"Είκοσι χρόνια περασμένα.. "

Ομήρου Οδύσσεια   - ρ, στ. 290-327 -

Οδυσσέας και Άργος

[Ο Οδυσσέας μαζί με τον χοιροβοσκό Εύμαιο, που δεν γνωρίζει ακόμα

ποιος είναι ο ζητιάνος που φιλοξενεί,  πηγαίνει στο παλάτι του,

για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο εξόντωσης των μνηστήρων.

Έξω από το παλάτι αντικρίζουν τον Άργο, τον σκύλο του Οδυσσέα.]

Έτσι οι δυο αντάλλαζαν κουβέντες, και το κεφάλι σήκωσε                         

και όρθωσε τ’ αυτιά, ως ήταν ξαπλωμένος ο Άργος,

ο σκύλος του καρτερικού Οδυσσέα, που ο ίδιος είχε αναθρέψει,

μα δεν πρόλαβε να τον χαρεί πριν φύγει για την άγια Τροία.

Τα πρώτα χρόνια οι νιοι τον έπαιρναν να κυνηγά μαζί τους

να ξετρυπώνει τους λαγούς, ζαρκάδια να διώκει κι αίγαγρους,

σαν έμεινε όμως πια χωρίς αφέντη, τον παρατήσανε μες τους σωρούς

την κοπριά των μουλαριών και των βοδιών μπρος στην αυλόπορτα

να σέρνεται, ως να την πάρουν από κει οι δούλοι κάθε τόσο,

για λίπασμα στου Οδυσσέα τα χωράφια.

Κει τώρα κοίτουνταν ο Άργος, τσιμπούρια φορτωμένος,

μα μόλις ένιωσε κοντά να στέκει ο Οδυσσέας

κατέβασε ευθύς τ’ αυτιά και την ουρά του σάλεψε,

αλλά δεν άντεχε για να συρθεί σιμά στ’ αφεντικό του..

Κι εκείνος, στράφηκε αλλού και σκούπισε ένα δάκρυ,

να μην τον δει ο Εύμαιος, μην καταλάβει, και ρώτησε:

«Παράξενο, τέτοιο σκυλί να ’ναι παρατημένο στις κοπριές,

δείχνει καλή κοψιά κι αναρωτιέμαι αν ήταν όσο όμορφο,

το ίδιο γρήγορο στα πόδια ή ίσως ήταν απ’ αυτά

που τριγυρνούν στ’ αρχοντικά τραπέζια

και τα ’χουν οι αφέντες τους μονάχα για στολίδι;»

Και Εύμαιε συ, χοιροβοσκέ, αμέσως αποκρίθηκες:

«Είναι ο σκύλος του Άρχοντα που χάθηκε στα ξένα

κι αν είχε τώρα δα τα πρωτινά κουράγια,

όπως τον άφησε εκειός και μίσεψε στην Τροία,

το σφρίγος του θα θαύμαζες και τα γοργά του πόδια.     

Θήραμα δεν του ξέφευγε απ’ το κυνηγητό του

πάνω στα χνάρια που ’βρισκε βαθιά μέσα στο δάσος

μα τώρα δυστυχία του που χάθηκε ο αφέντης

οι δούλες αδιάφορες φροντίδα δεν του δίνουν.

Έτσι είναι οι δούλοι πάντοτε, χωρίς του αφέντη την ορμήνεια

σωστή δουλειά δεν ημπορούν να κάνουν·

ο Δίας ο αστραπόβροντος στερεί τ’ ανθρώπου τη μισή αξιοσύνη

σαν έρθει μαύρη η τύχη του και σκλαβωθεί.»  

Ετούτα όπως είπανε, μπήκε στο αρχοντόχτιστο παλάτι

και κατευθείαν πέρασε στην αίθουσα με τους μνηστήρες.

Όμως τον Άργο κάλυψε πια η σκοτεινή μοίρα του θανάτου

αφού τον Οδυσσέα αντίκρισε ξανά, είκοσι χρόνια περασμένα…      

απόδοση-Μ[2fA]

Share