Αθήνα, 2014.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Μια εικόνα σοκαριστική στον τοίχο
της Στ' τάξης.
Ανάμεσα στα πρόσωπα των ανέμελων παιδιών, που άλλα είναι
γελαστά κι άλλα θυμωμένα από κάποιον ευτελή μικροκαυγά, ένα παιδί από μια άλλη
άκρη του κόσμου, από κάπου όπου ο πόλεμος αποφασίζει για τις μοίρες και την
ευτυχία των ανθρώπων.
Ένα παιδί μελαψό, με γυμνά πόδια, ξαπλωμένο κατάχαμα, με το
κεφάλι ακουμπισμένο στο μαξιλάρι του. Ψάχνει να βρει τη θαλπωρή που έχασε. Το
χάδι της μάνας που τόσες φορές ένιωσε στο σώμα του από μωρό, αντικαταστήθηκε
από την αφή της άψυχης γης.
Ένα παιδί που ξαπλώνει ανάμεσα στους φρεσκοσκαμμένους τάφους
των γονιών του. Όπως άλλοτε τρύπωνε ανάμεσα στα ζεστά απ' τα σώματά τους
στρωσίδια, κάθε φορά που αποζητούσε την ασφάλεια της φροντίδας και της αγάπης
τους.
Υπάρχουν πράγματα στη ζωή τόσο απλά και όμορφα, όπως το
άγγιγμα, το βλέμμα, το χάδι, η αγκαλιά, το χαμόγελο...
Η εικόνα μου θύμισε, πως δεν είναι δεδομένα...
Aναστασία Χ.
http://wwwtaxiarhes.blogspot.gr (14/10/14)
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου