"Το γεγονός της Πεντηκοστής"

Από κείμενο του θεολόγου Γιάννη Αντωνιάδη

«Η Εκκλησία», όπως λέει ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι «είναι μια με την Πεντηκοστή, που ήταν η ημέρα της θαυμαστής θεμελιώσεως και των γενεθλίων της Εκκλησίας, οπότε και όλες οι προφητείες γι’ αυτήν εκπληρώθηκαν.
Σ’ εκείνη την “τρομερή και ακατανόητη γιορτή”, το Πνεύμα, ο Παράκλητος, κατέρχεται και ενοικεί μέσα στον κόσμο, όπου ποτέ πριν δεν ήταν παρών κατά τον τρόπο που αρχίζει τώρα να ενοικεί».

Δυο βασικές λεπτομέρειες στο κείμενο των Πράξεων είναι ότι: «Όταν έφθασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν όλοι μαζί (οι μαθητές) συγκεντρωμένοι με ομοψυχία στο ίδιο μέρος» καθώς επίσης ότι εκείνη την ημέρα, «στην Ιερουσαλήμ βρίσκονταν ευσεβείς Ιουδαίοι από όλα τα μέρη του κόσμου».
Ήταν ένα παγκόσμιο και ιστορικό γεγονός, ένα γιορτινό κάλεσμα (μια προσκυνηματική γιορτή θα μπορούσαμε να πούμε) για Ιουδαίους προσήλυτους, οποιασδήποτε καταγωγής στην οικουμένη.

Σε αυτήν την τόσο γιορτινή ατμόσφαιρα ο Τριαδικός μας Θεός γέμισε το σπίτι, που ήταν συναθροισμένοι οι μαθητές με μια «βίαιη πνοή» και πάνω στους μαθητές διαμοιράσθηκαν «πύρινες γλώσσες», γλώσσες που έμοιαζαν με φωτιά.
Η κάθοδος του Πνεύματος την Πεντηκοστή αντιστρέφει το αποτέλεσμα του πύργου της Βαβέλ. Στην Πεντηκοστή η πολλαπλότητα των γλωσσών δεν καταργήθηκε, αλλά έπαψε να είναι η αιτία του χωρισμού όπως προηγουμένως. Ο καθένας μιλούσε στη δική του γλώσσα, αλλά με τη δύναμη του Πνεύματος ο καθένας μπορούσε να καταλάβει τους άλλους.

Το Άγιο Πνεύμα είναι η ψυχή, η ζωή, η ύπαρξη της Εκκλησίας, της εν Αγίῳ Πνεύματι καινής ζωής. Σ᾿ αυτό οφείλεται η ενότητα, η αγιότητα, η καθολικότητα της Εκκλησίας.
Από αυτό πηγάζουν τα χαρίσματα, οι θεσμοί, η πίστη και η θεολογία της Εκκλησίας.
Τη βιαία Του πνοή και την πυρίμορφο δρόσο Του αισθάνεται σε κάθε βήμα και σε κάθε εκδήλωση, σε κάθε κίνησή της.

Διότι τόσο τον Πατέρα όσο και τον Υιό, τους γνωρίζουμε μόνο με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Η ψηλή κορυφή ενός βουνού είναι σκεπασμένη από τα σύννεφα, υπό την έννοια ότι είναι πάρα πολύ ψηλή. Δεν φαίνεται. Ξαφνικά βγαίνει ο ήλιος και αποκαλύπτεται το μεγαλείο και το ύψος αυτής της κορυφής.
Τα σύννεφα του σκοτεινιασμένου μυαλού μας και της καρδιάς μας δεν μας αφήνουν να βλέπουμε και να θαυμάσουμε το ακρόριο, το υψηλότερο της Θεολογίας, που είναι η Αγία Τριάδα.

Και έρχεται το Πνεύμα το Άγιο και φωτίζει τον νου και καθαρίζει την καρδιά, και ο πιστός βλέπει με την πίστη την Αγία Τριάδα γι’ αυτό και στους αίνους του όρθρου της Πεντηκοστής ψάλουμε «Διού πατήρ γνωρίζεται και υιός δοξάζεται και παρά πάντων γινώσκεται μια δύναμη, μια σύνταξις μία προσκύνηση της Αγίας Τριάδος».

Αυτό που ζωογονεί την Εκκλησία, αυτό που μετατρέπει μέχρι και σήμερα απλούς πιστούς σε αγίους, αυτό που ενώνει τον άνθρωπο μυστηριακά με την Αγία Τριάδα, είναι το Άγιο Πνεύμα, έτσι όπως χορηγήθηκε τη μέρα της Πεντηκοστής στους μαθητές του Χριστού.

agioritikovima

[2φΑ]

"Συνάντηση στο βουνό"

- Το 1974, ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν συναντήθηκε με τον Σολζενίτσιν, τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα, στη Ζυρίχη, από τις 28 Μαΐου έως τις 6 Ιουνίου. 

Την εμπειρία της συνάντησης αυτής κατέγραψε ο Σμέμαν σε ένα ξεχωριστό τετράδιο, που ενσωματώθηκε κατόπιν στο "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ" του. -

Από το ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΤΗΣ ΖΥΡΙΧΗΣ, του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Πέμπτη, 30 Μαΐου, 1974

Χθες περάσαμε όλη τη μέρα μαζί, κάνοντας μια μακριά βόλτα, συζητώντας. Ήταν μια αξέχαστη μέρα. Όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι, αισθάνθηκα πως βρισκόμουν μέσα σ' ένα παραμύθι. Μόνο αργότερα θα μπορέσω να το αντιληφθώ, να καταλάβω τα πάντα.

Μακρά συζήτηση για πολλά από τα κεφάλαια του βιβλίου που γράφει. Πρόθυμα δέχεται κάποια από την κριτική που του κάνω. Μεγάλη συζήτηση για την Επανάσταση.

Νέα προοπτική για τη Ρωσία και την ιστορία της.
Ο Ρώσικος λαός. Τα πάντα είναι νέα, στοιχειώδη.

Ο Σ. είναι πολύ διακριτικός, σκέφτεται τις λεπτομέρειες, αδέξια προετοιμάζει το δείπνο, κάτι κόβει, το τηγανίζει. Είναι πάρα πολύ ανθρώπινος και συγκινητικός. Πίεση και ενέργεια.

Για τη Ρωσία, λέγει, «εδώ». Η Δύση δεν υπάρχει γι' αυτόν. Κανένα ενδιαφέρον. Δεν αγαπά τον Μεγάλο Πέτρο. Ο Πάστερνακ «δεν είναι Ρωσία».
Θέλει να ζήσει στον Καναδά, να ιδρύσει εκεί μια μικρή Ρωσία. «Μόνο μ' αυτόν τον τρόπο θα μπορέσω να γράψω».

Συζητήσεις για τον πρώτο του γάμο...

«Γνωρίζω πως θα επιστρέψω». Τέλεια πίστη πως θα έρθει μια αλλαγή στη Ρωσία. Απόλυτη άρνηση της δημοκρατίας. Ναι, στη Μοναρχία.
Απίστευτη ηθική υγεία, απλότητα και αποφασιστικότητα. Είναι φορέας, όχι του ρώσικου πολιτισμού, αλλά της ίδιας της Ρωσίας.
Το κριτήριο της θρησκείας είναι η σωτηρία της Ρωσίας.

Ο Σ. ακούει, αρπάζοντας, διαλέγοντας ό,τι χρειάζεται για το γράψιμο του, τα υπόλοιπα προσπερνούν και φεύγουν.

Προσέχει συγκεκριμένες λεπτομέρειες: φτιάχνει το κρεβάτι, τι θα φάμε. Παίρνει ένα μήλο.

Έχει σταθερή πίστη στην αποστολή του - είναι τόσο πεπεισμένος, ώστε αυτό τον κάνει ταπεινό.

Διαισθητική κατανόηση, παρά γνώση.
Προσπερνά οτιδήποτε δεν είναι ουσιώδες, συγκεντρώνεται σε ό,τι χρειάζεται και είναι σημαντικό.

Έχοντας ζήσει μαζί του για δυο μέρες, αισθάνομαι μικρός, καθηλωμένος από την ευημερία, από περιττές φροντίδες και ενδιαφέροντα. Δίπλα μου βρίσκεται ένας άνθρωπος που έχει αναλάβει το φορτίο της διακονίας, που της έχει δοθεί ολοκληρωτικά, που δεν χρησιμοποιεί τίποτε για τον εαυτό του. 

Είναι κάτι το σπάνιο. Ακόμη και μια βόλτα δεν αποτελεί γι' αυτόν διασκέδαση, αλλά μια ιερή τέχνη. Μια τέτοια πίστη μετακινεί όρη! «Μπορείς να φανταστείς; Ο δικηγόρος μου βρίσκεται σε διακοπές, όλη την ώρα ξεκουράζεται...».

«Η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε αποφασίσει να μη φοβόμαστε τίποτε». 

Καμιά συναισθηματικότητα, αλλά με το τηλέφωνο καλεί τη γυναίκα του - τόσο ευγενικός, τόσο στοργικός.

Κάθομαι στο γραφείο του ανάμεσα σε μια φοβερή αταξία.
Τα βουνά σκεπάζονται από την πρωινή ομίχλη. Ο λεπτός ήχος από τα κουδούνια των αγελάδων, από πρόβατα που βελάζουν. Οι πασχαλιές ανθισμένες. Όλα αυτά δεν είναι η Ελβετία γι' αυτόν, ούτε η Δύση. Βρίσκεται εντελώς «εκεί», μάλλον «εδώ», όπως λέγει.
Εκεί που βρίσκεται, είναι η πραγματική Ρωσία. 

Αυτό είναι τόσο σαφές γι' αυτόν, ώστε να είναι αληθινό.

Ενστικτωδώς και μ' ευκολία απορρίπτει όλα όσα δεν χρειάζονται. Αυτό προσθέτει φορτία.

Καμιά άνεση, καρφώνει μια πρόκα στον τοίχο για να μπορέσω να κρεμάσω μια πετσέτα.
Στην κατανόηση του φαινομένου ενός μεγάλου ανθρώπου, υπάρχει κυρίως η αίσθηση μιας στοιχειώδους συμφοράς. 

Σ' αυτή τη «συμφορά», τα πάντα περιλαμβάνονται (πράσινα κρεμμύδια, καυτό γάλα, όλες οι μικρές λεπτομέρειες που μας περιβάλλουν).

Δεν απλώνεται οριζόντια, αλλά προς τα κάτω ή ψηλά πάνω. Μια μεγάλη βόλτα σε λόφους και μέσα από δάση. Μια μακρά συζήτηση για τη ζωή, την ψυχή, την πίστη.

Ξαφνικά μου έρχεται μια ενοχλητική σκέψη: Μήπως εξαντληθεί; Πως μπορεί κάποιος να ζει μέσα σε μια τέτοια φωτιά; Ενώ συζητά, μαζεύει άγριες κίτρινες τουλίπες - στο σπίτι ψάχνει γι' αρκετή ώρα ένα ποτήρι - και την άλλη μέρα δεν ξεχνά, να τις πάρει μαζί του για τη γυναίκα του.

Μου δείχνει με περηφάνια τον μικρό του λαχανόκηπο: άνηθος, ραπανάκια και φρέσκα κρεμμύδια.

Τη νύχτα - μακροσκελής εξομολόγηση, πάνω στο δωμάτιο του - ηλιοβασίλεμα πίσω από το παράθυρο. «Ας κάνουμε μια τελευταία βόλτα». Τόσο φιλικά, με μια τέτοια στοργή.
Υπέροχες μέρες, γεμάτες φως και χαρά, αληθινά «βουνίσιες».

Θα ξαναέρθουν τέτοιες μέρες στη ζωή μου, μια τέτοια συνάντηση, με μια τόσο τέλεια απλότητα, ώστε ούτε μια φορά να μην αναρωτηθώ, τι πρέπει να πω; 

Καμιά ψευτιά δεν είναι δυνατή όσο είσαι μαζί του.

[2φΑ]

Ημερολόγιο Πλοίου – 13

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ

––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--

Σημειώσεις στο περιθώριο

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ


Προσκλητήριο απόντων σήμανε στη μνήμη

κι όλοι δήλωσαν στο κάλεσμα

παρόντες 

Κάποιοι λίγοι εκπρόθεσμοι προσήλθαν 

και ζήτησαν να προστεθούν στη λίστα

μα βρέθηκε πως ήδη ήταν εκεί 
με δίχως όνομα

όμως με μνεία ιδιαίτερη στην απουσία τους

Δεν χρειάστηκαν στοιχεία και ταυτοποιήσεις

αναφορές και επιβεβαιώσεις

όταν καλεί σε σύναξη η αγάπη

η αίσθηση και μόνο είναι αρκετή για να βρεθούμε

όπως εισδύει σε κάθε άνοιγμα  το φως 

και η ψυχή δοξολογεί
κάποιες φορές

χωρίς καθόλου λόγια.

Μ[2φΑ]

"Φωτογραφίες της σιωπής.. "

29 Μαΐου

Φωτογραφίες της σιωπής 

fb – [2fA]

"Το Τετράδιο της Ζυρίχης"

Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν, 1918-2008, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1970.

- Το 1974, ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν συναντήθηκε με τον Σολζενίτσιν, τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα, στη Ζυρίχη, από τις 28 Μαΐου έως τις 6 Ιουνίου.
Την εμπειρία της συνάντησης αυτής κατέγραψε ο Σμέμαν τις ημέρες εκείνες, σε ένα ξεχωριστό τετράδιο, που ενσωματώθηκε κατόπιν στο "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ" του. -

Από το ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΤΗΣ ΖΥΡΙΧΗΣ, του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Τρίτη, 28 Μαΐου, 1974

Αρχίζουμε την κάθοδο μας στη Ζυρίχη. Βρέχει κατακλυσμιαία. Παρά το ότι δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ στο αεροπλάνο, αισθάνομαι με το «μάτι γαρίδα» και παράξενα: καταγράφω όλες τις λεπτομέρειες. Βλέπω τα πάντα και όλα καταλήγουν στο ότι πρόκειται να βρεθώ με τον Σολζενίτσιν.

Τώρα θέλω να θυμάμαι τα πάντα: περιμένω τις αποσκευές μου, περιμένω ένα ταξί.
Βρεγμένοι δρόμοι, παρακάμψεις και ξαφνικά ένα μικρό σπίτι, μια κλειστή πόρτα και μια παραμελημένη αυλή.
Κτυπώ το κουδούνι και να: την πόρτα ανοίγει ο Σολζενίτσιν και αμέσως ένα πράγμα γίνεται σαφές: το πόσο απλό είναι το καθετί πάνω του.

Τετάρτη, 29 Μαΐου, 1974

Είναι 7 το πρωί όταν ακούω τον Σ. να κάνει θόρυβο στην κουζίνα.
Όλα γύρω - βουνά και γαλάζιος ουρανός. Χθες, στη Ζυρίχη, όλη η οικογένεια ήρθε για να λάβει την ευλογία. Ήπιαμε τσάι. «Έχω την αίσθηση πως σας ξέρω όλους τόσο καλά».
Και η σύζυγος Νατάσα: «για να λέμε την αλήθεια, το ίδιο καλά σας ξέρουμε κι εμείς!»

Η πρώτη μου εντύπωση από τον Α. Σ., μετά την απλότητα, την ενέργεια, την αεικινησία, είναι το ενδιαφέρον του - αμέσως, «πάμε».
Κουβαλά αρκετές σκούρες τσάντες. Ένα όμορφο χαμόγελο. Οδηγούμε γύρω στα σαράντα λεπτά σ' έναν ορεινό δρόμο. Μια πρωτόγονη αγροικία, μάλλον χαώδης.
Πράγματα παντού στην κουζίνα και στο τραπέζι του.

Ο Σ. είναι σαφώς ένας Ρώσος διανοούμενος.
Καμιά άνεση, καμιά πολυθρόνα, δίχως τουαλέτα.
Τα πάντα μειωμένα σ' ένα αυστηρό ελάχιστο. Τα ρούχα του είναι αυτά που φορούσε όταν έφυγε από τη Ρωσία. Ένα είδος σκούφου, μπότες αξιωματικού.

«Δεν έχω πολλές ερωτήσεις» - η συζήτηση μας είναι προετοιμασμένη, έχει έναν ολόκληρο κατάλογο από ερωτήσεις.

[2φΑ]

"Περιμένοντας το βράδυ"

Περιμένοντας το βράδυ

Τάσος Λειβαδίτης

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδια
κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι ἡ μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων
ή περνούν μες στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο ή ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.

Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ’ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση.

[2fA]

"Φρουτοτεχνήματα"

Έργα τέχνης περιορισμένης διάρκειας, αλλά με ιδιαίτερη γεύση!…

fb - [2φΑ]

"Ο Νόμος του Pareto"

Ο Βιλφρέντο Παρέτο (Vilfredo Federico Damaso Pareto, 1848 – 1923), αν και αρχικά είχε σπουδάσει μηχανικός, διέπρεψε στη συνέχεια σαν μαθηματικός και οικονομολόγος, αλλά και κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας. Υπήρξε ένας από τους ηγέτες της «Σχολής της Λωζάννης», μέλος της δεύτερης γενιάς του Νεοκλασικισμού, καθώς και εισηγητής τριών πρωτότυπων θεωριών, της «Βέλτιστης Ανακατανομής», των «Κοινωνικών Κύκλων» και των «Ελίτ».  

Όλα ξεκίνησαν και βασίστηκαν στην πρωταρχική διατύπωση του Νόμου ή της Αρχής που φέρει το όνομα του, που υποστηρίζει ότι το 80% των αποτελεσμάτων, προκύπτουν από το 20% των μέσων ή αιτίων.

Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε κατάσταση, λίγοι παράγοντες (20%) είναι οι ζωτικοί και οι πολλοί (80%) είναι επουσιώδεις.
Πρακτικά, αν έχεις μια λίστα με 10 πράγματα που θέλεις να κάνεις, μόνον τα 2 απ’ αυτά θα αξίζουν πραγματικά για να ασχοληθείς μαζί τους, ξοδεύοντας αντίστοιχα μόνο το 20% του χρόνου σου.

O Pareto παρατήρησε αρχικά, ότι το 80% του πλούτου στην Ιταλία (και σε άλλες χώρες όπως αντιλήφθηκε στη συνέχεια), ανήκε στο 20% μόνο του πληθυσμού. Μια σημαντικά μικρότερη ομάδα του πληθυσμού δηλαδή, κατείχε την πλειοψηφία του πλούτου.

Αυτή η ανισομερής κατανομή όπου λίγοι ζωτικοί παράγοντες (20%) έχουν ένα μεγαλύτερο αποτέλεσμα (80%), είναι ένας κανόνας που έχει ευρύτερες εφαρμογές.
Ο Pareto επεκτείνοντας την παρατήρησή του, είδε ότι αυτή η αναλογία 80/20 ή παραλλαγές της (90/10 ή και 95/5) ισχύουν και σε άλλους τομείς της ζωής και μπορεί να εφαρμοστεί από την επιστήμη του μάνατζμεντ μέχρι τον φυσικό κόσμο.

Πρόσεξε ότι το 80% της παραγωγής μπιζελιών προέρχεται από το 20% των λοβών των μπιζελιών. Το 20% περίπου του ατμοσφαιρικού αέρα περιέχει το οξυγόνο, ενώ το υπόλοιπο 80% είναι αδρανές άζωτο.

Το 80% της μόλυνσης της ατμόσφαιρας που οφείλεται στο κυκλοφοριακό, προκαλείται από το 20% των οχημάτων.

Το 20% του υλικού της διαφήμισης, είναι αυτό που αποδίδει το 80% των αποτελεσμάτων μιας διαφημιστικής  εκστρατείας.

Το 80% των παραπόνων των πελατών, αφορούν συνήθως το 20% των προϊόντων ή των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Οι υπεύθυνοι διαχείρισης έργων γνωρίζουν ότι 20% της εργασίας (το πρώτο 10% και το τελευταίο 10%) αναλώνουν το 80% του χρόνου και των πόρων του έργου.

Ο κανόνας ισχύει ακόμα και σε αρνητικές καταστάσεις. Ο Juran επεσήμανε ότι το 20% των δυσλειτουργιών, προκαλούσε το 80% του συνόλου των προβλημάτων.

Το μόνο κλειδί στην υπόθεση αυτή, είναι η ικανότητα να εντοπίσει κανείς το σημαντικό 20% της δραστηριότητας του και να αξιοποιήσει ανάλογα αυτή τη γνώση.

Κλασσικό παράδειγμα εφαρμογής του Νόμου του Pareto αποτελεί "η ιστορία του έξυπνου Αμερικάνου":

Ένας νεαρός επιχειρηματίας από τις ΗΠΑ, έθεσε σε εφαρμογή τη θεωρία που διδάσκεται στα πανεπιστήμια και ουδέποτε χρησιμοποιείται, παρά μόνο για να λυθούν οι ασκήσεις σε ένα διαγώνισμα.
Ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης με συμπληρώματα διατροφής για αθλητές, με έδρα το San Jose της California, εξυπηρετούσε πελάτες σε όλο τον κόσμο. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας του, όπως αναφέρει σε άρθρο του στο περιοδικό Fortune Small Business, ήταν άκρως εντυπωσιακό.

Ο νεαρός επιχειρηματίας πήρε τοις μετρητοίς το θεώρημα του Pareto και πολύ εύκολα διαπίστωσε ότι από τους 120 πελάτες του χονδρικής, μόλις οι 5 πραγματοποιούσαν το 95% του τζίρου του. Η διαπίστωση αυτή τον οδήγησε σε απλές και αποτελεσματικές κινήσεις, που όπως δηλώνει, άλλαξαν τη ζωή του για πάντα.

Σταμάτησε να επικοινωνεί ο ίδιος με τους πελάτες και να τους πιέζει να παραγγείλουν προϊόντα. Διαπίστωσε ότι οι 5 μεγάλοι πελάτες συνέχισαν τις παραγγελίες κανονικά.
Οι υπόλοιποι συνέχισαν επίσης να παραγγέλνουν χωρίς τη δική του πίεση, ενώ μερικοί που παράγγελναν σπάνια σταμάτησαν.

Αποφεύγει τα meetings εκτός και αν πρόκειται να λάβει κάποια απόφαση. Αποφάσισε να σταματήσει την εξυπηρέτηση πελατών και να χρησιμοποιήσει τη μέθοδο του outsourcing.
Διαπίστωσε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αιτημάτων (με e-mails και τηλεφωνήματα) αφορούσαν πολύ απλά προβλήματα, που όμως του «έτρωγαν» σημαντικό χρόνο από την ημέρα του.

Επιφόρτισε τότε την εταιρεία διαχείρισης του customer service, να λύνει μόνη της τα προβλήματα που «κοστίζουν» λιγότερο από $100. Σαν αποτέλεσμα, γλίτωσε περισσότερες από 100 εργατοώρες τον μήνα και οι επιστροφές προϊόντων περιορίστηκαν σε λιγότερο από 3% έναντι 10-15% πριν.

Τέλος, ανέθεσε σε άλλους τη διαχείριση με τα τηλεφωνήματά του ή το e-mail του.
Με $4-10 μόνο την ώρα, υπάρχουν εξειδικευμένες εταιρείες με έδρα την Ινδία ή την Ιρλανδία, που αναλαμβάνουν τέτοιες εργασίες.

Αποτέλεσμα των μεθόδων αυτών ήταν να περιορίσει την εργασία του σε τέσσερις ώρες την εβδομάδα έναντι 15 ωρών την ημέρα προηγουμένως και να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του περισσότερο εποικοδομητικά!

Επίσης, ο Tim Ferris, νεαρός ερευνητής, απόφοιτος νευροεπιστημών του πανεπιστήμιου του Princeton, αφού μελέτησε την εφαρμογή του νόμου του Pareto στην Υγεία, κατέγραψε τις παρατηρήσεις του για το ανθρώπινο σώμα στο βιβλίο του, "The 4hour Body Week" (4 ώρες την εβδομάδα για το σώμα).

Σύμφωνα με τον Ferris, ενάμιση μόνο λεπτό συγκεκριμένων ασκήσεων λίγο πριν ή μιάμιση ώρα μετά από τα κύρια γεύματα, αυξάνει σημαντικά τις καύσεις και μειώνει την εναπόθεση λίπους.

Οι συγκεκριμένες ασκήσεις (όπως τα βαθιά καθίσματα, πουσάπς στο τοίχο και το τράβηγμα ελαστικών) ενεργοποιούν τους υποδοχείς της γλυκόζης (Glut-4) στις μεγαλύτερες μυϊκές ομάδες, με αποτέλεσμα η αύξηση των επιπέδων ζαχάρου μετά το φαγητό να καταλήγει σε άμεση απορρόφηση του από τους μύες και όχι από τον λιπώδη ιστό.

Μεγάλη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο JAMA (Journal of American Medical Association - Leisure Time Physical Activity and Mortality, JAMA Intern Med. 2015 Apr 6), επιβεβαιώνει τα παραπάνω και αναφέρει ότι 10 λεπτά έντονης άσκησης την ημέρα, έχουν παραπλήσια ωφέλιμα αποτελέσματα στην υγεία και στη μακροζωία, με αυτά που προκύπτουν από μια 5πλάσιας ή και 10πλάσιας διάρκειας άσκηση.

nytimes – awakengr – asxetos - rassias

fb – EGPs

[2fA]

"Να θυμάσαι.. "

Η μητέρα σου είναι πάντα μαζί σου.

Είναι το θρόισμα των φύλλων καθώς περπατάς στον δρόμο.

Είναι η μυρωδιά ενός όμορφου φαγητού, τα λουλούδια που διαλέγεις,

το άρωμα της ίδιας της ζωής.

Είναι το δροσερό χέρι στο μέτωπο σου, όταν δεν αισθάνεσαι καλά.

Είναι η βαθιά ανάσα του αέρα μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα.

Είναι ο ήχος της βροχής που σε νανουρίζει όταν κοιμάσαι, τα χρώματα

του ουράνιου τόξου, το ξημέρωμα των Χριστουγέννων.

Η μητέρα σου ζει μέσα στο γέλιο σου. Είναι η πατρίδα σου, το πρώτο σου

σπίτι και ο οδηγός σε κάθε σου βήμα.

Είναι η πρώτη σου αγάπη, ο πρώτος σου φίλος, ακόμα και ο πρώτος σου

αντίπαλος, αλλά τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να σας χωρίσει, ούτε ο χρόνος,

ούτε η απόσταση, ούτε καν ο θάνατος…

fb

epap[2fA]

"Ελπίδα και υπομονή.. "

Η σοφία του κόσμου σε δυο λέξεις…

[2φΑ]

"Μεταξύ ουρανού και γης"

Η Ανάληψη του Κυρίου

Έτσι ιστορεί ο βυζαντινός αγιογράφος την Θεοτόκο στο γεγονός της Αναλήψεως, κι ας μην υπάρχει αγιογραφική μαρτυρία για την παρουσία της μεταξύ των μαθητών του Κυρίου:

" Όρθια, στητή, δεσπόζουσα, υπερχρονική και υπεριστορική παρουσία, μεσίτρια μεταξύ Χριστού και ανθρώπων, μεταξύ ουρανού και γης. "

Η συνείδηση της Εκκλησίας την θέλει εκεί στο επισφράγισμα του λυτρωτικού έργου του Υιού της, στο πλήρωμα της θείας οικονομίας, στην ένωση της γης με τον ουρανό, στην υπερύψωση της σαρκός που περιεβλήθη διά της Θεοτόκου ο Χριστός και στη συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Πατέρα Του.

Άξονας στην όλη σύνθεση της Αναλήψεως η Παναγία, τοποθετείται ακριβώς κάτω από τη «δόξα» του Υιού της δεόμενη ισχυρώς, αλλά ήρεμη και ατάραχη μεταξύ των Αποστόλων, εκφράζοντας το αμετακίνητο της Εκκλησίας, γιατί αυτή αποτελεί την προσωποποίηση της Εκκλησίας, μεσολαβεί και ικετεύει για τη σωτηρία του πληρώματός της.

«Η εκκλησιαστική σημασία της υπογραμμίζεται από την λεπτή κατακόρυφη στάση της προς τα επάνω και από τα χέρια της τοποθετημένα σαν προσφορά και ικεσία για τον κόσμο.»

Γι’ αυτό, όταν η Ανάληψη μετατίθεται από τον κεντρικό τρούλο των Ι. Ναών, αντικαθίσταται από τον Παντοκράτορα και ιστορείται στην καμάρα προ του ιερού βήματος και παραλείπεται από έλλειψη χώρου η Θεοτόκος στη σύνθεση, έχει πάρει ήδη την θέση της στην κεντρική κόγχη του ιερού βήματος ως Πλατυτέρα, δορυφορούμενη από τους δύο «ἐν αἰσθήσεσι λευκαῖς» αγγέλους, που φανερώθηκαν κατά την Ανάληψη, επειδή αυτή είναι η «Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν», αυτή ενώνει τα επί γης με τα επουράνια.

Εκεί δε «ζωγραφουμένη μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ συμβολίζει τήν Ἐκκλησίαν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς».

Στην Ανάληψη του Κυρίου, την στιγμή που στα μάτια των μαθητών αποκαλύπτεται η θεία φύση του Διδασκάλου τους, η Θεοτόκος υπογραμμίζει την ανθρώπινη φύση Του, την επί γης παρουσία Του, ως και την αιώνια μαρτυρία της αποκαλύψεως του λόγου Του διά της Εκκλησίας. Αφού η Θεοτόκος είναι η «ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς θείας ἐνσαρκώσεως καί τῆς αἰωνίου παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς».

Άλλη μια φορά η παράδοση στη λειτουργική τέχνη, ενώνει τις δύο πραγματικότητες, το ιστορικό γεγονός και την «αποκάλυψη που ξεπερνά τα σύνορα του καιρού».

Γιατί η Θεοτόκος γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στην Ανάληψη και στην Δευτέρα παρουσία του Υιού της και βεβαιώνει για τη δική μας ανύψωση στη δόξα της κεφαλής της Εκκλησίας, στη δόξα του Χριστού.

Γι’ αυτό ελκύει η Θεοτόκος τόσο τα μάτια και την καρδιά μας από τη Σάρκωση του Κυρίου έως την Ανάληψη και έως τη δική της Μετάσταση και κάθε μέρα και ώρα, συγκεντρώνει τις παρακλήσεις και τις ελπίδες μας.

xfd – [2fA]

21 Μαΐου

Οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη

να μας οδηγούν στην εύρεση του σταυρού μας και στην εδραίωση της πίστης μας!

"Ξύπνα παπά, ξύπνα λαέ.. "

O π. Γεώργιος Πυρουνάκης  γεννήθηκε το 1910.

Συμμαθητής με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Νίκο Καββαδία, φοίτησε (από το 1928) στη Θεολογική Σχολή. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1949. 

Ως λαϊκός και ως κληρικός στη συνέχεια, ανέπτυξε σημαντική κοινωνική δράση.

Κοιμήθηκε στις 6 Μαΐου του 1988.

Από το βιβλίο της εκπαιδευτικού Φωτεινής Οικονόμου,

"π. Γεώργιος Πυρουνάκης:

Η θεολογία και το έργο ενός ελεύθερου ανθρώπου."

Υπάρχουν άνθρωποι, άλλοτε γνωστοί, άλλοτε πιο άσημοι που δρουν επί της ουσίας στον κόσμο, ο οποίος βάλλεται από τις δομές του κακού.
Άνθρωποι που δεν οραματίζονται απλώς και ελπίζουν, αλλά πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει, υπό τον όρο ότι θα συνειδητοποιηθεί η ανάγκη για βελτίωση και δράση.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο πατήρ Γεώργιος Πυρουνάκης.

Καίρια σημεία της θεολογίας του ήταν η αγωνιστικότητα, η αξίωση για ειρήνη και ευτυχία όλων των ανθρώπων "εδώ και τώρα".
Αγωνίστηκε για τον εκδημοκρατισμό των πολιτειακών θεσμών, αλλά και της Εκκλησίας, ενώ αναβίωσε με τρόπο υποδειγματικό την ενορία ως ιδανικό τρόπο εκκλησιαστικής ζωής.

Ως πατριώτης παπάς τόνιζε το ιδανικό του ελληνισμού, όχι όμως ως ανωτερότητα έναντι των άλλων λαών, ενώ ως θεολόγος της απελευθέρωσης, δίδαξε έμπρακτα την ανάγκη για αφύπνιση και δράση με το σύνθημα: "Ξύπνα παπά, ξύπνα λαέ".

Zήλεψα τον άνθρωπο αυτό, τον άνθρωπο που έζησε με απόλυτη επίγνωση της προσωπικής του ευθύνης απέναντι στα κακώς κείμενα της Ιστορίας, τον άνθρωπο του "carpe diem".
Η δράση του στην πρόσφατη ιστορία του τόπου μας συνιστά γενναία πράξη ελευθερίας κόντρα σε κάθε πολιτική δέσμευση, ενώ η "φωνή" του "ακούγεται" δυνατά και στο σήμερα, σε όσους θέλουν να την ακούσουν και να εμπνευστούν απ' αυτή, την ηχηρή θεολογική μαρτυρία εκκλησιαστικής γνησιότητας!

....

el.wikipedia

fb – Δ. Τζ.

[2φΑ] 

"Κάθε πέτρα μνήμα.. "

….

Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό,

και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.

Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει, κι η Θρησκεία κι η Ελευθεριά

μ' αργό πάτημα ας πηγαίνει μεταξύ τους και ας μετρά.

….

Διονύσιος Σολωμός

[2φΑ]

Ημερολόγιο Πλοίου – 12

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημειώσεις στο περιθώριο

Ένα παλιό, μικρό –ξεχασμένο για καιρό- ταξίδι.

-  Γιατί κάποιες εικόνες παραμένουν ζωντανές, ακόμα κι όταν ξεθωριάσουν.

Η μικρή Φωτεινή

Ένα όμορφο πρωινό, στο Νοσοκομείο των Παίδων, μια ομάδα νεαρών φοιτητών μοιράστηκε στα κρεβάτια των άρρωστων παιδιών ενός θαλάμου, για μια πρώτη επαφή με τα ειδικά προβλήματα τους, μέχρι να αρχίσει το μάθημα από τον εκπαιδευτή - γιατρό της κλινικής.

Σε όλο τον θάλαμο επικρατούσε ένα βουητό και πνιχτά γέλια. «Εδώ είναι Νοσοκομείο… »,  όλοι το ήξεραν, μα για τα παιδιά το παιχνίδι είναι πάνω απ’ όλα. Άλλα μόνα τους, άλλα μαζεμένα σε παρέες σε κάποιο κρεβάτι, παίζανε ξένοιαστα με τα αυτοκινητάκια και τις κούκλες τους, φώναζαν τάχα χαμηλόφωνα και γελούσαν με το παραμικρό. 

Κοίταξα ένα γύρο. Σ’ ένα ακριανό κρεβάτι, χτυπητή εξαίρεση, ένα κορίτσι γυρισμένο προς τον τοίχο είχε κλειδωθεί στη μοναξιά του.

Πλησίασα να δω το διάγραμμα νοσηλείας, στα πόδια του κρεβατιού.

Η μικρή Φωτεινή, στα δέκα της χρόνια, δεν είχε συγγενείς κοντά της, ούτε παιχνίδια. Την είχαν φέρει πριν δυο μέρες από κάποιο ορφανοτροφείο, με πυρετό και πόνο στο στομάχι.

Έκανα μια κίνηση να την πλησιάσω κι εκείνη, χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει, τραβήχτηκε σαν από ένστικτο φόβου και κάρφωσε το βλέμμα της στο πάτωμα.

Κάθισα άκρη-άκρη στο κρεβάτι της ήρεμα και άρχισα να της μιλώ αργά, χαμηλόφωνα, χωρίς ερωτήσεις.

Όλα έδειχναν κανονικά. Είχε κι εκείνη κάποιον κοντά της, έστω και για λίγο.

Της μίλησα για τον όμορφο καιρό και την Άνοιξη, για τα πολύχρωμα λουλούδια που ανθίζουν στην εξοχή, για τον κύκλο των εποχών και τις ομορφιές της καθεμιάς τους.
Για τη χαρά που μπορούμε να νοιώσουμε -ότι και να μας συμβαίνει– και την ανάγκη όλων μας, μικρών και μεγάλων, να μοιραζόμαστε αυτή τη χαρά, με τους φίλους μας και πως όλοι είναι εύκολο να γίνουν φίλοι με τους άλλους, όπως εγώ τώρα μ’ εκείνη.

Στην αρχή δεν ήμουν καθόλου σίγουρος πως με άκουγε ή καταλάβαινε τι της λέω, μου πέρασε και η σκέψη πως ίσως να είχε κάποιο νοητικό πρόβλημα, μα βλέποντας την κλεφτά με την άκρη του ματιού μου, την αισθανόμουν πιο χαλαρωμένη – ίσως πάλι να ήταν και δική μου εντύπωση, επειδή αυτό ήθελα να πετύχω.

Ξαφνικά μπήκε στην αίθουσα ο γιατρός και μας κάλεσε να πάμε για μάθημα στο γραφείο του.

Το πλησίασμα διακόπηκε απότομα, της είπα ένα "γεια σου" βιαστικό και την άφησα πάλι μόνη, να επεξεργαστεί την απρόοπτη σημερινή παρουσία μου.

Την άλλη μέρα το σκηνικό ήταν πάλι το ίδιο. Η μικρή Φωτεινή με τα μεγάλα θλιμμένα μάτια, κοιτούσε προς τον τοίχο με τη μοιραία μοναχική αίσθηση της ζωής της αποτυπωμένη στην έκφραση του προσώπου της.

 

Είχα προσέξει χθες, πως όλα τα παιδιά είχαν στο κομοδίνο τους ένα κύπελλο, το κύπελλο τους, για να πίνουν νερό. Εκτός από τη Φωτεινή. Σ’ εκείνη είχαν βάλει οι νοσοκόμες ένα πλαστικό ποτηράκι μιας χρήσεως…

Σαν να συνεχίζαμε τη χθεσινή μονόπλευρη συζήτηση μας, την πλησίασα, ξετύλιξα ένα ωραίο κύπελλο με χαρούμενα χρώματα που είχα φέρει μαζί μου και το ακούμπησα πλάι της.

"Αυτό είναι δικό σου" της είπα, "να το έχεις να πίνεις νερό… "

Έριξε μια έκπληκτη, βιαστική ματιά και έστρεψε το βλέμμα αμέσως στο πάτωμα.
Τα μάγουλα της πήραν ένα απαλό ροζ χρώμα αμηχανίας, συστολής και χαράς.

Κάθισα στη θέση μου, με μια φυσικότητα και άνεση, που στην πραγματικότητα δεν ένοιωθα. Δεν είχα και πολλή ώρα στη διάθεση μου.

Για τι άλλο μπορείς να μιλήσεις σ’ ένα δεκάχρονο κορίτσι, ορφανό και μοναχικό, εκτός από τον καιρό και τη φύση; Τι όνειρα μπορείς να του πλάσεις, σε τι χαρές να αναφερθείς, πώς να του μιλήσεις για το μέλλον, για μια εφηβεία χωρίς πρότυπα και προοπτικές, για μια ζωή χωρίς προδιαγραφές και ορίζοντες;   

"Πρόσεξε με" της είπα. "Εγώ είμαι φίλος σου κι αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Πάντα θα είμαστε φίλοι, ακόμα κι αν δεν ξανασυναντηθούμε.

Έχεις όμως κι έναν ακόμα φίλο, που είναι πάντα μαζί σου, μέρα και νύχτα, που σ’ αγαπάει και σε προσέχει. Είναι ένας άγγελος, ο δικός σου άγγελος. Όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν άγγελο και όσοι το ξέρουν, δεν αισθάνονται ποτέ μόνοι."

Άκουγε ακίνητη, μόνο το χεράκι της έσφιξε ανεπαίσθητα το σεντόνι.

"Τον άγγελο σου δεν θα τον βλέπεις όπως εμένα, είναι όμως και τώρα εδώ και θα είναι και όταν εγώ φύγω και θα είναι πάντα κοντά σου. Εσύ θα του μιλάς και θα του λες ότι θέλεις με τη σκέψη σου κι εκείνος θα σου απαντάει στην καρδιά σου.

Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό, και να ξέρεις ότι ποτέ δεν είσαι μόνη σου."

Τα μάτια της είχαν μεγαλώσει και φαινόταν σαν να μην ανέπνεε καν. Χθες ήταν αρνητική και επιφυλακτική. Σήμερα, αν και η στάση της ήταν η ίδια, η προσοχή της ήταν στραμμένη σε μένα και φαινόταν πως η παιδική καρδούλα της ρουφούσε με λαχτάρα όσα της έλεγα.

Μόλις σηκώθηκα να φύγω, γύρισε προς το μέρος μου για πρώτη φορά και οι ματιές μας συναντήθηκαν για μια μοναδική στιγμή, έξω από τόπο και χρόνο.

Την επομένη, μπαίνοντας στον θάλαμο σχεδίαζα τι άλλο να της πω, αλλά το κρεβάτι της ήταν άδειο και η θέση του διαγράμματος κενή. Η μικρή Φωτεινή είχε πάρει εξιτήριο.
Ήταν πια καλά…  

Το σύντομο ταξίδι μας ήταν μόνο μια μικρή παρένθεση και για τους δυο μας.

Στο διάστημα από τότε μέχρι σήμερα πολλές λεπτομέρειες χάθηκαν, αλλά η ουσία παρέμεινε καθαρή και αμετάβλητη. Ένα δεύτερο σενάριο όμως, έχει αναπηδήσει στο προσκήνιο, που λέει πως στο κομοδίνο της βρισκόταν αφημένο το κύπελλο που της είχα δώσει. Πως οι κοπέλες  που την πήραν πίσω στο ορφανοτροφείο, θα θεώρησαν πως το κύπελλο ήταν ξένο και φυσικά η Φωτεινή, παθητικά σιωπηλή, δεν το διεκδίκησε.

Αν πραγματικά έγινε έτσι, ίσως θα ήταν γι’ αυτήν μια πρώτη ευκαιρία να πει λίγα λόγια στον άγγελο της και ελπίζω να καταδέχθηκε στην καρδιά της την απάντηση του.

Μ[2φΑ]