϊόν μιας σχιζοφρενικής προσωπικότητας με θρησκευτικό παραλήρημα. Είχε φτιάξει μια παράξενη εκκλησία στο παλάτι του και λειτουργούσε από τις 12 το βράδυ έως στις 5 το πρωί, έχοντας γύρω του τους φρουρούς του που ήταν ντυμένοι με μοναχικά ενδύματα.

Μέσα σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες ξεχωρίζει η μορφή ενός μεγάλου άνδρα, που τολμά να εναντιωθεί στο παράλογο, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, αλλά υπηρετώντας έως τέλους τον σκοπό στον οποίο τάχθηκε.

Ο κατά κόσμον Θεόδωρος, είχε ενδυθεί από πολύ νωρίς το μοναχικό σχήμα με το όνομα Φίλιππος, παρά την επιθυμία των ευγενών γονιών του να λάβει κάποιο κυβερνητικό αξίωμα. Το 1546 έγινε ηγούμενος της μονής Solovki στο Νόβγκοροντ, η οποία τα επόμενα χρόνια γνώρισε πνευματική άνθιση. Τον Ιούλιο του 1566, παρά την επίμονη για καιρό αντίθεσή του, ενθρονίστηκε Μητροπολίτης Μόσχας. Το ελεύθερο πνεύμα και ο διαρκής πόθος του για την αλήθεια και τον Θεό δεν άφησαν τον Φίλιππο να συνταχθεί με τον άρχοντα του κόσμου τούτου και τα παρανοϊκά έργα του που μάστιζαν ολόκληρο τον λαό της Ρωσίας.

Η ψυχή του φλεγόταν απ’ την αγάπη και η πίστη του έδινε το σθένος να αντιστέκεται στον τσάρο κρίνοντας την βαναυσότητα και την άτεγκτη πολιτική του. Δύο χρόνια μετά την ενθρόνισή του η ρήξη με τον Ιβάν έγινε οριστική, καθώς αρνήθηκε μέσα στο ναό της Κοιμήσεως να τον ευλογήσει.

Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους στον φθαρτό τούτο κόσμο για τον άνθρωπο του Θεού. Φυλακίστηκε και τον Δεκέμβριο του 1569 θανατώθηκε από φρουρό του τσάρου. Δούλος της ουράνιας πολιτείας ο Φίλιππος έγινε για τους ρώσους φωτεινός οδοδείκτης του δρόμου του Θεού και για τους απανταχού ορθοδόξους άγιος, ίνα μιμηταί του γίνονται…

Η ταινία αποτελεί μάθημα ιστορίας, αφορμή στοχασμού, μα και αχτίδα ελπίδας για τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, απάντηση στη χλιαρότητα, τον μηδενισμό και την αδιαφορία που μας ταλανίζουν. 

                                        

Α. Χ.

http://pamtaxtainies.blogspot.gr/2010/10/tsar-2009.html

"царь - Ο Τσάρος"

Ο Τσάρος  -  царь  [Tsar – Ρωσία - Pavel Lugin - Pyotr Mamonov – 2009]

Η εξαιρετική παρουσίαση της ταινίας TSAR από την αδελφή μας Α. Χ. που αναρτήθηκε ήδη στο Αρχαγγέλων Ταινιόραμα στις 27 Οκτωβρίου (2010), παρέχει στον θεατή κάθε χρήσιμη πληροφορία για την ταινία και μια πλούσια ιστορική τοποθέτηση του έργου.

Έχουμε έτσι την ευκαιρία να προχωρήσουμε άμεσα στην παράθεση κάποιων σκέψεων που πηγάζουν από τη συγκεκριμένη ταινία, αποφεύγοντας τις επαναλήψεις γνωστών στοιχείων.

Μια κινηματογραφική ταινία είναι ένα κομμάτι ζωής, μια αναπαράσταση της ζωής δοσμένη από την ιδιαίτερη οπτική γωνία του σκηνοθέτη. Σαν μια φωτογραφία (αφού είναι κυρίως εικόνα) διευρυμένη στον χρόνο, που ανάλογα με την τεχνική προσέγγιση και τον εστιασμό του θέματος της, δρομολογεί και ανάλογους συνειρμούς.

Στην πρώτη ασπρόμαυρη ταινία με το ίδιο θέμα, τον «Ιβάν τον Τρομερό» (του Sergei Eisenstein, 1944), οι διαβαθμίσεις των γκρίζων τόνων διαποτισμένες από την ιδιοφυία του μεγάλου δημιουργού, προσδίνουν έμφαση τους συμβολισμούς και αναδεικνύουν ιδανικά τον θρύλο του τρομερού Τσάρου, σε μια εποχή ιδιαίτερης πολιτικής σκοπιμότητας.

Οι συνειρμοί εκεί, ακολουθούν άλλους δρόμους.

Ο Pavel Lugin αντίθετα, μέσα σε ένα πλούτο χρωμάτων και σκηνικών αποχρώσεων, επικεντρώνεται και φωτίζει ανάγλυφα τη διαταραγμένη προσωπικότητα του Ιβάν, που από «Τρομερός» τώρα ονομάζεται απλά «Τσάρος», έστω και χωρίς αποσιωπητικά που θα τόνιζαν εντονότερα τη ρεαλιστική απομυθοποίηση του.

Ζήσαμε τον μοναδικό Pyotr Mamonov σαν Άγιο Ανατόλιο στο «Νησί» του, λίγο-πολύ ταυτιστήκαμε μαζί του και τώρα τον απολαμβάνουμε σε ένα ρόλο τελείως διαφορετικό, τον ζούμε σαν Τσάρο, αλλά εδώ διστάζουμε να προχωρήσουμε σε ταυτίσεις, διατηρούμε διακριτικά τις αποστάσεις μας.
Και φαίνεται λογικό. Ο Ιβάν ο Τσάρος είναι τρελός, παρανοϊκός, ακαταλόγιστος. Πώς να ταυτιστεί κανείς μαζί του;

Όμως ο Λουγκίν φωτίζοντας έντονα τους χαρακτήρες του, δίνει διάφανες κάποιες πτυχές της προβληματικής αυτής προσωπικότητας.
Ας στρέψουμε κι’ εμείς λοιπόν, λίγο περισσότερο την προσοχή μας στον ίδιο τον Ιβάν, από ό,τι στα εγκλήματα του και στη δική μας στάση απέναντι του, απ’ ότι στην κριτική των πράξεων του.

 

Τα συμπτώματα της τρέλας, υποστηρίζουν κάποιοι πως είναι μηχανισμοί προστασίας, όταν η σκληρότητα και η πίεση της ζωής δεν αντέχονται άλλο. Ο τρελός (ο Ιβάν στην περίπτωση μας) ίσως κληρονόμησε μια ευαισθησία ιδιαίτερη στο να πληγώνεται από τη συμπεριφορά των γύρω του, χωρίς να έχει αντισταθμιστική παροχή αγάπης και κατανόησης.

Αν δεν καλύφθηκαν οι ανάγκες του, στα χρόνια της συναισθηματικής ανάπτυξης, για στοργή και τρυφερότητα, ελευθερία, συντροφικότητα και μετριοπάθεια, νοιώθοντας κάποια ανεξέλεγκτη στιγμή, να συνθλίβεται από τον φόβο και τις ενοχές, μετατρέπει τη στέρηση σε μίσος που το προβάλλει στους άλλους, επιλέγοντας να είναι εκείνος ο κυνηγημένος, ο στόχος όλων, που συνωμοτούν εναντίον του και εξισορροπεί τα ψυχολογικά του κενά, υιοθετώντας ένα παραλήρημα, μια παθολογική πεποίθηση θεϊκής αποστολής.

Ο κόσμος τον έχει απαρνηθεί πριν ακόμα αρρωστήσει. Περνώντας όμως το κατώφλι της τρέλας, ανοίγεται ένα οδυνηρό χάος ανάμεσα σ’ αυτόν και την «υγιή» κοινωνία των «φυσιολογικών» ανθρώπων. Ο «τρελός» θα ζει πια σε μια  βουβή μοναξιά, σε μια ονειρική (εφιαλτική) πραγματικότητα, έρμαιο στον φόβο και την καχυποψία.

Μέσα στη δίνη της αρρώστιας του διασφαλίζει την πραγματική ή τη φανταστική εξουσία του με το ψέμα, με το έγκλημα, ίσως και με τη διαστροφή, γιατί ενεργεί άβουλα, με το ένστικτο και το ένστικτο είναι τυφλό, στερημένο πνεύματος.

Κι’ εμείς που συμπονούμε τον τρελό, όπως και όλους τους αναξιοπαθούντες από μακριά, κρατούμε αποστάσεις ασφαλείας, περιοριζόμαστε και περιφρουρούμε τη σιγουριά του στενού και υγιούς κύκλου μας, αποφεύγουμε κάθε σχέση με διαταραγμένους, με απατεώνες και έκδηλα άρρωστους, με φυλακισμένους και οπτικά αμφισβητήσιμους, με ύποπτους γενικότερα και καταδικάζουμε φανερά ή κρυφά όποιον δεν μας ταιριάζει.

Υπεραμυνόμαστε της λογικής και του δικαίου και παραμερίζουμε από τη ζωή μας όσους δεν ασπάζονται τις απόψεις μας ή αγνοούν τις υποδείξεις μας. Ειρωνευόμαστε με υπεροψία κάθε τι ξένο στις δικές μας συνήθειες.  

Διεκδικούμε τελικά έναν Παράδεισο στα μέτρα μας, μόνο για μας και τους «δικούς» μας, αποκλείοντας απ’ αυτόν τον κάθε παρείσακτο Γιάννη Αγιάννη, της εξαθλίωσης που μας περιβάλλει.

Μας καθησυχάζει και μας δικαιώνει στην κοσμική μας συνείδηση, να παίζουμε τον ρόλο του καλού χριστιανού όπως μπορούμε, αντί όμως με την πολιτεία μας να τεκμηριώνουμε αγιότητα, περιφέρουμε στην οθόνη της ζωής μας την χλιαρότητα της ολιγοπιστίας μας.

Σαν τον Τσάρο, στην υπέροχα συμβολική σχετική σκηνή της διαδικασίας ενδύσεως του, προχωρούμε κι’ εμείς αργά, σταθερά και αυτάρεσκα σε μια καθημερινή επανένδυση και συσσώρευση ματαιοδοξίας.

Με τη δύναμη της όποιας εξουσίας κατορθώσαμε να εξασφαλίσουμε, αντλούμε μικρές ικανοποιήσεις από τη σκληρότητα μας, την απόρριψη, την κακοπιστία και την εύκολη κριτική που ασκούμε στους γύρω μας και όλα αυτά, χωρίς το άλλοθι της τρέλας, χωρίς το ελαφρυντικό του ακαταλόγιστου. 

Στη κοινωνία μας, επιδοκιμάζουμε τίτλους και επιφάνεια, κρίνουμε συμπεριφορές, δεν αγαπούμε και αγνοούμε το «πρόσωπο». Και τελικά δεν σκεφτόμαστε ούτε για μια στιγμή, μήπως η αθλιότητα, η ανηθικότητα, η δυσμορφία, η κακία που μας απειλούν απ’ έξω, δεν είναι παρά οι δικές μας προβολές στους άλλους, γι’ αυτό και νοιώθουμε τόσο ενοχλημένοι.

Γιατί, αν μέσα μας είχαμε ειρήνη, γαλήνη, ομορφιά,  καλοσύνη, αν στην ψυχή μας ζούσε ο Χριστός, τίποτα στον κόσμο δεν θα ήταν ξένο, ύποπτο, απειλητικό, άσχημο, τρελό. Μέσα από το πρίσμα της αγάπης όλα θα έπαιρναν τη σωστή τους θέση και διάσταση και καμιά συμπεριφορά, παθολογία ή άλλη ιδιαιτερότητα δεν θα ήταν ικανή να μας απομακρύνει ψυχικά από ένα άλλο πρόσωπο.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε, πως η συνύπαρξη, η αποδοχή, η ενεργή και το ίδιο δυνατή αγάπη προς όλους, όποιοι και να φαίνονται πως είναι, ό, τι και να έχουν κάμει, θα τεκμηριώσουν την όποια δική μας προοπτική για τον Παράδεισο.

Στο μέτρο ωστόσο, που η σινεκριτική προσέγγιση εξελίχθηκε σε αυτοκριτική, απεγνωσμένα ζητά προτού να κλείσει η αναφορά αυτή, λίγο φως, μια λάμψη ελπίδας στην ιστορία του Τσάρου Ιβάν. Ο Λουγκίν έδωσε τη βαρύτητα που όφειλε και στο σημείο αυτό.

Η ελπίδα ριζώνει στη θυσία και ο Άγιος Φίλιππος είναι η προσωποποίηση της θυσίας.

Στάθηκε στο πλευρό του Τσάρου ειλικρινής και τίμιος, προσβλέποντας στο πρόσωπο του με αγάπη σαν φίλος, σαν αδελφός προσευχόμενος. Στη δική του θυσία ριζώνει και η δική μας ελπίδα, πως η οικονομία του Κυρίου θα μεριμνήσει για τη φώτιση μας.

Τελευταία εικόνα που ακολουθεί ζωντανή την καρδιά μας, τα βλέμματα αγάπης του Αγίου και του βογιάρου ανεψιού του, που θα μπορούσαν -όμως αρνούνται- να σώσουν τον εαυτό τους την ώρα του μαρτυρίου τους, ενοχοποιώντας ο ένας τον άλλο.

Η υπέροχη αυτή σκηνή της υπέρβασης του κόσμου μας, ο αλληλοσεβασμός στην εικόνα του Θεού που δεν την προδίδουν, η ειρήνη που καθρεπτίζεται στα πρόσωπα τους, γίνονται ύμνος και κάθαρση, ψαλμός και παράδειγμα. Οδηγούνται έτσι και οι δύο στη θυσία και οδηγούν κι’ εμάς στους δρόμους της Πίστης, της Ελπίδας και της Αγάπης, των ακριβών θυγατέρων της του Θεού Σοφίας.   

Μ. Ψ.

1^η δημοσίευση: http://pamtaxtainies.blogspot.gr/2010/11/tsar.html

2^η βελτιωμένη – [2φΑ]

"Ο ηθικολόγος.. "

"Πώς επηρεάζουμε τους άλλους με τις σκέψεις μας"

Άγιος Πορφύριος

Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται "ηθικολόγος".

Αυτὸς ὁ “ηθικολόγος”, όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλὲς φορὲς αυτὸς που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως, με τον εαυτό του, αλλὰ με τον άλλο. Κι αυτὸ, δεν το θέλει ο Θεός.

Λέει ο Χριστὸς στο Ευαγγέλιο: "Ὁ οὖν διδάσκων ἕτερον, σεαυτὸν οὐ διδάσκεις; Ὁ κηρύσσων μὴ κλέπτειν, κλέπτεις;"

Μπορεί να μην κλέπτουμε, όμως φονεύουμε, κακίζουμε τον άλλον και όχι τον εαυτόν μας. Λέμε παραδείγματος χάριν: "Έπρεπε να κάνεις αυτό, δεν το έκανες, να τι έπαθες!" Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος κακό.

Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί. Κατὰ έναν μυστηριώδη και αφανὴ τρόπο, μειώνουμε στον άλλο τη δύναμη να πάει στο αγαθό, του κάνουμε κακό. Μπορεί να γίνουμε αιτία ν’ αρρωστήσει, να χάσει τη δουλειά του, την περιουσία του κ.λπ.

Μ’ αυτὸ τον τρόπο δεν κάνουμε κακὸ μόνο στον πλησίον μας, αλλὰ και στον εαυτό μας, γιατὶ απομακρυνόμαστε απὸ τη χάρη του Θεού.

Και τότε προσευχόμεθα και δεν εισακουόμεθα. "Αἰτοῦμεν καὶ οὐ λαμβάνομεν".

Γιατί; Το σκεφτήκαμε ποτὲ αυτό; "Διότι κακῶς αἰτούμεθα". 

Πρέπει να βρούμε κάποιον τρόπο να θεραπεύσουμε την τάση που υπάρχει μέσα μας να αισθανόμαστε και να σκεπτόμαστε με κακία για τον άλλο.

Είναι δυνατὸ να πει κάποιος "έτσι που φέρεται ο τάδε θα τιμωρηθεί απ’ τον Θεό" και να νομίζει ότι το λέει χωρὶς κακία. Είναι όμως, πολὺ λεπτὸ πράγμα να διακρίνει κανεὶς αν έχει ἢ δὲν έχει κακία. Δεν φαίνεται καθαρά. Είναι πολὺ μυστικὸ πράγμα τι κρύβει η ψυχή μας και πώς αυτὸ μπορεί να επιδράσει σε πρόσωπα και πράγματα.

Δεν συμβαίνει το ίδιο, αν πούμε μετὰ φόβου ότι ο άλλος δεν ζει καλά και να προσευχόμαστε να τον βοηθήσει ο Θεὸς και να του δώσει μετάνοια, δηλαδὴ ούτε λέμε, ούτε κατὰ βάθος επιθυμούμε να τον τιμωρήσει ο Θεὸς γι’ αυτὸ που κάνει.

Τότε, όχι μόνο δεν κάνουμε στον πλησίον κακό, αλλὰ του κάνουμε και καλό.

Όταν εύχεται κανεὶς για τον πλησίον του, μια καλὴ δύναμη βγαίνει απ’ αυτὸν και πηγαίνει στον αδελφὸ και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί.

Μυστήριο πώς φεύγει απὸ μας αυτὴ η δύναμη.

Όμως πράγματι, αυτὸς που έχει μέσα του το καλὸ στέλνει την καλὴ αυτὴ δύναμη στους άλλους μυστικὰ και απαλά. Στέλνει στον πλησίον του φως, που δημιουργεί έναν κύκλο προστασίας γύρω του και τον προφυλάσσει απ’ το κακό.

Όταν έχουμε για τον άλλον αγαθὴ διάθεση και προσευχόμαστε, θεραπεύουμε τον αδελφὸ και τον βοηθούμε να πάει προς τον Θεό.

«Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου»

[2φΑ]

                                                 

"Στη ζώνη ρίψεως.. "

-  Harris Papazoglou

Ντυμένος με το αλεξίπτωτο, περιμένεις πώς και πώς μέσα στο λιοπύρι να έρθει το αεροσκάφος, λιώνεις στην ζέστη, ενώ ταυτόχρονα οι ιμάντες σκελών δεν σε αφήνουν να κάτσεις άνετα.
Το εφεδρικό το νιώθεις όλο και πιο βαρύ..

Και ενώ έχεις γλαρώσει, αφού έχεις ξυπνήσει από τις 2 το πρωί, έρχεται ο αρχηγός και με μια φωνή "όρθιοι" παίρνουμε κατεύθυνση για τη ράμπα.
Κώλο μέσα, κώλο έξω, για να χωρέσουμε όλοι.

Άλλοι με σακίδιο ανάμεσα από τα πόδια τους, βρίσκονται στο πάτωμα.

Ο εκκωφαντικός θόρυβος και οι "κακές" σκέψεις δεν αφήνουν περιθώριο για ομιλίες.
Ίσως ένα δύο συνθήματα για να τονωθεί το ηθικό.
Το αεροσκάφος βρίσκεται κοντά στη ζώνη ρίψεως, ο αρχηγός φωνάζει "αγκιστρωθείτε", το πρώτο στικ περνάει τον στατικό ιμάντα από το συρματόσχοινο.

Οι παλμοί έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν.
Ανοίγει η πόρτα και βλέπεις τα πάντα από ψηλά, σκέφτεσαι τις τελευταίες λεπτομέρειες καθώς δίνονται οι οδηγίες για κατεύθυνση και ένταση ανέμου.
Κολλητά μπροστά και πίσω σου, αλεξιπτωτιστές που συχνά από το άγχος δεν θυμάσαι τα πρόσωπα τους!

Δεν υπάρχει επιστροφή, θα κάνεις άλμα. Ανάβει το πράσινο φως, επικρατεί ένταση.
Οι παλμοί στα κόκκινα, η αδρεναλίνη στα ύψη.
Πρέπει να πετάξεις πόδι, να είσαι σφιχτός και με το κεφάλι στο στήθος.
Όσες φορές και να το κάνεις, πάντα θα είναι σαν την πρώτη σου.

Το στικ προχωράει, ο αρχηγός άλλοτε σπρώχνει, άλλοτε κλωτσάει τον κόσμο για να μη χτυπήσει στην πόρτα.
Ένα, δύο, φεύγω!

Επικρατεί ησυχία, οι κινητήρες απομακρύνονται, ενώ μετράς 4 δευτερόλεπτα για να δεις, ΑΝ θα αναπτυχθεί το μέσο προσγείωσης σου. Αν όχι, το εφεδρικό είναι εκεί.

Όλα πάνε καλά, παίρνεις τον έλεγχο και νιώθεις την απόλυτη ηρεμία.

Παίρνεις μέτωπο κόντρα στον άνεμο και πριν προλάβεις να το ευχαριστηθείς, βρίσκεσαι στο έδαφος και μαζεύεις άρον-άρον!

fb – [2fA]

                                                                                  

Συνεδρία ετοιμότητας..

[ 28]

Ξυπνάς ξαφνικά και βρίσκεσαι μεσοπέλαγα.

Το όνειρο έσβησε, έμεινε πίσω, στο λιμάνι.

Το επόμενο αργεί.., ποιος ξέρει.., έχουμε θάλασσα πολλή μπροστά μας…

Οι ώρες περνούν σε νηνεμία, μια ράθυμη ατμόσφαιρα κατακάθεται στο νερό, τη νοιώθεις να σου πιέζει την ανάσα, να βαραίνει τα μέλη και τα βλέφαρα, να ποτίζει επικίνδυνα την ψυχή, να υπνωτίζει τον χρόνο.

Λευκοί γλάροι ισορροπούν κυκλικά στον αέρα, με τα φτερά απλωμένα ακίνητα, σε σφαιρική εποπτεία του σκάφους και της καρδιάς μας.

Τι να τους πεις;

Πως προτιμάς τη βροχή και τον άνεμο από τη χαλάρωση; Τον κίνδυνο και την εγρήγορση από τον εφησυχασμό και την ανεμελιά; Τα λες και στον εαυτό σου και ηχούν παράξενα. Ασυμβίβαστα με τη λογική.

Αυτή όμως είναι η ομορφιά και η αλήθεια της θάλασσας. Η πληρότητα της στιγμής που ζεις, ανακατεμένη με την αβεβαιότητα της επόμενης.
Να χαίρεσαι τη συγκίνηση της διαδρομής, χωρίς σκέψεις, χωρίς αναδρομές, να ζεις μ’ εμπιστοσύνη, ελεύθερος από εμμονές, υστεροβουλία και εγγυήσεις. Φτάνει να προχωράς.

Τρία είναι τα στοιχεία που διαμορφώνουν την ευτυχία του σήμερα. Η κοινωνία, το καθήκον και η ομορφιά. Στο κάθε ταξίδι μπορούν να συνυπάρχουν με ώριμη ένταση και τα τρία.
Η συνείδηση που βιώνει συγκινησιακά την ταυτόχρονη λειτουργία τους, αποκτά διευρυμένη αίσθηση της αιωνιότητας. Κι αιωνιότητα σημαίνει αθανασία.

Κι όταν φτάνεις στο λιμάνι, νοιώθεις δίκαια την ικανοποίηση της επιβράβευσης.
Την ευφορία της νίκης. Τη χαρά του δώρου.
Το τι θα τα κάνεις όλα αυτά, είναι άλλο θέμα. Αποφασίζεις κι επιλέγεις. Γιατί το λιμάνι, η στεριά, η ανάπαυλα του αγώνα, σου δίνει την ψευδαίσθηση του σίγουρου πατήματος, της σταθερότητας. Κι εκεί, πολλοί ξεγελιούνται και αποσυντονίζονται.

Όπως και τώρα, στη γαλήνια πλεύση, ξεγελιέσαι πως ίσως τα ταξίδια έχουν αντικατασταθεί με βαρκάδες στο φεγγαρόφωτο και αφήνεσαι...
Ή συμμετέχεις στη συνεδρία αυτή παθητικά, σαν επισκέπτης, σαν να μη σε αφορά, σαν όλα αυτά να αγγίζουν τη ζωή κάποιων άλλων, που έχουν σοβαρά προβλήματα, ανασφάλειες και υπαρξιακές ανησυχίες.

Η ζωή της θάλασσας όμως, έστω κι αν δεν το έχεις αποδεχτεί ακόμα, είναι και η δική σου ζωή. Αυτή που θεωρείς ευχάριστη, ασφαλή, ελεγχόμενη.

Αλλά θυμήσου, πως ο καιρός έχει γυρίσματα, που πρέπει να σε βρουν έτοιμο…

Η χαρά του ταξιδιού όπου κι αν βρίσκεσαι, σε στεριά ή θάλασσα, είναι η ικανότητα να στέκεσαι όρθιος στις αντιξοότητες, η δυνατότητα να παλεύεις, να επιμένεις και να προχωράς σε σταθερή πορεία με τους συνταξιδιώτες σου και να εκτιμάς την ευλογία που σε περιβάλλει.

Όλα αυτά ωστόσο, θέλουν συνέπεια. Προγραμματισμό. Διπλή βάρδια αξιοποίησης της μέρας και κάθε βράδυ διεισδυτικό κοίταγμα στον καθρέφτη της ψυχής και άμεση, ειλικρινή αναφορά… 

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Τα πιο αληθινά όνειρα είναι αυτά που μετατρέπονται σε οράματα.

2. Το όνειρο είναι ένα παθητικό σενάριο, μια επιθυμία, που αν ενεργοποιηθεί με ισχυρή βούληση αλλάζει σε όραμα και όταν επενδυθεί με το ανάλογο συναίσθημα, σε πράξη.

3. Το όραμα είναι χαρά, έμπνευση και ανάταση. Κι αξίζει κάθε θυσία.

4. Όμως η θυσία είναι στοιχείο αγάπης.
Στο μέτρο λοιπόν που αγαπάς το όραμα σου, θυσιάζεσαι γι’ αυτό.

5. Αλλά και η θυσία θέλει προγραμματισμό, βούληση, υπομονή και μετριοφροσύνη.

6. Να είσαι έτοιμος και σταθερός.
Τα όνειρα με ουσία οράματος, δεν τα βλέπεις μόνο νύχτα…

7. Μπορεί να τα δεις και μέρα. Ακόμα και με νηνεμία…

                                             

"Θερινό ηλιοστάσιο"

Σήμερα 21 Ιουνίου, στις 13:51 ώρα Ελλάδος, το θερινό ηλιοστάσιο επισημοποιεί και τυπικά την έναρξη του Καλοκαιριού στο βόρειο ημισφαίριο, όπου ανήκει και η Ελλάδα.

Αυτό σημαίνει πως ο βόρειος πόλος της Γης θα βρίσκεται στραμμένος προς τον Ήλιο και έτσι στο βόρειο ημισφαίριο, ο Ήλιος θα βρεθεί στο υψηλότερο σημείο του στον ουρανό και η σημερινή μέρα θα έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους.

Ακριβώς τα αντίθετα συμβαίνουν στο νότιο ημισφαίριο.

Καλό Καλοκαίρι!

gr.greekreporter.gr – [2φΑ]

Πέρα από τη σιωπή..

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

Μάθαμε λέξεις εύληπτες

χαρά, ειρήνη, αγάπη, κατανόηση

και είπαμε αυτός είναι ο Παράδεισος…

μάθαμε κι άλλες, τον θυμό, την ενοχή, τον φόβο

κι εξαντλήσαμε σε επαναλήψεις

τις προαιρέσεις μας 

ο Παράδεισος όμως είναι πέρα από τις λέξεις

πέρα από τη σιωπή

είναι στην αίσθηση της σιγουριάς

σαν ακουμπούν στην κοινή πορεία οι ώμοι μας

στην κηρύθρα που αποθέτουν τον κόπο τους

οι εργάτριες μέλισσες

στις αποχρώσεις του γαλάζιου

που καλύπτουν ουρανό και θάλασσα…

για την κόλαση - τίποτα

ούτε λέξη, ούτε αναφορά

όλα πρέπει να είναι Παράδεισος.

Μ. Ψ.

"Τι περισσότερο θέλεις; "

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος - Περὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ

[ἐκ τῆς οστ´ (76) ὁμιλίας αὐτοῦ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον 24,16-31]

Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, 
ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιον, κάθε τί τὸ ὁποῖον θέλεις, ἐγώ·

νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε.

Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω·

διότι ᾖλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ.

Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος καὶ επισκέπτης καὶ κεφαλὴ, 
καὶ ἀδελφός καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ·

ἀρκεῖ νὰ διάκεισαι φιλικὰ πρὸς ἐμέ.

Ἐγὼ ἔγινα πτωχὸς διὰ σέ· ἔγινα καὶ ἐπαίτης διὰ σέ·

ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ· ἐτάφην διὰ σέ·

εἰς τὸν οὐρανὸν ἄνω διὰ σὲ παρακαλῶ τὸν Πατέρα·

κάτω εἰς τὴν γῆν ἐστάλην ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς διὰ σέ.

Ὅλα δι᾿ ἐμὲ εἶσαι σύ·

καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος.

Τί περισσότερον θέλεις;

nektar

GT - [2fA]

                                                 

Αλλοίωση...

ΑΛΛΟΙΩΣΗ

Δεν υπήρξαν εντυπώσεις κι αναλύσεις

ένα παιχνίδισμα ήταν του κλείστρου

ένα απλό πετάρισμα βλεφάρου

κάτι σαν φλας απρόσμενο

η άλλη όψη μιας στιγμής που στράφηκε

αιφνίδια - αναλαμπή στο φως του ήλιου

κι όλα άλλαξαν μεμιάς

σκέψεις, ανησυχίες, λογικές

κατέρρευσαν απ’ την πραγματικότητα,

απ' τη διαδρομή της καθημερινότητας 

από την ίδια τη συνήθεια

αφήνοντας το παρελθόν μετέωρο για λίγο

ίσαμε μια ανάσα

όσο να το πιστέψεις πως βρίσκεσαι πια απέναντι

από το χθες – το παλαιό κι απρόσωπο

μια νέα, καθαρή εικόνα

τυπωμένο αρνητικό που εμφανίστηκε άχρονα

στο μυστικό εργαστήρι.


Μ. Ψ.

                                                

"Ευπρέπειαν ενεδύσατο.. "

Λυκούργος Αγγελόπουλος

[Από συνομιλία του με τον Νίκο Παπουτσόπουλο]

Η βυζαντινή μουσική, θρησκευτική, λατρευτική, που συνοδεύει τις ακολουθίες των Παθών και της Ανάστασης, αποδίδει με ρωμαλεότητα τη συναισθηματική φόρτιση των ημερών και αναδεικνύει τον ποιητικό λόγο, διαφυλάσσοντας ακέραιο τον θησαυρό της ελληνικής γώσσας και τον θρίαμβο του μέτρου: "Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος / τῇ ἐκ νεκρῶν ἐγέρσει σου, Χριστὲ ὁ Θεός", γράφει ο Ρωμανός, στην ακροστιχίδα "τοῦ κυροῦ Ρωμανοῦ αἶνος".

Και καθώς ο βυζαντινός αγιογράφος μετουσιώνει την κτιστή φύση, ο υμνωδός δοξολογεί το "τρισμακάριστον ξύλον, τὸ δῶρον τῆς ζωῆς ἡμῶν" και διεγείρει το συναίσθημα στην κλιμάκωση του Πάθους και της λαμπροφόρας Ανάστασης, όπως βιώνονται και αναβιώνονται κάθε χρόνο στην περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας, αναδεικνύοντας το νόημα και τον λόγο και ακολουθώντας πιστά μιαν ακμαία θεολογία και λατρευτική έκφραση.

Η πασχαλινή υμνογραφία συμπυκνώνει όλο το νόημα της Ανάστασης, την ελπίδα, αλλά και τη βεβαιότητα των πιστών για την πορεία προς την αλήθεια και τη ζωή, Είναι η πρόγευσις της Βασιλείας των ουρανών και βέβαια, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Το γράφει καθαρά ο Απόστολος Παύλος: "εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ἡμῶν".

Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο πως η διαδρομή, η πορεία των πιστών, μέσα από τις καθημερινές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος, υποστηρίζεται από ένα εκπληκτικού πλούτου υμνογραφικό, δηλαδή ποιητικό και μουσικό ταυτόχρονα, πλαίσιο.

Ποιος δεν περιμένει να ακούσει το Μεγάλο Σάββατο το ιδιαίτερα κατανυκτικό, αλλά και χαρακτηριστικό μέλος του Ιακώβου Πρωτοψάλτου: "Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία" και το Κοινωνικό του Πέτρου Λαμπαδαρίου, "Ἐξηγέρθη ὡς ὁ ὑπνῶν", που εξικνείται στις ακραίες περιοχές βάθους και ύψους του μέλους, σύμφωνα προς την τάση που περιγράφει ο θεωρητικός της μεθόδου, που ισχύει, ο Μητροπολίτης Χρύσανθος, στο Μέγα Θεωρητικόν:

"Μίμησις δε προς τα νοούμενα είναι το να μελίζωμεν με οξείαν μεν την μελωδίαν, εκείνα εις τα οποία νοείταί τις ύψος, ως ουρανός, όρος, με βαρείαν δε μελωδίαν εκείνα εις τα οποία νοείταί τις χαρά, ως παράδεισος, νίκη, με σκυθρωπόν δε ήχον εκείνα εις τα οποία νοείταί τις λύπη, ως θάνατος, καταδίκη."

Η ποιητική και μουσική πορεία εντείνεται κάθε ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδος και κορυφώνεται, όπως είναι φυσικό, στην Ανάσταση. Το αρχαίο μέλος του Χριστὸς Ανέστη, ο κανόνας, τα στιχηρά του Πάσχα και το Δοξαστικό Ἀναστάσεως ἡμέρα, είτε στο μέλος του Πέτρου Λαμπαδαρίου, είτε στο μελισματικό μέλος του Ιακώβου Πρωτοψάλτου, είναι η μουσική έκφραση της Λαμπρής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα μέλη αυτά είναι μελοποιημένα στους δύο πανηγυρικούς ήχους, τον πρώτο και τον πλάγιο του πρώτου.

Γράφει στον Λόγο "εἰς τὴν φωτοφόρον καὶ ἁγίαν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου" ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (σε μετάφραση Γεωργίου Μαυρομμάτη): "Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, την μετά από τρεις ημέρες Ανάσταση του Χριστού, που προξένησε την αιώνια ζωή".

Διότι όπως ακριβώς η Θεοτόκος Μαρία δεν δοκίμασε παρθενικές ωδίνες ανύμφευτης κόρης, αλλά με τη θέληση του Θεού και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος γέννησε τον Δημιουργό των αιώνων, τον Θεό Λόγο, που προέρχεται από την κοιλία της καταργώντας τις οδύνες του θανάτου, άφησε όταν διατάχθηκε, ελεύθερο τον Κύριο των Ιουδαίων, γιατί δεν μπορούσε να κρατά σώμα το οποίο φέρνει την αθανασία.

Σκεπτόμενος, λοιπόν, ο προφήτης Δαυίδ την αποκατάσταση του μεγαλείου, την κατάργηση του θανάτου, την απόκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας, φωνάζει και λέει: Βασίλευσε ο Κύριος, φόρεσε το μεγαλείο Του: "Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο."

Αυτόν τον στίχο θα τον συναντήσουμε, ως αλληλουιάριο της Κυριακής του Πάσχα, σε ένα μοναδικό παλαιορωμαϊκό χειρόγραφο της Βατικανής βιβλιοθήκης. Σώζεται εκεί μαζί με άλλα έξι αλληλουιάρια για τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα, όλα στα ελληνικά, εκφράζοντας την αρχαία παράδοση του αιώνος, όταν οι περισσότεροι Πάπες ήταν ελληνικής καταγωγής και οι ακολουθίες κατά συνέπεια ετελούντο στην ελληνική.

Το Χριστός Ανέστη, εξάλλου, το αρχαιότατο αυτό τροπάριο της πρώτης περιόδου της υμνογραφίας, δίνει το θέμα για την εικαστική απεικόνιση: Αγιογραφικές εικόνες που παριστάνουν την Ανάσταση του Χριστού, γράφει ο Φώτης Κόντογλου, είναι ζωγραφισμένες με τη λειτουργική τεχνοτροπία που την ονομάζουν "βυζαντινή".

Βυζαντινοί αγιογράφοι, δεν ζωγραφίζουν τον Χριστό να εξέρχεται του μνήματος, όπως συνηθίζουν οι ζωγράφοι της Δύσης, αλλά τον Χριστό που κατέβηκε στον Άδη, νικητή του θανάτου και γλίτωσε από τη φθορά το ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό φέρει και την επιγραφή: "Ἡ εἰς ᾍδου κάθοδος."

Στη μέση, ζωγραφίζεται ο Χριστός με μιαν ορμητική κίνηση πατώντας επάνω στις πύλες του Άδου, που είναι σπασμένες από τη θεϊκή δύναμή του και που καταπλακώνουν τον Άδη, δηλαδή τον θάνατο που κείτεται αλυσοδεμένος, μπρούμυτος μέσα σ’ ένα σκοτεινό σπήλαιο.

Ο Κύριος με το δεξί χέρι τραβά τον Αδάμ από τον τάφο και με τ’ αριστερό την Εύα, κι αυτό συμβολίζει την νεκρανάσταση όλου του ανθρωπίνου γένους.

Δεξιά κι αριστερά στέκουνται οι "ἀπ’ αἰῶνος νεκροί", σε στάση προσευχής, οι προφήτες Δαυίδ, Σολομών, Ησαϊας, Ενώχ, καθώς και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, που αφού προφήτεψε τον ερχομό του Χριστού απάνω στη γη, μετά την αποκεφάλισή του, κατέβηκε στον Άδη και προείπε στους απ’ αιώνος, εκεί καθεύδοντας, πως θα κατέβει ο Χριστός νικητής του θανάτου, για να τους απελευθερώσει από την καταδίκη της φθοράς.

Με τον τρόπο αυτό, λόγος, μουσική και εικόνα, υπηρετούν ταπεινά την Ανάσταση.

antifono - [2fA]

                                            

"Η πνευματική Διαθήκη μου"

Άγιος Λουκάς, ο Ιατρός – Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας

Στους τρεις γιους μου, την κόρη, τα εγγόνια και τα δισέγγονα μου.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

.....

.....

Πιστεύω βαθιά στον Θεό και όλη τη ζωή μου την έκτισα πάνω στις εντολές Του.

Και σε σας κληροδοτώ, όλη τη ζωή σας να την αφιερώσετε στον Θεό και να χτίζετε όλα και πάντα, πάνω στις εντολές του Χριστού.

Για πολύν καιρό και με μεγάλη επιμονή έπλεα κόντρα στο ρεύμα και σε σας τα παιδιά μου κληροδοτώ να πλέετε κόντρα στο ρεύμα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.

Να αποστρέφετε το βλέμμα σας και την καρδιά σας από εκείνη τη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας, που επιδιώκει όχι τους υψηλούς στόχους, αλλά εκείνους που είναι πιο εύκολο να επιτευχθούν.

Να μην προσχωρήσετε σ' αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία που ζει όχι με το δικό της νου, αλλά με το νου των ηγετών και χτίζει τη ζωή της, όχι με τις ιερές εντολές του Χριστού, αλλά με τις υποδείξεις εκείνων που έχουν την εξουσία να καθοδηγούν τους ανθρώπους μόνον εκεί, όπου κατά τη γνώμη τους πρέπει να πηγαίνουν, όχι χάρη της βασιλείας των ουρανών, αλλά για χάρη της επίτευξης των αγαθών της επίγειας βασιλείας.

Σκοπό της ζωής να θέσετε την επιδίωξη της ύψιστης αλήθειας και να μην παρεκκλίνετε απ’ αυτόν τον δρόμο, αν σας αναγκάσουν να υπηρετήσετε τους σκοπούς της κατώτερης αλήθειας, καταπατώντας την ύψιστη αλήθεια του Χριστού.

Να είσαστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφ' όσον πλέετε κόντρα στο ρεύμα, να τηρείτε πλήρη πίστη ακόμη και στις σκέψεις, στους άντρες και τις γυναίκες σας, όπως τήρησα κι εγώ.

Στις επιστημονικές ενασχολήσεις και στο έργο σας πάνω στη μελέτη των μυστηρίων της φύσης, μην επιδιώκετε τη δόξα για τον εαυτό σας, αλλά μόνο το να ελαφρύνετε τον πόνο των ασθενών και αβοήθητων συνανθρώπων σας.

Να θυμάστε ότι σ' αυτό το έργο εγώ, ο πατέρας σας, αφιέρωσα όλη μου τη ζωή.

Μιμηταί μου γίνεσθε, όπως κι εγώ του Αποστόλου Παύλου και να μην εργάζεστε για την κοιλιά σας, αλλά πρώτ' απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να φροντίζετε εκείνους που δίχως την βοήθειά σας δεν μπορούν να απελευθερωθούν από τη μέγγενη της ανέχειας και του ψέματος.

Εάν εκπληρώσετε όλα, όσα κληροδοτώ σε σας, θα κατέβει σε σας η ευλογία του Θεού, σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια του προφητάνακτα Δαβίδ. «Το δε έλεος του Κυρίου από του αιώνος και έως του αιώνος επί τους φοβούμενους αυτόν, και η δικαιοσύνη αυτού επί υιοίς υιών τοις φυλάσσουσι την διαθήκην αυτού και μεμνημένοις των εντολών αυτού του ποιήσαι αυτάς» (Ψαλμ. 102).

Γι' αυτή την ευλογία και τη χάρη του Θεού πάντα προσευχόμουν στη ζωή μου για σας τα παιδιά μου, τα εγγόνια και δισέγγονά μου και βέβαια, πάντα θα προσεύχομαι στην αιώνια ζωή, όταν θα σταθώ εμπρός στο βήμα του Θεού μου και Θεού σας, Δημιουργού μου και Δημιουργού σας.

Και ο καιρός αυτός προφανώς είναι κοντά, γιατί εξασθένησαν η καρδιά μου και οι δυνάμεις μου.

Ο πατέρας σας

Αλούστα                                                                                       22 Ιουλίου 1956

Πλήρες το κείμενο:

http://www.impantokratoros.gr/agios-loukas-pneumatikh-diathikh.el.aspx

[2φΑ]