"Περνά το ποτάμι θολό.. "

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος  -  «Εγώ θνητός με λαβωμένη ψυχή… »
["Σκύλλα και Χάρυβδις"]

…. Έγραψα ως τώρα χιλιάδες σελίδες νομίζοντας πως είμαι αθάνατος.
Τώρα που νιώθω τον θάνατο ζωντανό στο μεδούλι μου, θέλω να κρυφτώ γυμνός
μέσα στη γλώσσα μου.
Να τραφώ από τις λέξεις της, εγώ θνητός με λαβωμένη ψυχή,
μήπως και γίνω αθάνατος. [… ]

Μη με ρωτάτε, παρακαλώ, γιατί δεν γράφω ευχάριστα πράγματα.
Σας ξεγελά ένα χαμόγελο που είναι φανέρωμα αγωγής, όχι ευτυχίας.

Πολλοί έχουν την ίδια με μένα ή και μεγαλύτερη ηλικία και δεν θέλω
– ίσως ούτε μπορώ – να τους εξηγήσω πόσο η ζωή μου,
η ζωή μας, έχει σφραγιστεί με τον θάνατο.

Δεν εξεγείρομαι γι’ αυτό.
Ζω με απορία και μελαγχολία, με δισταγμό που θα τον έλεγα καταφατικό.
Τη ζωή την αντικρίζω πλέον αποφατικά: ό,τι δεν είναι θάνατος,
όσος χρόνος δεν τρώγεται από τον θάνατο, είναι ζωή, που απομένει.

Περνά το ποτάμι θολό, αδιάφορο, ακατανόητο.
Αφήνει αυτά τα ψήγματα χρυσού.
Στεκόμαστε σε λεπτή, ανεμοδαρμένη λουρίδα γης:
τριγύρω το χαώδες του θανάτου.

frear – [2fA]

"Η κυρά Σαρακοστή "

Μέχρι να ’ρθει η Πασχαλιά..

fb – Nikolas

[2fA]

"Σαρακοστιανά.. "

p. Andreas Konanos  -  ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΑ

Αν νηστεύεις, κάνε το με ταπείνωση
αν τρως, μην προκαλείς

Αν εσύ θες ταχινόσουπα,
κάνε του παιδιού σου μια κοτόσουπα
και δώσε του ένα φιλί σοκολατένιο

Αν πας εκκλησία, κάνε ησυχία
εγώ κοιμάμαι
Αν προσεύχεσαι, δείξε μου τη γαλήνη σου

Αν είσαι του Χριστού, άσε να μυρίσω τη γλύκα
των χνώτων Του στα χείλη σου

Αν μετάνιωσες, πάρε ρίσκα και τόλμησε
καινούργια πράγματα

Αν αγαπάς τον Θεό, χάιδεψε τον άνθρωπο σου
στο λαιμό

Αν διαβάζεις πνευματικά, δείξε ένθεη ανθρωπιά
Αν είσαι δυνατός - πες «συγγνώμη»

Αν είσαι άγιος, αγκάλιασε τους αμαρτωλούς
Αν σηκώνεις Σταυρό, κάνε τον πόνο σου τραγούδι
στον Χριστό
και σταμάτα την κλάψα

Αν σε λίγες βδομάδες περιμένεις Ανάσταση,
χαμογέλα

Από σήμερα!

fb - Michalis Kourtidis

[2φΑ]

"Πορεία προς τον Ουρανό "

Κυριακή της Τυρινής  -  Μάθε να συγχωρείς

Μια συμφωνία κάνει στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος με όλους τους πιστούς. 

Εάν συγχωρούμε τους ανθρώπους για τα αμαρτήματα που μας έχουν κάνει, μας λέει, και ο ουράνιος Πατέρας μας θα συγχωρήσει και τα δικά μας αμαρτήματα. 

Εάν όμως δεν τους συγχωρούμε, τότε ούτε ο Πατέρας μας θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας.

Γιατί όμως ο Κύριος κάνει αυτήν την απαράβατη συνθήκη; 

Γιατί θέτει τη δική μας συγχωρητικότητα ως προϋπόθεση της δικής μας συγχωρήσεως και σωτηρίας; Γιατί αρνείται να μας βάλει στον Παράδεισο, εάν εμείς δεν συγχωρούμε όσους μας αδίκησαν;

Διότι θέλει να μας δείξει πόσο μεγάλη αρετή είναι η συγχωρητικότητα· 

αρετή η οποία μας εξομοιώνει με τον Θεό, ο Οποίος είναι πολυέλεος, συγχωρεί καθημερινά τα αμέτρητα αμαρτήματά μας. 

Ζητά λοιπόν από εμάς να Του μοιάσουμε, να κάνουμε ό,τι κάνει διαρκώς Εκείνος.

Όπως Εκείνος συγχωρεί καθημερινά όλους μας και συγχώρησε επάνω στο Σταυρό του ακόμη και τους σταυρωτές του, ζητεί να ακολουθήσουμε κι εμείς το δικό του παράδειγμα. 

Να συγχωρούμε τα αμαρτήματα των άλλων.

Όσο μεγάλα κι αν μας φαίνονται, όσο κι αν μας έχουν πικράνει. 

Κατανοώντας μάλιστα ότι αυτά στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρά και ασήμαντα, αν θα συγκριθούν με τις τόσο πολλές δικές μας αμαρτίες προς τον Θεό.

Ο Κύριος ζητεί επιπλέον ως όρο της σωτηρίας μας τη συγχωρητικότητα, διότι χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε σ' αυτή τη ζωή. 

Χωρίς συγχωρητικότητα η ζωή μας γίνεται κόλαση, αφαιρεί την ειρήνη από μέσα μας, κάνει τη ζωή μας ένα δράμα.

Ο Κύριος μας ζητεί να συγχωρούμε, διότι εάν εδώ στη γη δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε τους αδελφούς μας, δηλαδή να τους χωρέσουμε στην καρδιά μας, τι θα κάνουμε στην άλλη ζωή;

Πώς θα αντέχουμε εκεί ο ένας τον άλλον; 

Θα έχουμε κακία και μνησικακία και μέσα στον Παράδεισο; 

Αλλά τότε κι ο Παράδεισος θα γινόταν κόλαση!

Μας λέει λοιπόν ο Θεός: Εάν θέλετε να χωρέσετε στον Παράδεισο, πρέπει να χωρέσετε τους αδελφούς σας και στην καρδιά σας. 

Να τους συγχωρείτε και να τους αγαπάτε.

ieradeisis – [2fA]

"Ενώπιον της απανθρωπίας "

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος  -  Ενώπιον της απανθρωπίας

Γνωρίζουμε πως οι αποδεκτές πνευματικές βάσεις της Ευρώπης είναι τρεις:

ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός, το ρωμαϊκό Δίκαιο και ο Χριστιανισμός.

Και το μεν ρωμαϊκό Δίκαιο εξελίχθηκε και απομένει ως σημείο αναφοράς για την νομική σκέψη, ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός – αποσυσχετισμένος δυστυχώς, αρκετά από τη γλώσσα – απομένει μια ολιγοσύχναστη περιοχή μελέτης και σοφίας ως όργανο φωτισμού του ανθρώπου.

Και ο χριστιανισμός λειτούργησε, ιδίως από την εποχή του Καρλομάγνου και μετά, όχι μόνο ως όργανο φωτισμού και αληθείας της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και ως θεμέλιο δόμησης και λειτουργίας των ευρωπαϊκών κρατών, διότι αυτός ουσιαστικά γέννησε, γαλούχησε και άνδρωσε τον Ανθρωπισμό – που υπήρξε η μεγάλη, ανεπανάληπτη πρόταση της Ευρώπης προς την Ανθρωπότητα, όχι μόνο ως τρόπος διαλογισμού, αλλά ζωής.

Η πρόταση αυτή κατέληγε πάντα σε μια συγκλονιστική κατάφαση, την κατάφαση του θανάτου, δηλαδή της εξόδου μας από τον κόσμο αυτό.

Για τούτο και ο αυθεντικός ανθρωπισμός υπολόγισε πάντα στον θεμελιακό ορισμό του Πλάτωνος πως η φιλοσοφία – η αυθεντική – είναι σπουδή θανάτου.

Εκεί φρονώ πως βρίσκεται το ευγενέστερο μυστήριο του ανθρωπισμού:

στη βεβαιότητα πως, όπως εισήλθες, έτσι έχεις καθήκον να εξέλθεις από τον κόσμο αυτό. Όλα στη ζωή σου είναι ενδεχόμενα, η έξοδός σου από τον κόσμο αυτό αναπότρεπτη.

Και όποιος δεν λησμονεί ποτέ την συγκλονιστική, τραγική ετούτη αλήθεια, πλάθει τον εαυτό του και τον βίο του ολόκληρο, ως άνθρωπος αληθινός.

Ως πλάσμα, που εκ γενετής περικλείει το μυστήριο του ιερού.

Αλλά η Ιστορία δεν λειτουργεί εξελικτικά. Λειτουργεί δυναμικά:

με εκρήξεις, με άλματα, με ανατινάξεις, με δομήσεις και κατεδαφίσεις.

Ετούτο τον συγκλονιστικό δυναμισμό της Ιστορίας έζησε η Ευρώπη από τα τέλη του 18ου αιώνα – εννοώ την Γαλλική Επανάσταση – και εξακολουθεί να βιώνει ως σήμερα.

Η μορφή, η τόσο δυναμική και κάθε τόσο αλλοιούμενη μορφή της σημερινής ευρωπαϊκής κοινωνίας, διαρκώς και αποσυσχετίζεται από τον ευρωπαϊκό ανθρωπισμό.

Από τον τρόπο δηλαδή ζωής, που είχε ως κέντρο και ως άξονα τον Άνθρωπο, τον σεβασμό στο πρόσωπό του, στην ηθική πολιτειακή του ταυτότητα, στο μεταφυσικό του ανάστημα μέσα σ’ έναν κόσμο που σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα ρίχτηκε με μια πρωτοφανή αγριότητα σε τρεις πολέμους που εξουθένωσαν τελειωτικά τον ευρωπαϊκό ανθρωπισμό – τον Πρώτο, τον Δεύτερο και τον Τρίτο, τον λεγόμενο Ψυχρό Πόλεμο.

(Τρεις πολέμους των χριστιανικών λαών, μην το ξεχνάτε: δολοφονίες σωρηδόν, αγριότητες ανείπωτες, Άουσβιτς και Νταχάου, Γκουλάγκ και τόσα άλλα, φριχτά, αποτρόπαια έργα κατ’ όνομα χριστιανών… )

Βγαίνοντας, κατά την τελευταία εικοσαετία του περασμένου αιώνα, μέσα από μια τέτοια συγκλονιστική, τραγική πολυπεριπέτεια, η Ευρώπη βρέθηκε ξαφνικά με τα χέρια αδειανά:

χωρίς κλασικές σπουδές, χωρίς αξιοσέβαστο Δίκαιο, με τη Χριστιανοσύνη της ασφυκτικά συρρικνωμένη τόσο, που η λειτουργία των κοινωνιών που την συνθέτουν, όλο και πιο πολύ ν’ απομακρύνεται από τον Χριστιανισμό.

Μια Ευρώπη αποχριστιανισμένη.

Για να ζήσουμε σήμερα, αλλά και να απολαύσουμε τα όσα προσφέρει, η με πολύ ακκισμό λεγόμενη «μετανεωτερική» κοινωνία – κοινωνία που παρωθείται στον απ-ανθρωπισμό.

Να λησμονήσουμε πλέον πως είμαστε θνητοί, επομένως διαβάτες του κόσμου – ή, επειδή ακριβώς είμαστε θνητοί, να ριχτούμε στις απολαύσεις του κόσμου αυτού. Ο Χριστιανισμός δίδασκε, και διδάσκει, πως ο θάνατος είναι ένα πέρασμα, μια διάβαση.

Και ο σημερινός κόσμος πως είναι ένα τέρμα, ένας εκμηδενισμός.

Κι επειδή ο θάνατος του ανθρωπισμού που ενέπνεε ο Χριστιανισμός άφησε ανοιχτό τον κόσμο ετούτο μονάχα, σφαλίζοντας ερμητικά με την απιστία τον μετά θάνατον κόσμο, ας ριχτούμε, μας προτρέπουν, στις απολαύσεις του κόσμου, του μοναδικού αυτού κόσμου.

Η τραγική ετούτη καθίζηση του Χριστιανισμού που βιώνουμε τα τελευταία είκοσι χρόνια, άφησε εντελώς ελεύθερο το έδαφος στον υλιστή νεο-άνθρωπο, που με τη δραστική συμπαράσταση της μηχανής και της τεχνολογίας, ρίχτηκε ακάθεκτος πάνω στις γήινες τροφές – για να θυμηθούμε τον Αντρέ Ζιντ.

Η βαθμιαία συρρίκνωση του χριστιανικού βιώματος, το χαμένο πλέον όραμα, το βαθιά εξανθρωπιστικό, της μέλλουσας πόλεως, προσκόλλησε τυραννικά τους ανθρώπους των καιρών μας στην εγκοσμιότητα.

Που σημαίνει: κατανάλωση, απόλαυση όλων των αγαθών που προσφέρει αυτή η ζωή – και μάλιστα των πιο υλικών, των πιο σαρκικών αγαθών, αυτών που συνήθως δηλητηριάζουν την ψυχή.

Έχοντας στα χέρια της την υψηλή τεχνολογία και την μηχανή, η κοινωνία της Ευρώπης παραμορφώνεται σε μιαν αριθμητική – και αριθμηστική – κοινωνία, όπου όλα είναι θέμα αριθμών.

Το πρόσωπο, που την ανέγγιχτη ιερότητά του εγγυήθηκε με τη σάρκωσή του ο Χριστός, έχει απισχνανθεί, και οι πολίτες της Ευρώπης ζούνε για να χαρούν, χωρίς ενδοιασμούς, τα υλικά και τις διασκεδάσεις του κόσμου αυτού, γιατί αύριο πεθαίνουν, αύριο τους περιμένει ο εκμηδενισμός.

Αριθμοί είναι και ως αριθμοί ζουν και κινούνται, όχι ως πρόσωπα εξαγνισμένα από τον Θεάνθρωπο.

Με μια τέτοια μηδενιστική συλλογιστική λειτουργούν σήμερα οι εξουσίες στην Ευρώπη – πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πίσω τους το μεγάλο κεφάλαιο.

Μια αριθμηστική, μια μηχανιστική κοινωνία μελλοθανάτων, τι μέλλον μπορεί να έχει;

Κι ένας βίος, ο βίος του λυσσαλέου καταναλωτή, πόσο μπορεί να είναι ανθρώπινος, δηλαδή που τα «άνω θωρεί», που δίδει άλλο νόημα στην έλευσή του στον κόσμο αυτό και που ατενίζει προς ένα μέλλον μεταθανάτιο, που εξανθρωπίζει τον βίο του και ευγενίζει την συμπεριφορά του, εξισορροπεί την κοινωνία, έναν βίο που δεν είναι απαρηγόρητος, σαν τον βίο του σημερινού καταναλωτή;

Ο Χριστιανισμός, η Εκκλησία δηλαδή που ίδρυσε με την σάρκωσή Του, την διδασκαλία Του και την Θυσία του ο Χριστός, μοιάζει να έχει χάσει από τα χέρια της τον κόσμο αυτό.

Και η ευρωπαϊκή κοινωνία μας, με τρόπο πνιγηρά ραγδαίο εκκοσμικεύεται, κυνηγώντας λυσσαλέα τα αγαθά μιας κατανάλωσης που φαρμακώνουν τελικά την ψυχή.

Ανάγκη επείγουσα, να ξυπνήσει η Εκκλησία τις ψυχές των Ευρωπαίων, προτού ο κόσμος βυθιστεί σε μια μετανεωτερική, πλημμυρισμένη μηχανές, βαρβαρότητα.

Και βέβαια, έχουν απομείνει οι λίγοι.

Η «μικρά ζύμη» που ζυμώνει όλο το φύραμα. Σωστά.

Αλλά η μικρά αυτή ζύμη πρέπει να λειτουργεί, να δρα νυχθημερόν, αφού «οι καιροί ου μενετοί».

Να διδάσκει με τρόπους πολλούς, περισσότερο συμπεριφοράς και λιγότερο λόγων, πως η αποστολή του ανθρώπου στον κόσμο αυτό, είναι να δοκιμαστεί, να τελειωθεί πράττοντας το αγαθό, φανερώνοντας την ψυχή του ως κυριαρχία του πνεύματος που, δια της πίστεως, νικά τον θάνατο.

Και νίκη του θανάτου, ως φόβου του μηδενός, είναι η στροφή προς την αυστηρή λιτότητα, η έξαρση του πνεύματος και η χαρά η χριστιανική της αδελφοσύνης, η πολιτεία μας ως παρεπιδήμων, που ήλθαμε να δοκιμαστούμε ως μάρτυρες του Καλού, ως φίλοι και ως συνεργάτες του Θεού.

Να φανερώσουμε με ανύσταχτη επιμονή, πως ναι, υπάρχει Θεός και πως υπάρχει θάνατος – και ζωή μετά θάνατον.

Τότε θα πάψουν οι Ευρωπαίοι να αναπτύσσουν αυτόν τον προκλητικό, απαρηγόρητο, καταναλωτικής λύσσας βίο, θα ξαναθυμηθούν την ευγένεια του πνεύματος που δίδαξαν με τον βίο τους οι άγιοι και θα ξαναϊστορήσουν την ζωή ανάμεσα στην «μένουσα» και στην «μέλλουσα» πόλιν.

- Πρώτη έντυπη δημοσίευση στο περιοδικό "Manifesto" τχ 5

antifono – [2fA]

"Ωδή στο σώμα "

Κώστας Τσιρόπουλος  -  Ωδή στο σώμα

Σώμα λευκό αειπάρθενο,
η πρώτη μνήμη των θαυμάτων
θυμίαμα του κρίνου και του υάκινθου,
της μίνθης, της αλόης και του νάρκισσου.

Σώμα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό,
γέννημα του ονείρου και της χίμαιρας,
ψωμί καθάριο τρυφερό σταριού
και μυστικού μιλητικού νερού,
άρτος λειτουργημένος το Μεγαλοβδόμαδο.

Σώμα των λογισμών κατοικητήριο,
καύχημα του Θεού μεγαλοδύναμο
μιας ηδυσμένης ώρας κάρπισμα,
μυρίπνοο ευωδίας άνθισμα στην απαλάμη του φωτός,
ύμνος εωθινός αγγέλων υμνωδούντων
Αλληλούια.

Σώμα του πόνου και του έρωτα
στων ορθρινών ωρών την ευλαμπία την εύλαλη,
όταν σπαθίζει ο πόθος το ξημέρωμα
κι αναρριγεί το κάλλος εύσχημο,
πριν από τον παλμό τον ένθεο
στο κοίλο του ναού το αγλαόμορφο.

Άχραντο σώμα εωθινό,
ευλογημένων οραμάτων εντευκτήριο,
πασίχαρων διαλογισμών κατοικητήριο.

Σώμα των ορατών και αοράτων μυστηρίων.

Σώμα των νεφελών και των ατμών και των πνευμάτων,
ερώτων γέλασμα και επιφώνημα υδάτων,
σώμα των ηδονών και των πολλών ανομημάτων,
των αφανών και νοητών άνω θαυμάτων,
τρισάγιο φτερωτών ονείρων όχημα
της σκέψης και του λογισμού το ανθεστήριο.

Σώμα των κόπων, των δεινών και των δακρύων,
σώμα των ύμνων της, οδύνης και των θρήνων.

Σώμα του Πόνου του Σταυρού και του Θανάτου.

Σκήνωμα και οχύρωμα του Λόγου ευρύχωρο,
όπου ο Αχώρητος χωρεί
και γίνεται το ασύλληπτο νοητό.

Αγγέλων ένδυμα ευάγκαλον,
αναμαρτήτων ορθρινό ποιμένων όραμα,
σώμα λευκό θνητό και αειπάρθενο,
ηλιακών ακτίνων φαεινότερο.

Σώμα του χώματος και του νερού και του ανέμου,
αρχή και ποίηση του μαρτυρίου
σύμπαντος ορατού και αοράτου μυστηρίου.

fractalart – [2fA]

"Κώστας Ε. Τσιρόπουλος "

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος  [1930 - 2017]
-  Συγγραφέας, εκδότης, φίλος παλιός

Περισσότερη ζωή μέσα στη μύχια ζωή μας έχουν τα ενδύματα
που ασυναίσθητα και ταχτικά τα χαϊδεύουμε τρυφερά, αγγίζουμε
τις πτυχές τους, στεκόμαστε κρατώντας τα μυστηριώδη εσώρουχά μας,
ένα πανωφόρι μας που σέρνει κρυμμένες τόσες στιγμές ζωής φευγάτες.

Καταλαβαίνουμε τότε, έστω και αν δεν δικαιολογούμε, εκείνους
που δεν αντέχουν ν’ αποχωριστούν τα παλιωμένα τους ενδύματα.
Τα φυλάγουν αναρτημένα, σε ερμάρια, σ’ επιβλητικά σεντούκια
που κάποτε τ’ ανοίγουν σιωπηλά, όταν πυκνώνει μέσα τους η τυραννική
μνήμη του παρελθόντος, και τ’ αγγίζουν τρυφερά,
καθώς πρόσωπα φίλων παλιών.

Ανοίγουν συρτάρια από καιρό σφαλισμένα και αφήνουν το χέρι τους
να εισχωρήσει ανάμεσα σε φθαρμένα πουκάμισα, σε κάλτσες, σε μπανιερά,
σε μαντήλια και χειρόκτια, μ’ ένα μακρό, σιωπηλό χάδι,
ωσάν τα χέρια ν’ αναζητούν να κερδίσουν, να σύρουν το παρελθόν πίσω,
στην εγκυρότητα του παρόντος.

Τίποτα όμως δεν έρχεται πίσω. Μονάχα η τρυφερότητα ποτίζει
και με το νάμα της αναζωογονεί τη μνήμη, καθώς η μνήμη θρέφει
την τρυφερότητα. Και όλοι, και όλα σιωπούν.

-  "Για την τρυφερότητα"

Από σύμπαν γεμάτο ανθρωπωνυμία βγήκα, σε σύμπαν πυκνόφυτο
ανθρωπωνυμία ήλθα. Τα ονόματα μάχονται το υλικό της σιγής που φέρω,
το ονοματεπώνυμό μου φέρει το φορτίο της σιγής του θανάτου μου.

Και πάνω από τον θάνατο –καθώς πάνω από τον Σταυρό του Μυστηρίου
του Χριστού ο εύοσμος βασιλικός– είδα να χλοΐζουν μυριάδες ανθρωπωνύμια
στο Κοιμητήριο. Εδιάβασα κι εννόησα.

Με αυτά εμέτρησα τον άνθρωπο, τη δύναμη της μνήμης, της αγάπης
και του θανάτου. Είμαι πυκνός από ανθρωπωνύμια, είμαι ένα ανθρωπωνύμιο
που ταξιδεύει κάτω απ’ την έναστρη σιγή του Θεού, στου θανάτου τον πόντο, 

μεθυσμένο άγρια ζωή.

Τελικά, θα κλειστώ μέσα στο ανθρωπώνυμό μου-βόμβυκα και θ’ αποκρυβώ
ως ψυχή για να πετάξω ψηλά.

-  "Τo σημείο της στίξης"

frear – [2fA]

"Νίκος Κούνδουρος "

Νίκος Κούνδουρος  [1926 - 2017]
-  Ανήσυχος, ασυμβίβαστος, με εικαστικό ταλέντο και γνώσεις
έντονη και εκρηκτική προσωπικότητα

«Η αλήθεια είναι πως γεννήθηκα στην Αθήνα, σε κάποια από τις κλινικές της εποχής, αλλά ο πατέρας και η μάνα μου, από ατελείωτες γενιές τους Κρητικοί, δεν το ανέχονταν να πολιτογραφηθώ Αθηναίος. 

Με πήραν τυλιγμένο σε μία πάνα, με πήγαν στην Κρήτη και βρέθηκα γραμμένος στα δημοτολόγια του Δήμου Αγίου Νικολάου με αύξοντα αριθμό 6 του έτους 1926.

Έτσι σφραγίστηκε η παρουσία μου σ’ αυτόν τον κόσμο
- με ένα πλαστογραφημένο πιστοποιητικό Κρητικού. 

Κατά κάποιο τρόπο έζησα ένα μέρος της ζωής μου μέσα σε προνόμιο.

Υπήρξα γόνος μιας μεγαλοαστικής οικογένειας και μεγάλωσα ως χαϊδεμένο παιδί, ακόμα και στην Κατοχή. 

Όταν η Ελλάδα θρηνούσε χιλιάδες νεκρούς από πείνα, εμείς ως εύπορη Κρητική οικογένεια τα είχαμε όλα.

Τελευταία χρονιά του πολέμου άλλαξε και η ζωή μου, όταν εντάχθηκα σε μια αριστερή οργάνωση, με τη συμμετοχή μου στον ένοπλο αγώνα που ονομάστηκε Αντίσταση.
Τραυματίστηκα με τρεις σφαίρες στο πόδι. 

Γλίτωσα από την εκτέλεση γιατί με πέρασαν για Άγγλο, έτσι όπως ήμουν ξανθός με γαλανά μάτια… »

….

«Η μνήμη, χαλαρή, κάνει τα πάντα να σμίγουν σε μια γιορτή, απρόσιτη στους άλλους, στημένη μόνο για μένα.

Αφήνω μια εικόνα και πιάνω μιαν άλλη που θα την αφήσω κι αυτή στη μέση, σαν τα ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης που οι τραγουδιστάδες δε λένε ποτέ τον τελευταίο στίχο, γιατί κάθε τέλος σέρνει μαζί του θλίψη. 

Τις αγάπες, τους έρωτες, τα πείσματα, τις προδοσίες, τους φίλους, τους φόβους. 

Και τέλος το θάνατο. 

Το θάνατο των άλλων και το θάνατο το δικό σου».

tvxs – [2fA]

"Οι πέντε δρόμοι.. "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Οι πέντε δρόμοι κι ο άνθρωπος

Το πρόσωπο του, σαν να 'ναι χυμένο
τσιμέντο δεμένο με σίδερο, γωνία που ξέφτισε
ή λαμαρίνα
σε φθαρμένο καράβι.

Πάνω του πέρασαν όλοι οι καιροί:
ο εργοδότης του, η φτώχεια του,
ο πόλεμος. Πέρασαν
βλέμματα που έπεφταν σαν σπαθιά και
το ξέσκιζαν.

Δεν πουλάνε γι’ αυτόν τα καταστήματα
τίποτα.
Δεν έχει μετά που να πάει.
Στους πέντε περιφέρεται δρόμους
της γης
όταν κλείνει
το μαγαζί του ο ήλιος.

[2φΑ]

"Τα πράγματα σπάνε.. "

Καμιά φορά τα πράγματα σπάνε
-  γράφει η blogger Kathleen Fleming

Ναι, τα πράγματα σπάνε, οι καρδιές ραγίζουν, τα νεύρα ταράζονται και αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που θα διαλέξεις να αντιδράσεις:
θα διαλέξεις τον θυμό ή την αγάπη; Τις απειλές ή την αγκαλιά;

"Έτσι ήταν το χολ μου την προηγούμενη Τετάρτη:
Σπασμένα γυαλιά, κοφτερά κι επικίνδυνα. Ο γιος μου το έκανε.

Μερικές φορές -αρκετά συχνά για την ακρίβεια- τα πράγματα σπάνε.
Κι αυτό, σου κόβει την ανάσα αμέσως.

Η ανάσα μου κόπηκε όταν ο γιος μου όρμησε μέσα στο μπάνιο, αναστατωμένος, θυμωμένος, «ως εδώ» για τους δικούς του, πολύ σημαντικούς γι’ αυτόν λόγους.
Και τότε, επέλεξε να βροντήξει με όλη του τη δύναμη την πόρτα του μπάνιου, κάνοντας τον βαρύ, μεγάλο καθρέφτη που κρεμόταν πίσω της να γλιστρήσει από το γάντζο του και πέσει σπάζοντας στο πάτωμα –χιλιάδες σπασμένα κομμάτια γυαλιού βρίσκονταν στο πάτωμα αντανακλώντας το απογευματινό φως.

Δεν φώναξα. Εκτίμησα τη ζημιά και πήρα μια βαθιά ανάσα.
Έβγαλα έξω το σκύλο για να μην κόψει τα πόδια του κι έβαλα την γάτα στο υπόγειο για τον ίδιο λόγο.

Πήγα στην πίσω αυλή και άφησα τα ζεστά δάκρυα να τρέξουν στα μάγουλά μου. 

Είναι φοβερό το πόσο μόνο σε κάνουν να νιώθεις κάτι τέτοιες στιγμές, αν είσαι γονιός που μεγαλώνει μόνος τα παιδιά του.

Κατάλαβα πόσο τρομαγμένη και απογοητευμένη ένιωθα.
Έγινε πράγματι αυτό; Ναι. Έγινε.

Όσο καθόμουν και σκεφτόμουν αν αυτό που μόλις έγινε είναι μια ένδειξη του χαρακτήρα του που αναπτύσσεται, άκουσα το κλάμα του να έρχεται από το παράθυρο του μπάνιου.

Η ψυχή του πονάει. Αυτό δεν τον περίμενε ούτε αυτός.
Γεια σου, Θυμέ –δεν θυμάμαι να σε κάλεσα σπίτι μου.

Απειλητική. Τρομαγμένη. Ντροπιασμένη. Ανήσυχη. Φοβισμένη.

Βαθιές ανάσες, μαμά-αγωνίστρια, βαθιές ανάσες!
Αυτή η μικρή, ευαίσθητη ψυχή σε χρειάζεται αυτή τη στιγμή.
Χρειάζεται από εσένα να βάλεις τα δυνατά σου.

Να δείξεις όλη σου την συμπόνια.
Να δείξεις την πιο γλυκιά και απόλυτη μητρική αγάπη και ασφάλεια.
Πάρε ανάσες. Πάμε. Πήγαινε, μαμά. Τώρα. 

Πήγαινε, άνοιξε την πόρτα, περπάτα στις μύτες πάνω από τα σπασμένα γυαλιά, άκου τον να σε ακούει να τον πλησιάζεις, δες την πόρτα του μπάνιου μισάνοιχτη, δες το πρόσωπο που αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο κόκκινο από άγχος και βρεγμένο από δάκρυα, η φωνή του είναι ξαφνικά τόσο λεπτή:

«Μαμά, δεν θα το ξανακάνω, λυπάμαι ΤΟΣΟ πολύ!» Περισσότερα δάκρυα. Περισσότεροι λυγμοί. Τόση ανησυχία στο γλυκό του πρόσωπο.

Πήγαινε, μαμά. Κράτησέ τον. Κάθισέ τον στην αγκαλιά σου.

Ναι, κλαις κι εσύ. Κράτησέ τον σφιχτά.
Κοίταξέ τον πώς κουλουριάζεται σαν μια μπάλα στα χέρια σου τόσο γρήγορα.

Δες πόσο πρόθυμος είναι να τον αγαπήσεις.
Δες πόσο θέλει να νιώσει ασφάλεια. Δες πόσο μικρός είναι ακόμα.
Δες πόσο εύθραυστο είναι το πνεύμα του.

Σ’ αγαπάω. Είσαι ασφαλής. Είμαι εδώ.
Τα χειρότερα πέρασαν. Σε κρατάω. Είμαι εδώ.
Σ’ αγαπάω.

Εμπρός, μαμά. Μίλησέ του για τον Θυμό. Μίλα του τώρα.

Ο θυμός είναι ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα. Έχεις δικαίωμα στον Θυμό.
Μπορεί να σε λυτρώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει.
Γνέφει. Το νιώθει. Έχει γνωρίσει πια τον Θυμό.

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να δείξεις τα ισχυρά σου συναισθήματα.
Θα το δουλέψουμε μαζί… αύριο. Είμαι εδώ να σε βοηθήσω.

Είσαι ασφαλής.

Δεν θα μείνεις μόνος με τον θυμό σου ποτέ ξανά.
Δεν θα μείνεις μόνος με τους φόβους σου ποτέ ξανά.

Είμαι εδώ. Είμαστε μαζί. Τώρα, έλα να καθαρίσουμε παρέα.

Και καθαρίσαμε τα σπασμένα γυαλιά. Σκουπίσαμε και σφουγγαρίσαμε.
Κάναμε τη δουλειά ήσυχα. Την κάναμε προσεκτικά. Την κάναμε με σκέψη.

Μερικές φορές τα πράγματα σπάνε. Μερικές φορές τα σπάμε εμείς.
Δεν έχει σημασία που έσπασαν, το πώς και το γιατί.

Αυτό που έχει σημασία είναι το με ποιον τρόπο διαλέγουμε να αντιδράσουμε όταν κάτι σπάει.

Μας σκοτώνει; Μας ρίχνει σε ένα φαύλο κύκλο κατηγοριών και τιμωρίας;
Ή μας βοηθάει να θυμηθούμε πώς να αγαπάμε αληθινά;
Μας σπρώχνει να γίνουμε πιο συμπονετικοί και να μετατρέψουμε το «σωστό» και το «λάθος» σε αγάπη;

Ναι. ΑΓΑΠΗ.

Πήγαινε λοιπόν. Πήγαινε τώρα. Κράτα το μωρό σου.
Δείξε του, μάθε του, ζήσε το! Αυτό λέγεται ΑΓΑΠΗ. Πήγαινε τώρα!"

newsone – womanista

[2fA]

"Η ώρα της Κρίσεως "

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω –  ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΕ´ 31-46
-  Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

... Τότε θα στραφή ο βασιλεύς εις εκείνους που θα ευρίσκωνται εις τα δεξιά του και θα πη· 

"Ελάτε σεις οι ευλογημένοι του Πατρός μου και κληρονομήσατε την βασιλείαν των ουρανών, η οποία έχει ετοιμασθή για σας από τότε που εθεμελιώνετο ο κόσμος. 

Διότι επείνασα και μου εδώσατε να φάγω, εδίψασα και με εποτίσατε, ήμουν ξένος που δεν είχα τόπον να μείνω, και με επήρατε στο σπίτι σας. 

Ήμουν γυμνός και με ενεδύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε, εις την φυλακήν ήμουν και ήλθατε να με ιδήτε".

Τότε θα αποκριθούν προς αυτόν οι δίκαιοι και θα πουν·

"Κυριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον και σε εθρέψαμε ή διψασμένον και σου εδώσαμε νερό; 

Πότε δε σε είδαμεν ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνόν και σε ενεδύσαμεν;

Πότε δε σε είδαμε ασθενή ή φυλακισμένον και ήλθαμε εις επίσκεψίν σου;" 

Και θα αποκριθή εις αυτούς ο βασιλεύς· 

"Αληθινά σας λέγω, κάθε τι που εκάματε, δια να εξυπηρετήσετε ένα από τους αδελφούς μου, που φαίνονται άσημοι και ελάχιστοι μέσα εις την κοινωνίαν, το εκάματε εις εμέ".

Τότε θα πη και εις εκείνους, που στέκονται εις τα αριστερά του· 

"Φύγετε μακρυά από εμέ σεις οι καταράμενοι και πηγαίνετε στο αιώνιον πυρ, που έχει ετοιμασθή δια τον διάβολον και τους πονηρούς αγγέλους του. 

Διότι επείνασα και δεν μου εδώσατε να φάγω, εδίψασα και δεν με εποτίσατε. 

Ξένος ήμουν και δεν με επήρατε στο σπίτι σας, γυμνός και δεν με ενεδύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν με επισκεφθήκατε".

Τότε θα αποκριθούν και αυτοί λέγοντες, 

"Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο ή διψασμένον ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή και φυλακισμένον και δεν σε υπηρετήσαμεν;"

Τότε θα αποκριθή εις αυτούς και θα είπη· 

"Αλήθεια σας λέγω· εφ’ όσον δεν εκάματε τα καλά αυτά εις ένα από αυτούς, που ο κόσμος θεωρεί πολύ μικρούς, ούτε εις εμέ εκάματε". ....

vimaorthodxias – [2fA]

"Γιάννης Βαλαβανίδης "

Γιάννης Βαλαβανίδης  [1939-18 Φεβρουαρίου 2017]
-  από συνέντευξη του

" …. Ο «ρεαλισμός» του 2000, έχει στόχους που σχετίζονται με κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία όμως ανήκουν περισσότερο στην ιδιωτική, παρά στη δημόσια σφαίρα της κοινωνικής ζωής. 

Επιπλέον τα βασικά ζητήματα έχουν γίνει πιο πολύπλοκα και δυσερμήνευτα.

Γι' αυτό η κριτική ματιά οφείλει να είναι όσο το δυνατό ακριβέστερη και διεισδυτικότερη. 

Η ζωγραφική, πρέπει να ερμηνεύει, μέσα από τις δικές της εντάσεις και μόνο, το κύριο περιεχόμενο των θεμάτων.

Στη ζωγραφική μου δεν απορρίπτω φυσικά το ανθρώπινο συναίσθημα, προσπαθώ όμως να αποφύγω το πομπώδες διδακτικό μελόδραμα και την ηθογραφία. 

Δεν το κάνω προγραμματισμένα, αλλά το βλέπω να συμβαίνει αναπόφευκτα, από τη στιγμή που η πρόθεσή μου στοχεύει στη δημιουργία ερωτημάτων σχετικά με την ουσία του θέματος - ερωτήματα που απευθύνονται, πάντως, τόσο στη λογική σκέψη όσο και στο συναίσθημα.

Η μορφή που θα πάρει τελικά μια ζωγραφική μου εικόνα, δεν ορίζεται εκ των προτέρων. 

Δεν έχω έτοιμες τεχνικές λύσεις ούτε σαφή δεδομένα για το αποτέλεσμα. 

Ξεκινώντας, μπαίνω στη διαδικασία να ανακαλύψω τη μορφή που χρειάζεται η εικόνα μου.

Είναι μια διαδικασία έρευνας, που στηρίζεται και στο συνειδητό, και στο τυχαίο, περνάει από διάφορες φάσεις και διαδοχικές ανατροπές, ώσπου να βρεθεί εκείνη η μία μορφή, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του θέματος.

Φθάνοντας στο τελικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι έχουν εξαντληθεί όλα τα όρια των πιθανών μορφικών επιλογών.
Έχουν αποκλειστεί εκδοχές της εικόνας που μπορεί να ήταν πιο ελκυστικές, αλλά όχι αρκετά αποτελεσματικές για τις προθέσεις μου. …. "

nikos-arts – google

[2fA]

             

"Ο άνθρωπος κι η θάλασσα "

Charles Baudelaire  -  Ο άνθρωπος κι η θάλασσα

Πάντα τη θάλασσα, άνθρωπε λεύτερε, θ' αγαπάς!
Αυτή είναι ο καθρέφτης σου· κοιτάζεις τους βυθούς σου
στο κύλισμα τ' ατέλειωτο του κύματος κι ο νους σου
κλείνει κι αυτός την πίκρα της αβύσσου, της βαθιάς

Σ' αρέσει να βυθίζεσαι στο πέλαο που σου μοιάζει·
να κλείσεις στην αγκάλη σου θες τον ωκεανό,
και της καρδιάς σου η τρικυμιά καμιά φορά ησυχάζει,
τον άγριο του κι αδάμαστο ακούοντας στεναγμό.

Είστε κι οι δυο σας σκοτεινοί κι απόκρυφοι· κανείς,
ο άνθρωπε, δε μέτρησε την άπατη άβυσσο σου·
κανείς δεν ξέρει, ω θάλασσα, τον πλούτο τον κρυφό σου,
τόσο με ζήλια κρύβετε τα μυστικά σας σεις!

Κι όμως, να που αναρίθμητους αιώνες στη ζωή,
ο ένας τον άλλον άφοβα κι ανήλεα πολεμάτε,
τόσο κι οι δυο σας τη σφαγή, το θάνατο αγαπάτε,
ω πολεμάρχοι αιώνιοι, ω αμείλικτοι αδερφοί!

fb - Frank Louk [ΚΑΡΑΒΟΛΑΤΡΕΣ]

[2fA]

"Παίζε ελεύθερα.. "

Ronaldinho
-  Από ένα γράμμα του στον 8χρονο εαυτό του.

«Αγαπητέ 8χρονε Ροναλντίνιο,

Αύριο, όταν επιστρέψεις σπίτι μετά το ποδόσφαιρο, θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί. 

Οι θείοι σου, οι φίλοι της οικογένειάς σου και κάποιοι άλλοι άγνωστοι στην κουζίνα. 

Αρχικά, θα πιστέψεις ότι έχεις αργήσει για το πάρτι. 

Όλοι είναι εκείνοι για να γιορτάσουν μαζί σου τα 18α γενέθλια του αδερφού σου Ρομπέρτο.

Συνήθως, όταν επιστρέφεις σπίτι από το ποδόσφαιρο, η μητέρα σου μαγειρεύει και κάνει αστεία. Αυτή τη φορά, όμως, θα κλαίει. 

Και τότε θα δεις τον Ρομπέρτο. 

Θα σε πάρει αγκαλιά και θα σε οδηγήσει στο μπάνιο, ώστε να μείνετε μόνοι σας.

«Έγινε ένα ατύχημα. Ο πατέρας έφυγε. Πέθανε».

Δεν θα το συνειδητοποιήσεις. Τι σημαίνει αυτό; Πότε θα έρθει; Πώς μπορεί να έφυγε; 

Ο πατέρας ήταν εκείνος που σου είπε να παίζεις δημιουργικά στο γήπεδο. 

Εκείνος που σου είπε να παίζεις ελεύθερα. Πίστευε σε σένα περισσότερο από κάθε άλλον. 

Όταν ο Ρομπέρτο άρχισε να παίζει επαγγελματικά για την Παλμέιρας πέρυσι, ο πατέρας είπε σε όλους: «ο Ρομπέρτο είναι καλός, όμως προσέξτε τον μικρότερο που έρχεται».

Δεν πρόκειται να νιώσεις άμεσα θλίψη. Αυτό θα έρθει αργότερα. 

Σε λίγα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, θα καταλάβεις ότι ο πατέρας δεν πρόκειται να είναι ξανά δίπλα σου. Αυτό που θέλω να καταλάβεις, όμως, είναι ότι κάθε φορά που έχεις την μπάλα στα πόδια σου, ο πατέρας θα είναι μαζί σου.

Όταν θα έχεις την μπάλα στα πόδια σου, θα είσαι ελεύθερος. 

Θα είσαι χαρούμενος. Θα είναι σαν να ακούς μουσική. 

Αυτό το συναίσθημα θα σε κάνει να σκορπάς τη χαρά στον κόσμο. 

Είσαι τυχερός επειδή έχεις τον Ρομπέρτο. Ακόμη και αν είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος και ήδη παίζει για την Γκρέμιο, θα είναι πάντα δίπλα σου. 

Δεν θα είναι απλά αδερφός, θα είναι σαν πατέρας. 

Και πάνω από όλα θα είναι ο ήρωάς σου.

Όταν δεν θα ταξιδεύει, ο Ρομπέρτο θα σε παίρνει μαζί του να παίξετε ποδόσφαιρο. 

Εκεί που θα ζείτε, στο Πόρτο Αλέγκρε, υπάρχουν συμμορίες και ναρκωτικά. 

Θα είναι δύσκολα, όμως όσο θα παίζετε ποδόσφαιρο, στο δρόμο, στο πάρκο, με τον σκύλο σας, θα νιώθετε ασφαλείς.

Ναι, είπα τον σκύλο σας. Είναι ακούραστος αμυντικός. 

Θα παίζεις με τον Ρομπέρτο, με άλλα παιδιά και τους μεγαλύτερους στο πάρκο. 

Στο τέλος όμως, όλοι θα κουράζονται και εσύ θα συνεχίσεις να παίζεις. 

Έτσι, θα πρέπει πάντα να παίρνεις μαζί τον σκύλο σου, τον Μπομπόμ. 

Οι Βραζιλιάνοι σκύλοι λατρεύουν το ποδόσφαιρο. 

Θα είναι η καλύτερη πρακτική για ντρίμπλες και τεχνική.

Μέχρι να γίνεις 13 ετών, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να μιλάνε για σένα. 

Θα μιλάνε για τις ικανότητές σου και αυτά που μπορείς να κάνεις με την μπάλα. 

Το ποδόσφαιρο σε εκείνο το σημείο θα είναι απλά παιχνίδια για σένα. 

Το 1994 όμως, όταν θα είσαι 14, το Μουντιάλ θα σου δείξει ότι το ποδόσφαιρο είναι πολλά περισσότερα.

Η 17η Ιουλίου του 1994 είναι μία μέρα που όλοι οι Βραζιλιάνοι θα θυμούνται. 

Εκείνη τη μέρα θα ταξιδεύεις με την Γκρέμιο για ένα ματς στο Μπέλο Οριζόντε. 

Η τηλεόραση θα δείχνει τον τελικό με την Ιταλία. 

Ναι, η Βραζιλία θα είναι στον τελικό για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια. 

Όλη η χώρα θα παραλύσει. Παντού στο Μπέλο Οριζόντε θα υπάρχουν σημαίες. 

Δεν υπάρχουν άλλα χρώματα εκτός από το κίτρινο και το πράσινο. 

Σε κάθε σημείο της πόλης θα υπάρχει και μία τηλεόραση.

Ο Μπάτζο παίρνει φόρα και αστοχεί. Η Βραζιλία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια. 

Κατά τη διάρκεια των τρελών πανηγυρισμών, θα σου γίνει ξεκάθαρο τι θες να κάνεις στη ζωή σου. Θα καταλάβεις τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για τους Βραζιλιάνους. 

Θα καταλάβεις τη δύναμη των σπορ. 

Το πιο σημαντικό, θα δεις την ευτυχία που μπορεί να φέρει το ποδόσφαιρο στους καθημερινούς ανθρώπους.

«Θα παίξω για τη Βραζιλία», θα πεις στον εαυτό σου εκείνη τη μέρα.  ….

Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι η εξής: παίζε με τον δικό σου τρόπο. 

Παίζε ελεύθερα. Άκου τη μουσική. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να ζήσεις τη ζωή σου. 

Το να παίζεις για την Βραζιλία θα αλλάξει τη ζωή του. 

Εντελώς ξαφνικά πόρτες που ποτέ δεν γνώριζες ότι υπάρχουν, θα σου ανοίξουν.

Πώς μπορώ να πω σε ένα παιδί που γεννήθηκε σε μία καλύβα στις φαβέλες, πώς θα είναι η ζωή στην Ευρώπη; Είναι αδύνατο. 

Δεν πρόκειται να καταλάβεις, ακόμη και να σου το πω. 

Από τη στιγμή που θα φύγεις για το Παρίσι, τη Βαρκελώνη μετά και το Μιλάνο, όλα θα γίνουν πολύ γρήγορα. 

Κάποια από τα ΜΜΕ στην Ευρώπη δεν θα καταλάβουν το παιχνίδι σου. 

Δεν θα καταλάβουν γιατί πάντα θα χαμογελάς. 

Λοιπόν, θα χαμογελάς γιατί το ποδόσφαιρο είναι χαρά. Γιατί να είσαι σοβαρός; 

Σκοπός σου θα είναι να σκορπάς τη χαρά. 

Θα σου το ξαναπώ: δημιουργικότητα αντί για υπολογισμούς.

Το 2001 θα υπογράψεις στην Παρί Σεν Ζερμέν. Θα κερδίσεις το Μουντιάλ με τη Βραζιλία. 

Θα κερδίσεις το Champions League, τη La Liga, τη Serie A. Θα κερδίσεις τη Χρυσή Μπάλα. 

Εκείνο, όμως, για το οποίο θα είσαι πιο περήφανος θα είναι ότι βοήθησες την Μπαρτσελόνα να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού. 

Θα φτάσεις εκεί, όταν η Ρεάλ θα είναι η μεγαλύτερη δύναμη. 

Μέχρι να φύγεις, τα παιδιά θα ονειρεύονται να παίζουν με τον «τρόπο της Μπαρτσελόνα».

Πολλά μπορούν να συμβούν στη ζωή, καλά και άσχημα. 

Ό,τι και να συμβεί, όμως, το χρωστάς στο ποδόσφαιρο. 

Όταν οι άνθρωποι θα αμφισβητούν το στυλ σου ή γιατί χαμογελάς έπειτα από μία ήττα, θέλω να σκέφτεσαι ένα πράγμα. 

Όταν ο πατέρας σου άφησε αυτόν τον κόσμο, δεν είχες πολλές αναμνήσεις από εκείνον.

Ανάμεσα στα υπάρχοντα σου, όμως, υπάρχει κάτι που θα σε κάνει να μην τον ξεχάσεις ποτέ. 

Είναι μία φωτογραφία, στην οποία παίζετε μαζί ποδόσφαιρο.

Χαμογελάς, είσαι χαρούμενος, με μία μπάλα στα πόδια και εκείνος χαρούμενος που σε κοιτάζει. Όταν θα έρθουν τα χρήματα – μαζί με την απόλαυση και την κριτική – μείνε ελεύθερος. 

Παίζε όπως σου είχε πει εκείνος. Παίζε ελεύθερα.»

Πλήρες το γράμμα:
gazetta – theplayertribune

[2fA]

"Álvaro Múnera "

Κραυγή απόγνωσης..

Ο διάσημος στην Ισπανία Κολομβιανός ταυρομάχος
ξέσπασε σε κλάματα στη μέση μιας ταυρομαχίας
όταν συνειδητοποίησε πως εξανάγκαζε ένα ευγενικό ζώο
να πολεμήσει για τη ζωή του. 

"…. Ξαφνικά, έστρεψα το βλέμμα μου προς τον ταύρο.
Είχε στα μάτια του την αθωότητα, που βλέπεις σε κάθε ζώο,
και με κοίταξε σαν να με ικέτευε να σταματήσουμε.

Ήταν μια κραυγή απόγνωσης για δικαιοσύνη, που διαπέρασε όλο μου το είναι.
Σαν μια ανθρώπινη προσευχή, καθώς όταν κάποιος εξομολογείται, ελπίζει ότι
θα συγχωρεθεί.
Ένιωσα τότε, το χειρότερο πλάσμα πάνω στη Γη... "

youtube – [2fA]

"Δρέσδη, 1945 "

Richard Peter, Kindness Overlooks the Ruins of Dresden, 1945.

Ο φωτογράφος Richard Peter, επέλεξε να φωτογραφίσει τα ερείπια της Δρέσδης μέσα από την οπτική του αγάλματος του August Schreitmüller (1871-1958) "Gute" - Καλοσύνη

Μοναδική και γεμάτη συμβολισμούς φωτογραφία του, ένας πατέρας με το παιδί νεκροί και αγκαλιασμένοι, σε δρόμο της Δρέσδης.

Τον Φεβρουάριο του 1945 η Δρέσδη ήταν η μεγαλύτερη γερμανική πόλη, η οποία δεν είχε υποστεί τις συνέπειες των συμμαχικών βομβαρδισμών. 

Η πόλη βέβαια ήταν περισσότερο γνωστή για την ιστορική και πολιτιστική της παράδοση, παρά για την στρατηγική της αξία.

Το εσωτερικό της αποτελούσε καταφύγιο εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από τους βομβαρδισμούς άλλων πόλεων και την ίδια στιγμή τα στρατεύματα του Ερυθρού Στρατού την προσέγγιζαν από ανατολικά.

Η καταστροφή της υποτίθεται ότι θα προκαλούσε μαζική έξοδο των αστέγων οι οποίοι θα προκαλούσαν σύγχυση στις κινήσεις των γερμανικών δυνάμεων που θα έσπευδαν να ενισχύσουν την άμυνα της περιοχής, συμβάλλοντας κατά αυτόν τον τρόπο στην επίθεση των Σοβιετικών.

Η συμμαχική επιδρομή άρχισε στις 13 Φεβρουαρίου 1945. 

Συνολικά έπεσαν 3.760 τόνοι βομβών από τους οποίους το 75% ήταν εμπρηστικές. 

Η Δρέσδη μετατράπηκε σε έναν τεράστιο κλίβανο όπου στο εσωτερικό του λυσσομανούσε μία πύρινη λαίλαπα, η οποία σάρωνε ολόκληρα κτίρια μέσα σε δευτερόλεπτα.

Η ερυθροπυρωμένη άσφαλτος έλιωνε και όσοι έτρεχαν αλλόφρονες επάνω της φλέγονταν από τα πόδια προς τα πάνω. 

Μέσα στην πύρινη κόλαση πολλοί πίστεψαν ότι η μόνη σωτηρία από την απανθράκωση θα ήταν ο ποταμός Έλβας που διέτρεχε την πόλη. 

Αλλά όσοι έπεφταν στον ποταμό διαπίστωναν αμέσως ότι ο φώσφορος των εμπρηστικών βομβών εξακολουθούσε να αναφλέγεται ακόμη και στην επιφάνεια του νερού. 

Μόλις σήκωναν τα κεφάλια τους για μία ανάσα αέρα, τα μαλλιά τους έπαιρναν φωτιά.

Η πόλη καιγόταν επί επτά ημέρες και οκτώ νύχτες. 

Ο πληθυσμός ο οποίος απέμεινε ζωντανός αδυνατούσε να θάψει όλα τα πτώματα. 

Αποφασίσθηκε ο αποκλεισμός της πόλης και η καύση των πτωμάτων, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος της πανώλης.

Ένα μικρού μεγέθους γλυπτό έχει τοποθετηθεί στο νεκροταφείο Heidefriedhof της πόλης. 

Ένα κορίτσι θρηνεί τα θύματα του Ολοκαυτώματος της Δρέσδης.

        

elkosmos – [2fA]