Ο
ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ
Του
Θεολόγου Σωτηρίου Κόλλια
Ήταν
το 341 μ.Χ. όταν ένας νεαρός με το όνομα Βασίλειος, γόνος επιφανούς και πολύ
ευσεβούς οικογενείας, μεταβαίνει στην Καισάρεια της Καππαδοκίας για να
σπουδάσει την εγκύκλιο μόρφωσή του.
Ταυτόχρονα
ένας άλλος νέος, ο Γρηγόριος, μεγαλωμένος με χριστιανική ανατροφή φτάνει στην
ίδια πόλη για να συνεχίσει τις σπουδές του.
Η
θέληση για μάθηση, ο πόθος της αλήθειας και η σαγήνη της γνώσης αποτελούν τον
κοινό τόπο όπου οι δύο νέοι γνωρίζονται και συνδέονται με στενή αδελφική φιλία,
τέτοια που συνεχίζεται και ακόμα μακρύτερα από την εστία τους, στην πολύβουη
Αθήνα, όπου έτυχαν λαμπρής παιδείας.
Φίλοι
καρδιακοί πλέον, ο ένας υποστηρίζει και εμψυχώνει σε δύσκολες στιγμές της ζωής
τους τον άλλο, μέχρι το τέλος του βίου τους. Ασκητεύουν μαζί και αφοσιώνονται
στην πίστη του Θεού σε ασκητήριο του Πόντου, όπου η ήδη βαθιά χαραγμένη στην
ψυχή τους φιλία αυξάνεται και γεμίζει τις καρδιές των δύο ανδρών.
Μόνο
ο θάνατος μπόρεσε να τερματίσει την ανόθευτη από πάθη επικοινωνία τους, παρά
τις όποιες δυσκολίες της ζωής.
Οι
δύο νέοι είναι βέβαια οι άγιοι της Εκκλησίας μας, ο Μ. Βασίλειος και ο
Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Πρότυπο
φιλίας και γνήσιας ανθρώπινης σχέσης οι δύο άγιοι σηματοδοτούν τα όμορφα συναισθήματα
που μπορούν να αναπτυχθούν και να καλλιεργηθούν στην ψυχή των νέων ανθρώπων
κατά τα χρόνια των σπουδών τους, χρόνια που πρέπει να είναι ουσιαστικά και
εποικοδομητικά για ένα μέλλον προόδου και πνευματικής ανατάσεως.
Όταν
μέσα μας καίει η φλόγα της αγάπης, του σεβασμού και της κατανόησης για τον
πλησίον μας τότε το δέντρο της καρδιάς μας καρποφορεί καρπούς καλούς, την φιλία
και την αλληλεγγύη.
Ακόμα
και σήμερα, που πολλάκις οι ρυθμοί της ζωής μάς προσπερνούν και δεν
προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε τους γύρω μας, υπάρχει η δυνατότητα να προσφέρουμε
ανοιχτή τη θύρα της ψυχής μας με ανιδιοτέλεια και εμπιστοσύνη στον άνθρωπο.
Κάποια
φορά ίσως πληγωθούμε από φίλο-η, όπως συνέβη με τον Γρηγόριο τον Θεολόγο που
παραπονιόταν σε όλη του τη ζωή για την πρωτοβουλία του Μ. Βασιλείου να τον
χειροτονήσει επίσκοπο χωρίς τη θέλησή του, αλλά ουδέποτε αποσυνδέθηκε από τον
φίλο του και απεναντίας τον επισκεπτόταν συχνά και συζητούσε μαζί του κρίσιμα
εκκλησιαστικά και θεολογικά θέματα.
Μάλιστα
όταν το 379 μ.Χ. πέθανε ο Μ. Βασίλειος και ο άγιος Γρηγόριος εξαιτίας σοβαρής
ασθένειας δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην κηδεία του φίλου του, συγκλονίστηκε
βαθύτατα στην ευαίσθητη ψυχή του.
Τα αληθινά συναισθήματα φιλίας δεν εξαλείφονται με το πέρασμα του χρόνου, αντιθέτως τρανεύουν και καταγράφονται στην ουράνια βασιλεία του Θεού για τη θέρμη και την ειλικρίνειά τους.
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου