"Το Δένδρο της ζωής"

Παύλος Ευδοκίμωφ

Από το βιβλίο, «Η Πάλη με τον Θεό»

Η αξία του ανθρώπου μετρείται με τη στάση του προς τον θάνατο. Ο Πλάτωνας δίδασκε τη φιλοσοφία, σαν την τέχνη του «καλώς αποθανείν». Αλλά η φιλοσοφία δεν γνωρίζει νίκη πάνω στον θάνατο, μπορεί να την απαιτήσει, δεν μπορεί να μας μάθει, πώς μπορούμε να πεθάνουμε «εν τη Αναστάσει».

Βεβαιώνει μόνον, και σ' αυτό έγκειται όλο το μεγαλείο της, ότι ο χρόνος δεν μπορεί να περικλείσει την αιωνιότητα, ότι χωρίς το τέλος του, είναι περισσότερο άνευ νοήματος από τον θάνατο, ότι αυτός ο κόσμος, που σκοτώνει τον Δίκαιο Σωκράτη, δεν είναι ο αληθινός κόσμος.

Πολύ περισσότερο, τα εγκλήματα του μαρτυρούν για την ύπαρξη ενός άλλου κόσμου, όπου βασιλεύει ή δικαιοσύνη και όπου ο Σωκράτης ζει αιωνίως νέος και ωραίος. Για τον Ιουστίνο, η μοίρα του Σωκράτους προεικονίζει την τύχη του Χριστού, ο οποίος πεθαίνει και ανίσταται, και «εν τω οποίω» ο Σωκράτης ξαναγεννιέται για την αιωνιότητα.

Ο θάνατος δεν είναι μια στιγμή, συνυπάρχει και συντροφεύει τον άνθρωπο καθ' όλη την πορεία της ζωής του. Είναι παρών σε όλα τα πράγματα, είναι το προφανές όριο τους. Ο χρόνος και ο χώρος, οι στιγμές που χάνονται και οι αποστάσεις που χωρίζουν, είναι τόσες τομές, τόσοι τμηματικοί θάνατοι.

Κάθε αποχαιρετισμός, λήθη, αλλαγή, το γεγονός ότι τίποτε δεν μπορεί να ξαναγίνει ακριβώς το ίδιο, μεταφράζουν την πνοή του θανάτου μέσα στην καρδιά της ζωής και μας αιωρούν μέσα στην οδύνη. Κάθε αναχώρηση ενός αγαπημένου προσώπου, το τέλος κάθε πάθους, τα ίχνη του χρόνου πάνω σ' ένα πρόσωπο, το τελευταίο βλέμμα πάνω σε μια πόλη ή σ' ένα τοπίο, που δεν θα ξαναδούμε πια ποτέ ή απλούστατα ένα μαραμένο λουλούδι, προκαλούν μια βαθιά μελαγχολία, μια προκαταβολικά άμεση εμπειρία του θανάτου.

Η φύση δεν γνωρίζει προσωπική αθανασία, δεν γνωρίζει παρά την επιβίωση του είδους.
Οι «άθεοι» δεν μπορούν να οραματίζονται παρά επιβίωση μέσα στα έργα τους ή μέσα στην ανάμνηση των μελλοντικών γενεών, είναι μια μελαγχολική αθανασία λεξικού, το πολύ - πολύ.

Η βιαιότητα του θανάτου δεν μπορεί να εξουδετερωθεί παρά με την άρνηση του. Γι' αυτό στο κέντρο της ζωής ορθώνεται ο Σταυρός η δε Ζωή δέχεται ελεύθερα να περάσει από τον θάνατο, για να τον ανατινάξει και να τον εκμηδενίσει : «θανάτω θάνατον πατήσας», ψάλλει η Εκκλησία την νύχτα του Πάσχα.

Ο Ωριγένης αναφέρει μια παράδοση, κατά την οποία το σώμα του Αδάμ είχε ταφεί εκεί όπου ο Χριστός σταυρώθηκε.
Μια άλλη παράδοση λέγει ότι το ξύλο του Σταυρού έχει την προέλευσή του από το δένδρο της Εδέμ. Έτσι ο Σταυρός του Χριστού έγινε το Δένδρο της ζωής.

Η Βίβλος αγνοεί την φυσική αθανασία και αποκαλύπτει την Ανάσταση που έρχεται από το υπερπέραν: από τον θάνατο και την Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Έτσι μόνον ο Χριστιανισμός δέχεται την τραγικότητα του θανάτου, τον κοιτάζει κατά πρόσωπο, γιατί ο Θεός περνά απ' αυτόν τον δρόμο και όλοι τον ακολουθούν.

anagnosmatario – [2fA]

"Ημέρα Ελληνικής Παιδείας"

Η καθιέρωση της κοινής εορτής των Τριών Ιεραρχών ανάγεται στα βυζαντινά χρόνια, γύρω στα 1100 μ.Χ. στους χρόνους των Κομνηνών, προκειμένου να καταπαύσει μία διαμάχη ως προς την αξία ενός εκάστου εξ αυτών. Σημαντικό ρόλο έπαιξε τότε η προσωπικότητα του Ιωάννου Μαυρόποδος, Επισκόπου Ευχαΐτων.

Το έτος 1842 η Πανεπιστημιακή Σύγκλητος του Εθνικού και Καποδοστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθιέρωσε την εορτή των Τριών Ιεραρχών, ως "ημέρα της Ελληνικής Παιδείας" και των Γραμμάτων γενικότερα.

Κάθε χρόνο την 30ή Ιανουαρίου εορτάζουμε τους Τρεις μεγίστους φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος, Βασίλειο τον Μέγα, Γρηγόριο τον Θεολόγο και Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τα πάγχρυσα αυτά στόματα του ελληνικού και χριστιανικού λόγου, που κατά τον Υμνογράφο τους, "κατάρδευσαν όλη την οικουμένη με νάματα θεογνωσίας".

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

[2φΑ]

"Φως στο σκοτάδι.. "

Anthony Bloom

Από το βιβλίο «Ευάλωτος Θεός»

Υπάρχει ένα παλιό γνωμικό που λέει ότι ο Θεός μπορεί να μπει σε οποιοδήποτε βασίλειο, φθάνει να βρεθεί ένας άνθρωπος να Του ανοίξει την πόρτα.

Σε στιγμές πάλης, σε στιγμές έντασης, όταν δεν έχουμε λόγια να πούμε, ούτε ξέρουμε τι να κάνουμε, μπορούμε να καθίσουμε εν ησυχία, να στραφούμε προς τον Κύριο και να πούμε «Κύριε, πιστεύω, έλα και φέρε την ειρήνη Σου» και να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε εν μέσω της θύελλας, εν μέσω της διαμάχης, εν μέσω του τρόμου.

Να προσευχόμαστε στον Κύριο, που είναι ο Κύριος της καταιγίδας, όπως είναι και Κύριος της ειρήνης, να έρθει και να σκορπίσει τη δική Του ειρήνη, όπως έκανε στην Τιβεριάδα, όταν διέταξε τα κύματα να καταπαύσουν και τον άνεμο να σιωπήσει.

Αυτή είναι η δική μας κλήση: μας αποστέλλει ως φως στο σκοτάδι, πλήρεις θείας ελπίδας, εκεί όπου δεν υπάρχει ελπίδα· σαν το αλάτι εκεί που υπάρχει σήψη.

Η θέση μας ως Χριστιανών, δεν είναι μόνο μέσα στην ασφάλεια των χριστιανικών μας κοινοτήτων, αλλά και μέσα στη θύελλα που πρέπει να κοπάσει· στην καρδιά της σήψης που πρέπει να αναχαιτιστεί· στην καρδιά της απόγνωσης, εκεί που πρέπει να μεταφέρουμε την ελπίδα που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη ελπίδα.

Φως που σχίζει τα σκοτάδια, να ποια είναι η κλήση μας και η μορφή που βλέπουμε στην Κανά της Γαλιλαίας, τόσο ήσυχη και ειρηνική, είναι ανοικτή προς όλες τις τραγωδίες του κόσμου, προς όλα τα γεγονότα, και μεγάλα και μικρά, από αυτά που συμβαίνουν σε μια οικογένεια μέχρι μια διεθνή σύγκρουση.

[2φΑ]

"Τώρα.. "

Τώρα

Αυτό που ζω τώρα

είναι όλη μου η ζωή,

ούτε το πριν ούτε το μετά.

Το τελευταίο λάδι που μπήκε στο καντήλι

και αργά-αργά ή αχόρταγα το καίω.

Σε μια πορεία που να καεί η καρδιά

από επιθυμία και έρωτα,

από αγάπη και προσφορά.

Νεκταρία

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ

"Ευχαριστία... "

Πόσο τυχερή νοιώθω

που μπορώ να πηγαίνω στην Λειτουργία της Κυριακής!

Ακόμα κι όταν είμαι εκεί,

κι ο νους μου φεύγει και στριφογυρίζει

στα μάταια και στα ανόητα,

και νομίζω πως δεν διορθώνομαι,

θυμάμαι, κάπου στα λόγια του Αγίου  γέροντος Πορφυρίου,

πως ο Χριστός, ό,τι κι αν κάνω, ό,τι χάλια κι αν έχω,

με αγαπάει και με φροντίζει,

μέχρι λεπτομερείας!

Και αυτό με γεμίζει δύναμη,

ελπίδα, φως!

Τι μεγαλεία έχουμε!

Νοιώθω πως η ζωή μου δεν θα είχε νόημα,

χωρίς την Λειτουργία της Κυριακής..

…Θα το νοιώθω άραγε και αύριο

και μέχρι τέλους της ζωής μου;

Να εύχεστε… Αμήν!

Ζωή Π.

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ

"Γρηγόριος ο Θεολόγος"

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

«Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι·

σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι·

γενέσθαι φως, και φωτίσαι·

εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους·

αγιασθήναι, και αγιάσθαι».

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ  

12 [Ρωσία - 2007]

12 [Ρωσία - 2007]

Στη ρωσική παραλλαγή της πολυβραβευμένης ταινίας του Sidney Lumet “12 Angry Men” (1957 - Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο και 12 ακόμα βραβεία), δώδεκα ένορκοι κλεισμένοι σε ένα γυμναστήριο σχολείου, θα αποφασίσουν για την ενοχή ή όχι ενός νεαρού Τσετσένου, που κατηγορείται πως σκότωσε τον θετό του πατέρα, έναν Ρώσο αξιωματικό.
Η δίκη κράτησε τρεις ημέρες, όλα τα στοιχεία και οι μαρτυρίες ήταν ξεκάθαρα σε βάρος του κατηγορούμενου και η διαδικασία της έκδοσης της ετυμηγορίας έμοιαζε να είναι απλή και σύντομη.

Ωστόσο δώδεκα άτομα με διαφορετικές πορείες στην κοινωνία ή δώδεκα πρόσωπα με άνιση διάθεση επικοινωνίας, μπορούν να εκπροσωπήσουν όλο το φάσμα της ρωσικής κοινωνίας, όλη τη γκάμα της οποιασδήποτε κοινωνίας μέσα στη ζωή κι αυτό σημαίνει πως όσο απλή και αναμενόμενη μπορεί να φαίνεται η συμπόρευση με την κοινή λογική, τόσο απρόβλεπτη μπορεί να αποδειχθεί η συμπεριφορά των ανθρώπων, όταν ξαφνικά κάποιος από το πλήθος έχει το θάρρος να ταράξει την επιφάνεια της πνευματικής αδράνειας και να μεταθέσει αναπόφευκτα τον καθένα από την ισχυρή θέση του κριτή των άλλων, σε απολογούμενο απέναντι στον εαυτό του.

Ο Nikita Mikhalkov σε μια έξοχη σκηνοθεσία, μας ενσωματώνει στο σχολικό γυμναστήριο, μάρτυρες της αναλυτικής διαδρομής δώδεκα χαρακτήρων, που αναπτύσσουν τις αντιστάσεις τους απέναντι στη «δύναμη του ενός», αντιτάσσουν τις άμυνες τους στην προοπτική να «ανοιχτούν» στην κριτική των άλλων, αλλά τελικά όλοι υποκύπτουν στην εσωτερική παρόρμηση, να δουν βαθύτερα και ειλικρινέστερα τα διδάγματα που τους χάρισε η ζωή και να αποδεχθούν τη σημασία τους.

Ο πρώτος ένορκος που αρνείται να δώσει καταδικαστική ψήφο, δηλώνει ενοχλημένος που μια τόσο σοβαρή απόφαση για τη ζωή ενός νέου, θα παρθεί τόσο εύκολα, τόσο βιαστικά, τόσο επιπόλαια, χωρίς έστω λίγο προβληματισμό, κάποια συζήτηση, ένα τελευταίο ζύγισμα της υπόθεσης πριν από την τελική απόφαση. Οι άλλοι τον κοιτούν έκπληκτοι, αφού δεν υπάρχουν σκοτεινά σημεία στην υπόθεση κι εμείς, απλοί θεατές της ταινίας και πολύ συχνά της ίδιας της ζωής μας, νοιώθουμε περισσότερη συμπάθεια πιθανόν στην ανθρώπινη ανυπομονησία των έντεκα να γυρίσουν στο σπίτι τους, παρά στην "αναίτια" εμμονή του ενός.

Ο ακατανόητος για τους πολλούς συναισθηματισμός όμως, έχει κι αυτός την αιτία του. Όλα κάπου οφείλονται και ο «ένας» αισθάνεται σημαδεμένος για πάντα και ανάλογα υπεύθυνος, από τα λόγια μιας γυναίκας.
Όταν βρέθηκε κάποτε εξαθλιωμένος, εγκαταλελειμμένος και μεθυσμένος, σε ένα τρένο που οι συνταξιδιώτες του έδειχναν να αγνοούν τελείως την ύπαρξη του, επισημαίνοντας έτσι τη δυσαρέσκεια τους για την προκλητική συμπεριφορά του, εκείνη εξήγησε ήρεμα στο κοριτσάκι της πως όχι, δεν είναι τρελός ο άνθρωπος αυτός και να μη τον φοβάται, γιατί η καρδιά του είναι γεμάτη πόνο και θλίψη. Μόνο εκείνη μπόρεσε να δει τη βαθιά δυστυχία του και με τα λόγια της αυτά, άλλαξε σε μια στιγμή την πορεία της ζωής του.

Η απλή εξιστόρηση του, που ερμήνευε την τωρινή του ανάγκη να δει κι αυτός τον «νεαρό φονιά» από πιο κοντά, να σκύψει πάνω του όπως η γυναίκα του τρένου σ’ εκείνον, άγγιξαν κάποιες χορδές (ένα πρώτο άγγιγμα) στις καρδιές των άλλων ενόρκων.

Όλα λοιπόν μπορούν να συμβούν στη ζωή και ο δεύτερος ένορκος που είναι έτοιμος να δεχθεί την αθωότητα του Τσετσένου, το ξέρει αυτό πολύ καλά.
Ένας μοναχικός εβραίος ταλαιπωρημένος, ευαίσθητος και στοχαστικός.
Ο πατέρας του στον πόλεμο, μας διηγείται, αγάπησε παράφορα μια πανέμορφη Λιθουανή, γυναίκα ενός Γερμανού αξιωματικού. Ένας φτωχός οικογενειάρχης, χωρίς παρόν, χωρίς μέλλον και με σβησμένο παρελθόν, ερωτεύθηκε. Κι εκείνη, με τα δικά της τραυματικά βιώματα παρά την ασύγκριτη ομορφιά της, συγκινήθηκε από την ανερμάτιστη αγάπη του αξιοθρήνητου καχεκτικού εβραίου, μέσα στην αβεβαιότητα του πολέμου μιας μετέωρης Ρωσίας.

Ο αξιωματικός έφυγε στην πατρίδα του, εκείνους τους έστειλαν σε στρατόπεδα για μεγάλο διάστημα, συναντήθηκαν αργότερα κι έκαμαν δική τους οικογένεια και πολλά παιδιά...
Όλα μπορούν να συμβούν στη ζωή, γιατί να μην είναι αθώος ο κατηγορούμενος, όταν μάλιστα για υπεράσπιση του είχε έναν τελείως αδιάφορο συνήγορο;
Κάποιες φορές η διαίσθηση αποδεικνύεται σωστότερη από τη λογική.

Αν και περιορισμένος ο χώρος του Γυμναστηρίου, παρέχει αρκετή άνεση στις κινήσεις των ηθοποιών, σαν μόνη διέξοδο στην αμηχανία και στον προβληματισμό των ενόρκων που σταδιακά επιτείνεται, ωστόσο διατηρεί παράλληλα την αίσθηση του θεατρικού στησίματος, που διαχέεται στον θεατή και διατηρεί το ενδιαφέρον του σταθερά προσηλωμένο στο ξεδίπλωμα των συναισθηματικών μεταπτώσεων των χαρακτήρων του έργου.

Ο αγρότης, θα θυμηθεί την καλοσύνη ενός αστυνομικού που έσωσε τη ζωή του θείου του, ο ηθοποιός περιπλανώμενου θιάσου  θα εκτιμήσει σαν σημαντικότερο επίτευγμα στη θεατρική του καριέρα, το πονεμένο χαμόγελο της ετοιμοθάνατης γιαγιάς του.
Ο διευθυντής του Νεκροταφείου θα δικαιώσει τις απάτες του στις κηδείες, με τις ευεργεσίες που πρόσφερε στο χωριό του και ο καλοπροαίρετος χειρούργος θα κάμει μια αριστοτεχνική επίδειξη χορού με το μαχαίρι του φόνου, ξαναζώντας κάποιες νεανικές του στιγμές στον Καύκασο.

Η προοδευτική ευαισθητοποίηση από την εξοικείωση που αναπτύσσεται μεταξύ τους, ακολουθεί την κατεύθυνση ομαδικής ψυχοθεραπείας, όπου ο καθένας θα νοιώσει ασφαλής ακούγοντας τις ιστορίες των άλλων, αλλά αυτή η γενική και ισότιμη συμμετοχή στη διαδικασία, αφυπνίζει την ανάγκη αυτοκριτικής τους και διαμορφώνει τον αυθορμητισμό της δημόσιας εξομολόγησης.

Όταν κάποιος ανοίγει με ειλικρίνεια την καρδιά του στους άλλους, αποφορτίζεται από τη ένταση του εγωκεντρισμού του, εκτονώνει τη πίεση της επιθετικότητας του και κατευνάζει τη οδύνη των ενοχών του.

Η ευκαιρία παρουσιάζεται αιφνίδια, αβίαστη.
Στην προσπάθεια διαλεύκανσης των γεγονότων του φόνου, οι συνειρμοί που προκύπτουν από τους παραλληλισμούς, εξελίσσονται σε προσωπική ενδοσκόπηση και στρέφονται στην εξομολογητική έκφραση. Η ανακουφισμένη συνείδηση μπορεί να επανεξετάσει πια τα δεδομένα χωρίς προκαταλήψεις, με ειρηνική διάθεση αποδοχής και επιείκειας.

Η μεταστροφή των ενόρκων πραγματοποιείται πρώτα στο ψυχολογικό επίπεδο και στη συνέχεια τεκμηριώνεται με τη λεπτομερή διερεύνηση των στοιχείων και των συνθηκών του εγκλήματος.
Το νέο αυτό πρίσμα θεώρησης των πραγμάτων, υιοθετείται σε διαφορετικό χρόνο από τους ενόρκους, που παρά τις αρχικές αντιθέσεις τους, εναρμονίζονται τελικά σε ένα κοινό τρόπο προσέγγισης της αλήθειας.

Η συμμετοχή όλων στην αναπαράσταση των συνθηκών του φόνου, το σενάριο φόβου που υποβάλλει στον ασταθή συναισθηματικά παραγωγό της τηλεόρασης ο επίμονος ταξιτζής, οι σκοπιμότητες και η ζήλια που αποκαλύπτονται στις καταθέσεις των μαρτύρων και τέλος, η αποδεδειγμένη επιπολαιότητα της υπεράσπισης και όλου του τρόπου διεξαγωγής της δίκης, δίνουν νέες διαστάσεις στην υπόθεση και περισσότερο ισχυρά ερείσματα στους ενόρκους για επανεκτίμηση των γεγονότων.

Παράλληλα με τις αυξανόμενες αθωωτικές ψήφους στις διαδοχικές ψηφοφορίες των ενόρκων και με τις συχνές αναδρομές στην παιδική ηλικία του νεαρού Τσετσένου, που εναλλάσσονται με ανάλογες κλεφτές ματιές της κάμερας στο κελί της αναμονής για την τελική απόφαση της δίκης, η εκδοχή του στυγνού δολοφόνου έχει ήδη χάσει και την ψήφο του θεατή.

Ο σταθερότερος στις καταδικαστικές απόψεις του ταξιτζής, αποδεικνύεται πως φέρει στη συνείδηση του τις περισσότερες ενοχές.
Ο σκληρότερος ένορκος από τους δώδεκα, ομολογεί τελικά τα λάθη του, αφηγείται και λυπάται ειλικρινά για την ανηλεή συμπεριφορά του απέναντι στον γιο του, αποσύρει την προβολή της επιθετικότητας του από τον άτυχο Τσετσένο και αποδέχεται κι αυτός την αθωότητα του.

Ο δωδέκατος όμως ένορκος, ο περισσότερο έμπειρος παλιός αξιωματικός που προεδρεύει στη συνάντηση αυτή, δεν έχει πει την τελευταία του λέξη.
Αν ο κατηγορούμενος αφεθεί ελεύθερος, οι σκευωροί που μεθόδευσαν την καταδίκη του, είναι βέβαιο πως θα τον σκοτώσουν, προτού αυτός προλάβει να τους εντοπίσει και να τους αποκαλύψει. Ποιος θα τον προστατεύσει; Δεν είναι προτιμότερο να διασφαλίσουν τη ζωή του στη φυλακή, κηρύσσοντας τον ένοχο;

Το δίλημμα είναι εύλογο, προσωπικό και δραματικό, όμως οι άλλοι έντεκα δεν συμφωνούν.
Ο νεαρός Τσετσένος δεν είναι δολοφόνος και θα πρέπει να αποδοθεί πάλι καθαρός στην κοινωνία. Δεν αποδέχονται την ευθύνη, να ρυθμίσουν αυτοί τη μοίρα του.

Όταν πια όλοι έχουν αποχωρήσει και η ζωή του καθενός θα συνεχίσει τον δρόμο της, πλουσιότερη και διαυγέστερη μετά από μια ανέλπιστη εμπειρία κάθαρσης, ο κύριος αίτιος της εμπειρίας αυτής, ο πρώτος ένορκος, επιστρέφει μόνος στο Γυμναστήριο.

Κατευθύνεται σε ένα απόμερο ντουλάπι και πιάνει από ψηλά μια τοποθετημένη εκεί μικρή εικόνα της Παναγίας.

Ο «ένας» που αντιτάχθηκε με θάρρος στη γνώμη των πολλών, που ανέτρεψε τη βέβαιη καταδίκη ενός αθώου και πρόσφερε την καθαρτήρια και εξιλαστήρια διαδικασία στην ομάδα των ενόρκων, είχε τοποθετήσει εκεί κρυφά την Παναγία, να εποπτεύει, να ρυθμίζει, να καθοδηγεί τον νου και να θερμαίνει τις καρδιές των ενόρκων, για να διασφαλιστεί μια δίκαιη ετυμηγορία.

Η δύναμη του πνεύματος του «ενός», πραγματοποιεί τα αποτελέσματα που επιδιώκει, όταν αντλείται άμεσα από τη Θεότητα, που χορηγεί υπόσταση, νόημα και ισχύ στις αγαθές προαιρέσεις και συνεργεί μαζί Της.

Ο «ένας» που τολμά, επιμένει και ανατρέπει, ποτέ δεν ενεργεί μόνος.

Σε μια τελευταία συμβολική καταγραφή της ταινίας, ανοίγει στη συνέχεια δυο παράθυρα του γυμναστηρίου για να μπορέσει να πετάξει ελεύθερο, ένα πουλάκι που βρισκόταν εγκλωβισμένο στο χώρο του.
Εκείνο, πετά με ελπίδα μπροστά στο ανοικτό παράθυρο κι αφήνοντας πίσω του τη ζεστασιά και την ασφάλεια του προστατευμένου χώρου, επιστρέφει στον κόσμο του, στην παγωμένη χιονοθύελλα της ελευθερίας του.

Μ. Ψ.

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ

"Ειδική κλήση"

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Πέμπτη, 27 Σεπτεμβρίου, 1973

...
Σκέφτομαι μερικές φορές πως ο κάθε άνθρωπος έχει κληθεί να πει ή να κάνει κάτι, μικρό μεν, αλλά γνήσιο, κάτι που να είναι η κλήση του. Η ζωή όμως είναι τέτοια, που βυθίζεσαι με το κεφάλι στα πάντα.

Τότε χάνεσαι και δεν εκπληρώνεις αυτή την κλήση.

Είμαι αρκετά πεπεισμένος, πως δεν διαθέτω την κλήση να είμαι προσωπικός οδηγός.
Απεχθάνομαι τις «διαχύσεις οικειότητας». Όταν εξομολογώ, συχνά έχω την αίσθηση πως δεν είμαι εγώ που εξομολογώ, αλλά κάποιος άλλος, και πως όλα όσα λέγω είναι απρόσωπα κλισέ, κι όχι αυτό που πρέπει, δεν είναι καθόλου αυτό ...

Βλέπω να γίνεται μεγάλο κακό, κυρίως από την ενθάρρυνση του εγωκεντρισμού και της πνευματικής υπερηφάνειας (και από τις δύο πλευρές), μέχρι του σημείου να υποβιβάζεται η πίστη στον εαυτούλη μας και στα προβλήματα μας.

Ο Χριστιανισμός υπήρξε ανέκαθεν ένα κήρυγμα, μια αποκάλυψη αυτού του άλλου, του ανώτερου επιπέδου, της ίδιας της πραγματικότητας και όχι μια «ερμηνεία» της.

Τότε τι σημαίνει η ύπαρξη των γερόντων (στάρετς);
Το να είναι κάποιος γέροντας αποτελεί μια ειδική κλήση.
Αν πάρουμε στα σοβαρά όσα γνωρίζουμε για τον θεσμό των γερόντων, βλέπουμε πως οι γέροντες δεν παραδίνονται ούτε στην καθοδήγηση, που δημιουργεί στενές σχέσεις, ούτε στη λύση προβλημάτων, αλλά στην αποκάλυψη της πραγματικότητας του Κυρίου.

Γι' αυτό κι ένας ψευδο-γέροντας είναι τόσο επικίνδυνος - υπάρχουν τόσοι πολλοί σήμερα και είναι συνήθως γεμάτοι από δίψα για εξουσία.

Είμαι αρκετά πεπεισμένος επίσης, πως το γνήσιο κήρυγμα αποτελεί πάντοτε μια απάντηση σε αμφιβολίες και πειρασμούς, καθώς και στη θεραπεία τους.
Το κήρυγμα για τον Χριστό και μόνο για τον Χριστό - η γνωριμία και η συνάντηση μαζί Του, η υπακοή σ' Αυτόν, η αγάπη γι' Αυτόν - είναι αυτό που μπορεί να εξαλείψει αμφιβολίες και προβλήματα.

Αυτό που καθιστά έναν κήρυκα ικανό, είναι όταν απευθύνει το κήρυγμα του και στον ίδιο τον εαυτό του, στη δική του απελπισία και έλλειψη πίστης, στη δική του χλιαρή καρδιά.
Τι μπορούν να προσθέσουν σ' αυτό οι «συζητήσεις»;

[2φΑ]

"Ἐπιστροφή"

Ἐπιστροφή

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου

βρῆκα τὸ πατρικό μου σπίτι νὰ κοιτάζει,

μὲς ἀπ᾿ τὶς φυλλωσιές, σὰν ἄλλοτε, τὴ δύση.

-μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου.

Γοργὰ τὸ τζάκι ἡ μάνα μου τρέχει ν᾿ ἀνάψει.

Κ᾿ ἐνῷ ἀπ᾿ τὴν πόρτα βλέπω τὶς γλυκές του λάμψεις,

μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου

δὲ μπαίνω μέσα. Ἀπέξω κάθομαι καὶ κλαίω...

[2φΑ]

Μνήμη Ν. Βουβάλη

Μνήμη Νικολάου Εμμ. Βουβάλη

«……

Φύσει ων πεπροικισμένος δια σπανίων εμπορικών, ηθικών και διανοητικών άμα αρετών, προβλεπτικότητος, επιχειρηματικότητος, επιμονής, υπομονής και τιμιότητος
περί τας εμπορικάς συναλλαγάς, σταθερότητος, αποφασιστικότητος, συνέσεως και δεξιότητος, θερμουργός δε ων του κεδρώου Ερμού οπαδός και θιασώτης,
ρέκτης και οτρηρός (σ.σ. ταχύς, δραστήριος) από διανοητικής απόψεως εργάτης,
πνεύμα τέλος εμπορικόν έχων, ανεδείχθη εν τη μεγάλη της Βρεττανίας Πρωτευούση
ο πρώτος της Υφηλίου σπογγέμπορος, ήγουν ο πρώτος των εμπορικών επιζήλων παραγόντων
εις το είδος του, δι’ ων το Έθνος και το Γένος ημών δοξάζεται
και δι’ ους δικαίως επαίρεται και μεγαλαυχεί, σεμνύνεται και κομπάζει,
ιδία δε η πατρίς ημών Κάλυμνος, ήτις εναβρύνεται (σ.σ. καμαρώνει)
και προς αυτόν μετ’ απλήστου ενατενίζει χαράς και δικαίας υπερηφανείας,
αποκαλούσα αυτόν σήμερον «Μέγαν αυτής Ευεργέτην».

Από άρθρο του Ελληνοδιδασκάλου Γ. Καληδόνη στη «Νέα Ρόδο»

για τον Ν. Βουβάλη (1860-1919)

Ο θάνατος του ευεργέτη Νικολάου Βουβάλη: Η ΡΟΔΙΑΚΗ

rodiaki-gr 

[2φΑ]

"Mαχαιριά κατάστηθη.. "

Το κλειστό καφενείο

----------------------

by redkangaroo

Την απόφαση να το κλείσει το καφενείο, ο Μάνθος ο καφετζής, δεν την πήρε εύκολα. Ήταν χρόνια που είχε βγει στη σύνταξη και το κρατούσε στο όνομα της γυναίκας του. Ήταν κι οι καιροί δύσκολοι, μέσα δεν έμπαινε, αλλά και διάφορο δεν είχε. Είχε τη γκρίνια της κυρα Ματρώνας όμως,  «αμάν πια τη ζωή σου μέσα στον καφενέ, θα τη φας;» και δόστου μπίρι μπίρι.

Έπειτα ήρθαν και κάτι προβλήματα με την καρδιά, κάτι νοσοκομεία στην πρωτεύουσα, έκανε την άρρωστη καρδιά του πέτρα σαν ήρθε ο Σεπτέμβρης και το 'βαλε το λουκέτο. Προσφέρθηκε βέβαια να το νοικιάσει σε συφερτική τιμή, αλλά ποιος να βρεθεί;

Εκείνος ο χειμώνας μπήκε δύσκολα πολύ για όλο το χωριό με τους διακόσιους και κάτι κατοίκους… δεν ξέρω αν κάποιος στη μεγάλη πόλη μπορεί να το καταλάβει, αλλά το να κλείσει το μοναδικό καφενείο σε ένα τόσο δα χωριουδάκι, είναι  μαχαιριά κατάστηθη.
Κι αν δεν σκοτώνει, λαβώνει βαριά.

Οι χωριανοί τριγυρνούσαν στα ανηφορικά παγωμένα δρομάκια σαν τα σκυλιά τ’ αδέσποτα. Δεν είχαν μέρος να μαζευτούν πριν κατηφορίσουν για τα χωράφια. Δεν είχαν μέρος να ξαποστάσουν νωρίς το βραδάκι μετά τις αγροτικές δουλειές.

Κάπως προσπάθησαν να το παλέψουν με συνάξεις και βεγγέρες, αλλά αυτά είναι σπιτικά πράγματα, καφενές δεν είναι. Επί πλέον, ως παράπλευρη απώλεια, πολλαπλασιάστηκαν ραγδαία οι οικογενειακοί καβγάδες.
Δεν υπήρχε η διαφυγή βλέπεις «για να δώσεις τόπο στην οργή».

Πολλές φορές τους έβλεπες να κάθονται στη μικρή πλατειούλα έξω από το κλειστό καφενείο μέσα στο κρύο με τις ώρες.
Κοίταζαν τα κλειστά τεπέκια και την ταμπέλα που την πηγαινοέφερνε ο αέρας με βλέμμα λυπημένο. Παρότι δεν μπορούσαν να το πουν ανοιχτά, από μέσα τους έσερναν διάφορα στο Μάνθο τον καφετζή που είχε ανατρέψει τη χαμηλόφωνη, ταπεινή τους ρουτίνα.

Πέρασαν τα χριστουγεννόσχολα χωρίς κεράσματα, χωρίς ευχές, χωρίς τα λιγοστά πιτσιρίκια να πουν τα κάλαντα στο καφενείο μπροστά στη θεόρατη ξυλόσομπα.

Ο Στάθης είχε μόλις απολυθεί από το στρατό. Είχε πάει εξ αναβολής, είχε τελειώσει κι ένα Τ.Ε.Ι. Λογιστικής ή κάτι τέτοιο. Όμως καθώς δουλειές δεν υπήρχαν είχε μαζευτεί στο χωριό να δουλεύει δίπλα στον πατέρα του στα χωράφια. Και καθώς ήταν φιλότιμος καταλάβαινε ότι και για τα χωράφια δεν έκανε, και μεροκάματο δεν έβγαινε.

Του μπήκε η ιδέα, παραμονές Πρωτοχρονιάς. Πήγε κι έπιασε το Μάνθο. Ο παλιός καφετζής μόνο που δεν τον αγκάλιασε να τον φιλήσει. Το νοίκι που του γύρεψε ήταν αστείο, τα μισά που γύρευε αρχικά.
Από την άλλη ένα κλειστό μαγαζί ήταν εκεί πέρα, παράδες δεν του άφηνε.

Προπαραμονή των Φώτων, ο Στάθης ξεκλείδωσε το καφενείο, μπήκε μέσα κι άρχισε να καθαρίζει. Σκούπισε, σφουγγάρισε, ξεσκόνισε τις καρέκλες και τα τραπέζια, τα ξανάστησε.
Προς το μεσημεράκι ήρθε κι ένα φορτηγό από τη Χώρα κι άρχισε να ξεφορτώνει τις προμήθειες. Γέμισε το επαγγελματικό ψυγείο, με τα χρειαζούμενα για τους απλούς μεζέδες που συνόδευαν το ρακί.

Έγινε σούσουρο στο χωριό. Όπως γύριζαν από τον κάμπο, οι χωριανοί στέκονταν κι έτριβαν τα μάτια τους. Σκουντούσαν ο ένας τον άλλον. Πλησίασαν και ρώτησαν.
«Ε, ναι μωρέ παιδιά, το ξανανοίγω… άντε, από αύριο σας περιμένω» τους είπε με χαμόγελο ο Στάθης.

Παραμονή των Φώτων το καφενείο ξανάνοιξε. Αξημέρωτα σχεδόν περίμεναν το Στάθη να βάλει το κλειδί στην πόρτα. Μπήκαν μέσα, κούρνιασαν δίπλα στη σόμπα μόλις που άναψε κι άρχισαν τις παραγγελίες. Τους είχαν κάνει το καλύτερο δώρο. 

Κι επειδή δεν το περίμεναν, ήταν ακόμα πιο όμορφο.

redkangaroo – [2fA]

"Της ερήμου οικιστής.. "

Τόν ζηλωτήν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος,

τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος, Πάτερ Ἀντώνιε,

τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής,

καί τήν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου·

διό πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

"Συμβουλές ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ " -κεφάλαια  1-5 από 170-.

1.    Οι άνθρωποι λέγονται λογικοί καταχρηστικά. Δεν είναι λογικοί εκείνοι που έμαθαν τους λόγους και τα βιβλία των αρχαίων σοφών, αλλά όσοι έχουν λογική ψυχή και μπορούν να διακρίνουν ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό· και έτσι αποφεύγουν τα κακά και ψυχοβλαβή, μελετούν όμως σοβαρά τα καλά και ψυχωφελή και τα πράττουν με μεγάλη ευχαριστία προς τον Θεό. Μόνο αυτοί πρέπει αληθινά να λέγονται λογικοί άνθρωποι.

2.    Ο αληθινά λογικός άνθρωπος μια μόνο φροντίδα έχει, πώς να υπακούει και να είναι αρεστός στον Θεό, τον Κύριο των όλων, και σε τούτο και μόνο να ασκεί την ψυχή του, πως να γίνει αρεστός στον Θεό, ευχαριστώντας Τον για τη μεγάλη και εξαιρετική πρόνοιά Του και την κυβέρνηση όλου του κόσμου, όποια κι αν είναι η θέση του στη ζωή.
Γιατί είναι παράλογο, να ευχαριστούμε τούς γιατρούς όταν μας δίνουν τα πικρά και αηδιαστικά φάρμακα για χάρη της υγείας του σώματος μας, να είμαστε όμως αχάριστοι στον Θεό για όσα φαίνονται σ΄ εμάς δυσάρεστα και να μην αναγνωρίζουμε ότι τα πάντα γίνονται όπως πρέπει και προς το συμφέρον μας, σύμφωνα με την πρόνοια Του. Γιατί η αναγνώριση αυτή και η πίστη στον Θεό είναι η σωτηρία και η τελειότητα της ψυχής.

3.    Η εγκράτεια, η ανεξικακία, η σωφροσύνη, η εγκαρτέρηση, η υπομονή και οι παρόμοιες μέγιστες και ενάρετες δυνάμεις μας, μας δόθηκαν από τον Θεό και είναι αντίθετες και αντιστέκονται και  μας βοηθούν στις αντίστοιχες προς αυτές κακίες. Αν γυμνάζομε αυτές τις δυνάμεις και τις έχουμε πάντοτε πρόχειρες, τότε νομίζομε ότι δεν μας συμβαίνει πια τίποτε δύσκολο η θλιβερό η αβάσταχτο· γιατί σκεπτόμαστε ότι όλα είναι ανθρώπινα και τα νικούν οι αρετές που έχουμε.
Αυτά δεν τα έχουν υπόψη τους οι ανόητοι άνθρωποι.
Ούτε σκέφτονται ότι τα πάντα γίνονται  σωστά και όπως πρέπει για το συμφέρον μας, για να λάμψουν οι αρετές μας  και να στεφανωθούμε από τον Θεό.

4.    Την απόκτηση των χρημάτων και το πλούσιο ξόδεμά τους, να τα θεωρείς μόνο σαν φαντασία που δεν κρατά παρά λίγο καιρό, και ξέροντας ότι η ενάρετη και θεάρεστη ζωή διαφέρει από τον πλούτο. Όταν το μελετάς αυτό σταθερά, ούτε θα αναστενάξεις, ούτε θα κραυγάσεις, ούτε θα κατηγορήσεις κανέναν, αλλά θα ευχαριστείς τον Θεό για όλες τις ευεργεσίες που σου δίνει, βλέποντας ότι οι χειρότεροι από σένα στηρίζονται στα λόγια και στα χρήματα.
Γιατί η επιθυμία, η δόξα και η άγνοια είναι τα πιο κακά πάθη της ψυχής.

5.    Ο λογικός άνθρωπος, προσέχοντας ο ίδιος στον εαυτό του, εξετάζει τι πρέπει να πράξει και τι τον συμφέρει, καθώς και ποια ταιριάζουν στην ψυχή και την ωφελούν και ποια δεν της ταιριάζουν. Και έτσι αποφεύγει εκείνα πού βλάπτουν την ψυχή, ως ξένα και γιατί τον χωρίζουν από την αιώνια ζωή.

paterikakeimena – [2fA]

"Πνευματική επικοινωνία"

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

- Γέροντα, πώς επικοινωνούν πνευματικά από μακριά οι άνθρωποι;

- Γράφουν κανένα γράμμα ή με ασύρματο ή με σήματα μορς!...

- Δηλαδή, Γέροντα;

- Για να υπάρξει πνευματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να εργάζονται στην ίδια συχνότητα. Αυτό δεν μπορούν να το πιάσουν οι επιστήμονες.

Θυμάσαι εκείνο το περιστατικό που αναφέρω στους «Αγιορείτες Πατέρες»;

Μια μέρα ένας μοναχός θα πήγαινε από μακριά να επισκεφθεί έναν Πατέρα στην Καψάλα και σκεφτόταν: «Τι να του πάω για ευλογία;».
Οικονόμησε λοιπόν δύο ψάρια και τα καθάριζε, για να του τα πάει.
Εν τω μεταξύ, ο άλλος είχε λάβει ήδη την πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και σκεφτόταν: «Τώρα που θα 'ρθει, τι να τον φιλέψω;».

Την ώρα λοιπόν που ο αδελφός καθάριζε ψάρια, ένας κόρακας ήρθε ξαφνικά, του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον άλλον στην Καψάλα -απόσταση πεντέμισι ώρες.
Το καταλαβαίνετε;
Ο ένας σκεφτόταν πώς να αναπαύσει τον άλλον και ο κόρακας έκανε τον ενδιάμεσο!

Όταν ο άνθρωπος έχει την Αγάπη, τον Χριστό, και βουβός να είναι, μπορεί να συνεννοηθεί με όλα τα δισεκατομμύρια των λαών και με την κάθε ηλικία των ανθρώπων, που έχει και αυτή την δική της γλώσσα.

Βάλε δυο ανθρώπους που δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθίσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν. Βαλε και δύο άλλους που έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθίσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν και αυτοί.
Πώς θα νιώθουν οι μεν και πώς θα νιώθουν οι δε;

Και οι πρώτοι δεν θα μιλούν και οι δεύτεροι δεν θα μιλούν.
Όμως οι δεύτεροι και με την σιωπή θα «μιλούν», γιατί θα υπάρχει επικοινωνία μεταξύ τους.
Αντίθετα οι πρώτοι δεν θα μπορούν να επικοινωνήσουν, γιατί ανάμεσά τους θα υπάρχει μόνωση. Όταν δεν υπάρχει αγάπη, μπορεί δυο άνθρωποι να βρίσκονται κοντά, αλλά να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον.

- Γέροντα, στενοχωριέμαι που ήρθε η ημέρα να φύγετε πάλι από κοντά μας.

- Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει «κοντά» και «μακριά». Την αγάπη του Χριστού δεν τη χωρίζουν αποστάσεις, γιατί ο Χριστός με την αγάπη Του καταργεί τις αποστάσεις.

Επομένως, είτε κοντά είτε μακριά βρίσκεται κανείς, νιώθει πάντα κοντά, όταν είναι κοντά στον Χριστό και συνδέεται με τον άλλον αδελφικά με αγάπη Χριστού.

Δοξολογώ τον Θεό που η αγάπη μου είναι τέτοιου είδους, πνευματική, αγγελική, οπότε οι αποστάσεις καταργούνται και η επαφή θα υπάρχει μαζί σας και σ' αυτήν την ζωή από μακριά και στην άλλη -που είναι ακόμη πιο μακριά- γιατί και εκείνη η απόσταση θα είναι πολύ κοντινή, αφού μας ενώνει η Αγάπη, ο Χριστός.

fb – Pres Nota Katras

[2fA]

"OΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ.. "

« OΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ »

 "Όπως η αυγή γιε μου πάντοτε να είσαι"

Μια απλή φράση με 14 φωνήεντα και κανένα σύμφωνο,

ένα πολύ όμορφο δείγμα της μοναδικότητας

της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας.

Μια φράση, που η αξία της αναδεικνύεται στο ταίριασμα

του νοήματος της με την τεχνική της σύνθεσης της.

Ποίηση!

[2φΑ]

"Η ποίηση του Λειβαδίτη.. "

Τάσος Λειβαδίτης: Για την ποίηση, τους ποιητές, το ποίημα

από το "Απάνθισμα" του Γιώργου Δουατζή

… Ω Ποίηση εσύ, ελάχιστε, θνητέ σπόρε

του αιώνιου χρόνου.

… Η ποίηση – ένας τρόπος

για να πεθαίνεις όλο και πιο δύσκολα κάθε μέρα…

… και πεθαίνουμε τέλος, άγνωστοι

στην πιο σκοτεινή γωνιά του ποιήματος.

… σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο

αυτό που η ποίηση αποσιωπά εδώ στη γη.

… σαν τον ποιητή - που του αρκεί λίγος ύπνος

για να ξαναγίνει αθώος

… ή σαν τον ωραίο ποιητή που γίνεσαι όταν

δεν έχεις τίποτ’ άλλο στον κόσμο.

… ή όπως αυτοί που οι εφημερίδες τους γράφουν συνήθως

στους εξαφανισθέντες – και περιπλανιούνται μες στ’ άγραφα ποιήματα

των ποιητών που πέθαναν νωρίς.

… θυμηθείτε μια λεπτομέρεια: είμαι θαμμένος στον κήπο

κι ούτε έγραψα ποτέ ποιήματα – απλώς προσπάθησα να σχεδιάσω

ένα όνειρο πάνω στην άμμο της λησμονιάς.

… κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο

θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω…

… Η ζωή δεν έχει έλεος σαν τα παιδιά, ούτε φιλίες σαν την ποίηση.

Κι ο κόσμος μοιάζει της μητέρας μου: αγαπημένος και χαμένος για πάντα.

… αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση

σαν την αθανασία των ποιητών.… τα βράδια, όταν ταξινομώ τα ποιητικά μου

κείμενα μέσα στην αθανασία του ύπνου μου.

… οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην

άγνωστη λέξη.

… κι η ποίηση είναι η νοσταλγία για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε

μες στ’ όνειρο…

… χέρια μου, δε σας είχα ποτέ δικά μου, όπως τα λόγια του ο ποιητής…

… κάποτε θα πω λόγια συναρπαστικά σαν ένα ποίημα

που δεν γράφτηκε ακόμα…

… γιατί κι η ποίηση είναι σαν μια εξομολόγηση αργά τη νύχτα, σ’ ένα

πρόσωπο που άξαφνα πέθανε - και εμείς συνεχίζουμε να του μιλάμε.

… Φτωχοί που περνάνε στους δρόμους, κρύβοντας στα φαρδιά

ξεχειλωμένα πανωφόρια τους κάποιον ποιητή,

που τον αρνήθηκε η τύχη ή τον ξεγέλασαν οι περιστάσεις,

αλλά που τους χαρίζει καμιά φορά τα πιο ωραία τους δάκρυα.

Οι ποιητές γυρίζουν ανάμεσά μας.

… Δε φοβάμαι παρά μόνο τον Θεό – εκτός κι αν τον υπηρετώ.

Και την Ποίηση – ακόμα κι όταν την υπηρετώ.

… Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.

Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ – αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

… Η νύχτα είναι μια φωτισμένη πολιτεία που τη λυμαίνονται οι αλήτες

και οι ποιητές…

… Και μόνον η ποίηση δεν είναι το ταξίδι, αλλά ο πικρός γυρισμός.

… στην Οδύσσεια που ζει ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα.

… Κι ίσως ολόκληρη η ποίηση να είναι αυτή η απάντηση που δεν

ακούστηκε και την συμπλήρωνε ο στεναγμός του αγέρα

κι η απαλή ερημιά του φεγγαριού.

Ένα σπίτι για να γεννηθείς - ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις

- ένας στίχος για να κρυφτείς

κι ο κόσμος για να πεθάνεις.

http://frear.gr/?p=8076

epil-par[2φΑ]

"Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης"

Ομόφωνη απόφαση της Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου:

"Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος

εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015,

πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.

Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: 

α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην.

….. "

Ο Όσιος Παΐσιος o Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης -γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και κοιμήθηκε τον Ιούλιο του 1994- ήταν Έλληνας μοναχός που έγινε ευρέως γνωστός για τον βίο και το έργο του. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος, ήταν πρόεδρος των Φαράσων, και η μητέρα του Ευλαμπία.

Είχε ακόμη 8 αδέλφια.
Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, βαφτίστηκε από τον ιερέα της εκεί ενορίας π. Αρσένιο, τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνώρισε ως άγιο. Ο π. Αρσένιος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα, «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως είχε πει.

Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και ακολούθως πήγε στην Κέρκυρα. Εκεί, τα μέλη της οικογένειας έμειναν για ενάμιση χρόνο.

Κατόπιν μετέβησαν στην Ηγουμενίτσα και κατέληξαν στην Κόνιτσα, όπου ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του με «εξαίρετο διαγωγή».
Από μικρός σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου.
Είχε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και επιθυμούσε να μονάσει.

Ο Αρσένιος μπήκε για να μονάσει στο Άγιο Όρος το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από τον στρατό, αλλά επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του, και επέστρεψε στο ιερό άβατο.

Έμεινε για ένα βράδυ στη Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές και ακολούθως κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου γνώρισε τον πατέρα Κύριλλο, ηγούμενο της μονής, και τον ακολούθησε πιστά.
Ύστερα από αρκετές «περιπλανήσεις» σε διάφορα ησυχαστήρια του Αγίου Όρους και στο Σινά, μετακινήθηκε πλέον στη Μονή Κουτλουμουσίου έως ότου αρρώστησε σοβαρά και «εκοιμήθη» το καλοκαίρι του 1994.

Ενταφιάστηκε στο "Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου" στη Σουρωτή της Θεσσαλονίκης.
Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Συνέγραψε 4 βιβλία, τα οποία έχουν εκδοθεί από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» (Σουρωτή Θεσσαλονίκης).
Τιτλοφορούνται: "Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης", "Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης", "Αγιορείται Πατέρες" και "Αγιορείτικα και Επιστολές".

amen – romfea – skai

xGT - [2fA]

Μνήμη "Κυράς"

Μνήμη Αικατερίνας Ν. Βουβάλη

Μ. Ψ. - [2φΑ]