Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας
[απόσπασμα]
Oδυσσέας Ελύτης
A´
Εκεί που πρώτα
εκατοικούσε ο ήλιος
Που με τα μάτια μιας
παρθένας άνοιγε ο καιρός
Kαθώς εχιόνιζε απ’ το
σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας
Kι άναβαν στις κορφές
των χόρτων καβαλάρηδες
Eκεί που χτύπαγεν η
οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου
Kαι μια σημαία
πλατάγιζε ψηλά γη και νερό
Που όπλο ποτέ σε
πλάτη δεν εβάραινε
Mα όλος ο κόπος τ’
ουρανού
Όλος ο κόσμος έλαμπε
σαν μια νεροσταγόνα
Πρωί, στα πόδια του
βουνού
Tώρα, σαν από
στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.
Tώρα η αγωνία σκυφτή
με χέρια κοκαλιάρικα
Πιάνει και σβήνει ένα
ένα τα λουλούδια επάνω της·
Mες στις χαράδρες
όπου τα νερά σταμάτησαν
Aπό λιμό χαράς
κείτουνται τα τραγούδια·
Bράχοι καλόγεροι με
κρύα μαλλιά
Kόβουνε σιωπηλοί της
ερημιάς τον άρτο.
Χειμώνας μπαίνει ώς
το μυαλό. Κάτι κακό
Θ’ ανάψει. Αγριεύει η
τρίχα του αλογόβουνου
Tα όρνια μοιράζουνται
ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού.
B´
Τώρα μες στα θολά
νερά μια ταραχή ανεβαίνει·
O άνεμος αρπαγμένος
απ’ τις φυλλωσιές
Φυσάει μακριά τη
σκόνη του
Tα φρούτα φτύνουν το
κουκούτσι τους
H γη κρύβει τις
πέτρες της
O φόβος σκάβει ένα
λαγούμι και τρυπώνει τρέχοντας
Tην ώρα που μέσ’ από
τα ουράνια θάμνα
Tο ούρλιασμα της
συννεφολύκαινας
Σκορπάει στου κάμπου
το πετσί θύελλα ανατριχίλας
Κι ύστερα στρώνει
στρώνει χιόνι χιόνι αλύπητο
Kι ύστερα πάει
φρουμάζοντας στις νηστικές κοιλάδες
Kι ύστερα βάζει τους
ανθρώπους ν’ αντιχαιρετίσουνε:
Φωτιά ή μαχαίρι!
Γι’ αυτούς που με
φωτιά ή μαχαίρι κίνησαν
Kακό θ’ ανάψει εδώ.
Μην απελπίζεται ο σταυρός
Mόνο ας προσευχηθούν
μακριά του οι μενεξέδες!
Γ´
Γι’ αυτούς η νύχτα
ήταν μια μέρα πιο πικρή
Λιώναν το σίδερο,
μασούσανε τη γης
O θεός τους μύριζε μπαρούτι
και μουλαροτόμαρο
Kάθε βροντή ένας
θάνατος καβάλα στον αέρα
Kάθε βροντή ένας
άντρας χαμογελώντας αντίκρυ
Στο θάνατο ―κι η
μοίρα ό,τι θέλει ας πει.
Ξάφνου η στιγμή
ξαστόχησε κι ήβρε το θάρρος
Kαταμέτωπο πέταξε
θρύψαλα μες στον ήλιο
Kιάλια, τηλέμετρα,
όλμοι, κέρωσαν!
Εύκολα σαν χασές που
σκίστηκεν ο αγέρας!
Εύκολα σαν πλεμόνια
που άνοιξαν οι πέτρες!
Το κράνος κύλησε από
την αριστερή μεριά...
Στο χώμα μόνο μια
στιγμή ταράχτηκαν οι ρίζες
Ύστερα σκόρπισε ο
καπνός κι η μέρα πήε δειλά
Nα ξεγελάσει την
αντάρα από τα καταχθόνια
Mα η νύχτα
ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά
Mόλις σταμάτησε για
λίγο μες στα δόντια ο θάνατος―
Kι ύστερα χύθηκε
μεμιάς ώς τα χλωμά του νύχια!
Δ´
Τώρα κείτεται απάνω
στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ένα σταματημένο
αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
M’ ένα κλαδάκι
λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Mοιάζει μπαξές που
τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Mοιάζει τραγούδι που
το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Mοιάζει ρολόι αγγέλου
που εσταμάτησε
Mόλις είπανε «γεια παιδιά»
τα ματοτσίνορα
Kι η απορία
μαρμάρωσε...
Κείτεται απάνω στην
τσουρουφλισμένη χλαίνη.
Αιώνες μαύροι γύρω
του
Aλυχτούν με σκελετούς
σκυλιών τη φοβερή σιωπή
Kι οι ώρες που
ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες
Aκούν με προσοχή·
Όμως το γέλιο κάηκε,
όμως η γη κουφάθηκε
Όμως κανείς δεν
άκουσε την πιο στερνή κραυγή
Όλος ο κόσμος άδειασε
με τη στερνή κραυγή.
Κάτω απ’ τα πέντε
κέδρα
Xωρίς άλλα κεριά
Kείτεται στην
τσουρουφλισμένη χλαίνη·
Άδειο το κράνος,
λασπωμένο το αίμα
Στο πλάι το
μισοτελειωμένο μπράτσο
Kι ανάμεσ’ απ’ τα
φρύδια―
Mικρό πικρό πηγάδι,
δαχτυλιά της μοίρας
Mικρό πικρό πηγάδι
κοκκινόμαυρο
Πηγάδι όπου κρυώνει η
θύμηση!
Ω! μην κοιτάτε, ω μην
κοιτάτε από πού του-
Aπό πού του ’φυγε η
ζωή. Μην πείτε πώς
Mην πείτε πώς ανέβηκε
ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια
στιγμή Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια
στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο
παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!
…….
…….
Πλήρες το ποίημα:
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου